Μόνο για την Παλαιστίνη ο... «αγών»; Γιατί όχι για την Κύπρο, την Πόλη, την Σμύρνη, τον Πόντο;

 

Τελικά, και η Νάξος είναι τόπος, που δύναται να αποτελέσει μικρογραφία ολόκληρης της Ελλάδας. Ένα περιστατικό που έλαβε χώρα εκεί και υπό άλλες συνθήκες θα περνούσε ίσως στα «ψιλά» των ειδήσεων, πήρε ξαφνικά διαστάσεις. Γιατί; Για τι άλλο; Επειδή εκεί εμπλέκονταν Εβραίοι τουρίστες και αντιεβραίοι, φιλοπαλαιστίνιοι, «αγωνιστές» της αριστεράς. Μια ομάδα ανθρώπων που επέλεξε να κάνει διακοπές στην Ελλάδα, βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο επιθέσεων και προπηλακισμών απλώς και μόνο επειδή… ήταν Εβραίοι. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε ειδικός στην ιστορία ούτε  «έγκυρος» και «έγκριτος» αναλυτής για να καταλάβει πόσο θλιβερό και επικίνδυνο είναι αυτό.

Εδώ ξεκινάει το μείζον πρόβλημα. Διότι η ίδια παράταξη που -δικαίως- συγκλονίζεται από το δράμα και τις κακουχίες των Παλαιστινίων δείχνει μια αξιοθαύμαστη ανοχή όταν το θύμα δεν είναι Παλαιστίνιος αλλά Έλληνας. Όταν, ας πούμε, η Τουρκία πανηγυρίζει κάθε χρόνο την κατάληψη της μισής Κύπρου ή όταν γιορτάζει με παρελάσεις και σημαίες τις σφαγές και τους διωγμούς που υπέστησαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας. Τότε ξαφνικά, η «ευαισθησία» χάνεται, η αγανάκτηση εξαφανίζεται και μένει μόνο μια σιωπή που θυμίζει περισσότερο ενοχλημένο χασμουρητό παρά δημόσια διαμαρτυρία. Μόνο για την Παλαιστίνη ο... «αγών»; Γιατί όχι για την Κύπρο, την Πόλη, την Σμύρνη, τον Πόντο; 

Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αυτό είναι το μόνιμο μας πρόβλημα. Ένα είδος επιλεκτικής ευαισθησίας, όπου οι καταγγελίες ξεχειλίζουν μόνο όταν το θέμα «πουλάει» ή όταν προσφέρεται για ιδεολογική κατανάλωση. Γιατί η ευαισθησία των «αγωνιστών» δεν... ξετσουμίζει όταν ο Ερντογάν δηλώνει ότι «θα ξανάρθουμε μια νύχτα»; Γιατί δεν επιδεικνύονται τα ίδια ανακλαστικά όταν Τούρκοι υπουργοί φωτογραφίζονται μπροστά από

χάρτες που χρωματίζουν κόκκινα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο;

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο η υποκρισία εκείνων που βολεύονται με την επιλεκτική αγανάκτηση. Είναι και η αδράνεια μιας πλειοψηφικής μερίδας πολιτών που διαθέτουν κοινή λογική και πατριωτικό φρόνημα, αλλά σιωπούν. Παρακολουθούν τις εξελίξεις σαν να είναι ξένοι σε αυτή τη χώρα. Δεν συμμετέχουν, δεν μιλούν, δεν παρεμβαίνουν. Και αυτή η σιωπή τους γίνεται το καλύτερο δώρο για όσους χτίζουν καριέρες πάνω στην υποκρισία.

Η αδράνεια των πολλών αποθρασύνει τους λίγους. Όσο οι άνθρωποι της μετριοπάθειας και της λογικής μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους, τόσο θα θριαμβεύουν οι ακραίοι και οι φαρισαίοι της δημόσιας σφαίρας. Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο όσους φωνάζουν υποκριτικά, αλλά και όσους σωπαίνουν μοιρολατρικά. Κι έτσι, η κοινωνία βυθίζεται σε έναν φαύλο κύκλο, όπου το ψέμα και η επιλεκτική αγανάκτηση γίνονται ο κανόνας.

Το περιστατικό της Νάξου δεν είναι απλώς ντροπιαστικό για τη χώρα. Είναι καθρέφτης μιας νοσηρής νοοτροπίας: θυμώνουμε επιλεκτικά, αγανακτούμε βολικά, σιωπούμε στρατηγικά και τελικά αφήνουμε το πεδίο ελεύθερο στους πιο θορυβώδεις. Και όσο συνεχίζουμε έτσι, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να αποδεικνύουμε ότι το πρόβλημά μας δεν είναι ο ρατσισμός ή ο εθνικισμός. Το πρόβλημά μας ήταν, είναι και θα παραμείνει η υποκρισία. Μέχρι να βάλουμε μυαλό...