Ρόδα, τσάντα και Μαφία

«Γιγαντάκιας, ριχτάδικο, Σόοιλε, Βρωμού ή βρωμοσκυλάκια ή απατεώ, μαγκίτη ή μαγκιτάκο ή βασανάκι ή κοντός, τζιτζίκα μου».

Όλα τα παραπάνω, όπως ήδη γνωρίζετε δεν είναι ονόματα αλόγων που τρέχουν σε κούρσες του ιπποδρόμου.

Είναι παρωνύμια. Παρατσούκλια του υποκόσμου που ενδέχεται να έχουν διασυνδέσεις με τον… υπερκόσμο της οικονομικής, πολιτικής ή όποιας θεσμικής εξουσίας.

Οι απομαγνητοφωνημένες συνδιαλέξεις από τις νόμιμες υποκλοπές της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών δεν φανερώνουν μόνο την εγκληματική δραστηριότητα της συμμορίας που οργάνωσε και πραγματοποίησε την απαγωγή του Περικλή Παναγόπουλου.

Αποκαλύπτουν και κάτι άλλο, αρκετά… καταθλιπτικό για την κοινωνία μας:

Την αισθητική βιντεοταινίας που χαρακτηρίζει αυτόν τον κόσμο που είναι παράλληλος με τον δικό μας αλλά συχνότατα εφάπτεται – είτε το θέλουμε είτε όχι.

Αν ακούς τα παρατσούκλια χωρίς να παρασύρεσαι από τις φωτογραφίες των δραστών ή τα πρόσωπα των τηλεπαρουσιαστών τότε νομίζεις ότι κάπου μέσα στο σπίτι του ξεχάστηκε μια συσκευή βίντεο ανοιχτή και παίζει φτηνή βιντεοταινία της δεκαετίας του ‘80.

Αυτό προς έκπληξη και απογοήτευση όλων των σινεφίλ που περίμεναν τον κόσμο της νύχτας να έχει το στάιλινγκ και τη διαλεκτική δεινότητα που χαρακτήριζε την ταινία «Ο Νονός».

Στην ιστορική κινηματογραφική τριλογία, μαφιόζικος λεκτικός κώδικας υπήρχε αλλά συνοδευόταν από δωρική «οικονομία» στη διατύπωση και από μια φιλοσοφική διάθεση των αρχινονών (ακόμα και μερικών από τους μπράβους τους).

Στην ελληνική εκδοχή των «γιγαντάκηδων» δεν είχαμε αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα.

Είχαμε προβληματική αργκώ, συνεννόηση με διαλυμένα ελληνικά, ανέμελη αντιμετώπιση του θανάτου (των άλλων), αποθέωση του χρήματος και καμία φιλοσοφική διάθεση.

Οι περισσότεροι από τους συνομιλούντες, ηλικιακά, είναι παιδιά της δεκαετίας του ’80.

Οι υπόλοιποι είναι πνευματικά τέκνα αυτής της δεκαετίας που σάρωσε την Ελλάδα και κατακερμάτισε ό,τι είχε απομείνει ακέραιο και σωστό.

Αυτό ενέπνευσε αρκετούς να πουν ότι «έχουμε ως χώρα και τη μαφία που μας αξίζει».