Οι μέρες προσφέρουν νίκες και ήττες, ελάχιστες εκ των οποίων φαντάζουν
καθοριστικές∙ είναι όμως. Όλες είναι
διότι τυγχάνουν ανεπίστροφες. Τώρα, στον Αύγουστο που τρέχει ολοταχώς προς την
λήξη του και πολλοί «διακοπάρουν», «αποδρούν» από τις φυλακές στις οποίες –πλείστοι
όσοι- κλείστηκαν εντός τους οἰκείᾳ βουλήσῃ υπάρχει ευκαιρία για να γίνει κάτι
ουσιώδες, κάτι που μπορεί στ’ αλήθεια ν’ αλλάξει τις ζωές αυτών των πλείστων
όσων προς το καλύτερο, ουσιαστικότερο, ειλικρινέστερο: αυτό το κάτι είναι
τίποτα. Σιωπή.
Πολλά κάνουμε στο βραχύ, αγχωμένο παράθυρο του χρόνου, που
αποκαλούμε «διακοπές» εκτός από να διακόψουμε τις ομιλίες, τις πολλές συνάφειες,
τις θορυβώδεις συμβάσεις, την υποκρισία με το ανέμελο και χαρωπό περιτύλιγμα.
Σιωπή. Να αντέξουμε τον εαυτό μας χωρίς να
κάνουμε ή να σκεφτόμαστε κάτι για να τον λησμονούμε. Να προσπαθήσουμε, έστω, να έρθουμε σε επαφή με τον Θεό σβήνοντας εντός μας τις φωνές που μας αποσπούν από το μέγα νόημα και το μέγα σχέδιο, που πάντοτε είναι η ένωση με Εκείνον.Τι θα φάμε, τι θα πιούμε, τι θα ακούσουμε, ποιον θα
συναναστραφούμε… Πόσο θόρυβο παράγει το κενό ποτέ δεν πρόκειται να καταλάβω. Το
κάτι, το Εν, το άπαν, ενιαίο και αδιαίρετο, δεν έχει θόρυβο. Δεν είναι καν
συχνότητα. Δεν είναι ένα φαινόμενο σταθερά επαναλαμβανόμενο στον χρόνο. Ζει
ανεπανάληπτο, συνεχές, μοναδικό, απόλυτο, απερίγραπτο.
Μόνο η εσωτερική σιωπή είναι μια επαρκής έναρξη της απόπειρας
ένωσης με τον Θεό. Σ’ αυτό το πεδίο εκδηλώνονται οι αρετές που μας καθιστούν
ικανούς να τον προσεγγίσουμε.
Ας σιωπήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου