Συμπυκνώνει τη δική του περί βίου αντίληψη. Είναι ακουσίως ηρωική, ενσυνείδητα δυναμική και μεγάθυμα διαλεκτική με την ιδέα της θνητότητας. Πράγματι, γεννιόμαστε για να ηττηθούμε από τον μεγάλο θεριστή. Αυτό θα είναι αναπόφευκτο, μια γραμμικά ταυτόσημη εμπειρία για άπαντες. Συνειδησιακός άξονας λυγρός για τους πολλούς και εκθεωτικός για τους ελάχιστους φιλοσοφούντες. Πάντως, μέχρι την ημέρα που η πρόοδος της επιστήμης και η τεχνολογία θα συναντήσουν το θείο στη διασταύρωση της διαιώνισης (παντί τρόπω) του μοναδικού συνειδητοποιημένου και αφυπνισμένου εαυτού ο Χάρων θα διαπορθμεύει στον Άδη όλους όσοι προσγειώνονται στην ανήσυχη χθόνα της Γαίας. Και ο Lemmy πέρασε τις πολυβάδιστες πύλες του Επέκεινα και ήξερε ότι θα συμβεί.
Το Born to lose live to win ήταν μήνυμα πρωτίστως προς τον εαυτό του και δευτερευόντως στους άλλους. Οι δημιουργοί, όταν συνθέτουν, γράφουν, εικονογραφούν, χρωματίζουν, σκαλίζουν, κάνουν ανάγλυφα, ολόγλυφα, βιτρό, στοχάζονται, κρούουν κρουστά, πλήττουν πλήκτρα, χαϊδεύουν χορδές, δεν έχουν κατά νου...
και εν καρδία τους τρίτους. Στον εαυτό απευθύνουν τα μηνύματα. Οι περισσότεροι ασυνείδητα εγκλείουν στη φιάλη του χρόνου το έργο τους για να το βρουν οι ίδιοι κάποια χρόνια αργότερα και να παραδειγματιστούν από την ακρίβεια και τη σοφία του καλλιτεχνικού χρησμού. Την στιγμή της δημιουργίας το ασυνείδητο και οι άρρητες δυνάμεις που κρατούν τις διαστάσεις στη θέση τους ενώνονται με διάμεσο το ταλέντο και τον κάματο του δημιουργού.
Στόχος πρώτος να νουθετηθεί ο φορέας της Τέχνης, ο καλλιτέχνης. Δευτερεύουσα (αλλά σημαντικότερη για το σύνολο) σκοπιμότητα να περάσει ένα σπάραγμα αληθείας και ένα απειροστημόριο από το πεπληθυσμένο Έν στην κοινότητα των ανθρώπων για να αναβιβαστεί το σύνολο – όσο είναι εφικτό από ένα καλλιτέχνημα σε μια συγκεκριμένη συγκυρία.
Μία ήττα χίλιες νίκες
Ο Lemmy δεν ήθελε να λησμονήσει την αποστολή του. Γεννήθηκε για να χάσει από τον θάνατο και να νικά όλες τις μέρες και τις νύχτες μέχρι τη μοναδική ήττα. Ο ισολογισμός είναι συντριπτικά υπέρ του θνητού αν το καλοσκεφτούμε. Χιλιάδες νίκες - μία απώλεια. Η συνειδητή πολεμική στάση αντιμετώπισης του Είναι που επέλεξε αυτός ο Βρετανός αποδείχτηκε τόσες φορές κατά τη διάρκεια της εξωφρενικά έντονης ζωής του όσα είναι και τα άσματα που συνέθεσε, οι πρόβες που επανέλαβε, οι περιοδείες που ολοκλήρωσε, οι συναυλίες που πραγματοποίησε, οι συνεντεύξεις που παραχώρησε, τα τηλεοπτικά σόου και οι επαγγελματικές φωτογραφίσεις στις οποίες συμμετείχε ως μέλος και ιδρυτής του συγκροτήματός του.
Το αίτιο της μοναδικής ήττας του Lemmy στον στίβο μάχης του πλανήτη μας συνοψίζεται κι αυτό με τίτλο τραγουδιού των Motörhead: Killed by Death. Πέθανε. Μόνο αυτό το εξόχως αρνητικό του συνέβη (αν λάβει ο μελετητής του βίου του υπ’ όψιν όσα έχει παραδεχθεί και εξομολογηθεί ο ίδιος σε συνεντεύξεις του). Κατά τα άλλα, δεν έπαυε να λέει διαρκώς ότι έζησε όπως ήθελε, έκανε ό,τι και όπως το ήθελε και δεν θα είχε πρόβλημα να τελευτήσει οποιαδήποτε στιγμή επειδή ένιωθε πλήρης – αν και, όπως προσέθετε, διόλου δεν βιαζόταν να συμβεί το μοιραίο.
Οι άλλες, οι χιλιάδες νίκες, που οφείλονται άραγε; Τι ήταν εκείνο που οδήγησε σ’ όλο τον πλανήτη τους μιμητές και αντιγραφείς του αγγλοαμερικανικού τρόπου ζωής να θρηνήσουν τον χαμό του, να ακούσουν για πολλοστή (ή ακόμα και πρώτη φορά) τα τραγούδια του, να συζητήσουν για εκείνον, να ειρωνευτούν όσους δεν τον γνώριζαν κ.ο.κ;
Εκδήλωση διά του έργου
Η συνταγή του Lemmy ήταν η ακόλουθη: εκδήλωση αληθούς φύσεως διά του έργου. Αυτό μπορεί να φαντάζει από απλό έως ακατάληπτο αλλά συνιστά μια πρακτική που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και άτομα πρόδηλης μετριότητας ως πρωταγωνιστές στο διεθνές προσκήνιο.
Ο Lemmy ήταν ειλικρινής όποτε έλεγε πως έζησε κατά τον δικό του τρόπο και εφάρμοσε τις αρχές του και υπηρέτησε το δικό του αξιακό σύστημα σ’ έναν επαγγελματικό χώρο που εκείνος επέλεξε από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εργασιακής εμπειρίας του.
Η ροπή του στο να περιστρέφεται γύρω από τα περιπλανώμενα συγκροτήματα και τους καινοφανείς αστέρες του ροκ μετετράπη σε επιτήδευμα και χρυσοφόρα τέχνη, που του απέφερε αναγνώριση, ηδονές, εκστατικές στιγμές μουσικής μέθεξης και πάμπολλα χρήματα.
Η εικόνα που έχουν όλοι όσοι έχουν γεννηθεί για να είναι απλοί οπαδοί και να δαπανούν δικούς τους πόρους και χρόνο για να εντρυφούν στα δημιουργήματα άλλων είναι πως ο εκδημήσας καλλιτέχνης βρισκόταν σ’ ένα αδιάκοπο γλέντι με πολύ αλκοόλ, ναρκωτικά, γυναίκες και πνευματικά υποκτακτικούς θαυμαστές εφήβους με την ακμή χαραγμένη στα μάγουλα και την αφέλεια κυρίαρχη στην συμπεριφορά.
Φυσικά, ως συνήθως, η εικόνα των οπαδών είναι μια ωραιοποιημένη ουτοπία που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Ο Lemmy ακολούθησε τον πιο σίγουρο δρόμο στην επιτυχία: να είσαι ο εαυτός σου (όσο κι αν νομίζεις ότι αυτό θα σου κοστίσει) και να προσπαθείς μέχρι τέλους στο άχαρο και αχάριστο μονοπάτι που εσύ διάλεξες και εσένα φέρνει σε επαφή με βαθύτερες πτυχές της προσωπικότητας, την ψυχοδομή, τον υπαρκτικό προσανατολισμό σου. Κι αυτό να προκύπτει ολιστικά. Όχι μονομερώς. Να είσαι εσύ τη μέρα και τη νύχτα. Το μεσημέρι και το απόγευμα. Το σούρουπο και το λυκαυγές. Η εκδήλωση της φύσης μας είναι το στοίχημα που χάνει η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας. Να είμαστε εμείς σε αυτό που δείχνουμε, βιώνουμε, πράττουμε, ευαγγελιζόμεθα, ονειρευόμαστε αλλά και φρίττουμε. Αυτό μόνο προσφέρει έκσταση και γαλήνη – ο δαίμων άλλωστε του εαυτού είναι φρικτός και μειλήχιος…
Αυτό, πάντοτε, έχει αρχή μέση, τέλος ό,τι όριζε η εντελέχειά του: το έργο. Μια οντότητα που φαίνεται και καταστερίζεται στο στερέωμα της Ιστορίας δεν μπορεί να κάνει αλλιώς παρά να πράττει συνειδητά, συγκροτημένα, προγραμματισμένα και άρτια ένα συγκεκριμένο έργο που θα αφήσει πίσω – με απώτατο σκοπό (ποιον άλλον;) την αθανασία!
O Lemmy δεν άφησε πίσω ως αποτύπωμά του τους σαρκικούς πρωταθλητισμούς με τις πρόθυμες και ευειδείς οπαδούς του. Αυτές συνόδευσαν για λίγο τον δημιουργό στις απολαυστικές (για εκείνον) κρεβατοδρομίες του, έλαβαν την πρόσκαιρη ευαρέσκειά του και ενέπνευσαν κι άλλους μουσικούς να πετύχουν για να πράξουν τα ίδια και άλλες οπαδούς να πράξουν τα ίδια για να πάρουν κι εκείνες λίγη λάμψη δανεική που νομίζουν (κακώς) πως δεν μπορούν να δημιουργήσουν με την αξία τους.
Ούτε κληροδότησε στις επόμενες γενιές τα τάνκερ που θα μπορούσαν να γεμίσουν οι φιάλες, τα ποτήρια και τα βαρέλια με το αλκοόλ που κατανάλωσε. Αυτά τα ήπιε εκείνος (όλοι απορούμε ακόμα πώς στην ευχή άντεξε), τα ξεπέρασε ιδίοις αναλώμασι και τώρα οι σάρκες του θα εμποτίσουν τη γη και τον αέρα με την πληροφορία του πέραν πάσης φαντασίας μεθυσιού (μέσω τη αλύσου του DNA του, που από την διαλυόμενη σάρκα του θα περάσει στη γη, το νερό και τον αέρα).
Αιώνιος δεν θα μείνει ούτε για τις απερίγραπτες δόσεις ναρκωτικών που πηδαλιουχούσαν επί έτη πολλά τας φρένας του.
Στα εορταστικά περίδειπνα για την μνήμη του, στα δισεκατομμύρια πάρτι που θα ακολουθήσουν όσα χρόνια θα θυμούνται οι άνθρωποι τον Lemmy και τους Motörhead, στα εφηβικά δωμάτια, στις υπαίθριες συνάξεις, στις πολιτικές συγκεντρώσεις, οπουδήποτε μαζεύονται συνειδήσεις που παράγουν κραδασμούς ευαρέσκειας με τις μελωδίες της λατρευτής υποκουλτούρας των δημιουργημάτων του, το ΕΡΓΟ θα θρονιάζεται στη θέση του ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ. Ούτε τα ελαττώματα ούτε οι εθισμοί ούτε οι πρώην σύνευνοι και ομοκρέβατοι ούτε οτιδήποτε άλλο: Μόνο το ΕΡΓΟ.
Αυθεντικότητα
Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο το έργο του Lemmy αποτελεί το καλύτερο επιχείρημα, την ηχηρότερη παρότρυνση στους νέους να κάνουν αυτό που νιώθουν ότι γεννήθηκαν για να κάνουν και να μην υπολογίζουν τις (ανύπαρκτες) συνέπειες: Η φωνή του είναι βραχνή. Σε λαϊκή αγορά ακούς χίλιες τέτοιες αλλά δεν τραγουδούν το Overkill, λεμόνια πωλούν και σκάνδικες. Ποτέ δεν είπε κάποιος ότι είναι εφάμιλλος του Μάριο ντελ Μόνακο ή του Παβαρόττι. Κι όμως, η χροιά του είναι πιο αναγνωρίσιμη κι από εκείνην των πρωθυπουργών των χωρών στις οποίες ζουν τις ζωές των οπαδών οι… οπαδοί του. Κι η μουσική του δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντιπαραβληθεί ούτε εκείνη που θα παρήγαγαν οι αρουραίοι στα κελάρια των παλατιών που έδινε τα «πριβέ» κονσέρτα του ο Μότσαρτ στα 12 του χρόνια. Παρά ταύτα ούτε οι μεγάλοι μαέστροι στις περίβλεπτες σκηνές της λόγιας μουσικής μπορούν να αρνηθούν πως σε τραγούδια όπως το Motörhead, το Ace of Spades, το Bomber, το Iron Fist ακούν ρυθμούς, λόγια και… μελωδίες τόσο πρωτόγονα αυθεντικές ώστε να ξεσηκώνεται και να αφυπνίζεται η διονυσιακή πτυχή τους.
Ώστε λοιπόν ένας όχι σπουδαίος τραγουδιστής και συνθέτης μπορεί να αλλάξει τον κόσμο αν είναι ο εαυτός του και δουλέψει σαν σκυλί υπηρετώντας το όνειρό του; ΝΑΙ ΜΠΟΡΕΙ!
Δουλέψτε σ’ αυτό που νιώθετε έρωτα, θυσιάστε χρόνο, γνώμες τρίτων, κόπο και ό,τι άλλο χρειαστεί και η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη από χέρι διότι δεν θα σας νοιάζει καν. Θα νιώθετε επιτυχημένοι επειδή απλά γίνεστε το τραγούδι σας. Κάθε άνθρωπος είναι ένα τραγούδι που μπορεί να συνθέσει και να ερμηνεύσει μόνο ο ίδιος. Να γίνουμε το τραγούδι μας λέει ο τεθνεώς βάρδος της Νέας Ρώμης Ian Fraser "Lemmy" Kilmister (24/12/1945 – 28/12/2015).
Ο Θεός να τον συγχωρέσει.
*Το κείμενο αυτό, το τελευταίο για το 2015, το αφιερώνω στους μακαρίτες κολλητούς και συνενόχους στην μεταλλική παρακμή Κώστα Φωτάκη, Νίκο (Flesh) Τάγκαλο, Øystein Aarseth (Euronymous) και Per (Dead) Yngve Ohlin. Για μένα, ίσως και γι’ άλλους, ακόμα αθάνατοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου