Ὁ Ἄγνωστος καὶ ὁ γνωστὸς Πρωθυπουργός

Ἐκεῖ ποὺ λέγαμε δὲν ἔχει μείνει τίποτα νὰ μᾶς ξαφνιάσει, τσουπ! ὁ Μητσοτάκης θυμήθηκε τὸ Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτη. Καὶ μάλιστα, ἀποφάσισε (Τεμπῶν καὶ Ρούτσι ἕνεκα) νὰ τὸ φυλάει ὁ στρατός. Ἐκεῖ, βέβαια, ὁ στρατός ἔμεινε μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό. «Δηλαδὴ τί νὰ κάνουμε; νὰ στήσουμε πολυβολεῖα στὴν Πλατεία Συντάγματος;».

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μίαν ἔφεση στὴν παρεξήγηση. Θέλει νὰ δείχνει πατριώτης, ἀλλὰ νὰ μὴν τὸν πουν καὶ... ἐθνικιστὴν. Θέλει νὰ φανεῖ εὐρωπαϊκὸς, ἀλλὰ χωρὶς νὰ θυμίζει Βρυξέλλες. Θέλει καὶ τὴν πίτα ὁλόκληρη καὶ τὸν ἄγνωστο φυλαγμένον. Μόνον ποὺ ἡ πίτα κάηκε, καὶ τὸ Μνημεῖο ἔμεινε χωρὶς φύλακα. Μὲτ᾽ ἔρχεται ἡ διόρθωση. «Δὲν εἶπα νὰ τὸ φυλάει ὁ στρατός», λέει. «Ἐννοοῦσα τὴν ἀστυνομία». Καὶ τὴν ἴδια στιγμή ὅλοι οἱ ἐπικοινωνιολόγοι ἀνασαίνουν ἀνακουφισμένοι. «Δόξα τῷ Θεῷ, κύριε Πρόεδρε, προλάβαμε τὸ πραξικόπημα!»

Τελικῶς, ὁ Ἄγνωστος ἔμεινε στὴ θέση του, ὅπως πάντα: ἀκίνητος, ἀμίλητος, σοβαρός. Κι ἐκεῖ γύρω, ἕνας ὁλόκληρος μηχανισμὸς...

...ἀνακοινώσεων, διαψεύσεων, tweets καὶ δηλώσεων, πηγαινοέρχεται σὰν μελίσσι χωρὶς βασίλισσα. Ὁ Πρωθυπουργὸς ψάχνει ἕνα μεσαῖο δρόμο μεταξὺ πατριωτισμοῦ καὶ παγκοσμιοποιήσεως, καὶ καταλήγει σὲ τροχιά ἀναποφασιστικότητος, σὰν GPS ποὺ ἔχασε τὸ σῆμα. Καὶ φυσικὰ, στὴν πλατεία κάτω, ὁ κόσμος γελᾷ. Ὄχι μὲ κακία· μὲ ἐκεῖνο τὸ ἑλληνικὸ γέλιο τῆς ἀπόγνωσης. Γιατί ὅταν βλέπεις τὴν ἴδια κυβέρνηση ποὺ μιλεῖ γιὰ ἱερὰ σύμβολα νὰ ἀλλάζει γνώμη μέσα σὲ μιὰ μέρα, καταλαβαίνεις ὅτι δὲν χρειάζεται ἐχθροὺς. Ἔχει ἤδη ἀρκετοὺς συμβούλους.

Ὁ Ἄγνωστος, ἀπὸ κάτω, θὰ γελοῦσε καὶ αὐτός, ἂν μποροῦσε. Ἀλλὰ ἐκεῖνος ἔδωσε τὴν ψυχὴ του γιὰ νὰ μὴν βλέπει τέτοια. Ἐμεῖς ὅμως ζοῦμε καὶ τὰ βλέπουμε· καὶ λέμε στὸ τέλος: «Ὁ Ἄγνωστος Στρατιώτης ἔμεινε ἥρωας. Ὁ ἄλλος, παρέμεινε γνωστὸς, ἀλλὰ γιὰ τοὺς λάθος λόγους».