Ἐπιστοφή Τσίπρα: παλιὸς μάγειρας μὲ νέα συνταγὴ γιὰ στάχτες!

Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ὁ ἄνθρωπος ποὺ πρὶν δέκα χρόνια ὑποσχόταν νὰ σκίσει τὰ μνημόνια ὡς νὰ ἦσαν λογαριασμοὶ ΔΕΚΟ, φαίνεται πὼς ἐπιθυμεῖ νὰ ξαναφορέσῃ τὴν πανοπλία τοῦ «ἀντισυστημικοῦ» καὶ νὰ ἐπανακάμψῃ στὸν πολιτικὸ στίβο ὡς σωτήρ ἐν δευτέρᾳ ἐκδόσει. Ὅμως ἡ ἱστορία, ὡς γνωστόν, ἐπαναλαμβάνεται πρῶτα ὡς τραγωδία, μετὰ ὡς φάρσα. Καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Τσίπρα, ἡ φάρσα εἶναι ἤδη σενάριο ἐπικίνδυνα γραφικό.

Διότι τί νὰ ξεχάσῃ κανείς ἀπὸ τὴν... ἡρωϊκὴ θητεία του; Τὸ ἐποποιϊκὸ δημοψήφισμα ποὺ ἔγινε «ὄχι» τὸ βράδυ καὶ «ναί» τὴν ἐπόμενη ἡμέρα; Ἢ τὸ καλοκαίρι τοῦ 2015, ὅταν ἡ χώρα ἔμπαινε στὰ κάπιταλ κοντρόλ καὶ ὁ Ἀλέξης ἀναζητοῦσε ἐνέσεις ρευστότητος ὅπως ὁ ναυαγὸς ψάχνει γιὰ σωσίβιο; Ἐκείνη ἡ «πρώτη φορά Ἀριστερά» ἀπέδειξε πὼς ἡ ἀριστερὰ δύναται μὲν νὰ ὀνειρεύεται, ἀλλὰ μὲ τὰ μαθηματικὰ ἔχει διαζύγιο ἀμετάκλητο.

Καὶ μετὰ ἦρθαν αἱ Πρέσπαι· ἡ συμφωνία ποὺ ὑποτίθεται θὰ ἔλυνε ἕνα «ἱστορικὸ ζήτημα», ἀλλὰ τελικῶς ἔλυσε μόνον τὰ χέρια τῶν Σκοπιανῶν. Ὁ Τσίπρας, ἐν μέσω ἀψιμαχιῶν, ἐπέμεινε ὅτι ἔκανε «τὸ σωστό», ὅπως ὁ ἰδιόρρυθμος ἥρως ποὺ ἀνατινάζει τὴ γέφυρα ἐνῶ ἀκόμη διέρχεται ἐπάνω της. Ἡ ἱστορικὴ του ἐπιδίωξη θὰ ἦταν ἴσως κατανοητή, ἐὰν δὲν ἦταν τόσο καταστροφική. Στὴν ἐσωτερικὴ πολιτικὴ, ἡ χώρα ἐπί Τσίπρα ἔζησε ἕνα θέαμα...

ὑπερπαραγωγή. Ὁ μὲν Ἑλληνικὸς λαὸς ἔμαθε τί σημαίνει ὑπομονὴ στὶς οὐρὲς τῶν τραπεζῶν, ὁ δὲ Ἀλέξης ἔμαθε τί σημαίνει πλῆθος μεταναστῶν ποὺ διέρχονται ἀπὸ τὰ σύνορα ὡς νὰ ἦταν λεωφόρος ἀνοικτή. Ὅταν ἡ Εὐρώπη ἔθετε ζητήματα ἀσφαλείας, ὁ Τσίπρας μιλούσε γιὰ «ἀνθρωπισμό». Ἡ Ἑλλάς ἔγινε προσωρινὸν πάρκινγκ ψυχῶν, ἐνῶ ὁ πρώην πρωθυπουργὸς ἐφρόντιζε νὰ φωτογραφίζεται ἀνάμεσα σὲ πρόσφυγες, ὡς νέος ἀπόστολος τῆς εὐαισθησίας.

Καὶ τώρα, ἀφοῦ ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει καταλήξει σκιὰ τοῦ ἑαυτοῦ του, ὁ Ἀλέξης ἐπανακάμπτει μὲ σχέδιο «νέου κόμματος». Ἕνα κόμμα ποὺ θὰ διορθώσει ὅλα ὅσα ὁ ἴδιος διέλυσε. Ὅπως ὁ μάγειρας ποὺ καίει τὸ φαγητὸ καὶ ἐπιστρέφει θριαμβευτικὰ μὲ νέα συνταγή γιὰ στάχτες. Ὁ Ἀλέξης πιστεύει ὅτι ἡ μνήμη τῶν Ἑλλήνων ἔχει περιορισμένη χωρητικότητα· ὅτι τὸ 2015, τὰ κάπιταλ κοντρόλ, οἱ φόροι, οἱ κωλοτούμπες, ἔχουν σβησθεῖ ὡς ἂν ἦταν ἐνθύμια ἀπὸ παλαιὸ καλοκαίρι. Ἀλλὰ ἡ κοινωνία, ἔστω καὶ κουρασμένη, θυμᾶται. Θυμᾶται τὸ θέατρο τοῦ δήθεν «ἀνυπότακτου», τὰ «πρώτη φορά» ποὺ ἔγιναν τελευταία, καὶ τὴν ἀυταπάτη ποὺ βαφτίστηκε «ἐλπίδα». Καὶ ὅταν ὁ Τσίπρας προσπαθεῖ νὰ ξαναστήσει τὸ σκηνικὸ, μοιάζει περισσότερο μὲ μάγο ποὺ ἔχασε τὰ χαρτιά του, ἀλλὰ ἐπιμένει νὰ δείχνει στὸ κοινὸ ἄδειο τραπουλόχαρτο, λέγοντας: «Δεῖτε, ἐπανέρχομαι!».

Ἴσως τελικὰ ἡ μόνη ἀλήθεια σὲ ὅλον αὐτὸ τὸ θέατρο νὰ εἶναι ὅτι ὁ Τσίπρας δὲν ἀνέχεται τὴ λήθη. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔκανε τὴν ἐλπίδα σλόγκαν καὶ τὴν πραγματικότητα τραγωδία, ἐπιστρέφει ζητῶντας νέον ρόλον. Μόνον ποὺ τὸ κοινὸ, ἀν καὶ ἐπιρρεπὲς στὰ θαύματα, ἔχει βαρεθεῖ τὰ ταχυδακτυλουργικὰ. Καὶ ὁ Τσίπρας, ὅσο κι ἂν προσπαθεῖ, μοιάζει πλέον μὲ ἀποτυχημένον ἡθοποιὸν ποὺ χειροκροτεῖ ὁ ἴδιος τὸ τέλος τῆς παραστάσεώς του.