Βραβεῖα ἐλευθερίας Λεονίντ Μπρέζνιεφ

Ἄν μή τί ἄλλο, ἐπί κομμουνισμοῦ πῆγαν στό Διάστημα οἱ Ρῶσοι. Καί στά δικά μας!

Ὁ Ὀμπάμα, πού βομβάρδισε ἑφτά χῶρες, καί ὁ Κίσινγκερ ἔχουν πάρει Νόμπελ Εἰρήνης, ἐνῶ ἡ Ἀριστερά ἀπονέμει πιστοποιητικά δημοκρατίας... 

Γιά ἕναν παράδοξο λόγο, σχεδόν ἅπαντες οἱ εμπροσθοφύλακες τῆς δεξιᾶς ἤ δεξιοφανοῦς παρατάξεως νιώθουν συχνότατα τήν ἀνάγκη νά δηλώνουν πόσο «σέβονται τήν Ἀριστερά γιά τήν προσφορά καί τούς ἀγῶνες τῆς».

Κανονικά οἱ δεξιοί θά ἔπρεπε ἀπό τήν Ἀριστερά νά τιμοῦν μόνο ἐκείνους ποῦ τό 1944-1949 δέν ἤξεραν σημάδι ἤ φοβοῦνταν τά αἵματα καί δέν μπόραγαν νά βαστάξουν χαντζάρες καί μαχαίρια. Ἡ μυωπία μερικῶν ἀνταρτῶν καί ἡ ἀτζαμοσύνη στή χρήση τυφεκίου καί αἰχμηρῶν ἀντικειμένων ἔκαναν περισσότερο καλό στήν Ἑλλάδα ἀπ' ὅσο ἔχουν κάνει ὅλα τά ἀριστερά κόμματα μαζί. Οἱ οἰκογένειες τῶν σφαγμένων ἀπό τούς
«ἐλευθερωτές» τῆς πατρίδας (ποιᾶς πατρίδας ἀπ' ὅλες δέν μᾶς εἶπαν) ξέρουν τί σημαίνει Ἀριστερά ἀλλά τό ἀγνοοῦν ὅσοι ψηφίζονται γιά νά μᾶς ἐκπροσωπήσουν.

Ἀφοῦ ἡ ἐπανάληψη εἶναι μήτηρ τῆς μαθήσεως καί ἐπειδή τίποτε δέν ἀλλάζει, ὑπενθυμίζεται ἀπόσπασμα τῆς στήλης πού δημοσιεύτηκε πρό τετραετίας (01/02/2013):

«Το ἀνέξοδο κομπαρσιλίκι εἶναι μία ἀπό τίς θεμελιώδεις ἀρχές τῆς μεταπολιτευτικῆς Ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία συνοψίζεται στό ἑξῆς:“Εγώ καί οἱ σύντροφοί μοῦ ἔχουμε κάθε δικαίωμα καί ὑποχρέωση νά τά κάνουμε λίμπα ἀλλά θά σκούζουμε σάν τά γατιά σέ περίοδο ἀναπαραγωγῆς ἄν λογοδοτήσουμε γιά τίς πράξεις μας”. Το ἀστεῖον τῆς ὑποθέσεως εἶναι πῶς αὐτή ἡ θεμελιώδης ἀρχή τῆς ἰμιτασιόν ἐπαναστατικῆς Ἀριστερᾶς οὐσιαστικά ὑπαγορεύτηκε ἀπό τήν ἐνοχική δεξιά τοῦ μπλέιζερ. Ἐδῶ καί δεκαετίες ὁ μέσος μεσοχωρίτης παράγοντας ἤ παραγοντίζων βουτυρολεμές θά προτιμοῦσε νά δαγκώσει τόν σβέρκο του παρά νά πεῖ μία κακή κουβέντα γιά τίς αρκουδιές τῆς ἀντίπερα ὄχθης.

Ἔτι δέ, στά τηλεοπτικά πάνελ, οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἰδεολογίας τοῦ ξεβαμμένου λουλακί ξεκινοῦσαν τήν “αντιπαράθεσή” τούς μέ τόν πολιτικό ἀντίπαλο μέ τά κάτωθι:“Ολοι ἀναγνωρίζουμε τή συμβολή καί τούς ἀγῶνες τῆς παράταξης σας, μπλά, μπλά, μπλά καί χίλια συγγνώμη πού μέ ὑποπτεύεστε γιά Δεξιό καί δέν θά τό ξανακάνω”.

Ἄν παρ' ἐλπίδα κάποιος ανθυποδεξιός ἀποσποῦσε χαμόγελο ἀπό μαοϊκό, τροτσκιστή, λενινιστή ἤ πολποτικό, ἐκτύπωνε τό στιγμιότυπο σέ γιγαντοαφίσα καί τό κρατοῦσε ὡς πειστήριο “δημοκρατικότητας”. Αὐτά πληρώνουμε...»