Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που στεναχωριέμαι που δεν τα έφερε έτσι η ζωή να ψηφίζω στην περιφέρεια Δωδεκανήσων ούτως ώστε να το ρίξω δαγκωτό Παυλίδη.
Η κατήφειά μου μεγεθύνεται από τη συνειδητοποίηση πως δεν είναι εφικτή μια μεταδημότευση.
Πρέπει να σημειώσω ότι έχω κατά καιρούς τη συνήθεια να στεναχωριέμαι για χαμένες εκλογικές ευκαιρίες σε άλλα πλάτη και μήκη της πατρίδας μας.
Δεσμεύομαι ενώπιον αρχηγού και ψηφοφόρων ότι θα… σταύρωνα τον κ. Παυλίδη με όποιο κομματικό σχηματισμό κι αν «κατέβαινε» δίνοντας έτσι έναν τόνο εκδικητικής ιλαρότητας στη σύνθεση της νέας Βουλής.
Η πρόθεσή μου δεν είναι απολύτως πρωτότυπη.
Θα στοιχημάτιζα ότι κάπως έτσι είχαν σκεφτεί και οι Πειραιώτες όταν στις δημοτικές εκλογές του 2006 υπερψήφιζαν την βαρώνη φον Ρουφφίν (γενικώς γνωστή ως Βίκυ Λέανδρος) που έθετε εαυτόν προς κρίση με τον συνδυασμό του σοσιαλιστή Παναγιώτη Φασούλα.
Τώρα που ο Πειραιεύς ξέμεινε από βαρώνη, μια και τα βαρέθηκε τα δημοτικά θέματα η κυρία φον Ρουφφίν, μπορεί ο κ. Φασούλας να προτείνει μια θέση στην καλικέλαδη αοιδό κ. Τζίνα Βαρώνη.
Σε κάθε περίπτωση με καταβάλλει η σκέψη ότι σχεδόν πάντοτε αδυνατώ να συγχρονιστώ με τις νόρμες του καλού χιουμορίστα ψηφοφόρου.
Από την άλλη, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου να μην απογοητεύεται εντελώς αφού τα πεφωτισμένα κομματικά επιτελεία θα ανακαλύψουν τα κατάλληλα (προς τούτο) πρόσωπα για να επανδρώσουν τα ψηφοδέλτιά τους σ’ ολόκληρη την επικράτεια.
Οι άνθρωποι υπάρχουν. Και για το καλό και για το κακό:
Τραγουδιστές, ηθοποιοί, μοντέλα, επιτυχημένοι επιχειρηματίες, πανελίστες μεσημεριανών εκπομπών, υπερήλικες επαγγελματίες της πολιτικής, νέοι με όνειρα και φιλοδοξίες, τοπικοί κοινωνικοί (διάττοντες και μη) αστέρες, εργολάβοι, καιροσκόποι, ιδεολόγοι, ταχυδακτυλουργοί του δημόσιου χρήματος που το εξαφανίζουν πριν πεις κίμινο, αιωνόβιοι πολιτευτές.
Το ζήτημα είναι να μην αξιοποιηθούν από τους κομματικούς μηχανισμούς όπως όλοι υποπτευόμαστε ότι θα… αξιοποιηθούν.
1 σχόλιο:
Δεν ξέρω γιατί αλλά το κείμενό σας, ίσως λόγω της αναφοράς σας στον καλό χιουμορίστα ψηφοφόρο και τους κομματικούς μηχανισμούς, καθώς και λόγω των δικών μου ακόλουθων σκέψεων για τις έννοιες της ελευθερίας και του κυρίαρχου λαού, μου φέρνει στο μυαλό ένα απόσπασμα κειμένου που διάβασα πρόσφατα σχετικά με την ελευθερία και την ευθύνη για αυτή. Προέρχεται από το βιβλίο του Irvin D. Yalom με τίτλο Existential Psychotherapy:
«Οι ελλείψεις των κοινωνικών (και ψυχολογικών) θεσμών που παρείχαν δομή στη ζωή μας είχε ως συνέπεια να έλθουμε αντιμέτωποι με την ελευθερία μας. Αν δεν υπάρχουν κανόνες ή μεγαλεπήβολα σχέδια, τίποτα που να «πρέπει» να κάνουμε, τότε είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι επιλέξουμε. Η βασική μας φύση δεν έχει αλλάξει: θα μπορούσαμε να πούμε πώς με την απογύμνωση των περισπασμών που έκρυβαν την ελευθερία, με τη κατεδάφιση της έξωθεν επιβαλλόμενης δομής, είμαστε σήμερα πιο κοντά από ποτέ άλλοτε στη βίωση των υπαρξιακών θεμάτων της ζωής. Αλλά είμαστε απροετοίμαστοι. Είναι υπερβολικά έντονο για να το αντέξουμε, τό άγχος κραυγάζει για διέξοδο και σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο, απορροφιόμαστε σε μία φρενήρη αναζήτηση για να προστατευθούμε από την ελευθερία μας».
Δημοσίευση σχολίου