Στον Εκκλησιαστή (1:2), ή αλλιώς στα «ρήματα εκκλησιαστού υιού Δαυΐδ Βασιλέως Ισραήλ εν Ιερουσαλήμ» διαβάζουμε το συγκλονιστικό «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης», μια φράση που ουσιαστικά αποτελεί γέφυρα με την ελληνική σχολή και παράδοση των Στωικών.
Την ξανασκέφτηκα στις γιορτές όταν πήγα στο σπίτι ενός συναδέλφου και είδα στο καγκελόφραχτο παράθυρό του παρατημένη μια κούπα, απομεινάρι μιας από τις πολλές (λίαν επιτυχημένες, ομολογουμένως) διαφημιστικές καμπάνιες τηλεοπτικής εκπομπής.
Μια κούπα μπροστά σε σκουριασμένα κάγκελα.
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, χωρίς να το θέλει, έκανε ένα βαθύ σχόλιο απλά αποθέτοντας ένα «συμβολο» φήμης εκτός της οικίας του. Το παράτησε, σαν ανάμνηση παλιά, κάποτε λαμπερή και σήμερα γκρίζα - ντυμένη το χρώμα της λησμόνιας. Τον ρώτησα αν ήπιε ποτέ νερό, καφέ ή οτιδήποτε άλλο από την κούπα της «Ελένης». Απάντησε καταφατικά. Τον ξαναρώτησα πότε έπαψε να πίνει από εκεί:
«Δεν θυμάμαι», είπε, επιβεβαιώνοντας απόλυτα κι ακούσια τον «υιό Δαυΐδ Βασιλέως Ισραήλ».
Για μια κούπα αδειανή, για μια Ελένη.
Ο φίλος μου ο Λευτεράκης, χωρίς να το θέλει, έκανε ένα βαθύ σχόλιο απλά αποθέτοντας ένα «συμβολο» φήμης εκτός της οικίας του. Το παράτησε, σαν ανάμνηση παλιά, κάποτε λαμπερή και σήμερα γκρίζα - ντυμένη το χρώμα της λησμόνιας. Τον ρώτησα αν ήπιε ποτέ νερό, καφέ ή οτιδήποτε άλλο από την κούπα της «Ελένης». Απάντησε καταφατικά. Τον ξαναρώτησα πότε έπαψε να πίνει από εκεί:
«Δεν θυμάμαι», είπε, επιβεβαιώνοντας απόλυτα κι ακούσια τον «υιό Δαυΐδ Βασιλέως Ισραήλ».
Για μια κούπα αδειανή, για μια Ελένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου