Όνειδος, πτώση, παρακμή

«Δεν είμαι κολλημένος στην καρέκλα», είπε ο υπουργός Επικρατείας αναφερόμενος στην κωμικοτραγική πραγματικότητα.
Δεν μας διευκολύνει ιδιαίτερα να το πιστέψουμε μια και το είπε διατηρώντας την αξιοζήλευτη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου.
Αυτή τη φράση θα την ακούγαμε ευχαρίστως από έναν καθηγητή της μέσης εκπαίδευσης.
Και στα δικά σας αυτιά σίγουρα θα ηχούσε αρκετά πιο πειστική:
«Όχι κύριε λυκειάρχα. Δεν είμαι κολλημένος στην καρέκλα μου. Αν ήμουν θα το γνώριζα, εκτός αν αυτοί οι αλητήριοι οι μαθητές μου, έβαλαν κόλλα στην κρατική καρεκλίτσα και μου χαλάσει το φρεσκοραμμένο και φρεσκοπλυμένο παντελονάκι μου».
Στα σοβαρά τώρα, είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις τα τεκταινόμενα χωρίς ν’ αρχίσεις να κοιτιέσαι καχύποπτα στον καθρέφτη.
Εκεί ακριβώς αρχίζει η απόπειρα αυτοκριτικής:
Πώς πήγαινε ο κόσμος, η χώρα, η γειτονιά μου πριν εμφανιστώ; Λες να φταίω για όλα εγώ και μόνο εγώ;
Είναι τυχαίο που στις ημέρες μου η Ελλάς κατέστη ρεντίκολο του γνωστού τρισδιάστατου σύμπαντος με νηοπομπές (σκέτες πομπές) τύπου Ιμίων;
Είναι σύμπτωση που κατά τη διάρκεια της αβίωτης βιωτής μου στείλαμε τον Οτσαλάν αντικαταβολή στους Τούρκους και οι συμπολίτες μου ξαναψήφισαν τον… «κινέζο» ταχυδρόμο; [Στη φωτογραφία, αν είστε παρατηρητικοί, θα δείτε πόσο πήγε η αντικαταβολή]
Να μην λαμβάνω υπ’ όψιν μου το χρηματιστήριο;
Να μην με προβληματίζει η μεγάλη ληστεία του τρένου, στο οποίο, φευ, είμαι κι εγώ επιβάτης;
Είναι άσχετο με τις επιδόσεις μου ως άνθρωπος το γεγονός ότι ταυτόχρονα με εμέ, βάδισε την πατρίδα μου το πυρ και κατέκαψε (αμαχητί) 2.800.000 στρέματα σε μια χρονιά;
Πόσο διάφοροι εμού είναι οι κραδαίνοντες πλαστικά κομματικά σημαιάκια;
Πρέπει να αγνοήσω το γεγονός ότι στο ίδιο χωροχρονικό στίγμα με το δικό μου οι φερέλπιδες νέοι μελλοντικοί «επιστήμονες» αγωνίζονται για να πέσουν οι βάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια κάτω από το όριο του 10 (με άριστα το 20);
Η λέξη ρεζιλίκι, για ποιο λόγο δεν είναι επίθετο ώστε να διαθέτει υπερθετικό βαθμό;