Ο ερημότοπος της ιδεολογίας

Στη μεγάλη φωτογραφία βλέπουμε τον διάκοσμο της περίφραξης του σπιτιού του Ερρίκου Σλήμαν (Ιλίου Μέλαθρον), που βρίσκεται στην καρδιά των Αθηνών και φιλοξενεί εντός του το Νομισματικό Μουσείο. Στη μικρότερη έναν από τους σελιδοδείκτες που μπορούν να αγοράσουν οι επισκέπτες στο Μουσείο της Ακροπόλεως. Σε αμφότερες τις φωτογραφίες κυριαρχεί το σύμβολο της σβάστικας. Ένα σχήμα που ήταν γνωστό από την αρχαιότητα σε Ανατολή και Δύση. Βορρά και Νότο. Στην αρχαία Ελλάδα, την Ινδία, την Κίνα, την Ιαπωνία, την Ευρώπη, τη Βόρειο και τη Νότιο Αμερική, παντού. Οι αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν την σβάστικα γαμμάδιον ή τετρασκέλιον και το θεωρούσαν σύμβολο του Διός. Υπήρχε σχεδόν παντού. Σε κοσμήματα, κράνη, αμφορείς, παιδικά παιχνίδια, ρούχα, οικίες. Οι ινδιάνοι Νάβαχο το χρησιμοποιούσαν σε θεραπευτικές τελετές. Οι βουδιστές ως σύμβολο του ρου της ζωής και σημείο καλοτυχίας. Κοντολογίς, η πανανθρώπινη παράδοση είχε φορτίσει αυτό το σχήμα με όλες τις δυνατές θετικές έννοιες μέχρι που ενέσκηψε η ιδεολογία και το έκανε εργαλείο θανάτου και σημείο αναφοράς του Ολοκαυτώματος. Η ιδεολογία έλαβε κάτι από την ανθρώπινη εμπειρία, το οποίο είχε συνδεθεί με την ακμή, τη ροή, την αρμονία και
το κατέστησε αιματοβαμμένη φρίκη. Όποιος βλέπει σήμερα μια σβάστικα δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτε άλλο εκτός από το Άουσβιτς, τους φούρνους, τους θαλάμους αερίων.

Νεωτερικότητα

Το σφυρί και το δρεπάνι, μέχρι τη λαίλαπα του κομμουνισμού, προκαλούσαν θετικά συναισθήματα σε όλους όσοι τα αντίκριζαν. Ήταν σύμβολα εργασίας, συγκομιδής σοδειάς και καρποφορίας της ανθρώπινης προσπάθειας. Μόλις η ιδεολογία τα τοποθέτησε εντός της, έγιναν σύμβολα αποτροπαϊκά. Σαν την κεφαλή της Μέδουσας. Μόνο τρόμο, πίκρα και απέχθεια προκαλούν στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που είτε υπέστησαν τον εφαρμοσμένο κομμουνισμό ή αγωνίστηκαν σκληρά για να τον απωθήσουν. Ελάχιστοι υποστηρικτές της ιδεολογίας της σβάστικας και του σφυροδρέπανου έχουν απομείνει. Κι αυτοί προβληματικοί όσο οι σκέψεις που τους κινητοποιούν και τους εμπνέουν. Και το «Ελευθερία, ισότης, αδελφότης» της Γαλλικής Επανάστασης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το λεκτικό μονοπάτι προς τη λαιμητόμο. Αυτές δεν είναι παραδοξότητες που προέκυψαν στο συλλογικό βίο χωρών, εθνών, κρατών και αυτοκρατοριών μόνο της Δύσης. Είναι παγκόσμιος κανόνας και εφαρμόζεται κυρίως στις πατρίδες που θεωρούνται ή είναι ισχυρές. Η ισχύς τους κατακτήθηκε πριν ενσκήψουν οι ιδεολογίες αλλά οι κήρυκες των ιδεολογιών έχουν πείσει τις πλειοψηφίες ότι η δύναμη δεν ανήκει στο έθνος αλλά στις συστοιχίες των ψευδαισθήσεων που εκείνοι πρεσβεύουν. Λες και η Ρωσία έγινε υπολογίσιμη ισχύς όχι λόγω του λαού, του εδάφους και του ιστορικού αποθέματός της αλλά εξαιτίας των κομμουνιστικών φληναφημάτων!
Η χρήση λέξεων, εννοιών, εικόνων και συμβόλων, που η παράδοση κατέστησε θετικά, από εκπροσώπους διαφόρων ιδεολογιών συνήθως καταλήγει στη διαστροφή των ίδιων των λέξεων και των συμβόλων και τη συνεπακόλουθη αποφυγή της χρήσης τους από τις επόμενες γενεές.

Ελληνικότητα

Στην πατρίδα μας, υπάρχει μια συνήθεια, η οποία εγκαταστάθηκε στην καθημερινότητά μας λόγω της εμμονής της Αριστεράς στην επικράτηση διά της επανάληψης και στον καταλογισμό στη Δεξιά της τραγωδίας της Κύπρου: η φράση «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που χρησιμοποιούσε το καθεστώς των απριλιανών, αντιμετωπίζεται σκωπτικά και περίπου σαν ύβρις. Επειδή, στην πραγματικότητα, παραδοσιακή παράταξη δεν υφίσταται εν Ελλάδι, η αποκαλούμενη Δεξιά συμφωνεί με την καταδίκη του τριπτύχου χωρίς να μπει έστω στον κόπο να ερωτήσει τους στωμύλους αερολογούντες με τι σκοπεύουν να αντικαταστήσουν την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια. Αυτό που αντιπροτείνουν είναι στην ουσία ένας πολτοποιημένος, αφελληνισμένος πληθυσμός, που εργάζεται όσο του επιτρέπεται και πληρώνει φόρους μέχρι εκεί που δεν αντέχει. Οι δύο αυτές παρατάξεις μπορούν να ανεχθούν οποιαδήποτε έκφραση της παράδοσης μόνο ως ανώδυνο και επετειακό φολκλόρ όχι ως τρόπο ζωής συλλογικό και ατομικό.
Η Αριστερά πρωτοστατούσα και η Δεξιά συναινούσα θραύουν συστηματικά το παραδοσιακό πρότυπο και στη Παιδεία και στους μηχανισμούς της «ενημέρωσης» που ελέγχουν αμφότερες. Το αποτέλεσμα αυτού δεν χρειάζεται να περιγραφεί με λόγια. Είναι ακριβώς αυτό που βιώνει ο πολίτης τούτων των καιρών. Τιποτοφροσύνη και συμπυκνωμένη απελπισία.
Ειδικά για την Ελλάδα, η κατανάλωση δανεικών, ξεπερασμένων και αταίριαστων με εμάς αξιακών συστημάτων αποτελεί κίνδυνο – θάνατο. Η απομάκρυνση από τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και η υπηρέτηση των νεφελωδών αξιών που μπορεί να εξυπηρετούν γεωπολιτικά συμφέροντα άλλων εθνών καταλήγει σε οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές χρεοκοπίες.