Καθημερινά γράφεται Ἱστορία

Ἡ φωτογραφία ἀπό τό http://pheidias.antibaro.gr/

Στίς μέρες μας δέν ἔλαχε πόλεμος - τουλάχιστον ἀπό αὐτούς πού κηρύσσονται ἐπισήμως. Παρά ταῦτα εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά μαχόμαστε.

Ἄν ἐξεταστεῖ μακροσκοπικά ὁ ἀνθρώπινος βίος, τίποτα δέν ἀξίζει τόσο ὅσο τό σωστό. Ὅταν καλεῖσαι νά τό πράξεις καί νά πληρώσεις ἐπί τόπου τό κόστος, δέν μπορεῖς νά δεῖς πολύ ψύχραιμα τά πράγματα, γι' αὐτό καί ἡ κρίσιμη ἀπόφαση τή στιγμή τῆς κρίσεως ἔχει ἀνεκτίμητη ἀξία. Ἐκεῖνοι πού θυσιάζουν τή ζωή τους γιά κάποιο ἰδανικό χάνουν ὅ,τι ἔχουν καί ταυτόχρονα δέν χάνουν τίποτα. Ἡ ἐγγύηση τῆς θνητότητας πού παρέχει κάθε γέννηση τηρεῖται κατά γράμμα.

Ἄν οἱ 300 τοῦ Λεωνίδα ἔκαναν τεμενάδες στόν Ξέρξη, φυσικά καί δέν θά ζοῦσαν σήμερα καί -ἀκόμα πιό φυσικά- θά ἀποτελοῦσαν ἕναν ἀπό τούς πολλούς λεκέδες τῶν σελίδων τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Το αὐτό ἰσχύει καί γιά τούς ὑπερασπιστές τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1453, γιά τούς ΕΛΔΥΚάριους στήν Κύπρο τό 1974, γιά τούς πολεμιστές μας στόν

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ 28.10.1940

Δοξαστικό γιά τό 1940

Εἶμαι πλούσιος. Πολυώνυμα δῶρα λαχών εἰμί. Εὐχαριστῶ τόν Θεό καί ὅλες τίς συνοδές δυνάμεις γιά αὐτό. Νά ἐξηγήσω θέλω τόν πλοῦτο μου γιά νά τόν μοιραστοῦν ὅσοι ἐπιθυμοῦν παρόμοιο νά ἔχουν. Ὑπάρχει ἄφθονος γιά ὅλους. 

Κέρδος πρῶτο: Ἔχω γνωρίσει ἀνθρώπους πού νίκησαν, νικοῦν, δείχνουν πώς θά νικήσουν τήν πτωτική φύση τῆς σαρκός. Ἥρωες σιωπηλούς καί χαμογελαστούς σάν τόν γλυκό Ἀπόλλωνα πού πυρπολεῖ καί καταναλώνει τίς ψυχές πάνω στόν πανίερο Κύνθο. Ἁγίους καί μάρτυρες, ὁσίες πού πυράκτωσαν τό μέταλλο τῆς καλοσύνης τους στήν Κόλαση τῆς πραγματικότητας. Γιά μένα οἱ ζῶντες καί οἱ τεθνεῶτες ἥρωες, μάρτυρες, ἅγιοι καί διαλεχτοί ἀποσυνάγωγοι εἶναι ἕνα ἑνιαῖο σύνολο μέ τό ὁποῖο οὐδέποτε σταματῶ νά διαλέγομαι. Ὁδοδεῖκτες καί παρηγοριά στίς ἄνυδρες ὧρες τοῦ καμάτου.

Κέρδος πρώτιστο: Κομπάζω. Δέν θά ἔπρεπε ἀλλά συνάμα δέν θά μποροῦσα καί νά τό ἀποφύγω. Εἶμαι...

Ἡ ἀθηναϊκή ὄψη τοῦ Καρατσίου

 Ἀκαδημίας, στό ὕψος τῆς πλατείας Κάνιγγος. Χαλιά, κιλίμια, μοκέτες καί ἄλλα τινά καταλαμβάνουν σημαντικό τμῆμα τοῦ ξεχαρβαλιασμένου πεζοδρομίου. 

Ἑλλάδα - Πακιστάν, ἕνας Καμίνης δρόμος. Καί μία ἰδεολογία σάν τοῦ Καμίνη. Καί μπόλικοι ψηφοφόροι τρέντουλες, μούλτι κουτοί καί ἀφελληνισμένοι.

Τι ἑλληνικό ἀπέμεινε στό ἱερόν πτολίεθρον, τήν πόλη τῶν πόλεων, ἐκεῖ ὅπου μονομάχησαν δύο θεοί γιά νά δώσουν τό ὄνομά τους καί νίκησε τελικά ἡ Ἀθηνᾶ μέ τήν ἐλιά τῆς; Πού βρίσκονται οἱ ἴσκιοι οἱ ἀρχαῖοι, τά φῶτα τά ἐκθαμβωτικά ἑνός πολιτισμοῦ ποῦ ἔκανε τή ζήση τῆς ἀνθρωπότητας αξιοβίωτη;

Σάν νά ἔχασε τόν πόλεμο ἡ Ἑλλάδα καί οἱ ἐπικρατήσαντες μᾶς ὑποχρεώνουν νά περνᾶμε καθημερινά κάτω ἀπό τά Καυδιανά Δίκρανα τῆς ταπείνωσης. «Οὐαί τοῖς ἡττημένοις», τό μότο ἑνός κράτους καί μίας διοικητικῆς μηχανῆς πού δέν θέλει νά βλέπει οὔτε ἴχνος οὔτε ὑποψία ἑλληνικότητας στό τοπίο. Μόνο ἡ ἀσχήμια εἶναι ἀρεστή, τό ἐμπόριο ναρκωτικῶν στούς δρόμους, οἱ λακκοῦβες, οἱ πλιατσικολόγοι, οἱ μαχαιροβγάλτες, οἱ ἀπαίσιοι

Σ’ ἕνα γράμμα ὅλη ἡ ἀλήθεια

«Νομίζω, λοιπόν, ὅτι τὸ γράμμα Ε δὲ συμβολίζει οὔτε ἀριθμὸ οὔτε σειρὰ οὔτε σύνδεσμο οὔτε κάποιο ἄλλο ἀπὸ τὰ ἐλλιποῦς σημασίας μόρια. Ἀλλὰ εἶναι μία αὐτοτελὴς προσαγόρευση καὶ προσφώνηση τοῦ θεοῦ, ἡ ὁποία μὲ τὴν ἐκφώνησὴ τῆς κάνει αὐτὸν που τὴν πρόφερε νὰ συλλαμβάνει τὴν δύναμη τοῦ θεοῦ. Γιατὶ ὁ θεὸς σὲ κάθε ἕναν που προσέρχεται ἐδῶ ἀπευθύνει τὸ γνῶθι σαυτὸν σὰν ἑνὸς εἴδους χαιρετισμό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι σὲ καμιὰ περίπτωση κατώτερος ἀπὸ τὸ ‘χαῖρε’. Ἐμεῖς, πάλι, ἀπαντώντας στὸ θεὸ λέμε «εἶ-σαι»(=εἶ)», θεωρώντας ὡς ἀληθὴ, ἀψευδὴ καὶ μόνο ταιριαστὴ μόνο σ’ ἐκείνον προσφώνηση αὐτὴν ποῦ σημαίνει τὸ εἶναι».

Πλουτάρχου, «Περὶ τοῦ Ει τοῦ ἐν Δελφοῖς», 392a, ἐκδόσεις Ζῆτρος, σελ. 329

Ὁ Πλούταρχος ἦταν ὁ πρεσβύτερος τῶν ἱερέων τοῦ Ἀπόλλωνος στὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν καὶ ὁ καθ’ ὕλην ἁρμόδιος γιὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν πυθικῶν χρησμῶν. Ἡ ζωὴ τοῦ καὶ τὸ ἔργο τοῦ ἀπέχουν παρασάγγας ἀπὸ τὴν ἰδέα ποῦ μπορεῖ νὰ ἀναπτύξει κάποιος ἀγχωμένος καὶ παραζαλισμένος ἄνθρωπος τῶν ἡμερῶν μᾶς περὶ τοῦ ἰδανικοῦ, κατὰ φύσιν καὶ σὺν θεῶ ζῆν. Το «Περὶ τοῦ Ει τοῦ ἐν Δελφοῖς» ἀπ’ ὅπου προέρχεται τὸ

Κατά μόνας ἀλεποῦδες, συλλογικά ἀνόητοι

Ὁ ναός τοῦ Ὀλυμπίου Διός ὑπό τό σεληνόφως. Το ἔργο θεμελιώθηκε ἐπί Πεισιστράτου.

«Εἰ δέ πεπόνθατε λυγρὰ δι’ ὑμετέρην κακότητα, μή θεοῖσιν τούτων μοῖραν ἐπαμφέρετε· αὐτοί γάρ τούτους ηὐξήσατε ῥύματα δόντες, καί διά ταῦτα κακήν ἔσχετε δουλοσύνην. ὑμέων δ’ εἷς μέν ἕκαστος ἀλώπεκος ἴχνεσι βαίνει, σύμπασιν δ’ ὑμῖν χαῦνος ἔνεστι νόος· ἔς γάρ γλῶσσαν ὁρᾶτε καί εἰς ἔπη αἱμύλου ἀνδρός, εἰς ἔργον δ’ οὐδέν γιγνόμενον βλέπετε».

«Κι ἄν δεινοπαθεῖτε ἐξαιτίας δικῶν σας κακῶν πράξεων, νά μήν κατηγορεῖτε τούς θεούς γιά τήν μοίρα σας. Ἀφοῦ ἐσεῖς οἱ ἴδιοι τούς κάνατε μεγάλους ὑποστηρίζοντάς τους, γι’ αὐτό πέσατε σέ ἄθλια σκλαβιά. Ὁ καθένας ἀπό σᾶς βαδίζει στά χνάρια τῆς ἀλεποῦς ἀλλά ὅλοι μαζί γίνεστε ἀνόητοι. Γιατί κοιτᾶτε τί καί πὼς λέει τά λόγια του ὁ δόλιος ἄνθρωπος ἀλλά δέν προσέχετε τίς πράξεις του».

Στίχοι τοῦ Σόλωνος τοῦ Ἀθηναίου (απ. 11 στ.3-8), M. L. West, Iambi et Elegi Graeci, vol. 2, Oxford: Clarendon Press, 1972 

Ὁ Σόλων (638– 558 π.Χ.) ἦταν μία ἀπό τίς πολυσχιδεῖς προσωπικότητες πού συνέβαλαν στήν οἰκοδόμηση τοῦ ἀξιοζήλευτου πολιτισμικοῦ ἐπιτεύγματος τῶν Ἀθηνῶν. Ἦταν νομοθέτης, ποιητής καί φιλόσοφος. Ὁ Παυσανίας στό «Ἑλλάδος Περιηγήσεως» (10.24.1-8) ἀναφέρει ὅτι στόν πρόναο τοῦ Μαντείου τῶν Δελφῶν, στά παραγγέλματα πού ἀποτελοῦσαν ὁδοδεῖκτες γιά ἕναν ἐνάρετο καί εὐδαίμονα βίο περιλαμβάνονταν ἀποφθέγματα τῶν Ἑπτά Σοφῶν – κι ἕνας ἀπό αὐτούς ἦταν ὁ Σόλων. 

Το ἔργο του, εἰδικά ἐκεῖνο τῆς ἀναδιάταξης τοῦ ἀθηναϊκοῦ νομικοῦ καθεστῶτος, μαρτυρᾶ τήν βαθιά κατανόηση τοῦ Ἕλληνα σοφοῦ γιά τήν ἀνθρώπινη φύση καί τίς εὐαίσθητες ἰσορροπίες στόν οἰκονομικό καί κοινωνικό βίο τῆς πόλης του. Εἶχε ἀντιληφθεῖ ξεκάθαρα τίς δυνατότητες τῶν προσώπων καί τίς ἀδυναμίες τοῦ ὄχλου. Προσπάθησε, μέ μεγάλα ποσοστά ἐπιτυχίας, νά περιορίσει τίς εὐκαιρίες τῶν δημαγωγῶν νά ἐνδυθοῦν τήν ἀρχοντική ἀλουργίδα καί νά ὑποχρεώσουν τούς πολίτες νά βιώσουν τήν στυφή γεύση τῆς ἀνελευθερίας.

Οἱ στίχοι στήν ἀρχή τοῦ παρόντος ἠχοῦν ἀπό τήν προκλασσική Ἀθήνα μέχρι σήμερα κι ὁ ἀντίλαλος τῆς ἐπαλήθευσής τους δέν ἔχει χάσει οὔτε απειροστημόριο ἀπό τήν ἐκκωφαντική ἔντασή του. 

Οἱ Ἀθηναῖοι τῆς ἀρχαιότητας, οἱ τόσο ξακουστοί γιά τήν ευφυΐα καί τόν πολιτισμό τούς, σέ διάφορες στιγμές τῆς Ἱστορίας τούς ἀπεδείχθησαν...

Τηλεφωνική ξενοκρατία

Ἀνὰ περίπου εἴκοσι χρόνια οἱ Ἀμερικανοὶ παρεμβαίνουν στρατηγικὰ στὰ ἑλληνικὰ πράγματα χρησιμοποιώντας μόνο μία τηλεφωνικὴ συσκευή. Το 1996 ὁ Μπὶλ Κλίντον, ἐπειδὴ γνώριζε καλὰ τὰ μηδενικὰ ἀποθέματα πατριωτισμοῦ, θάρρους καὶ ἀξιοπρέπειας ποὺ εἶχαν ὁ Κώστας Σημίτης καὶ ἡ κυβέρνηση του, σήκωσε τὸ ἀκουστικὸ τοῦ τηλεφώνου καὶ ὑπαγόρευσε τὴν ἰταμὴ ὑποχώρηση τῶν Ἰμίων.

Ἡ κυβέρνηση Σημίτη διέπραξε προδοσία ὑποστέλλοντας τὴν σημαία ἀπὸ ἐθνικὸ ἔδαφος, ἀποσύροντας τὶς Ἔνοπλες Δυνάμεις ποὺ τὸ προστάτευαν καὶ κουκουλώνοντας μὲ ἄθλιο τρόπο τὴν δολοφονία τῶν τριῶν ἡρώων ἀξιωματικῶν μας ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Γιὰ νὰ τὰ κάνει ὅλα αὐτά, ἀρκοῦσε ἕνα τηλεφώνημα ἀπὸ τὸν Κλίντον.

Ἡ Ἱστορία, ἡ ὁποία ἐπιμένει νὰ σαρκάζει καὶ νὰ ἐπαναλαμβάνεται, τὸ 2015 μᾶς ἀπέδειξε ὅτι τίποτε δὲν ἔχει ἀλλάξει. Ἡ ξενοκρατία μένει ἴδια καὶ ἀπαράλλαχτη καὶ ἡ ἐθνικὴ κυριαρχία καθὼς καὶ ὁ σεβασμὸς στὴ λαϊκὴ βούληση μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν - ἀρκεῖ νὰ μὴν

Οἱ νόμοι πού διέπουν τήν λειτουργία τοῦ σύμπαντος προϋπάρχουν τῆς δημιουργίας του.

Ἰωάννης Σχοινᾶς: ἥρωας ἐν εἰρήνη

1. Καθιστός (αριστερά) στό βιβλιοπωλεῖο «Νέα Θέσις». 2. Ἀπό πρόσφατη ὁμιλία του. 3. Σε ἐκδήλωση τοῦ ΕΝΕΚ.

Οἱ οὐρανοὶ πλουτίζουν μὲ Ἕλληνες, ποὺ πολέμησαν ὑπὲρ βωμῶν, ἑστιῶν καὶ ἀθανάτων ἰδεῶν. 

Ὁ Ἰωάννης Σχοινᾶς, ὁ ἐκδότης τοῦ οἴκου «Νέα Θέσις» καὶ ἱδρυτικὸ μέλος τοῦ ἐθνικιστικοῦ κόμματος ΕΝΕΚ πέθανε τὸ βράδυ τῆς Πέμπτης. Πάλεψε τὸν καρκίνο. Ἡττήθηκε. Στις ὧρες πoὺ ἡ αρρώστια σφυροκοποῦσε μὲ πόνους τὸ κορμὶ τοῦ, διόρθωνε χειρόγραφα. Γνώριζε γὰρ ὅτι μόνο τὸ ἔργο μένει πίσω καθὼς καὶ τὰ παιδιὰ ποὺ κάποιος μπορεῖ νὰ ἔχει κάνει. Γι’ αὐτὸ ἐπέμενε μέχρι τέλους νὰ ἐργάζεται πυρετωδῶς γιὰ τὴν παραγωγὴ ἑλληνοκεντρικῶν βιβλίων. Στις 21 Μαΐου, στέλνοντας μήνυμα πρὸς ὅλους ὅτι ἤξερε τὶ ἐρχόταν, ἀνάρτησε στὸν λογαριασμὸ του στὸ Facebook ἕνα ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ «Σταμάτημα» τοῦ Ἴωνος Δραγούμη, τὰ ἅπαντα τοῦ ὁποίου κυκλοφοροῦν ἀπὸ τὴ «Νέα Θέση»:
«Ἕνα ἀπομένει γιὰ μένα ὅσος καιρὸς μοῦ μένεται ἀκόμα νὰ ζήσω, θὰ τὸν περάσω πέρα ἀπὸ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΧΟΙΝΑΣ, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Γιὰ τὸν Μυκηναῖο βασιλέα τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων Ἰωάννη Σχοινᾶ ποὺ ἀναχώρησε σήμερα γιὰ τὰ Ἠλύσια Πεδία. Οἱ κτύποι τῆς καρδιᾶς τῶν ὁπλιτῶν τῶν φαλάγγων ποῦ ἐξόπλισες μὲ γνώση θὰ ἀκολουθοῦν τὸν ρυθμὸ σου. Εὐγνωμονῶ τὴν Εἱμαρμένη ποὺ σὲ γνώρισα. Καλὸν πλοῦν στὰ αἰώνια ὕδατα.