Η παράδοση του 2009 είναι σπαστά ελληνικά, κακορυθμισμένος ήχος, πλαστικά τάπερ που βαστούν προτεταμένα χέρια αδημονούντων εφήμερων ανθρώπων.
Είναι οι σκιές του ελληνικού τραγουδιού, σ’ έναν μύθο του σπηλαίου που εκπροσωπεί επάξια η βιομηχανία της τηλεόρασης.
Είναι η Έφη Θώδη, η Μπεζαντάκου και ο Ρουβάς που λείχονται βέβηλα από παρουσιαστές που εκτοξεύουν σάλια.
«Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
‘Υπάρχω;’ λες, κ’ ύστερα ‘δεν υπάρχεις!’
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης».
Διαχειρίστριες αιδοίων αναμειγνύουν τα εκτεθειμένα κρέατά τους με αναμασημένα εμέσματα κουτσομπολιού. Τα φώτα στο απατηλό προσκήνιο. Η αλήθεια του παρασκηνίου έχει γιάνκηδες εντεταλμένους με τους αεί μαζικούς εκκαθαριστές-ιδιοκτήτες Γερμανούς να στέλνουν στο γκέτο της ημεδαπής Βαρσοβίας (βλ. ΟΑΕΔ) εκατοντάδες αναλώσιμους εργάτες.
Ως συνήθως, οι «κατακτητές» δεν έχουν διανοηθεί σε πόσο μεγάλη περιπέτεια έχουν μπλέξει. Η προπέτειά τους, τους αρμόζει. Τα επίχειρα επίσης.
«Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Η παράδοση του 2009 είναι μια καρικατούρα γονιδιακής και ληξιαρχικής ελίτ της συμφοράς που σπέρνει λέξεις ανάλατες στο διάβα της και ικετεύει Φράγκους και Τεύτονες για δανεικά ιδανικά, δηλαδή για χρήματα. Αστείες φιγούρες των οικτρών αποτελεσμάτων περιφέρουν το ηχηρό τους τίποτα δίπλα σε ορθάνοιχτους τάφους που πάντοτε κάνουν το καθήκον τους. Περιμένουν να τους γεμίσουν τα διαβατάρικα κορμιά αφελών αλλά και υποψιασμένων. Αυτό είναι Δικαιοσύνη. Η μόνη διαθέσιμη επί Γης από καταβολής κόσμου.
Η παράδοση του 2009 είναι μικρή. Στενάχωρη. Βιαστική. Ανυπόμονη. Μια έκρηξη διαττόντων επιθυμιών που καταυγάζει με φλας τα καταγώγια των μαφιόζων που κηδεύονται πάντα σε ζωντανή σύνδεση. Το έρεβος στο έρεβος.
Η παράδοση του 2009 είναι οι ζαλισμένες από τις χημείες ορμόνες που καθοδηγούν το χέρι του ανθρωπόμορφου που ψηφίζει «εκλεκτούς» με μακράν χαμηλότερη αίσθηση ευθύνης απ’ εκείνη που τον διακατέχει όταν συμπληρώνει στοίχημα.
Αισθήματα β΄ διαλογής, τέλος εκπτώσεων.
Ποτέ δεν αναλογίστηκε τη λέπρα και την απέχθεια που σέρνει στο διάβα του, τούτος ο «φυσιολογικός» πιθηκάνθρωπος. Οι συνήθειές του μας σφίγγουν το λαιμό, μας κλέβουν οξυγόνο, εισβάλλει στα ρουθούνια μας η μπόχα του. Αποφορά «μόδας» και ανόθευτου κρετινισμού. Αχ πότε θα εκλείψει για να τον χαζεύουμε στα μουσεία με απορία και προσποιητο θαυμασμό;
Τετριμμένες κουβέντες, ημίχαζες ατάκες με φορεσιές του συρμού, σκόρπιες ώρες σε συναναστροφές δίχως ουσία.
Δια-σκέδαση. Συντρίμμια δηλαδή.
Κάτι μεγάλο έρχεται κατά δω. Δεν εξηγείται αλλιώς. Όλους τους κόντυνε ο Θεός για να μας υποχρεώσει να διακρίνουμε το ανάστημα ή (αλίμονο) το απύθμενο βάθος.
