Η ποίηση των πράξεων

Είμαστε αλυσοδεμένοι ακόμα στο πλατωνικό σπήλαιο. Οι σκιές με τις τερατόμορφες παραισθήσεις ταλαιπωρούν το θυμικό και τον λογισμό μας. Ένα θέατρο σκιών παίζεται από την αυγή του χρόνου με θεατές εμάς. Το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι οι ζωές μας. Οι αντιλήψεις για τα πράγματα πυργώθηκαν πάνω από την αληθινή, την απτή και αδιάψευστη βούληση που αναβλύζει μέσα από την υπαρκτική πηγή μας.
Περιμένουμε μια σωτηρία, ένα θαύμα, έναν μεσσία επιλήσμονα, ο οποίος ξέχασε το ραντεβού του με το πεπρωμένο μας. Εκείνος με το δικό μας; Ναι, γιατί εμείς απουσιάζουμε από τις σπουδαίες στιγμές μας. Ανήμπορα ανθρωπάκια, ιδιοκτήτες αθάνατων ψυχών – όσοι έχουμε. Έχουμε περιφρονήσει την ακατάσχετη κληρονομιά που αποδόθηκε άμα την παράδοσή μας, ως έμφρονα «δέματα», στους επίγειους παραλήπτες. Η συνείδηση έχει αδρανοποιηθεί με το νηπενθές των τάχα «ραγδαίων» και «καθοριστικών» εξελίξεων, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσκόλληση στο τέλμα του αχρείαστου «ειλωτεύειν».
Δεν υπάρχουν ραγδαίες εξελίξεις. Δεν υφίσταται κάτι καθοριστικό για την πορεία μας εκτός από την ίδια την αντίληψή μας για τα πράγματα. Οι σκιές μάς καθήλωσαν στα αόρατα δεσμά. Από τις σκιές πρέπει να αποδράσουμε και να αγκαλιάσουμε το άγνωστο. Η πιο θεσπέσια αγκαλιά είναι του αγνώστου. Φαινομενικά θανατηφόρα, αλλά αείζωο το αποτέλεσμα. Θριαμβεύουμε ρισκάροντας την απόλυτη πανωλεθρία. Μόνο έτσι θα νικήσουμε τον στρατηγικό αντίπαλό μας, τον πανδαμάτορα χρόνο.
Φανταστείτε τον μαχητή των Θερμοπυλών να άγχεται για το αύριο. Τον πολεμιστή στα Δερβενάκια να γονατίζει ψυχολογικά από την υπεροπλία των οθωμανών νεκροθαφτών του Ελληνισμού. Τον αποκαμωμένο συνθέτη, που ισχυρίζεται μέσα του –ενώ γνωρίζει καλά ότι αυταπατάται- πως «και αύριο μέρα είναι». Κι αύριο εκείνος πεθαίνει και η όπερα δεν γράφεται από τα χέρια του αλλά περιμένει την επόμενη ένσαρκη οντότητα που θα την εκφράσει με νότες υποδειγματικές. Ε, όχι δεν είναι «και αύριο ημέρα». Ποτέ δεν ήταν κάτι ισάξιο με το τώρα.
Κάθε ημέρα είναι μία και μοναδική. Το αέναο και η στιγμή είναι σιδηροκολλημένα, αξεχώριστα. Η εντύπωση, η άποψη, ο φόβος, μας απομακρύνει από την έσχατη ποίηση του αιώνα μας: την πράξη.
Τα μεγάλα λόγια ειπώθηκαν. Οι μεγάλες σχολές της φιλοσοφίας ανοιγόκλεισαν τις πύλες τους στους ανθρώπινους νόες. Οι μεγάλες θρησκείες εδιδάχθησαν στα πλήθη. Όσα ήταν να ειπωθούν ειπώθηκαν. Πράξεις απομένουν σε εμάς. Οι πράξεις είναι τα αντίδωρα της ποίησης που διανέμονται στο ανθρώπινο εκκλησίασμα ως μέτρα αξίας και διαχρονίας. 
Η ώρα του στενέματος της ύλης είναι ό,τι πρέπει για το πλάτεμα της ψυχής. Η ποίηση των πράξεων είναι το μικρό, το μέγιστο που μας απέμεινε. Να επιμένετε στις πράξεις και να μην τσιγκουνεύεστε τους λόγους – όποτε νιώθετε πως έτσι πρέπει.