Η ελίτ λουφάρει: αμύνεσθαι περί πάρτης!

Με την συνήθη ψευδοέκπληξη και… φαρισαϊκό αποτροπιασμό αντιμετωπίζουν τα ΜΜΕ την υπόθεση του στρατιωτικού που ψείριζε χαρτιά και ψεύτικα πιστοποιητικά που απήλλαξαν ασήμους κανακάρηδες διασήμων οικογενειών από την αγγαρεία της στρατιωτικής υπηρεσίας. Ο εν λόγω φαρισαϊκός τρόπος αντιμετώπισης είναι μάλλον αηδέστερος κι από την ίδια την πράξη.
Το ξέρουμε πια όλοι. Το κράτος μας είναι μια απέραντη επιχείρηση με 30.000 διευθυντικά στελέχη, καμιά 500αριά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, 10 ή 20 «εντεταλμένους συμβούλους», δυο-τρεις στην «Προεδρία» κι άλλα τόσα αφεντικά εκτός συνόρων που εκπροσωπούν τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οίκους που εξαγόρασαν την προβληματική «Ελλάδα». Αυτό ξέρουν, αυτό υπερασπίζονται έμπρακτα οι «μυημένοι». Στα λόγια πρέπει να είναι καταγγελτικοί ώστε να μην προκαλούν την μήνιν των ειλώτων, των κούληδων, των δουλοπάροικων που πληρώνουν τους φόρους. Αν η οργή των εκατομμυρίων δεν κατασιγαστεί με τηλεοπτική εκτόνωση, τότε μακροπρόθεσμα η κατάσταση μπορεί να βγει εκτός ελέγχου.
Οι είλωτες που παρηγορούνται για την δυσπραγία και την μειονεξία τους με ωραίες γυαλιστερές εφευρέσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες, Euro 2004, Eurovision, εκλογές, συμμετοχικές δημοκρατίες, μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμούς) είναι η πρώτη ύλη με την οποία λειτουργεί το εργοστάσιο της «ευρωπαϊκής Ελλάδας». Η ιδιοκτησία τρέφεται, συντηρείται και ευωχείται με το αποτέλεσμα της εργασίας των εργατών και δεν θέλει να ρισκάρει μια γενική απεργία ή ακόμα χειρότερα μια στάση-επανάσταση.
Απαραίτητη βαλβίδα εκτόνωσης είναι τα ΜΜΕ που σε κάθε περίπτωση εφορμούν σαν παρωδία του Αϊ Γιώργη εναντίον του εκάστοτε δράκου – με την διαφορά πως στην περίπτωση της δικιάς μας παρωδίας ο δράκος είναι ψόφιος.
Οι περιπτώσεις όπου σύσσωμα τα ΜΜΕ σήκωσαν ξίφος δικαιοσύνης εναντίον ζώντος δράκοντα είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Κι όποτε έγινε αυτό, συνέβη επειδή κατά κύριο λόγο θέλησαν να υπερασπισθούν τα συμφέροντα κάποιου άλλου, ισχυρότερου κι ολοζώντανου δράκου.

Οι μπουάνα*, οι είλωτες και η μεγάλη παράσταση

Οι είλωτες πρέπει να καταλάβουν πώς δεν πρέπει να εκπλήσσονται με την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις των αφεντάδων, των «μπουάνα» τους. Οι ντόπιοι μπουάνα δεν έχουν υποχρεώσεις προς τους είλωτες. Απλά οφείλουν να καταναλώνουν το καθαρό και ακαθάριστο «εθνικό» προϊόν και να είναι συνεπείς στους μετόχους του εξωτερικού.
Η αστυνομία τους ανήκει.
Αποστολή της είναι να προστατεύει εκείνους από τους είλωτες κι όχι να υπερασπίζεται τα όποια συμφέροντα των υπηκόων. Που και που, η αστυνομία συλλαμβάνει κάποιους παραβατικούς είλωτες που έπληξαν τα συμφέροντα άλλων ειλώτων. Δεν θα συλλάβει όμως ποτέ μέλος της ελίτ που έπληξε τα συμφέροντα των δουλοπαροίκων (βλέπε Χρηματιστήριο 1999-2000).
Το ίδιο και ο στρατός.
Οι έφεδροι στον στρατό λειτουργούν σαν τους «ένοπλους» κομπάρσους στις όπερες. Ο Μήτσος σπαταλάει 12 μήνες από τη ζωή του για να φυλάει μια αποθήκη με πατάτες στην Ορεστιάδα για να δικαιολογεί την… υπερπαραγωγή με γενικό τίτλο: «Αμύνομαι εναντίον του ξένου επιβουλέα». Αν δεν είχε κομπάρσους η παράσταση δεν θα ανέβαινε καν και δεν θα μιζαριζόταν ο σκηνοθέτης κι ο παραγωγός που έχει τις καλύτερες των σχέσεων με τον ξένο «επιβουλέα».
Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι παρά την σωρευμένη συλλογική εμπειρία, οι κούληδες έχουν την θεωρητική αξίωση από τους μπουάνα να αναλαμβάνουν κι εκείνοι ρόλους κομπάρσου στην υπερπαραγωγή. Λες και δεν έχουν πάρει γραμμή τόσα χρόνια τι επιβάλλει το σενάριο.
Οι γόνοι των πλουσίων, των ισχυρών, των πολιτικών, της ελίτ, των διαχρονικών μπουάνα, κούλη κακομοίρη μου έχουν μόνο μια αποστολή. Να διαιωνίσουν το σύστημα και να φάνε ησύχως και ασφαλώς τις μίζες που εξασφάλισε ο μπαμπάς.
Όχι να παίζουν τους κομπάρσους στα στρατόπεδα με ορθοστασίες, σκοπιές και αγγαρείες.

Είναι τρελοί αυτοί με τα τρελόχαρτα!

Φυσικά, αν πρέπει να κατηγορηθούν για κάτι οι γόνοι της ελίτ που… υποκλέπτουν πιστοποιητικά απορίας, ψυχοπάθειας ή άλλης ανημπόριας για να αποφύγουν την στράτευση, είναι για προχειρότητα.
Οι έξυπνοι γόνοι της ελίτ δεν αποφεύγουν την στράτευση. Παρουσιάζονται στα θέατρα-μονάδες, «ορκίζονται» πίστη στην πατρίδα –δηλαδή στην παρτίδα τους- και μετά δεν τους ξαναβλέπει κανείς.
Άλλοι ταΐζουν ωδικά πουλιά. Ναι, ναι, μην απορείτε. Υπάρχει στρατιωτική ειδικότητα του «σιτιστού ωδικών πτηνών». Άλλοι υπηρετούν στην Βασιλίσσης Σοφίας. Άλλοι παίρνουν την ειδικότητα του «καντηλανάφτη» στο εκλησσάκι του Λυκαβηττού. Άλλοι περιμένουν σπίτι τους και μετράνε τις ώρες μέχρι να τους δώσει το απολυτήριο ο ίδιος ο Σωματάρχης ή ο Μέραρχος.
Αυτοί δεν ρισκάρουν τίποτα. Αν μετά από χρόνια ψάξει κάποιος αιθεροβάμων δημοσιογράφος τα χαρτιά τους θα αντικρίσει την απόλυτη τυπική τελειότητα. Ποιος θα μπορέσει να τους κατηγορήσει και για ποιο λόγο;
Στην υγεία των κορόιδων!

*Μπουάνα είναι το λευκό αφεντικό στην ταλαίπωρη Αφρική.