Βλασφημία: το δεκανίκι του ανέμπνευστου

Ο Τζίμης Πανούσης τερμάτισε ευδοκίμως την καριέρα του ως διασκεδαστής από τη στιγμή που έγινε το αγαπημένο κατοικίδιο της κατεστημένης διανόησης.

Έχοντας στερέψει μια ολόκληρη εικοσαετία από την όποια έμπνευση είχε και μη ανεχόμενος οποιαδήποτε αλλαγή στον όψιμα νεοπλουτικό τρόπο ζωής του (τζιπ, εταιρία με την επωνυμία «Αφιλοκερδώς ΑΕ» ή κάτι παρόμοιο, Βόρεια Προάστεια) θέλησε να παραμείνει στο χρυσοφόρο προσκήνιο της επικαιρότητας.
Ως γνήσιος ντελάλης της χυδαιότητας και άνθρωπος με δύσκολα εντοπίσιμο «υπερεγώ», διάλεξε την πεπατημένη που λόγω του... σεναρίου του βάφτισε «ανατρεπτική σάτιρα». Ούτε σ’ αυτό πρωτοτύπησε. Ο δημοφιλής δρόμος είναι ο εύκολος και ο συγκεκριμένος άνθρωπος, ούτως ή αλλιώς είναι πλασμένος για τα εύκολα. Σ’ αυτή την επιλογή του, πολύτιμος αρωγός στάθηκε η συνωμοτική ομάδα των μετρίων που χειρίζονται τη ροή της «συμπάθειας» των ΜΜΕ και του «καλλιτεχνικού κόσμου» της ελληνόφωνης ημεδαπής.

Ο καπάτσος Πανούσης κατανόησε το ευνοϊκό ιδεολογικοπολιτικό περιβάλλον και χειρίστηκε τα ΜΜΕ με την δεξιότητα μύγας που προσγειώνεται σε φρέσκια κοπριά.

Αρκετά πονηρός ων, πόνταρε στη συγκυρία της εποχής και προσδιόρισε τους ευκαιριακούς εχθρούς του οι οποίοι ευχόταν (και εύχεται) να τον προσδιορίσουν. Ξέρετε, κάποτε μπορεί να ‘πεσε στα χέρια του από παζάρι βιβλίων στην Κλαυθμώνος και ολίγος Νίτσε ο οποίος το ‘λεγε ξεκάθαρα: «Ο εχθρός σου σε προσδιορίζει». Για αρχή, ο Πανούσης διάλεξε τον Νταλάρα, ποντάροντας κατ’ αρχήν στο όνομα που πετροβολούσε και στην έμφυτη καχυποψία (αν όχι αντιπάθεια) μιας μερίδας συμπλεγματικού κοινού για όσους θεωρούνται «επιτυχημένοι». Η προσπάθειά του στέφθηκε με επιτυχία.

Ο Νταλάρας υπερασπίστηκε επιτυχώς το όνομά του στα δικαστήρια αλλά ήταν απολύτως ανυπεράσπιστος απέναντι στο έρεβος της εκδικητικότητας της μειονεξίας που εκπροσωπούσε επιτυχώς ο Πανούσης.

Επόμενος στόχος του κυβερνητικού εκπροσώπου της μειονεξίας ήταν η ελληνική σημαία.

Η ταλαίπωρη η σημαία δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί ούτε τον συμβολισμό της ούτε την ακεραιότητά της στα κατ’ ευφημισμόν «ελληνικά» δικαστήρια. Ούτε πρόκειται ποτέ οποιοδήποτε «ελληνικό» δικαστήριο να προασπίσει την ακεραιότητα οποιασδήποτε έννοιας, συμβόλου ή κατάστασης είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ άνευ εισαγωγικών.

Με την σημαία άθυρμα στα μικροκαμωμένα χέρια του, ο Πανούσης κατόρθωσε να βγάλει ακόμα μια σαιζόν, να κόψει μερικά επιπλέον εισιτήρια και να υποκλέψει δηλώσεις «πνευματικών» ανθρώπων ότι:
α) «Κάνει χιούμορ».
β) «Κάνει τέχνη».
γ) «Προσπαθούν να τον λογοκρίνουν».
δ) «Ζούμε σε εποχές λογοκρισίας».
Το σπουδαιότερο κόλπο του βασιλιά της βρώμας (παράφραση από τον τίτλο της παράστασής του) είναι η αντιστροφή της πραγματικότητας. Υβρίζει, χτυπά, υποτιμά και διασύρει και στο παραμικρό ίχνος αντίδρασης του θύματος υποδύεται τον υβριζόμενο, τον διωκώμενο, το θύμα!
Βέβαια, δεν θα μπορούσε να τα επιτύχει όλα τα ανωτέρω χωρίς την πολύτιμη συμπαράσταση και τις επικοινωνιακές «τσίλιες» που του κρατούν οι όμοιοί του.
Αφού του τέλειωσε η σημαία, ο Νταλάρας και άλλοι διάσημοι στόχοι, το αποξηραμένο καλλιτεχνικό έλος που λέγεται Πανούσης γύρεψε και βρήκε –για περισσότερες από μία σεζόν- άλλον, ακόμα μεγαλύτερο και πολύ ευκολότερο στόχο: τον Χριστό, την Παναγία, την Ορθοδοξία, την πίστη του λαού.
Άλλωστε, είναι πολύ πιο συμφέρον από οικονομικής άποψης να περάσεις ένα σφηνάκι σε κεντρικά δελτία ειδήσεων όπου θα εμφανίζεσαι «ανατρεπτικός και διωκώμενος από ορθόδοξους ταλιμπάν», παρά να πληρώνεις σποτάκια. Δημιουργείς «επεισόδιο» και το προβάλλουν άνευ δεύτερης σκέψης. Αν δημιουργήσεις σποτ διαφημιστικό πρέπει να πληρώσεις για να το δείξουν.
Α, όλα κι όλα: ο συνεπής «ελευθεριακός» Basileros Vromas δεν πρέπει να ξεμείνει από πρώτη ύλη, ήτοι χρήματα. Επίσης, το να βρίζεις τον Χριστό στην Ελλάδα είναι η ασφαλέστερη οδός για να κάνεις «αντίσταση». Ξέρεις πολύ καλά ότι «ορθόδοξους ταλιμπάν» θα βρεις μόνο στα κανάλια και τις φυλλάδες.
Ούτε ένας από τους «Ταλιμπάν» δεν πρόκειται να... τιμήσει τον χαρακτηρισμό που του προσάπτουν οι εκπρόσωποι της ατλαντικής αριστεράς ερχόμενος στο κέντρο σου και ανατινασσόμενος «μετά των αλλοφύλων».
Κανείς γεράκος που έρχεται με το σταυρό στο χέρι και διαμαρτύρεται έξω από το ξενυχτάδικο όπου ασχημονείς δεν πρόκειται να σου αφαιρέσει το δικαίωμα στη ζωή. Ο λόγος είναι απλός: Όλοι οι προαναφερθέντες γνωρίζουν πως το δικαίωμα αφαίρεσης ζωής το ‘χει μόνο ο Θεός – όχι εκείνοι. Αν τα 'βαζες βέβαια με κάποια άλλη θρησκεία (όπως το Ισλάμ) κανείς δεν θα μπορούσε να στοιχηματίσει ούτε ένα ευρώ για το ανέφελον και ασφαλές του υπόλοιπου βίου σου.

Ο Πανούσης ξέρει που χτυπάει: μηδενικό κόστος, μέγιστο κέρδος. Οι φουκαράδες που διαμαρτύρονται θα διασυρθούν από τους τηλεκαίσαρες ως «αναχρονιστές», «σκοταδιστές», «κολλημένοι», «ιεροεξεταστές». Ο Πανούσης είναι το μιντιακό «φως». Δεν τον κατακρίνω. Τέτοιος που είναι, έτσι που έχουν έρθει για εκείνον τα πράγματα και αφού σκέφτεται ούτως δεν θα μπορούσε να πράξει αλλιώς.

Επιπλέον, αποτελεί κι ένα μέτρο σύγκρισης.
Αν δεν υπήρχε το χαμερπές δύσκολα θα ορίζαμε στο υψιπετές, το σπουδαίον.

Καλές εισπράξεις σύντροφε!