Μουλαρίνος εναντίον Μποφίλου, σημειώσατε 2

Έχω κογιονάρει κι εγώ την Νατάσσα Μποφίλιου: για τα «επαναστατικά» μανιφέστα της και τις πολιτικές της τοποθετήσεις. Άλλωστε, στις δημοκρατίες οποιοσδήποτε μπορεί να ασκεί κριτική, ακόμα και σκωπτικού χαρακτήρα σε κάποιον με τον οποίο δεν συμφωνεί με τις πολιτικές του θέσεις – και με την Μποφίλιου δεν είναι υποχρεωτικό να σε πείθει η κάθε κουβέντα της. Όμως το να φτάνει κάποιος που και φαίνεται και είναι ο Βουλαρίνος να την χλευάζει για την εμφάνισή της; Πάει πολύ!

Γιατί οκ, πολιτική κριτική – πάσο. Μουσική κριτική – κι αυτό δεκτό. Αλλά όταν ο κριτής είναι ο κ. Βουλαρίνος και το καλύτερο που βρίσκει να πει είναι ότι «ρουφάει την κοιλιά της»  σε μια φωτό; Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι χειρότερο κομπαρσιλίκι από αυτό του...

Μόνο για την Παλαιστίνη ο... «αγών»; Γιατί όχι για την Κύπρο, την Πόλη, την Σμύρνη, τον Πόντο;

 

Τελικά, και η Νάξος είναι τόπος, που δύναται να αποτελέσει μικρογραφία ολόκληρης της Ελλάδας. Ένα περιστατικό που έλαβε χώρα εκεί και υπό άλλες συνθήκες θα περνούσε ίσως στα «ψιλά» των ειδήσεων, πήρε ξαφνικά διαστάσεις. Γιατί; Για τι άλλο; Επειδή εκεί εμπλέκονταν Εβραίοι τουρίστες και αντιεβραίοι, φιλοπαλαιστίνιοι, «αγωνιστές» της αριστεράς. Μια ομάδα ανθρώπων που επέλεξε να κάνει διακοπές στην Ελλάδα, βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο επιθέσεων και προπηλακισμών απλώς και μόνο επειδή… ήταν Εβραίοι. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε ειδικός στην ιστορία ούτε  «έγκυρος» και «έγκριτος» αναλυτής για να καταλάβει πόσο θλιβερό και επικίνδυνο είναι αυτό.

Εδώ ξεκινάει το μείζον πρόβλημα. Διότι η ίδια παράταξη που -δικαίως- συγκλονίζεται από το δράμα και τις κακουχίες των Παλαιστινίων δείχνει μια αξιοθαύμαστη ανοχή όταν το θύμα δεν είναι Παλαιστίνιος αλλά Έλληνας. Όταν, ας πούμε, η Τουρκία πανηγυρίζει κάθε χρόνο την κατάληψη της μισής Κύπρου ή όταν γιορτάζει με παρελάσεις και σημαίες τις σφαγές και τους διωγμούς που υπέστησαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας. Τότε ξαφνικά, η «ευαισθησία» χάνεται, η αγανάκτηση εξαφανίζεται και μένει μόνο μια σιωπή που θυμίζει περισσότερο ενοχλημένο χασμουρητό παρά δημόσια διαμαρτυρία. Μόνο για την Παλαιστίνη ο... «αγών»; Γιατί όχι για την Κύπρο, την Πόλη, την Σμύρνη, τον Πόντο; 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτό είναι το μόνιμο μας πρόβλημα. Ένα είδος επιλεκτικής ευαισθησίας, όπου οι καταγγελίες ξεχειλίζουν μόνο όταν το θέμα «πουλάει» ή όταν προσφέρεται για ιδεολογική κατανάλωση. Γιατί η ευαισθησία των «αγωνιστών» δεν... ξετσουμίζει όταν ο Ερντογάν δηλώνει ότι «θα ξανάρθουμε μια νύχτα»; Γιατί δεν επιδεικνύονται τα ίδια ανακλαστικά όταν Τούρκοι υπουργοί φωτογραφίζονται μπροστά από

Παιδὸς ἡ βασιληίη

Ένα 12χρονο κορίτσι στη Σκωτία, με τον αυθορμητισμό και την αποκοτιά που μόνο τα νιάτα διαθέτουν εν αφθονία, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και υπερασπίστηκε ό,τι έχουμε καταφέρει να χτίσουμε ως πολιτισμός. Και το έκανε όχι με λόγια, αλλά με πράξη, με τον πιο απλό αλλά και πιο θαρραλέο τρόπο: αντιμετώπισε τη βαρβαρότητα της εποχής μας με το αλάνθαστο ένστικτο της αλήθειας που φέρει κάθε παιδί. Ανάμεσα σε εμάς, τους ενήλικες, που παρακολουθούμε το πολιτισμικό μας οικοδόμημα να καταρρέει, αυτό το μικρό παιδί μας δίδαξε τι σημαίνει πραγματικός ηρωισμός.

Το περιστατικό που συγκλόνισε τον κόσμο δεν είναι απλώς μια ιστορία ενός παιδιού που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Είναι μια αναγκαία υπενθύμιση για όλους εμάς: η Ευρώπη, η πάλαι ποτέ φωτοδότρια δύναμη παρακμάζει, πάσχει από σκοτασμό του νου, εγκλωβισμένη στις δικές της αμαρτίες και αμφιβολίες. Η Ευρώπη της πολιτικής ελίτ, που ηγεμονεύει με ένα παραμορφωμένο όραμα μιας παγκοσμιοποιημένης ανθρωπότητας, έχει αποδεχτεί την αλλοίωση της ίδιας της ταυτότητάς της. Η Δύση, στην προσπάθειά της να "υπερβεί" το παρελθόν της, έχει παραδώσει τα πάντα στην έφοδο της ισοπεδωτικής μετανεωτερικότητας, χωρίς να κατανοεί το τίμημα αυτής της αυτοχειρίας.

Η πολιτική ελίτ, αυτή η εκφυλισμένη αριστοκρατία της νέας εποχής, που έχει αποκοπεί από το κοινωνικό σώμα και την παράδοσή του, δεν έχει καμία πρόθεση να προστατεύσει την Ευρώπη από την υποταγή της στους άγνωστους και αλλότριους. Και αυτό δεν διατυπώνεται αντιδιασταλτικά ως προς το ανθρωπιστικό ιδεώδες, αλλά προς υπεράσπιση της ίδιας της ανθρωπιάς. Διότι η πραγματική ανθρωπιά δεν έγκειται μόνο στην αλληλεγγύη προς το άλλο πρόσωπο, όσο στην υπεράσπιση των ιδεών, των αξιών, της ταυτότητας που μας καθορίζουν ως ανθρώπους. Η αληθινή ανθρωπιά είναι ο

Μια μικρή σιωπή πριν τη μεγάλη

 

 Κάθε μέρα που περνά δεν γυρίζει πίσω. Είναι σαν τα πιόνια στο σκάκι. Κινούνται μόνο μπροστά. Ένα φαίνεται ανήμπορο αλλά μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό. Μπορεί να χαθεί απροστάτευτο και να κρίνει ολόκληρον αγώνα, ο οποίος θα λήξει με αποτέλεσμα σε βάρος σου, αλλά μπορεί κιόλας να σου χαρίσει νίκη λαμπρή. Ένα πιόνι που χάνεται χωρίς λόγο, σε κάπως προχωρημένο επίπεδο ανταγωνισμού αρκεί για να λήξει ένα ματς. Κι ένα πιόνι στο κατάλληλο σημείο, με την κατάλληλη προστασία και υποστήριξη δύναται να παγιδεύσει ακόμα και τον βασιλιά.

Οι μέρες προσφέρουν νίκες και ήττες, ελάχιστες εκ των οποίων φαντάζουν καθοριστικές∙ είναι όμως. Όλες είναι διότι τυγχάνουν ανεπίστροφες. Τώρα, στον Αύγουστο που τρέχει ολοταχώς προς την λήξη του και πολλοί «διακοπάρουν», «αποδρούν» από τις φυλακές στις οποίες –πλείστοι όσοι- κλείστηκαν εντός τους οἰκείᾳ βουλήσῃ υπάρχει ευκαιρία για να γίνει κάτι ουσιώδες, κάτι που μπορεί στ’ αλήθεια ν’ αλλάξει τις ζωές αυτών των πλείστων όσων προς το καλύτερο, ουσιαστικότερο, ειλικρινέστερο: αυτό το κάτι είναι τίποτα. Σιωπή.

Πολλά κάνουμε στο βραχύ, αγχωμένο παράθυρο του χρόνου, που αποκαλούμε «διακοπές» εκτός από να διακόψουμε τις ομιλίες, τις πολλές συνάφειες, τις θορυβώδεις συμβάσεις, την υποκρισία με το ανέμελο και χαρωπό περιτύλιγμα.

Σιωπή. Να αντέξουμε τον εαυτό μας χωρίς να