Για τον Λορέντζο Μαβίλη

Μια φλογερή ψυχή έγραψε με μελάνι ποιήματα για την πατρίδα, την ψυχή και το ωραίο και τα υπέγραψε όλα με το αίμα του, πέφτοντας στη μάχη για την Ελλάδα.

 

Σαν σήμερα το 1860 γεννήθηκε στην Ιθάκη ο ποιητής, πολεμιστής και δεινός σκακιστής Λορέντζος Μαβίλης. Ο θάνατός του ήταν αντάξιος των στίχων του. Σκοτώθηκε στον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο σε μάχη στον Δρίσκο (στις 28/11/1912), πολεμώντας του Τούρκους. Ήταν γιος του ισπανικής καταγωγής δικαστικού Παύλου Μαβίλη και της Ιωάννας Σούφη, ανηψιάς του Εθνικού Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.

Η ζωή αυτού του ανθρώπου δεν μοιάζει με μυθιστόρημα. Είναι έπος, έργο τέχνης, που σκαλίστηκε με την φλόγα της αγάπης για το έθνος και την ομορφιά της πλάσης. Δεν είναι μόνο ο τελευταίος εκπρόσωπος της θρυλικής Επτανησιακής Σχολής, ο αξεπέραστος σονετογράφος (σονέτο είναι το 14στιχο ποίημα). Είναι και ο ενεργός πολίτης, ο πολιτικός και –πάνω απ’ όλα– αυτός που έχει πάρει τα...

όπλα για να πολεμήσει κατά των εχθρών του έθνους, να υπερασπιστεί την ελευθερία της πατρίδας και να μεγαλώσει την Ελλάδα και εδαφικά και ηθικά.

Ο Μαβίλης το 1896 συμμετείχε στην κρητική επανάσταση και πολέμησε τους Τούρκους στα βουνά της Μεγαλονήσου. Το 1897, κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου, συγκέντρωσε εβδομήντα Κερκυραίους εθελοντές και συμμετείχε σε μάχη στην Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε. Τα έξοδα της εκστρατείας τα πλήρωσε ο ίδιος.

Το 1912 έγινε ο επικεφαλής του λόχου των εθελοντών Γαριβαλδινών (Ιταλοί πολεμιστές) και πήρε μέρος στη μάχη στο όρος Δρίσκος της Ηπείρου. Εκεί τον βρήκε βόλι και του έκοψε το νήμα της ζωής. Ήταν 52 ετών.

Τα τελευταία λόγια του ποιητή:  «Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα είχα την μεγάλη τιμή να πεθάνω για την Ελλάδα».

 

Από το έργο του Μαβίλη ας υπενθυμιστούν μερικοί στίχοι από το ποίημά του, που τιτλοφορείται «Πλήρωμα Χρόνου». Είναι διαχρονική ή αξία του:

 

«Οι Τούρκοι είναι θεριά, δεν είναι ανθρώποι.

Για χιλιοστή φορά πάλι σηκώσου!

Το τρισένδοξο θέλει ριζικό σου

Θεριά να σφάξης που τα θρέφει η Ευρώπη.

Πολύ ψηλά, κει που δε φτάνει τόπι

Αφωρεσμένου Τούρκου, Φράγκου, ή Ρώσσου,

Είναι στημένο τ' άγιο φλάμπουρό σου

Στου ιδανικού το ουράνιο κατατόπι.

Κι' α σε κρατούν πιστάγκωνα δεμένη,

Κι' α χίλια μύρια βάσανα παθαίνεις,

Μα στο τέλος θε νάβγης κερδεμένη,

εισ' αίμα Ελληνικό και δεν πεθαίνεις».

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία»