Το καθήκον της Ελλάδας απέναντι στον ανθρωπισμό

Στις 15 Δεκεμβρίου 2007, η Διεθνής Ενωση Επιστημόνων Μελέτης της Γενοκτονίας (IAGS, International Association of Genocide Scholars) αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι μέχρι στιγμής, εκτός από την ελληνική και την κυπριακή Βουλή, που το έπραξαν το 1994, έχουν αναγνωρίσει τη γενοκτονία επτά πολιτείες των ΗΠΑ, η Βουλή της Νότιας Αυστραλίας, το Κοινοβούλιο της Σουηδίας και εσχάτως η Βουλή της Νέας Νότιας Ουαλίας στην Αυστραλία.

Ενώ, λοιπόν, έστω και καθυστερημένα, μπορούμε να πούμε ότι έχει πάρει έναν «δρόμο» το ζήτημα της διεθνοποίησης της γενοκτονίας και της αναγνώρισης από ξένα Κοινοβούλια, στην Ελλάδα, με αφορμή θόρυβο που ξέσπασε για το νομοσχέδιο για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, είναι ορατός πλέον ο κίνδυνος της μεγάλης ανατροπής και της ακύρωσης της ιστορικής απόφασης της Βουλής των Ελλήνων, του 1994, με την οποία αναγνωρίστηκε η 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Ανεξαρτήτως της τύχης τού εν λόγω νομοσχεδίου, το γεγονός ότι αυτό, στην αρχική του μορφή, προέβλεπε χρηματικά πρόστιμα και ποινές φυλάκισης στους αρνητές των γενοκτονιών που έχουν αναγνωριστεί από το ελληνικό Κοινοβούλιο και, στη συνέχεια, με πρακτικές που δεν τιμούν μια δημοκρατική χώρα, η συγκεκριμένη διάταξη άλλαξε, προβλέποντας πλέον πρόστιμα και ποινές για αρνητές γενοκτονιών που αναγνωρίστηκαν με τελεσίδικη απόφαση από ελληνικά και διεθνή δικαστήρια, θέτοντας εκτός πλαισίου τη Γενοκτονία των Ελλήνων και τιμωρώντας μόνο τους αρνητές της Γενοκτονίας των Εβραίων, προκαλεί μια σειρά από ζητήματα τα οποία ζητούν απαντήσεις.

Εχουμε ακούσει δηλώσεις από επίσημα χείλη ότι τα δύο προηγούμενα νομοσχέδια, που προετοιμάστηκαν από τους κ. Καστανίδη και Παπαϊωάννου, όταν θήτευαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης, σύμφωνα με τις οποίες η Τουρκία έκανε παρέμβαση και τις δύο φορές σε ανώτατο επίπεδο, με αποτέλεσμα τη ματαίωση της ψήφισης του νομοσχεδίου. Το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη ξεκίνησε στην αρχή με διάταξη που προέβλεπε την τιμωρία αρνητών της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Ανατολής και στην τελική μορφή που κατατέθηκε στην ουσία προέβλεπε την τιμωρία όχι εκείνων που αρνούνται, αλλά εκείνων που μιλούν και προσπαθούν να αναδείξουν το ζήτημα της γενοκτονίας, αφού εμπίπτουν στο άρθρο του ίδιου νομοσχεδίου περί εχθροπάθειας! Εάν είναι ορθά τα παραπάνω, είναι προφανές ότι η Τουρκία σχεδόν «θεμελίωσε» δικαίωμα παρέμβασης στο νομοθετικό έργο της Βουλής των Ελλήνων, κάτι που αποτελεί μείζον ζήτημα περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, βασικός πυλώνας της οποίας είναι η λειτουργία του Κοινοβουλίου και η ελεύθερη και ανεμπόδιστη τέλεση, από μη κοινοβουλευτικούς εσωτερικούς και κυρίως εξωτερικούς παράγοντες, του νομοθετικού του έργου.

Η κατρακύλα της Ελλάδας στο ζήτημα της υπεράσπισης του δικαιώματος να αγωνίζεται και να θέτει ως προϋπόθεση για την εξομάλυνση των σχέσεών της με την Τουρκία την αναγνώριση της γενοκτονίας ξεκίνησε το 1924, με τη σύλληψη της ηγεσίας των προσφύγων, όταν αποπειράθηκαν να κάνουν την πρώτη επιμνημόσυνη δέηση για τα θύματα της γενοκτονίας, στη Μητρόπολη των Αθηνών. Τότε η Αστυνομία εισέβαλε στη Μητρόπολη και, πριν αρχίσει η επιμνημόσυνη δέηση, συνέλαβε τους «υπευθύνους» και τους οδήγησε στο τμήμα, επειδή «επιχείρησαν να αναμοχλεύσουν τα πάθη και να θέσουν σε κίνδυνο τις σχέσεις της Ελλάδος με γειτονική χώρα».

 Το 1930, αντί να θέσουμε ως προϋπόθεση την αναγνώριση της γενοκτονίας, για να γίνει πραγματικά μια νέα αρχή στις σχέσεις των δύο χωρών, υπογράψαμε το σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας, χαρίζοντας στην Τουρκία την αξία των περιουσιών των προσφύγων που είχαν υποστεί γενοκτονία. Τότε, αντί να θέσουμε τα θεμέλια της ειρήνης, θεμελιώσαμε το δικαίωμα της Τουρκίας να σφάζει, να δηλώνει και να καταστρέφει, να συνεχίζει δηλαδή το σχέδιο της γενοκτονίας και του αφελληνισμού της Πόλης, της Ιμβρου και της Τενέδου. Απόδειξη είναι ο εξοντωτικός νόμος Βαρλίκ, που έβγαλε το 1942 ο Ινονού, αυτός δηλαδή που υπέγραψε το σύμφωνο φιλίας και συνεργασίας! Ακολούθησαν τα γεγονότα του 1955, οι απελάσεις του 1964, οι ανοιχτές φυλακές και οι βιασμοί Ελληνίδων στην Ιμβρο, η εισβολή και κατοχή της Κύπρου, η εθνοκάθαρση των εγκλωβισμένων, οι διεκδικήσεις στο Αιγαίο και άλλα πολλά!

Και όλα αυτά επειδή δεν διεκδικήσαμε την αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι ώρα να σταματήσει η κατρακύλα. Ο πολιτικός κόσμος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.

  Σάββας Καλεντερίδης από το http://infognomonpolitics.blogspot.gr