Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
Κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Άνθρωποι μονάχοι
Η πρώτη στροφή από τους στίχους του τραγουδιού «Άνθρωποι μονάχοι», που έγραψε ο Γιάννης Καλαμίτσης και ερμήνευσε πρώτη φορά το 1977 η Βίκυ Μοσχολιού, σε μουσική του Γιάννη Σπανού.

Η εικονιζόμενη στη φωτογραφία Τζόις Κάρολ Βίνσεντ (19 Οκτωβρίου 1965 – Δεκέμβριος 2003) ήταν Βρετανίδα, ο θάνατος της οποίας έγινε παγκόσμια είδηση επειδή πέρασε απαρατήρητος για περισσότερα από δύο χρόνια! Αυτό κι αν είναι ειρωνεία. Παγκόσμιο ενδιαφέρον για μια περίπτωση κραυγαλέας αδιαφορίας του πλήθους για ένα πρόσωπο. Η κοινωνία ασχολήθηκε τελικά με την Τζόις Κάρολ Βίνσεντ επειδή οι ιδιοκτήτες του διαμερίσματος στο οποίο έμενε, στο βόρειο Λονδίνο, ήθελαν να της κάνουν έξωση. Στις 25 Ιανουαρίου 2006 η πόρτα της παραβιάστηκε και η ομάδα που θα εκτελούσε την εντολή της έξωσης μπήκε μέσα στο διαμέρισμα. Εκεί βρέθηκε το πτώμα της, σχεδόν σκελετωμένο, να κάθεται στον καναπέ. Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή. Αυτή η λεπτομέρεια, της ανοιχτής τηλεόρασης, καθώς και ότι ουδείς στην πολυκατοικία της είχε ενδιαφερθεί για τη μοναχική κοπέλα, που έμενε στη μικρή γκαρσονιέρα με το κοινόχρηστο μπάνιο, ήταν δύο στοιχεία, τα οποία συνέθεσαν μια τραγική ιστορία.
Τούτη η ιστορία της αποξένωσης της Τζόις Κάρολ Βίνσεντ, που κορυφώθηκε με τον θάνατό της μπροστά από μια ανοιχτή τηλεόραση πέρασε στη λαϊκή κουλτούρα. Έγινε θέμα σε εφημερίδες, περιοδικά, διαδικτυακές αναλύσεις. Το δράμα της μοναξιάς της μετουσιώθηκε σε τραγούδι, ενέπνευσε δραματικές σειρές στην τηλεόραση, διηγήματα και μυθιστορήματα. Όμως, η μοναξιά των πόλεων, παραμένει. Αδιαφορεί για την επίθεση της Τέχνης εναντίον της. Η ισχύς της παραμένει ακατάβλητη σε μεγάλα τμήματα των ανθρωπίνων κοινωνιών. Ειδικά στις μεγαλουπόλεις, η μοναξιά είναι ένας τύραννος με εξουσίες ζωής και θανάτου πάνω στους υπηκόους του. Εκείνοι, προσπαθούν να λησμονήσουν την ανελευθερία τους ανοίγοντας την τηλεόραση, τον υπολογιστή, το κινητό τηλέφωνο ή οποιαδήποτε άλλη συσκευή εκπέμπει πληροφορίες και μεταδίδει θεάματα, μαγνητίζοντας το βλέμμα με την υπογάλαζη ακτινοβολία της. Ξεχνούν τη μοναξιά μαζί με τον εαυτό τους. Λησμονούν το πρόβλημα κι αυτό μεγαλώνει. Βυθίζονται σ’ έναν κόσμο εντυπώσεων επειδή δεν αντέχουν τον πραγματικό. Κι όσο παίρνουν το υποκατάστατο της αληθινής επαφής, χάσκοντας μπροστά σε οθόνες, άλλο τόσο αυξάνεται η απόστασή τους από την κοινωνία.
Σύμμαχος του τυράννου των μεγαλουπόλεων είναι αυτό που λέμε...