ΔΗΜIOΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΑΣ

 

«Τὸ ρεῦμα τῆς γνώσης κατευθύνεται πρὸς μία μὴ μηχανικὴ πραγματικότητα. Τὸ Σύμπαν ἀρχίζει νὰ μοιάζει περισσότερο μὲ μία σπουδαία σκέψη παρὰ σὰν μία μεγάλη μηχανή. Ὁ νοῦς δὲν φαίνεται πλέον νὰ εἶναι τυχαῖος εἰσβολέας στὸν κόσμο τῆς ὕλης ... Θὰ ἔπρεπε μᾶλλον νὰ τὸν χαιρετίσουμε ὡς δημιουργὸ καὶ κυβερνήτη τῆς σφαίρας τῆς ὕλης».

Sir James Hopwood Jeans (1877– 1946), “The Mysterious Universe”, Cambridge University Press, Cambridge:1930, σελ. 137.

Ο James Jeans ἦταν μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μορφὲς τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν τοῦ 20οὐ αἰῶνα. Οἱ θεωρίες ποὺ διατύπωσε ἀπὸ τὴν κατάρτιση καὶ τὴν πεῖρα του στὰ πεδία τῆς φυσικῆς, τῆς ἀστρονομίας καὶ τῶν μαθηματικῶν ὁδήγησαν καὶ αὐτοὺς τοὺς τομεῖς ἀλλὰ καὶ τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμὸ ἕνα βῆμα ἀκόμα πιὸ κοντὰ στὴν ἀλήθεια∙ στὸν ἰδανικὸ στόχο ποὺ κινούμαστε ἐντὸς του, ἀλλὰ πάντοτε μᾶς διαφεύγει…

Ὁ James Jeans στὸ “The Mysterious Universe” (στὰ ἑλληνικὰ ἔχει κυκλοφορήσει μὲ τὸν τίτλο «Μυστηριῶδες Σύμπαν») συνδέει ἄμεσα τὴν σκέψη μὲ τὴν ὕλη. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἐκπηγάζει ἡ δεύτερη κι ὄχι τ’ ἀντίστροφο. Ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ σύμπαντος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν «παρατηρητὴ» καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἐκεῖνος ἀντιλαμβάνεται τὸν κτιστὸ κόσμο.

Ἐμεῖς οἱ παρατηρητές, ζοῦμε ἐντὸς τῆς σκέψης τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ οἱ δικὲς μας σκέψεις διαμορφώνουν τὰ προσωπικὰ σύμπαντὰ μας. Ὅλα πάνω στὸν δικὸ μας κόσμο εἶναι γεννήματα τῶν σκέψεὼν μας. Τὰ κτίρια, τὰ ὀχήματα, τὰ φράγματα, τὰ τεχνητὰ νησιά, οἱ περίτεχνες μηχανές, τὰ πυρηνικὰ ὄπλα, ὅλα πέρασαν πρῶτα ὡς

ἠλεκτρομαγνητικοὶ παλμοὶ καὶ βιοχημικὲς μεταβολὲς ἀπὸ τὰ ἐγκεφαλικὰ κύτταρὰ μας κι ἔπειτα δομήθηκαν μὲ ὕλη καὶ ἐνέργεια. 

Ἡ ἴδια ἡ προσωπικότητα, οἱ προτιμήσεις καὶ οἱ ἀντιπάθειὲς μας, οἱ ροπὲς καὶ οἱ συνήθειὲς μᾶς, πάλι στὸ νοῦ γεννήθηκαν. Πρέπει νὰ προσέχουμε πολὺ μὲ τὶ εἴδους «τροφὲς» ταΐζουμε τὸ συνειδητὸ καὶ τὸ ὑποσυνείδητὸ μας. Κάθε σκέψη τρίτου ποὺ ἀποφασίζουμε νὰ «καταναλώσουμε» ἤ νὰ ἐνσωματώσουμε στὸ δικὸ μας σύμπαν πρέπει νὰ εἶναι ἐξονυχιστικὰ ἐλεγμένη γιὰ τὴν ποιότητα, τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν χρησιμότητὰ της. 

Ἡ παράδοσὴ μας σὲ σκέψεις τρίτων ἀντενδείκνυται γιὰ τοὺς σώφρονες, ἐκείνους ποὺ δὲν ἔχουν τὸν ἑαυτὸ τοὺς γιὰ πέταμα καὶ τὸν χρόνο τους γιὰ χάσιμο. Τὸ πεδίο ὅπου οἱ ζωὲς παραδίδονται ἀμαχητὶ σὲ σκέψεις τρίτων εἶναι τὸ νεκροταφεῖο τῆς προσωπικότητας ἀλλὰ καὶ τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, γενικά. Ὅποιος ζεῖ μὲ δανεικὲς λέξεις, σκέψεις, ἐντυπώσεις καὶ πεποιθήσεις δὲν παράγει δικὲς του. Γίνεται ἐργαλεῖο γιὰ τὴν γιγάντωση ἄλλων «ἐγώ», ποὺ συχνὰ ἀποδεικνύονται νοσηρά. 

Μπορεῖ κάποιος νὰ ἀφιερώνει χρόνο καὶ προσπάθεια γιὰ νὰ ἀφομοιώσει τὰ πνευματικὰ προϊόντα ἄλλων ἀλλὰ ποτὲ δὲν πρέπει νὰ λησμονεῖ τὴν ὑποχρέωση του νὰ δημιουργεῖ. Νὰ μὴν περιορίζεται μόνο στὸ νὰ ἀντιδρᾶ ἀλλὰ νὰ δρᾶ. Τὰ ἄτομα καὶ οἱ ὁμάδες ἀνθρώπων πάντοτε ἔχουν στραμμένο τὸ βλέμμα στοὺς δημιουργούς. 

Μία ἀπὸ τὶς παγίδες τοῦ «νέου γενναίου» ψηφιακοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἀτέλειωτη παραμονὴ τῶν θαμώνων τῶν διαδικτυακῶν καφενείων σὲ «πηγαδάκια», ὅπου ἡ ἀποκλειστικὴ δραστηριότητὰ τους εἶναι νὰ σχολιάζουν τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τρίτων – συνήθως ἐκείνων ποὺ ἐμφανίζονται ὡς «ἰσχυροὶ» καὶ «ξεχωριστοί». 

Οἱ ἡμέρες, οἱ ὧρες, οἱ μῆνες καὶ τὰ χρόνια δισεκατομμυρίων ανθρώπων πηγαίνουν στράφι σε γκρινιάρικους μηρυκασμοὐς γιὰ τὸ πόσο «ἄδικοι» εἶναι οἱ «ἄλλοι» καὶ πόσο «δίκαιοι» εἴμαστε «ἐμεῖς». Ἡ πλάνη εἶναι πολλαπλή. Οὔτε οἱ «ἄλλοι» εἶναι στ’ ἀλήθεια «ἄλλοι» οὔτε αὐτοὺς ποὺ ὁρίζουμε ὡς «ἐμεῖς» εἴμαστε «ἐμεῖς». Φυσικά, οὔτε οἱ «ἄλλοι» ἔχουν ἀπολύτως «ἄδικο» οὔτε «ἐμεῖς» εἴμαστε οἱ «δίκαιοι». Οἱ ταυτίσεις καὶ οἱ ἀντιπαλότητες ποὺ στήνονται ἀπὸ τοὺς ἐμφανεῖς καὶ ἀφανεῖς παραγωγοὺς τῶν μαζικῶν ἐντυπώσεων εἶναι κάλπικες. 

Ἀντὶ γιὰ γκρίνιες, ἄσκοπους ἀλλὰ καὶ κούφιους τσακωμοὺς καὶ ατέρμονη ἀναπαραγωγὴ χαμηλῶν συναισθηματικῶν συχνοτήτων καλύτερη ἡ δημιουργία. Ὅλοι μποροῦν νὰ δημιουργήσουν κάτι: ἰσχυρὴ καὶ ἀνεξάρτητη προσωπικότητα, ἁρμονικὴ οἰκογένεια, ἔργο τέχνης, ἐπιχείρηση, συλλογικότητα, ὁτιδήποτε θὰ ἀφήσει ἕνα θετικὸ σημάδι στὴν κοινωνία. 

Ἄν φτιάξουμε τὸ ἔσω μας, τὶς σκέψεις μας, θὰ βελτιωθεῖ καὶ τὸ περιβάλλον μας. Ἀρκεῖ νὰ ξεφύγουμε ἀπὸ τὰ πνευματικὰ δεσμὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν παγιδευμένους στὰ σύμπαντα τῶν ἄλλων, ἐκείνων ποὺ ὑποτίθετάι ὅτι πολεμᾶμε.