Σε κλίμα ενθουσιασμού έγινε στην Κομοτηνή η απονομή του χρυσού δίσκου "Zeibekiko Dance" στον εμπνευστή του, τον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της IFPI, και έπειτα από ένσταση που υπέβαλε ο ιδιόρρυθμος ράπερ Τάσος Μαντέλης, τα albums όπου συμμετέχει ο ΓΑΠ συμμετέχουν στα charts του ξένου ρεπερτορίου. To "Zeibekiko Dance" την εβδομάδα που μας πέρασε πλασαρίστηκε στη 10η θέση εκτοπίζοντας την μέχρι τώρα ακλόνητη Lady Gaga (LP: "The Fame"). Οι πωλήσεις του (διατίθεται δωρεάν από τους Αδιάβροχους) έχουν ξεπεράσει τα 110 δισ ευρώ και διατίθεται σε όλα τα δισκοπωλεία του ΔΝΤ, της Goldman Sachs και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Φιλικές συμμετοχές από τον Costas -god bless USA- Simitis, Mc Tsoukatos, Thaleia -Turkish Delight- Dragona, Anna -Build a Burger- Diamandopoulou & DJ PartaTurk. Παράλειψη: Δημιουργός του εικαστικού του "Zeibekiko Dance" ο διάδοχος του ντα Βίντσι, Masta of Dizasta. Χρεώνει πανάκριβα αλλά αξίζει τα λεφτά του. Μια φωτοτυπία του εξωφύλλου, που πουλήθηκε στο Sotheby's (ανάρπαστη έγινε) έφτασε τα 110 τρισεκατομμύρια ευρώ - συν ένα διαρκείας για τον Θρύλο.
Στις 29 Μαΐου, το έτος 1453 έπεσε η Κωνσταντινούπολη. Από το Γένος των Ελλήνων πέρασε στα αδίστακτα λεφούσια του Μωάμεθ Β’ του «πορθητή». Ποιος ήταν ο «πορθητής»; Μας το λέει ο ίδιος: «Κι αν μερικοί από εμάς σκοτωθούμε […] θα πάει στον παράδεισο με το σώμα του ακέραιο και θα συναντήσει τον Μωάμεθ. Θα πιει και θα ευφρανθεί στον ύψιστο βαθμό με μικρά παιδιά και με γυναίκες ωραίες και παρθένες και θα λουστεί σε ωραία λουτρά» (Ψευδο-Φραντζής), Χρονικόν, στιχ. 26-29 σελ. 412. Αυτό είναι το κεντρικό νόημα των σκέψεων και των υποσχέσεων που έδωσε ο Μωάμεθ Β’ ο «Πορθητής» στις ορδές των συμμοριτών που τον πλαισίωσαν ώστε να τους παρακινήσει να πολεμήσουν λυσσωδώς και να πάρουν την Βασιλεύουσα. Τα «κίνητρα» του μέσου επιδρομέα του 1453 δεν απέχουν σχεδόν καθόλου από τα «άνθη» του νεοταξικού «παραδείσου» που βιώνουμε σήμερα. Λατρεία της ύλης, καταχρήσεις, εκπόρνευση της σάρκας και ολίγον σπα. Ο «πορθητής» είναι επίκαιρος. Το πνεύμα του και οι βορβορυγμοί των στομάχων των συνενόχων του στο έγκλημα είναι η «μελωδία» που ηχεί ευχάριστα στα ώτα του σύγχρονου μάνατζερ, πολιτικού, μιντιοκράτη, εξουσιαστή πάσης μορφής, φυλής και τάξης. Δυστυχώς, το χειρότερο για την ανθρωπότητα είναι ότι είναι αναρίθμητοι οι φτωχοί, οι ανήμποροι, οι πορθημένοι από την πραγματικότητα που θα ήθελαν να μοιάσουν του «πορθητή». Αντιπαθούν την εξουσία επειδή δεν εξουσιάζουν οι ίδιοι. Μισούν την αδικία επειδή δεν έχουν την ισχύ να αδικούν. Το πνεύμα του Μωάμεθ Β’ είναι διαχρονικό, παγκόσμιο, διαταξικό. Με τρόμο πολλές φορές αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το πνεύμα γίνεται και προσωπικό. Δικό μου. Σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου γεμάτη ακαθαρσίες και ιδιοτέλειες. Ψέματα και υπεκφυγές. Σιωπές την ώρα που θα’πρεπε να φωνάξω και κραυγές αντί για την αρμόζουσα σιγή. Θα πάρουμε κάποτε πίσω την Πόλη; Ναι. Θα το καταφέρουμε όταν ξανακερδίσουμε την ψυχή μας.
Είναι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι; Αν γνωρίζαμε τι ακριβώς ήθελε να σημάνει η Χριστός με τον προσδιορισμό «πτωχοί», θα μπορούσαμε να απαντήσουμε με σιγουριά. Δυστυχώς, μας στέρησε από τη φυσική Του παρουσία και δεν μπορούμε να Του απευθύνουμε το λόγο ενώπιος ενωπίω. Πάμε στις εκκλησίες, στρέφουμε το κεφάλι στον θόλο όπου απεικονίζεται το παντοκρατορικό τοιχογράφημα και αποπειρώμεθα να ερμηνεύσουμε το βλέμμα, το οποίο παραμένει αινιγματικό. Όποιος εικονογράφος κι αν το έχει σχηματίσει, το βλέμμα θαρρείς είναι πάντα ίδιο και καθημερινά διαφορετικό.
Αλλάζουν οι σκιάσεις, οι ώρες, τα χρώματα των νεφών που βολτάρουν εκεί ψηλά και παρεμβαίνουν στη φωταύγεια του χώρου μέσα από τα βιτρό, αλλάζοντας το βλέμμα, τις γραμμές των χειλέων Του και τις αυλακώσεις του προσώπου του Κυρίου. Σήμερα μου χαμογελάει αμυδρά; Άλλη μέρα η αδιόρατη κίνηση των μετωποϊνιακών μυών του Θεανθρώπου πυκνώνει τους όφρεις Του και νιώθω πως με ψέγει για τα τωρινά και τα απώτερα στο μέλλον, τα αλλοτινά του παρελθόντος.
Ο μακάριος πτωχός νιώθει δέος, φόβο, σεβασμό, αγάπη, συντριβή και δεν προσπαθεί να ερμηνεύσει τον χρησμό του εικονογράφου; Αρκείται στην αγάπη; Ίσως.
Οι πνευματικά πλούσιοι ταράζονται περισσότερο; Κάτι ξέρουν που αγνοούμε; Διαβάζουν μηνύματα θλίψης, τύψης και ταραχής; Μήπως αυτά είναι τα υποχρεωτικά μαθήματα μέχρι να αποφοιτήσουμε από την υπαρξική επί της Γαίας σχολή και να κόψουμε φύλλο πορείας για τον επόμενο σταθμό;
Να και η βλάσφημη ερώτηση του πλούσιου τω πνεύματι, εκείνου δηλαδή που αποδέχθηκε την παγκόσμια κληρονομιά του ουδέν οίδα: υπάρχει άλλος σταθμός μετά την υποχρεωτική στάση;
Η απορία είναι το σαράκι που κατατρώγει τις σάρκες των πλουσίων; Οι πτωχοί δεν κάνουν αποδοχή κληρονομιάς και προτιμούν την αποποίηση; Τότε οι πτωχοί τω πνεύματι είναι σπανιότερο είδος από τους "προικισμένους". Εγώ προσωπικά δεν έχω συναντήσει ούτε έναν μακάριο μέχρι σήμερα.
Βλέπω βλέμματα πνευματικά ευκατάστατων που σχηματίζουν κυματομορφές. Από πάνω μέχρι κάτω κι από αριστερά στα δεξιά, ο πηδαλιούχος εγκέφαλος μανουβράρει απότομα το βλέμμα όπου συναντάει σύμβαση υποχρεωτικού ψεύδους. «Να σωθούμε εμείς οι δύο αγάπη μου. Να μην κολλήσουμε στην ξέρα της αλήθειας. Να μην εμβολιστούμε από τον απαστράπτοντα ύφαλο ωμής πραγματικότητας που λούζεται στη φωτιά του Solis Invicti». Και σώζονται οι άνθρωποι από την ξέρα. Δεν περνούν τα αιχμηρά βράχια της αλήθειας τα στεγανά των σχέσεων. Δεν πλημμυρίζουν δάκρυα τα μάτια, τα πρωτοξάδελφα της θάλασσας με την αλμύρα στη γεύση. Σώζονται αλλά χωρίς ελευθερία. Η αλήθεια ελευθερώνει και σκοτώνει.
Λες αυτό να υποπτεύονται οι πλούσιοι και χάνουν την μακαριότητά τους; Οψόμεθα.
After the battle is over And the sands drunken the blood All what there remains Is the bitterness of delusion
The immortality of the gods Sits at their side As they leave the walls behind To reach the jewels gleam
The days have come When the steel will rule And upon his head A crown of gold
Your hand wields the might The tyrant's the precursor You carry the will As the morning is near
I sing the ballads Of victory and defeat I hear the tales Of frozen mystery
The new kingdoms rise / By the circle of the tyrants In the land of darkness / The warrior, that was me Grotesque glory / None will (ever) see them fall And hunts and war / Are like everlasting shadows
Where the winds cannot reach / The tyrant's might was born And often I look back / With tears in my eyes Grotesque glory / None will (ever) see them fall And hunts and wars / Are like everlasting shadows
"Η τρόικα επίσης ζητά από την ελληνική κυβέρνηση να μειώσει τις συντάξεις σε διαζευγμένες και άγαμες κόρες δημοσίου, ενώ «ψαλίδι» μπαίνει και στις συντάξεις χηρείας. Για τις συντάξεις χηρείας μάλιστα, ζητά να μην δίνονται κάτω από τα 50 έτη, ενώ θα δίδονται με βάση εισοδηματικά κριτήρια για χήρες κάτω των 65 ετών.
Οι νέες αυτές προτάσεις ήλθαν προς την ελληνική κυβέρνηση μέσω επιστολής στους κκ Λοβέρδο και Παπακωνσταντίνου. Όπως υπογράμμισε ο υπουργός Εργασίας, η τρόικα, μετά την αποδέσμευση της πρώτης δόσης του δανείου που λάβαμε, πρόκειται να αξιολογήσει τη χώρα ώστε να λάβουμε και τη δεύτερη δόση, με βάση τις προόδους στις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό.
Ο υπουργός Εργασίας υπογράμμισε ότι η κυβέρνηση θα κάνει ότι μπορεί για να μην περάσουν οι αλλαγές αυτές, ιδίως για το «ψαλίδισμα» των συντάξεων".
Τι λες ρε μεγάλε για "εισοδηματικά κριτήρια" για τις χήρες κάτω των 65 ετών; Αν έχουν βάλει στην άκρη δέκα δραχμές και έχουν κεραμίδια πάνω από το κεφάλι τους θα ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΕΙΣ να μην παίρνουν σύνταξη χηρείας; Και τα φράγκα που έσκαγε ο μακαρίτης στο ταμείο τι θα γίνουν; Ο κάθε ασφαλισμένος δουλεύει για τον εαυτό του και την οικογένειά του. Πληρώνει υποχρεωτικά εισφορές κι αν χρωστάει ρε άθλιοι του κάνετε κατασχέσεις και τον τρέχετε στα δικαστήρια.
Ο άτυχος εργάτης υπουργέ-κλητήρα του ΔΝΤ πληρώνει εισφορές, που όπως είπες εσύ στον Παπαδάκη: "στην Ελλάδα είναι οι μεγαλύτερες στην Ευρώπη". Τι θα γίνει όλο αυτό το χρήμα; Το ορθό είναι, σε περίπτωση θανάτου, να επιστραφεί -αφαιρουμένων των εξόδων- στην οικογένεια του εργάτη που του ρουφήξατε το αίμα. Ποια εισοδηματικά κριτήρια τσαμπουνάς; Και οι οικογένειες με τις χήρες 45άρες και 50άρες που καταστράφηκαν οικονομικά με τις αρρώστιες των συζύγων τους τι θα απογίνουν ρε κλητήρες του ΔΝΤ; Δεν ντρέπεσαι να τα λες αυτά στον κόσμο που σε ψήφισε;
Γιατί επιδοτείς τις απολύσεις;
"Το πλαφόν των απολύσεων θα ανέβει στο 4%, από 2% που ήταν, ενώ σε ότι αφορά το ύψος των αποζημιώσεων, αυτές θα καταβάλλονται σε έξι μηνιαίες δόσεις".
Και ο πρόεδρος Παπούλιας θα υπογράψει την προδοσία του εργαζόμενου λαού;
"Οι συγκεκριμένες αλλαγές, όπως είπε ο υπουργός, θα θεσμοθετηθούν άμεσα με προεδρικά διατάγματα".
Άνισες οι συνθήκες μεταξύ των κορόιδων ημεδαπών και των αλλοδαπών. Αν είσαι υποψήφιος από τρίτη χώρα, π.χ. από την ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑ (χώρα που διαφημίζει ο Τράγκας), τα πιστοποιητικά των σπουδών σου "δε χρειάζεται να έχουν επικυρωθεί για τη γνησιότητά τους από ελληνική διπλωματική αρχή στο εξωτερικό". Mε μια "επισημείωση" από τις διπλωματικές αρχές της ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑΣ, λάβε θέση στο Πανεπιστήμιο που πληρώνουν τα κορόιδα.
Δικαιολογητικά, πιστοποιητικά σπουδών κ.λπ., που έχουν εκδοθεί από τις χώρες: Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες, Άγιος Μαρίνος, Αζερμπαϊτζάν, Ανδόρα, Αντίγκουα και Μπαρμπούντα, Αργεντινή, Αρμενία, Αυστραλία, Αυστρία, Βανουάτου, Βέλγιο, Βενεζουέλα, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βουλγαρία, Γαλλία, Γερμανία, Γρενάδα, Δανία, Δομίνικα, Εκουαδόρ (Ισημερινός), Ελ Σαλβαδόρ, Ελβετία, Εσθονία, Η.Π.Α., Ην. Βασίλειο Μεγ. Βρετανίας και Βορ. Ιρλανδίας, Ιαπωνία, Ινδία, Ιρλανδία, Ισλανδία, Ισπανία, Ισραήλ, Ιταλία, Καζακστάν, Κίνα (μόνο η Διοικητική Περιφέρεια του Χονγκ Κονγκ και του Μακάο), Κολομβία, Κορέα, Κροατία, Κύπρος, Λεζόθο, Λετονία, Λευκορωσία, Λιβερία, Λιθουανία, Λιχτενστάιν, Λουξεμβούργο, Μαλάουι, Μάλτα, Μαυροβούνιο, Μαυρίκιος, Μεξικό, Μολδαβία, Μονακό, Μπαρμπάντος, Μπαχάμες, Μπελιζέ, Μποτσουάνα, Μπρουνέι-Νταρουσαλάμ, Ναμίμπια, Νέα Ζηλανδία, Νησιά Κουκ, Νησιά Μάρσαλ, Νιούε, Νορβηγία, Νότιος Αφρική, Ολλανδία, Ονδούρα, Ουγγαρία, Ουκρανία, Παναμάς, Πολωνία, Πορτογαλία, Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκ. της Μακεδονίας, Ρουμανία, Ρωσία, Σαιντ Κιτς και Νέβις, Σαμόα, Σαντα Λουτσία, Σερβία, Σεϋχέλλες, Σλοβακία, Σλοβενία, Σουαζιλάνδη, Σουηδία, Σουρινάμ, Τόγκα, Τουρκία, Τρινιντάντ και Τομπάγκο, Τσεχία, Φινλανδία, Φίτζι, δε χρειάζεται να έχουν επικυρωθεί για τη γνησιότητά τους από ελληνική διπλωματική αρχή στο εξωτερικό, με την προϋπόθεση, όμως, ότι στα έγγραφα αυτά θα υπάρχει επισημείωση, που προβλέπουν τα άρθρα 3 και 4 της σύμβασης της Χάγης (APOSTILLE) της 5ης Οκτωβρίου 1961 από τις αρμόδιες για το σκοπό αυτό αρχές, που σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 6 της ίδιας Σύμβασης, υποχρεώνεται να ορίσει το κάθε συμβαλλόμενο Κράτος. Γι΄ αυτό, οι υποψήφιοι που προσκομίζουν δικαιολογητικά από τις ανωτέρω χώρες, πρέπει να ζητούν από την αρμόδια υπηρεσία της χώρας τους να βάζουν στο έγγραφο την απαιτούμενη επισημείωση.
Στις 22 Μάιου 1963 ο βουλευτής της (τότε) ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης πεθαίνει στη Θεσσαλονίκη. Βγαίνοντας από μια εκδήλωση που είχε οργανώσει η ΕΔΑ και την ώρα που στρεφότανε προς τους χωροφύλακες που ήταν εκεί, ένα τρίκυκλο με οδηγό τον Κοτζαμάνη περνάει από δίπλα του και ο Μανώλης Εμμανουηλίδης που ήταν στη καρότσα τον κτυπάει στο κεφάλι. Ο Λαμπράκης μεταφέρεται στον Ερυθρό με την συνοδεία του βουλευτού της ΕΔΑ και αργότερα του ΚΚΕ Γιώργου Βέρρου όπου και πεθαίνει.
Την ώρα που περνάει το τρίκυκλο ο Λαμπράκης πέφτει κάτω ανάμεσα στους δικούς του. Ένας από αυτούς ο Μανώλης Χατζηαποστόλου, ο επιλεγόμενος και «Τίγρης» πηδάει στη καρότσα του τρίκυκλου και συμπλέκεται με τον Εμμανουηλίδη. Γίνεται έτσι ένα μπέρδεμα στο σχέδιο απόδρασης του τρίκυκλου και έτσι συλλαμβάνεται τόσο αυτός που χτύπησε τον Λαμπράκη, όσο και ο οδηγός του οχήματος.
Ο θάνατος του Λαμπράκη αποδίδεται στον Εμμανουηλίδη που τον χτύπησε από το τρίκυκλο με το κλομπ. Είναι όμως έτσι;
Ο ΤΙΓΡΗΣ
Ο Μανώλης Χατζηαποστόλου ή Τίγρης, ήτανε αυτός που πήδηξε στοτρίκυκλο και ουσιαστικά έπιασε αυτούς που χτύπησαν τον Λαμπράκη. Προς το τέλος της ζωής του δίνει μια εντυπωσιακή συνέντευξη στην ΕΤ-3 Εκεί για πρώτη φορά λέει κάτι συνταρακτικό:
ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ.
Αναφέρει και όνομα: Ο δολοφόνος του Λαμπράκη είναι ο Βέρρος! Στέλεχος της ΕΔΑ τότε και αργότερα του ΚΚΕ. Όπως αναφέρθηκε στην προηγούμενη σελίδα. Αυτός τον σκότωσε.Πώς το ξέρει;
Το χτύπημα που έφαγε ο Λαμπράκης δεν ήταν ικανό να τον σκοτώσει!
Αναφέρει ότι τον χτυπήσανε επαγγελματικά. Με σάκο από καουτσούκ η με σάκο παραγεμισμένο με άμμο. Ζητάει να δημοσιευτεί η συνέντευξή του αυτή μετά τον θάνατό του. Φοβάται ότι θα του πετάξουνε λάσπη. Μια ζωή αριστερός δεν θέλει οι σύντροφοί του να τον πούνε προδότη, τουλάχιστον όχι όσο είναι ζωντανός. Ξέρει ότι οι πολιτικοί είναι υπόκοσμος του χειρίστου είδους στη Ελλάδα. Και επειδή εμείς βάζουμε στοιχεία , ακούστε τον ίδιο το Μανώλη Χατζηαποστόλου (γνωστό και σαν Τίγρη) να τα λέει αυτά. Είναι αλήθεια ότι το όνομα του κομμουνιστή που αναφέρει ο τίγρης (Χατζηαποστόλου) Βέρρου δεν αναφέρεται καθαρά. Από εκεί και πέρα όμως υπάρχει η εκπομπή της ΕΤ-3 που έγινε και το επαληθεύει.
Για όσους δεν μπορούν να το διακρίνουν καθαρά το όνομα στο ηχητικό απόσπασμα, μπορούν να δουν την εικόνα της τηλεόρασης την ώρα που ο Χατζηαποστόλου τα λέει αυτά. Δίπλα φαίνεται καθαρά τι λέει.
Ο Κομμουνιστής Βέρρος
Οι δημοσιογράφοι πήρανε την ομολογία του Χατζηαποστόλου και πήγανε σε ένα στέλεχος του ΚΚΕ (να πάρουν και την αντίθετη άποψη) το όνομα του είναι Νίκος Νικολαΐδης . Ιστορικό στέλεχος, με αγώνες υπέρ των κομμουνιστών και εναντίον των Ελλήνων. Ο Νικολαΐδης δεν αμφισβητεί τα λόγια του τίγρη αλλά απλά λέει ότι δεν μπορούσε ο τίγρης να τα ξέρει αυτά επειδή ήταν χαμηλόβαθμο στέλεχος.Ακούστε τον ίδιο τον Νικολαΐδη και θα καταλάβετε.
Δώρος Οικονόμου
O ΓΙΑΤΡΟΣ
Ο Δώρος Οικονόμου ήταν προσωπικός φίλος με τον Λαμπράκη και εκείνη την εποχή εργαζόταν σαν νευροχειρούργος στο ΑΧΕΠΑΝΣ (Νοσοκομείο που έκτισαν οι ομογενείς της Αμερικής και όχι οι ομογενείς του σιδηρού παραπετάσματος ή οι σοσιαλ-κομμουνιστές). Αργότερα έγινε καθηγητής νευροχειρουργική και σήμερα είναι συνταξιούχος. Σε συνέντευξη του στην ΕΤ-3 ήταν σαφέστατος. Το κτύπημα στο κεφάλι από το τρίκυκλο ήτανε οριζόντιο, άρα δεν μπορούσε να σκοτώσει τον Λαμπράκη.
Αναπτύσσει και τους λόγους που το χτύπημα δεν είναι θανατηφόρο. Δείτε τον:
,
Ιατρικές αποδείξεις ζητάγατε; Πάρτε τες από καθηγητή νευροχειρουργικής και φίλο του Λαμπράκη.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ . Μέχρι τώρα έχουμε τα εξής στοιχεία.
1. Έναν αριστερό (τον τίγρη) που δηλώνει ότι τον Λαμπράκη τον σκότωσαν οι κομμουνιστές. 2. Έναν κομμουνιστή. Βασικό στέλεχος του ΚΚΕ (τον Νίκο Νικολαϊδη) που δεν διαψεύδει τον τίγρη. 3. Έναν νευροχειρούργο που λέει ότι το κτύπημα από το τρίκυκλο δεν ήταν θανατηφόρο.
γυιός
Ο ΓΙΟΣ
Ο Γρηγόρης Λαμπράκης ΖΕΙ. Όχι βέβαια ο παλιός βουλευτής της ΕΔΑ που τον σκότωσαν οι κομμουνιστές , αλλά ο γιος του. Έτσι λοιπόν ένα καλοκαίρι συνάντησε τυχαία (Κατά τη γνώμη μου όχι και τόσο) τον εισαγγελέα της δίκης Λαμπράκη Σαρτζετάκη. Είχαν πάει και οι δυο την ίδια εποχή να παραθερίσουν στη Θάσο. Του συστήθηκε, ο Σαρτζετάκης έμεινε έκπληκτος και άρχισε να τον ρωτάει αν υπήρχε και άλλος εκτός από αυτόν που ήταν πάνω στο τρίκυκλο, που χτύπησε τον πατέρα του.
Ο Σαρτζετάκης απάντησε κατά λέξη: Δεν είναι ακόμα η στιγμή να βγει η υπόθεση Λαμπράκη στην επιφάνεια .
Ακούστε τι λέει ο ίδιος ο γιος του Λαμπράκη εδώ.
Άρα υπάρχουν στοιχεία κρυμμένα. Η συζήτηση έγινε μετά το 1991. Οι πρωταγωνιστές είχαν πεθάνει ή είχαν πάρει σύνταξη. Ποιοι καλύπτονται;
Γιατί δεν τα δίνουν; Για να μην ενοχοποιηθούν ποιοι;
Σχόλιο : Στη φωτογραφία βλέπουμε τον πρόεδρο των Τούρκων Δ.Θράκης-Τουρκίας Φερούχ Οζκάν, τον ψευδομουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μέτε, τον αρθρογράφο της εφημερίδας Γκιουντέμ και πρώην πρόεδρο του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Τζεμίλ Καμπζά και τέρμα αριστερά τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας Τούρκων Δ.Θράκης-Ευρώπης Χαλίτ Χαμπίμπογλου. Μπροστά στο πάνελ ανηρτημένη η ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ σημαία της ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης . Κατά τα άλλα μας μιλάνε για ελληνοτουρκική φιλία…
Δείτε τώρα την απίστευτη αποκάλυψη, όπου ακριβώς οι ίδιοι επίδοξοι τεμαχιστές της χώρας συμμετέχουν στην περιβόητη συνάντηση κορυφής που οργάνωσε η Ελληνική κυβέρνηση:
Ιστοσελίδα της εφημερίδας Μπιρλίκ, 18-5-2010
Η Συμβουλευτική Επιτροπή της Τουρκικής Μειονότητας (BTTADK) της Δ.Θράκης μετά την επίσκεψη στην Αθήνα του πρωθυπουργού της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έστειλε μια γραπτή ανακοίνωση. Στην ανακοίνωση εκφράζονται οι προσδοκίες αυτή η επίσκεψη να συμβάλει στην επίλυση των χρόνιων προβλημάτων των Τούρκων της Δ. Θράκης. Η ανακοίνωση είναι η εξής :
¨Οι εκπρόσωποι της Τουρκικής Μειονότητας της Δυτικής Θράκης κατά τη διάρκεια επίσκεψης τους στην Αθήνα στις 14 και 15 Μαΐου, πραγματοποίησαν συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και μέλη του υπουργικού συμβουλίου.
Στην συνάντηση που μετείχαν ο πρόεδρος της BTTADK και Μουφτής Ισκέτσε Αχμέτ Μέτε, ο Μουφτής Γκιουμουλτζίνας Ιμπραίμ Σερίφ, ο βουλευτής Ισκέτσε Τσετίν Μάντατζη, ο βουλευτής Ροδόπης Αχμέτ Χατζηοσμάν, ο πρόεδρος της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης Αχμέτ Καρά και ο πρόεδρος του Συλλόγου Επιστημόνων Μειονότητας Δυτικής Θράκης Μουσταφά Κατραντζή, οι εκπρόσωποι της μειονότητας παρέθεσαν πληροφορίες για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουνε. Ελπίζουμε πως το επιτευχθέν πλαίσιο συνεργασίας και η καθημερινά εξελισσόμενη φιλία ανάμεσα στην πατρίδα μας την Ελλάδα και την μάνα πατρίδα μας την Τουρκία, θα συμβάλει στην επίλυση των χρόνιων προβλημάτων των Τούρκων της Δυτικής Θράκης¨.
Σχόλιο “Παρατηρητηρίου Μετέ” : Φαντάζομαι ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ενημέρωσαν και τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για το περιεχόμενο της συνάντησης.Λέμε και καμμία… να περνάει η ώρα !
Μετά να ναζιστικά γραφεία των γκρίζων Λύκων στην Ελευσίνα, έχουμε επέλαση των νοσταλγών της γενοκτονίας με ΠΑΣΟΚική ανοχή. Κύριε Παπανδρέου; Κύριε Ξυνίδη; Έχετε να δηλώσετε κάτι επ’ αυτού;
Η εμφανής απέχθεια της “Νέας Διακυβέρνησης” για τους δημοκρατικούς θεσμούς φαίνεται από τα φυντάνια που ξεφυτρώνουν όπου αυτή ριζώνει.
Συνεχίζονται οι εξοργιστικές προκλήσεις από τη Βουλή, καθώς μετά τους υπαλλήλους με τους 16 μισθούς όπως κανένας άλλος Έλληνας, τις ιλιγγιώδεις σπατάλες με κανάλια και ραδιόφωνα και ιστοσελίδες εκατομμυρίων ευρώ, έρχονται στη δημοσιότητα και νέες αποκαλύψεις.
Παρά την οικονομική κρίση,οι διακομματικές, ρουσφετολογικές προσλήψεις στην βουλή συνεχίζονται!
Μόνο τους τελευταίους μήνες η Βουλή προσέλαβε άλλους 232 υπαλλήλους !!!
Μεταξύ των βολεμένων στον οίκο της διαφθοράς και αποτυχημένοι βουλευτές οι οποίοι διορίζονται στην συνέχεια ώς υπάλληλοι στη βουλή....
Άρχισαν τα αλληλοκαρφώματα στους εθνοσωτήρες !
Έξαλλος ο πρόεδρος της βουλής Φιλλιπος Πετσάλνικος απο τη κουβέντα που γίνεται περί διορισμών υπαλλήλων της βουλής που βόλεψε ο ίδιος και έχοντας στο πλευρό του (ώς υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος) τα ΜΜΕ πέρασε στην αντεπίθεση προς τη Νέα Δημοκρατία βγάζοντας στη φόρα και τις δικές τους "βρωμιές"
Στο μέλλον έχουμε να δούμε πολλά τέτοια αλληλοκαρφώματα, αφού όσο ο λαός αγριεύει τόσο πανικοβάλλονται τα ποντίκια!!!
Σύμφωνα με τα στοιχεία που έβγαλε στη φόρα ο Πετσάλνικος, η πρώην βουλευτής και ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, από την Πρέβεζα Μερόπη Καλδή έχει πλέον μονιμοποιηθεί πλέον ως υπάλληλος της Βουλής και απολαμβάνει κι εκείνη τους 16 μισθούς και τα ειδικά προνόμια ενός υπαλλήλου στο άνδρο της Ελληνικής "δημοκρατίας"
Θέση στη Βουλή έχει πάρει και ο Μανώλης Μαυρομάτης, πρώην ευρωβουλευτής ο οποίος είναι μετακλητός υπάλληλος βέβαια και απασχολείται στο γραφείο του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνη Σαμαρά.
Το σίγουρο είναι πως πέρα από το όργιο σπατάλης στη Βουλή, φαίνεται πως έδιναν και έπαιρναν οι ρουσφετολογικές προσλήψεις στο ναό της διαφθοράς, κάτι που αποδεικνύεται εύλογα από τον αριθμό των υπαλλήλων.
Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί στο Ελληνικό κοινοβούλιο του εμείς και οι δικοί μας είναι πως το Σώμα διενήργησε δικό του διαγωνισμό για την πρόσληψη ειδικών φρουρών !!!
Ο ΑΣΕΠ ισχύει μόνο για το λαουτζίκουλα ψηφοφόρο!!!
Οι φωτογραφίες αυτές είναι από την Σαμψούντα. Οι Τούρκοι έχουν διαμορφώσει τμήμα του λιμανιού σε χώρο περιπάτου όπου γίνονται διάφορες εκδηλώσεις. Στους εξωτερικούς τοίχους υπάρχουν τεράστιες φωτογραφίες με τους αυτουργούς της σφαγής των Ποντίων. Ξεχωρίζουν τα ομοιώνατα του Κεμάλ και των αξιωματικών του, που καθορίζουν τον χώρο. Ευχαριστούμε την αναγνώστρια του blog για την αποστολή των φωτογραφιών.
*Μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν ντόπιοι που χρηματίζονται από το μαύρο χρήμα της Εργενεκόν και της Siemens. Μην ξεχνάμε ότι κάποιοι προσπαθούν να διαβάλλουν την ιστορική μνήμη. Η λήθη φέρνει επανάληψη.
Διαβάστε τα συγκλονιστικά αποσπάσματα από την εφημερίδα “Ποντιακή Γνώμη“. Πρωτογενείς μαρτυρίες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Η γενοκτονία των πανάρχαιων, γηγενών πληθυσμών από τους εχθρούς της ανθρωπότητας.
οι αιώνιοι εχθροί της ανθρωπότητας και τα έργα τους
Η μαρτυρία που αποδεικνύει τον σχεδιασμό της φρίκης και δείχνει πως το ολοκαύτωμα αυτό δεν πρέπει να λησμονηθεί, ούτε όμως να μείνει ατιμώρητο. Αυτές οι κραυγές πόνου απαιτούν δικαίωση. Η λήθη είναι η μεγαλύτερη ύβρις, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από τα εγγόνια των μαρτύρων.
Οφείλουμε όλοι να θυμόμαστε. Οφείλουμε όλοι να τιμούμε, οφείλουμε όλοι να επιβάλλουμε στο Ελληνικό κράτος τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με δύο απλές απαιτήσεις:
- Αναγνώριση της γενοκτονίας των γηγενών του Πόντου από την ΕΕ και καθιέρωση ημέρας μνήμης
- Αποδοχή της “σύγχρονης” Τουρκίας των εγκλημάτων αυτών και έμπρακτη συγνώμμη.
Διαβάστε τις συγκλονιστικές μαρτυρίες:
Μνήμες του διωγμού και της προσφυγιάς
Μοναδική ανέκδοτη μαρτυρία του Θανάση Γ. Κακογιάννη από Αλάτσατα Ερυθραίας
Σεπτέμβριος 1987
στον Δημήτρη Κρασσά
Πάντα ξυπνούν οι βαθιά θαμμένες μα ολοζώντανες, φοβερές κι ανατριχιαστικές παιδικές θύμησες. Να, εκεί, που όσο περνούν τα χρόνια, γυρίζει ο νους πολλές φορές σε όλα εκείνα που έζησε κανείς και τα θυμάται ένα-ένα, με τα κύρια και καταλυτικά γεγονότα, χωρίς να τα ‘χει αμαυρώσει ο χρόνος, με τις εικόνες των ζωηρές και ανεξίτηλες, γεγονότα και εικόνες που σημάδεψαν τη ζωή των όσων τα έζησαν και τις είδαν. Ακόμα εκεί που διαβάζεις κείμενα για τη Μικρασία, εκεί που αναζητάς στον όποιο χάρτη δεις τα παράλια της Μικρασίας, τον τόπο που γεννήθηκες με τα νησιά μας απέναντι. Και σε κάθε πια επέτειο, ατόφιες μπροστά σου οι σκηνές, οι γιομάτες δέος και ανατριχίλα θανάτου, οι σκηνές του βασανισμού, του βιασμού και της ατίμωσης, βαθιά χαραγμένες και άσβεστες.
Η πονεμένη μορφή της χαροκαμένης μάνας, η ορφάνια, τα πονεμένα παιδικά πρόσωπα, είναι ό,τι απόμεινε από εκείνη την εποχή του διωγμού και μετά για πολλά κατοπινά χρόνια. Και μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κύκλο του φονικού, της καταστροφής και του ξεριζωμού, άσβεστη και ζωντανή η απέραντη άφθαρτη μνήμη.
Το δίλημμα μετά την πρώτη προσφυγιά
Έτσι κι έγινε στη Μικρασία, στα ξακουστά ελληνικά παράλια της. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε το 1914, άγγιξε από τις πρώτες του μέρες εκείνους τους τόπους. Κι οι πάτριοι εκείνοι τόποι με τη σφύζουσα ελληνική πνοή και πίστη άδειασαν. Ο αλλόθρησκος εχθρός σκόρπισε τους πληθυσμούς των Χριστιανών κατοίκων στην Ελλάδα. Προσφυγιά κάπου έξι χρόνια. Κι’ ύστερα ξαναγύρισμα στις Πατρίδες. Μύριοι κόποι να ξαναναστηθεί στους πατρογονικούς τόπους η ζωή.
Στα Αλάτσατα, μία μικρή κωμόπολη με 15.000 κατοίκους Έλληνες και ελάχιστους Τούρκους, που βρίσκεται στη χερσόνησο Ερυθραίας, δυτικά της Σμύρνης, και σε απόσταση 70 χλμ., είχε φθάσει εκείνο τον Αύγουστο του 1922 ο απόηχος του Ελληνοτουρκικού Πολέμου, στο μέτωπο της Μικρασίας. Ημέρα με την ημέρα βάραινε πάνω σε όλους τους κατοίκους το φοβερό προαίσθημα της επερχόμενης συμφοράς. Μία αβεβαιότητα ανάμικτη με τρόμο σκέπαζε το χωριό, όπως έλεγαν τη μικρή τους κωμόπολη οι κάτοικοί της, όσο πλήθαιναν τα νέα του μετώπου που κατέρρεε. Οι κάτοικοι, μπροστά στ’ αποκαρδιωτικά μηνύματα της υποχώρησης του στρατού μας και της καθόδου των διαβόητων Τσετών και του Τουρκικού Στρατού, που μαζί απλώνονταν αιμοχαρείς, νικηφόροι και εκδικητές προς τη Σμύρνη και τα παράλια, αντιμετώπιζαν το παράλογο δίλημμα να μείνουν στον τόπο τους, στην πατρίδα, ή να την αφήσουν πάλι και να φύγουν στην ξενιτιά.
Στη μικρή αυτή πολιτειούλα ήταν πολύ ζωντανά τα πατριωτικά αισθήματα των κατοίκων της και βαθιά η χριστιανική πίστη τους. Ήταν αφέλεια ακόμα και η σκέψη να μείνουν. Κι όμως ο καημός και τα βάσανα της πρώτης προσφυγιάς, κι ύστερα το ξαναζωντάνεμα της πατρίδας, να, η αιτία του διλήμματος. Οι χριστιανοί ήταν σχεδόν το σύνολο των κατοίκων. Ελάχιστες οι τουρκικές οικογένειες, γι’ αυτό και πολύ λίγοι κάτοικοι ήξεραν την τουρκική γλώσσα.
Στο γυρισμό, στα 1920, ύστερα από τον πρώτο διωγμό στα 1914, όσοι γύρισαν στην πατρίδα είχαν ξαναδημιουργήσει τα νοικοκυριά τους. Ξανακαλλιέργησαν την καρπερή γη της πατρίδας, ξαναστόλισαν τις εκκλησίες τους, αποτελείωσαν και τον Άγιο Κωνσταντίνο στο Κάτω Χωριό και τον στύλωσαν ωραίο κι επιβλητικό. Η σταφίδα γέμισε και πάλι τα σπίτια, τα χέρσα χωράφια με τα σπαρτά και τα καρποφόρα δέντρα ομόρφυναν όπως πριν τον τόπο τους. Το εμπόριο με τη Σμύρνη ξανάρχισε και η ζωή είχε βρει ξανά τον ήρεμο ρυθμό της, με τις καινούργιες εμπειρίες της προσφυγιάς μα και της προόδου.
Και να τώρα, μπροστά στο αδυσώπητο δίλημμα: Να τ’ αφήσουν πάλι όλα, χαμένος πάλι ο ιδρώτας και ο μόχθος, και να φύγουν, να πάρουν και πάλι το δρόμο της προσφυγιάς, ή να μείνουν;
Ολέθρια συμβουλή
Όντας μακριά από τα μέτωπα, δεν είχαν επίγνωση των καταστροφών, των φονικών μαχών, του ολέθρου που κάθε μάχη σκορπούσε παντού. Έτσι τους έμενε κάποια αμυδρή ελπίδα πως ίσως δεν πειραχτούν από τον Κεμάλ. Με κάποιες τέτοιες σκέψεις, ολότελα αντίθετες με την εξέλιξη του πολέμου, οι Προεστοί συμβούλεψαν να μην εγκαταλειφθεί ο πατρογονικός τόπος.
Όλοι έρμαια των Τσετών μετά την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού
Στο μεταξύ οι φήμες μέρα με τη μέρα προμηνούσαν τον όλεθρο. Ο τρόμος και η αγωνία συνείχε τους πάντες. Η δράση των άτακτων Τούρκων, των Τσετών, ήταν από παλιότερα γνωστή. Εκείνες τις μέρες του τρόμου και της αγωνίας, κατέφθασε στα Αλάτσατα, οπισθοχωρώντας, η οπισθοφυλακή του Ελληνικού Στρατού με τον Πλαστήρα επί κεφαλής. Το μόνο που είπε στους κατοίκους που είχαν συγκεντρωθεί στην είσοδο του χωριού ήταν ο πικρός του λόγος: «Λυπάμαι που σας αφήνουμε…».
Ήταν πια οι πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη του 1922. Ο Ελληνικός Στρατός είχε αποχωρήσει. Ο Τουρκικός Στρατός, με προπομπό τους άτακτους Τσέτες, κατέβαινε στις πόλεις και στα χωριά. Κι άρχισε το απερίγραπτο δράμα των χριστιανών.
Στις 4 του Σεπτέμβρη εισέβαλαν με πυροβολισμούς και κραυγές. Τα σπίτια αμπαρώθηκαν, ερημιά παντού. Έρμαια της μανίας των άτακτων στιφών τα πάντα. Όλοι περίμεναν τη μοίρα τους. Πολλές οικογένειες μαζεύονταν σ’ ένα σπίτι, έτσι για να μη μένουν μόνοι και με την παρηγοριά ο ένας του άλλου. Οι χτύποι στις πόρτες, οι κοντακιές και τα σπασίματα για ν’ ανοίξουν και να μπουν μέσα στα σπίτια, η χλαλοή και τα τρεχοβολητά, κατακορύφωναν το δέος και την αγωνία. Όσο μπορούσαν οι κάτοικοι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, μάθαιναν τα όσα γίνονταν. Παντού σφαγή, βασανισμοί και βιασμοί. Όλοι έρμαια των Τσετών. Έτσι, μια παγωμένη θανατερή αναμονή πλάκωνε τις καρδιές όλων.
Και η σειρά μας ήρθε
Μαζεμένοι στο σπίτι του παππού, η οικογένεια ζούσε τον εφιάλτη της προσμονής της δικής μας δοκιμασίας. Οι Τσέτες μπαινόβγαιναν και ανεβοκατέβαιναν στα σπίτια των χριστιανών. Σκοπός τους η διαρπαγή, η λεηλασία, η σφαγή, οι βιασμοί. Το ακόρεστο πάθος κυρίαρχο και ανελέητο καταπάνω σε γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Με αισθήματα αφόρητης αγωνίας, περίμεναν οι μεγάλοι, ο παππούς, η γιαγιά, η μάνα και ο Μήτσος μας τη σειρά μας. Τα μικρά, εμείς, κουλουριασμένα, φοβισμένα και χωρίς συναίσθηση του τι μας περίμενε, το ένα κοντά στο άλλο, πιασμένα από τα φουστάνια της μάνας και της γιαγιάς. Ο πατέρας άφαντος κάπου για να γλιτώσει.
Και η σειρά μας ήρθε. Αγρία χτυπήματα στην αμπαρωμένη πόρτα με φοβερές φωνές. Ο μεγάλος αδελφός, ο Μήτσος, κατέβηκε και άνοιξε την πόρτα. Ήταν ο πρώτος που δοκίμασε την επιδρομή μιας ομάδας από Τσέτες. Αφού τον κοπάνισαν με τα κοντάκια των τουφεκιών τους, αγρίμια αληθινά, όρμησαν ανεβαίνοντας τις σκάλες. Άρπαξαν το γέρο παππού ζητώντας να τους δώσει χρήματα και ό,τι άλλο είχε. Συνέχεια άρπαξαν από τα μαλλιά τη γιαγιά και ζητούσαν να τους δώσει δαχτυλίδια, ρούχα και τρόφιμα. Δεν τους έφταναν ό,τι έπαιρναν. Άρχισαν να χτυπούν. Μ’ ένα γουδοχέρι πέτρινο έσπασαν το κεφάλι του παππού, συνέχισαν τα χτυπήματα στη γιαγιά, ώσπου και οι δύο τους έπεσαν αναίσθητοι. Όλοι κλαίγαμε, το μωρό στην αγκαλιά της μάνας τσίριζε. Ένας θρήνος γιόμισε το σπίτι, που εν τω μεταξύ το είχαν κάμει άνω-κάτω ψάχνοντας, ζητώντας πουγκιά και χρυσαφικά. Αγρίμια αληθινά, δεν αρκέστηκαν σε ό,τι βρήκαν και άρπαξαν.
Οι βιασμοί
Σε μια γωνιά του σπιτιού ήταν καθισμένη, έχοντας στα γόνατά της το μικρό της γιο, μια γειτόνισσα που είχε ζητήσει να μείνει μαζί μας από το φόβο που ήταν μοναχή και έρημη. Πριν από έναν μήνα είχε μάθει το θάνατο του άνδρα της που σκοτώθηκε στο μέτωπο. Είχε φορέσει ό,τι παλιόρουχα είχε κι είχε σκεπάσει το κεφάλι της με διπλό τσεμπέρι για να κρύψει το πρόσωπό της και τα χρόνια της. Πώς όμως να ξεφύγει η δύστυχη από τ’ άγρια θηρία;
Μυρίστηκαν το θήραμά τους. Κοντοστάθηκαν απέναντί της, έσκυψαν και με μιας της τράβηξαν τα τσεμπέρια από το κεφάλι. Ξεχύθηκαν τα μαύρα μαλλιά της και άστραψαν μπροστά τους τα μεγάλα μαύρα μάτια της και το ωραίο λευκό πρόσωπο. Με βία παραμέρισαν το αγόρι της και την τράβηξαν σέρνοντάς την στο διπλανό δωμάτιο. Σε λίγες στιγμές ακούσαμε τα βογκητά και τις οιμωγές της… Μια κρυάδα μ’ έναν αποτροπιασμό μας πάγωσε μικρούς και μεγάλους. Η φρίκη γιόμισε όλο το σπίτι μπροστά στο κατοπινό θέαμα της βιασμένης γυναίκας. Ένα ματωμένο κουρέλι σύρθηκε κοντά μας με σκισμένα τα ρούχα και ματωμένο όλο της το κορμί, με ασταμάτητους λυγμούς. Μάζεψε το αγόρι της και διπλώθηκε στα γόνατά της. Η γιαγιά πήγε κοντά της και με λίγο νερό της ξέπλυνε το πονεμένο της πρόσωπο.
Μα της δύστυχης δεν της έφτανε το δικό της μαρτύριο. Πάνω σ’ όλα αυτά, να κι ένας πολίτης Τούρκος. Θα ήταν έως είκοσι χρονών, ήταν από τους λίγους Τούρκους του χωριού. Χωρίς μιλιά γύρισε μια ματιά σε όλους κι ύστερα κοντοστάθηκε μπροστά στη γυναίκα που ολοφυρόταν. Έσκυψε και σήκωσε το αγόρι και κρατώντας το από το χέρι, τράβηξε κατά τη σκάλα. Η δύστυχη με το έντονο προαίσθημα του κακού για το αγόρι της, χίμηξε ν’ αρπάξει από τα χέρια του μισερού τουρκόπουλου το παιδί της. Κι ο νεαρός, πάντα στυγνός και αμίλητος, με μια κλωτσιά την ξάπλωσε στο πάτωμα κι ευθύς τραβώντας το παιδί, κατέβηκε. Λίγο πιο κάτω από το σπίτι του παππού ήταν κάτι χαλάσματα. Από το μισάνοιχτο παραθύρι έγειρε ο Μήτσος μας και είδε πως έσυρε το αγόρι μέσα σ’ εκείνα τα χαλάσματα… Δεν θα είχε περάσει μισή ώρα και το αγοράκι γύρισε κατατρομαγμένο και μέσα στα κλάματα. Εξουθενωμένο έπεσε στην αγκαλιά της βιασμένης μάνας του. Του σήκωσε τα ρουχαλάκια του κι ύστερα με λίγο νερό προσπάθησε να το συνεφέρει. Μια νεκρική σιγή σκέπασε όλο το σπίτι. Οι μεγάλοι αμίλητοι κι εμείς τα μικρά τρέμαμε ολοσούσουμα.
Δεν άργησαν πάλι τα χτυπήματα της πόρτας
Την άλλη μέρα, κι ενώ οι πυροβολισμοί και τα τρεχοβολητά δικών μας που έτρεχαν να κρυφτούν και των Τούρκων που κυνηγούσαν τα θύματά τους, ανήμποροι να κάνουμε οτιδήποτε, μιας και βρισκόμασταν στο έλεος των αιμοδιψών πάνοπλων ληστών, περιμέναμε ανυπεράσπιστοι την τύχη μας. Και δεν άργησαν πάλι τα χτυπήματα της πόρτας. Έφτασε αυτή τη φορά ένα μπουλούκι. Άρχισαν κι έψαχναν παντού, μοιράζοντας κοντακιές. Τσουβάλια με σταφίδα, τενεκέδες με πετιμέζι και τυριά, ό,τι ρούχα είχαν απομείνει από τους χτεσινούς. Βρισιές, κλωτσιές και με τις λόγχες κομμάτιαζαν τις εικόνες. Ύστερα φόρτωναν τη λεία τους κι έφευγαν, ώσπου να έρθουν άλλοι για ν’ αποσώσουν τη διαρπαγή.
Άλλοι, μη βρίσκοντας ό,τι γύρευαν, ξεσπούσαν πάνω στα κορμιά μικρών και μεγάλων. Η σαδιστική μανία τους ξεπερνούσε κάθε όριο. Έφτασαν ν’ αρπάξουν από την αγκαλιά της μάνας μας το μωρό της έξι μηνών, να το αναποδογυρίσει ο άγριος Τσέτης, να το κρατήσει ανάποδα από τα δυο του ποδαράκια και με ξεγυμνωμένο μαχαίρι να θέλει να το σχίσει στα δύο. Μπροστά στα ουρλιαχτά της μάνας κι όλων μας και στην προτροπή ενός συντρόφου του ν’ αφήσει το μωρό, το πέταξε κάτω και παίρνοντας ό,τι ρουχικό και τρόφιμα βρήκαν, βρίζοντας στη γλώσσα τους έφυγαν. Έτσι κόρεσαν τα πάθη τους τα στίφη των Τσετών. Μετά από κάθε αναχώρηση, χαμός και θρήνος.
Η θεία Γιασεμή και ο θείος Τζώρτζης
Η θεία Γιασεμή, η μικρή αδελφή της μάνας, ως είκοσι χρονών, λίγο ακόμα και θα έσκαζε μέσα στο αμπάρι με το σιτάρι που από την αρχή κάθε τόσο την έχωνε ο παππούς για να γλιτώσει το βιασμό. Μόλις κατέβαιναν τα μπουλούκια, ο θείος Τζώρτζης Γκίρδης, αδελφός της μάνας, που έκανε τον σφαγμένο κι ήταν ξαπλωμένος πάνω από το αμπάρι που μέσα του κρυβόταν η θεία, ανασηκωνόταν να πάρει κι αυτός αναπνοή. Ήταν σκεπασμένος μ’ ένα σεντόνι που ήταν καταματωμένο από τις πληγές που μόνος του προκάλεσε στο σώμα του. Στην τελευταία επιδρομή, μόλις έφυγαν, τράβηξε μια τάβλα πάνω από το αμπάρι, το άνοιξε για να πάρει αέρα η αδελφή του. Και μόλις ήταν καιρός, μελανιασμένη και λιγοθυμισμένη την τράβηξαν στο δωμάτιο με χίλιους φόβους. Τη δρόσισαν και πάλι ύστερα στο αμπάρι, κι από πάνω βουτηγμένος στα αίματα ο θείος Τζώρτης και σκεπασμένος με το σεντόνι.
Με το αιμάτινο αυτό καμουφλάζ ο θείος Τζώρτης περίμενε να σωθεί. Η οικογένειά του, που γλίτωσε στη Χίο, τον είχε για χαμένο. Τελικά ανταμώθηκαν, όταν γύρισε από την αιχμαλωσία, από την όποια όμως δεν κατάφερε να γλιτώσει.
Οι χτύποι και τα τρεχοβολητά στους δρόμους, από τους κυνηγημένους κι από τις ομάδες των Τσετών, μας έκαναν όλους να τρέμουμε από το φόβο. Αυτοί οι χτύποι σημάδεψαν τα παιδικά μας και τα εφηβικά μας χρόνια. Κατοπινά, κι ύστερα ακόμα από μερικά χρόνια οι χτύποι στις πόρτες τη νύχτα, θες από τους αέρηδες ή από τους γειτόνους και τους επισκέπτες, ζωντάνευαν τις φριχτές ώρες της αγωνίας και του τρόμου. Και στον ύπνο πάντα ο εφιάλτης του απάνθρωπου Τσέτη.
Έφυγαν οι Τσέτες, ήρθε ο Τουρκικός Στρατός και η αιχμαλωσία
Το μαρτύριο της επιδρομής των Τσετών, με τους ξυλοδαρμούς, τις λεηλασίες και τους βιασμούς, κράτησε πέντε ολόκληρα μερόνυχτα. Κι αφού πια είχαν κορέσει κάθε ταπεινό τους ένστιχτο, τα άταχτα μπουλούκια τους τραβήχτηκαν σε άλλους τόπους για να συνεχίσουν το μισερό τους έργο.
Θα ‘ταν η 10 του Σεπτέμβρη, όταν μπήκαν στα Αλάτσατα τμήματα του Τούρκικου Στρατού. Η πρώτη διαταγή τους ήταν να παρουσιαστούν όλοι οι άντρες από 18 χρονών μέχρι 60. Έτσι μάζεψαν όλους, όσους δεν είχαν καταφέρει να φύγουν. Ανάμεσά τους ο Δημητρός μας, ο θείος Τζώρτζης, που γλίτωσε την κακοποίηση χάρη στο ματωμένο σεντόνι με το οποίο είχε κουκουλωθεί, όχι όμως και την αιχμαλωσία, οι δύο θείοι Γιαννακός και Δημήτρης Κακογιάννης κι άλλοι πολλοί φίλοι και συγγενείς της οικογένειας. Ο πατέρας από κεραμίδι σε κεραμίδι είχε ξεφύγει στην αρχή από τους Τσέτες, μα δεν ξαναφάνηκε ποτέ πια. Κάπου άφησε το κορμί του. Ποιός ξέρει πώς. Πάντως ανάμεσα στους αιχμαλώτους Αλατσατιανούς δεν ήταν.
Σε μακρινές σειρές, χωρίς να μπορέσουν να πάρουν τίποτα μαζί τους, πήραν το δρόμο της αιχμαλωσίας μαζί με τους άντρες άλλων χωριών και πόλεων της Μικρασίας. Από τη Σμύρνη που έφτασαν, τράβηξαν ως τα βάθη της Ανατολής. Η αιχμαλωσία με ανείπωτα μαρτύρια διάρκεσε δύο και πλέον χρόνια. Όσοι μπόρεσαν κι επέζησαν, γύρισαν στην Ελλάδα. Μα αυτοί ήταν πολύ λίγοι. Οι πολλοί περισσότεροι άφησαν τα κόκαλά τους στους κάμπους και στις ερημιές της Μικρασίας.
Η αρχή της προσφυγιάς
Αφού μάζεψαν τους άντρες, με άλλη διαταγή όλα τα γυναικόπαιδα μαζί με τους ηλικιωμένους έπρεπε να μαζευτούμε στις εκκλησίες και ιδίως στη μεγάλη εκκλησία Εισοδίων της Θεοτόκου. Εκεί, στο προαύλιο της εκκλησίας ήταν ένα πηγάδι. Οι φήμες λένε ότι έπεσαν μέσα για να γλιτώσουν το βιασμό από τους Τούρκους πολλές νέες. Η μάνα με το μωρό της στην αγκαλιά και με μια σκεπασμένη εικόνα της Υπαπαντής, που δεν την αποχωρίστηκε σε όλες τις μέρες της δοκιμασίας, κρύβοντάς την κατά τις επιδρομές των Τσετών, μας μάζεψε σε μια γωνιά. Η δύσμοιρη, μονάχη, χωρίς τον νοικοκύρη της, χωρίς τον μεγάλο αδερφό, με τέσσερα παιδιά από έξι μηνών έως δώδεκα χρονών. Όλη τη νύχτα βαριαναστέναζε κι έκλαιγε σιωπηλά. Σαν σταματούσαν τα δάκρυα, ένωνε μαζί με τις άλλες γυναίκες και μανάδες τις προσευχές της. Έτσι ξενυχτήσαμε τα γυναικόπαιδα δυο βραδιές. Την άλλη μέρα, νηστικούς και πεινασμένους, μας ξεσήκωσαν για τον Τσεσμέ, όπως ήμασταν, χωρίς να πάρει κανείς τίποτα μαζί του. Πολλοί γυμνοί και ξυπόλητοι ξεκίνησαν. Οι μεγάλοι κατάλαβαν πως οδηγούμασταν στην προσφυγιά.
Θυμάμαι που φεύγοντας για τον Τσεσμέ περάσαμε μπροστά από το σπίτι μας, που ήταν στον κεντρικό δρόμο. Η πόρτα του ισογείου ήταν ανοιχτή. Η μάνα γύρισε και κοίταξε, θυμάμαι. Το ίδιο κι εγώ. Είδαμε το μαξούλι της χρονιάς, το σωρό της ψιλόροης σταφίδας που ήταν μαζεμένη εκεί μπροστά να την τσουβαλιάζουν οι Τούρκοι. Η μάνα δεν κρατήθηκε, κοντοστάθηκε, κοίταξε για μια στιγμή με πίκρα και για τελευταία φορά το σπίτι μας και συνέχισε ύστερα από την προσταγή του στρατιώτη που βάδιζε παράπλευρά μας. Τα δάκρυα την είχαν πνίξει. Θρήνος για τον χαμένο πατέρα, για τον αιχμάλωτο γιο, για ό,τι αφήναμε, σπίτι και πατρίδα.
Ο δρόμος για τον Τσεσμέ και μετά στο άγνωστο
Μαζεμένα πλάι της και πιασμένα από τη φούστα της, συνεχίσαμε, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο εκείνων των πρώτων ημερών του Σεπτέμβρη, το δρόμο για τον Τσεσμέ. Πεινασμένοι, ρακένδυτοι, άυπνοι, συντρίμμια, σερνόμασταν. Η μάνα δεν είχε αποχωριστεί από τις πρώτες μέρες της συμφοράς την κάπως μεγάλη εικόνα της Υπαπαντής που είχαμε στο εικονοστάσι του σπιτιού μας. Την είχε σκεπάσει μ’ ένα τραπεζομάντιλο και τη φύλαγε όλες εκείνες τις μέρες, έχοντάς την κρυμμένη πότε εδώ και πότε εκεί. Την είχε σαν τα μάτια της. Όσο είχε την έγνοια για μας, άλλο τόσο και για την Παναγιά. Κι όσο ήμασταν στο σπίτι του παππού κι ύστερα στην εκκλησιά κλεισμένοι, δεν έδινε βάρος για τη φύλαξή της. Τώρα όμως στην πορεία, ήταν δύσκολο το έργο της μάνας. Είχε στην αγκαλιά το μωρό, τη μικρή μας αδελφούλα, μαζί και την εικόνα. Ο δρόμος μακρύς και η κούραση έλυνε τα γόνατα. Όταν πια είχε αποκάμει από την κούραση, κοντοστάθηκε. Δίνει στο πιο μεγάλο αδέρφι, τον Γιαννάκη μας, να κρατήσει για λίγο το μωρό κι εκείνη γρήγορα-γρήγορα σκύβει και απιθώνει τη σκεπασμένη εικόνα στο πλαϊνό χαντάκι. Γονατίζει, σταυροκοπιέται και την ασπάζεται. Τη σκεπάζει όσο πιο καλά γίνεται κι ύστερα με δακρυσμένα μάτια, ολολύζοντας σα να ‘χε απέναντί της την ίδια την Παναγιά, μονολογάει: «Παναγιά μου, συγχώρεσέ με, ή το παιδί μου πρέπει ν’ αφήσω ή Εσένα». Ξανάκανε το σταυρό της, ξαναπήρε το μωρό στην αγκαλιά της και συνεχίσαμε το δρόμο.
Ύστερα από μια κουραστική πορεία τριών και πλέον ωρών, διψασμένοι, κατάκοποι και με ματωμένα τα πόδια, φτάσαμε στον Τσεσμέ. Μας μάζεψαν στις εκκλησίες. Το δικό μας μπουλούκι το σπρώξανε στον πολιούχο του Τσεσμέ, τον Άγιο Χαράλαμπο. Εκεί που μας πήγαιναν, πριν μπούμε στην εκκλησιά, είδα χάμω στα βοτσαλάκια ένα μικρούτσικο βιβλιαράκι μ’ ένα σταυρό ζωγραφισμένο στο εξώφυλλό του. Έσκυψα το πήρα και το έχωσα στην τσέπη μου. Ήταν μια ιερή σύνοψη. Θυμάμαι αργότερα στη Μυτιλήνη, σημείωσα στο τελευταίο λευκό φύλλο του: «Ιερό ενθύμιο των αλησμόνητων ημερών του διωγμού μας, 12 Σεπτεμβρίου 1922» και το όνομά μου από κάτω. Αυτό το μικρό ενθύμιο το έχω πάντα στη βιβλιοθήκη μου. Ξεφυλλίζοντάς το, να μπροστά μου μια-μια οι φοβερές κι αξέχαστες εκείνες ημέρες.
Μυτιλήνη – Σάμος και η απαρηγόρητη μάνα
Μα να, ύστερα από ένα ταξίδι μιας ημέρας, μας έβγαλαν σε μια προκυμαία. Ήμασταν στη Μυτιλήνη. Όλη την οικογένεια μας πήγαν σ’ ένα στάβλο. Θυμάμαι τις αγελάδες που ήταν αραδιασμένες και αναμασούσαν την τροφή τους. Όσο κι αν οι μεγάλοι ένοιωθαν άβολα, όμως η λύτρωση από τους Τσέτες ήταν η πιο μεγάλη ανακούφιση.
Οι φοβερές νύχτες με τις θυμίσεις των Τσετών και οι μέρες αγωνίας
Εκείνες τις πρώτες νύχτες ο ύπνος δεν μας έπαιρνε. Ήταν φοβερές, σαν να ξαναζούσαμε τα όσα μαρτύρια ζήσαμε πριν από λίγες μέρες. Η έντονη και έμμονη θύμησή τους μας έριχναν σε μια αβάσταχτη θλίψη που κορυφωνόταν με το ασίγαστο κλάμα της μάνας. Οι νύχτες ήταν φοβερές. Οι δυνατοί άνεμοι χτυπούσαν μέρα-νύχτα τις ξεχαρβαλωμένες πόρτες και τα παραθύρια. Τις νύχτες ήταν που ολοζώντανες οι μνήμες ξανάφερναν μπροστά μας τους Τσέτες, τη δύστυχη γειτόνισσα με το μικρό της γιο, τους ξυλοδαρμούς του παππού, της γιαγιάς, της μάνας με το μωρό που θέλησαν να σφάξουν. Κάθε κτύπος στις πόρτες και στα παράθυρα απ’ τους αέρηδες μάς ανατάραζε όλους, μικρούς και μεγάλους. Σα να ήταν ν’ ανεβούν οι Τσέτες. Κατατρομαγμένα, ιδίως εμείς τα μικρά, ζαρώναμε το ένα πάνω στο άλλο. Όλα μα όλα όσα ζήσαμε, τα ξαναζούσαμε. Ήταν τόσο ζωντανές στη φαντασία μας όλες εκείνες οι σκηνές, οι βασανισμοί, ο βιασμός κι ο θρήνος, το αλαφιασμένο βλέμμα και τα δάκρυα του μικρού που τρέμοντας έπεσε στην αγκαλιά της πονεμένης μάνας του σαν γύρισε από τα χαλάσματα, η θέα της πρησμένης μέσα στο αμπάρι θείας Γιασεμής, το ματωμένο σεντόνι που σκέπαζε το θείο Τζώρτζη.
Οι μέρες περνούσαν χωρίς να ξέρουμε πού θα εγκατασταθούμε και τι θ’ απογίνουμε. Τα λιγοστά τρόφιμα που μας χορηγούσαν και η ευσπλαχνία που έδειχναν οι Καρλοβασίτες, δεν έφταναν να καλύψουν τις ανάγκες μας. Πάσχιζαν ο παππούς, η γιαγιά, η μάνα πηγαίνοντας στο Καρλόβασι να μάθουν τι μας μέλλεται, αν θα μέναμε, αν θα φεύγαμε πάλι και προς πού. Κι ακόμα αν μπορούσαν να δουλέψουν πουθενά για να συντηρηθούμε. Όμως ο τόπος ήταν μικρός και δουλειές δεν υπήρχαν. Έτσι στερημένα περνούσε εκείνος ο καιρός. Και σα να μην έφτανε η τόση δυστυχία μας, είχαμε γίνει και αντικείμενα περιέργειας. Κάθε τόσο μας έρχονταν περίεργοι επισκέπτες, ιδίως μερικοί νεαροί να δουν τους πρόσφυγες και πρώτα-πρώτα τις προσφυγοπούλες. Ανάμεσα στους επισκέπτες και κάποτε-κάποτε μερικοί που έρχονταν μας έφερναν ό,τι μπορούσαν για να μας βοηθήσουν.
Μετά από δυο μήνες περίπου, παραχώρησε η Κοινότητα στην οικογένειά μας ένα δωμάτιο σ’ ένα ερειπωμένο κι ακατοίκητο σπίτι στον Όρμο, κοντά στη θάλασσα, για να κατοικήσουμε. Τον παππού κάπου εκεί στα πευκάκια. Μια ξυλένια σκάλα, ξεχαρβαλωμένη, ήταν ένας κίνδυνος για μας τα παιδιά. Έτσι η μάνα μας κρατούσε όσο μπορούσε στο δωμάτιο, και μόνο για τις ανάγκες μας μάς άφηνε να πάμε εκεί κοντά σ’ ένα χωράφι, είτε έβρεχε, είτε χιόνιζε.
Οι δάσκαλοι θυμάμαι με είδαν με στοργή. Καλοί και πονετικοί για το προσφυγάκι. Και δεν άργησαν οι φιλίες που πράυναν και μαλάκωναν τον πόνο και την τόση δυστυχία. Όμως οι καημοί κι ο αβάσταχτος πόνος της μάνας, οι κάθε λογής στερήσεις, ήταν το καθημερινό βίωμα εκείνου του καιρού της προσφυγιάς. Αχ, έλεγε και ξανάλεγε, να όψονται οι αίτιοι.
Ο γυρισμός του Δημήτρη
Κατά το τέλος του 1924, γύρισε από την αιχμαλωσία ο Δημήτρης μας. Ευτυχώς γύρισε γερός. Μέρες και νύχτες μάς ιστορούσε το τι πέρασε αυτός και χιλιάδες Μικρασιάτες αιχμάλωτοι. Η μάνα το πρώτο που τον ρώτησε, ήταν αν συνάντησε ή αν άκουσε τίποτα για τον πατέρα μας. Ο αδελφός μου γυρίζοντας από την αιχμαλωσία, περίμενε πως θα εύρισκε τον πατέρα μαζί μας. Ούτε είχε μάθει, ούτε είχε ακούσει τίποτε, γι’ αυτό και περίμενε να τον βρει μαζί μας. Τότε κατάλαβε πως εκείνες τις μέρες της επιδρομής των Τσετών χάθηκε, όπως χάθηκαν και τα αδέρφια του, οι θείοι μας, Γιάννης και Δημητρός…
Κι άρχισε να μας διηγείται τις ατέλειωτες ιστορίες της φοβερής εκείνης αιχμαλωσίας. Τις ολοήμερες πορείες, το γδύσιμο από τα ρούχα και τα παπούτσια τους. Το σχίσιμο, το γδάρσιμο των ποδιών, την αφόρητη καθημερινή πείνα και δίψα. Και κει στο δρόμο του Γολγοθά τους, κάθε τόσο κι αραίωνε η φάλαγγά τους από όσους έμεναν πίσω, που δεν τους ξανάβλεπαν. Η άφατη, η απέραντη αγωνία όταν ξεδιάλεγαν οι Τούρκοι χωρικοί όσους ήθελαν για να κορέσουν το μίσος τους, ήταν μια καθημερινή δοκιμασία που τους παρέλυε. Τα τσουβάλια, που ήταν το κοινό ρούχο όλων των αιχμαλώτων, γιομάτο από την ψείρα, κι από το χτύπημά τους με την πέτρα για να λυτρωθούν από το μαρτύριό της, είχε καταντήσει ένας σκληρός κετσές που σκέπαζε χειμώνα-καλοκαίρι το βασανισμένο κορμί. Το ξεθέωμα στους δρόμους, μέσα στο χιόνι το χειμώνα και κάτω από το λιοπύρι το καλοκαίρι, με το σπάσιμο της πέτρας για χαλίκι. Το ξεφόρτωμα από τα τραίνα των τσουβαλιών με λογής-λογής περιεχόμενο. Την καθημερινή εξάντληση κι από πάνω το μαστίγωμα για όσους έπεφταν λιπόθυμοι.
Τα Τουρκιά στο Αξάρι, στο Ικόνιο, στο Αϊδίνι που μαζεύονταν στο πέρασμα των αιχμαλώτων κι ο καταβασανισμός τους με πετροβολητό, με φτυσίματα, με ξυλοδαρμούς, κι ακόμα οι σκοτωμοί εκεί στις ξέρες που τους τραβούσαν. Για τις αρρώστιες; Πως τους θέριζε η δυσεντερία κι ο τύφος. Πως όσοι αρρώσταιναν έμεναν στο δρόμο όπου τους αποτελείωναν. Για το μαρτύριο της δίψας μέσα στο κατακαλόκαιρο, που δεν τους άφηναν περνώντας από πηγές να πιουν νερό και πως τους άφηναν να πέφτουν στα βαλτονέρια κι ύστερα οι θανατεροί πόνοι της κοιλιάς, ο τύφος και στο τέλος ο μαρτυρικός θάνατος. Η καθημερινή πίκρα για το χάσιμο των συντρόφων που άφηναν το κουφάρι των για βορά στα όρνια και στα τσακάλια.
Μία δίχρονη βασανιστική πορεία χωρίς καμιά προσωπικότητα, ένα ασκέρι μισόγυμνων βασανισμένων ανθρώπων. Κι ήταν θείο δώρο όταν Τούρκοι χωρικοί ξεδιάλεγαν όσους ήθελαν για να τους πάρουν για δουλείες και αγγαρείες. Κι όταν κάθε τόσο σταματούσαν τα κοπάδια αυτών των ανθρώπων που σέρνονταν χωρίς κανένα οίκτο για να σπάνε το χαλίκι, για να ξεφορτώνουν και να κουβαλούν φορτία ολόκληρα στις πλάτες, να, κατέφθαναν οι αχόρταγοι κανίβαλοι Τσέτες κι οι Εφέδες τους, εκεί στους υπαίθριους καταυλισμούς, περικύκλωναν τη φάλαγγα και ορμούσαν στο πανάθλιο πλήθος των αιχμαλώτων χριστιανών.
Δεν ήθελαν μόνο να σκοτώσουν, ήθελαν να βασανίσουν, ήθελαν ακόμα να εκτονωθούν πάνω στα βασανισμένα κορμιά, να κορέσουν τα πάθη των. Κι όσες γυναίκες έτυχε να συμπορεύονται με τους άνδρες των και τα παιδιά τους, αφού τις βίαζαν μπροστά τους, στο τέλος τις ξεκοίλιαζαν. Μέσα στις κοπριές των ζώων χωμένοι, προσπαθούσαν να ζεστάνουν τα κορμιά τους.
Ναι, διαβάζοντας ύστερα από χρόνια το «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη, ήταν σαν μία επανάληψη των όσων ο αδελφός μας εξιστορούσε εκείνες τις πρώτες μα και τις κατοπινές ημέρες. Σελίδες ολόκληρες δεν παράλλαζαν από τις αφηγήσεις του αδελφού. Στο τέλος κάθε αφήγησης η μάνα αναστέναζε κι ανέβαινε στα χείλη της το χιλιοειπωμένο: Ας όψονται οι αίτιοι.
Σάμος – Αγρίνιο και ο χαμός του 14άχρονη αδελφού
Όλα πια είχαν τελειώσει. Κι ο πατέρας ουσιαστικά χαμένος κι ο αδελφός κοντά μας, ευτυχώς γερός. Η προσφυγιά έχει τους δικούς της νόμους. Ν’ αποζητά ο ξεριζωμένος από τον πατρογονικό τόπο του να ριζοβολήσει για να ξαναστεριώσει με όσα δεινά κι αν πέρασε. Το πρόβλημα της επιβίωσης αμείλιχτο για μία οικογένεια με τέσσερα ανήλικα, χωρίς σπίτι, χωρίς κανένα πόρο, χωρίς γνωστούς και φίλους, ξένοι και πάρα πολλές φορές χωρίς καμία κατανόηση ή και συμπαράσταση σε αυτή τη δοκιμασία από τους συνανθρώπους τους.
Γι’ αυτό κι η προσφυγιά μάς οδήγησε, χωρίς να ξέρουμε πού πάμε, σε άλλους τόπους. Κι ο μεγάλος αδελφός, που γύρισε από τη δίχρονη θανατερή πορεία ως τα βάθη της Μικρασίας, να τώρα, μοναδικός προστάτης της απορφανισμένης οικογένειάς μας.
Έτσι αφήσαμε τη Σάμο. Μαζί με άλλες οικογένειες, ένα καραβάνι πάμπτωχο κι ορφανεμένο, με κατάληξη εκεί, στο Αγρίνιο, όπου, όπως έλεγαν, στις καπναποθήκες δούλευε πολύς κόσμος. Τον τελευταίο καιρό στο Καρλόβασι, το μεγαλύτερο από μένα αδελφάκι η μάνα το ‘χε βάλει σε μία οικογένεια σαν παραγιό. Το καημένο, αδύνατο όπως όλοι μας, δουλεύοντας μέρα-νύχτα στο σπίτι και στο καφενείο του αφεντικού για ένα πιάτο φαΐ, είχε καταντήσει φυματικό, χωρίς κανένας να το πάρει είδηση. Σ’ ένα χρόνο ύστερα από το φευγιό μας από τη Σάμο, η δύστυχη μάνα το πήρε και το πήγε στην Αθήνα, όπου το έβαλε για νοσηλεία στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο. Ολομόναχη, χωρίς καμία βοήθεια, έμεινε κοντά του όσες μέρες έζησε. Η καλπάζουσα το είχε σακατέψει το άμοιρο. Μονάχη της του έκλεισε τα μάτια και ολομόναχη το ‘θαψε κάπου σ’ ένα νεκροταφείο της Αθήνας. Μονάχη της, χωρίς την παρηγοριά κανενός, το αγοράκι της, 14 μόλις χρονών. Η δύστυχη μάνα, τσακισμένη, γύρισε πάνω στο μήνα. Πού τη βρήκε εκείνη τη δύναμη να σταθεί ολόρθη για να μπορέσει να διαφεντέψει μια ορφανεμένη οικογένεια, να μεγαλώσει τρία ανήλικα, με μοναδική βοήθεια το μεροκάματο στην καπναποθήκη του μεγάλου αδελφού;
Καινούργια ζωή… με τη θλιβερή επέτειο
Ως εδώ τα παιδικά χρόνια. Μια καινούργια ζωή άρχιζε. Πικρή, πολύ πικρή η προσφυγιά. Η ορφάνια, η μεγάλη φτώχια, η στερημένη ζωή, σημάδευε τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά χρόνια. Οι μνήμες βαθιά ριζωμένες, ένα με την ύπαρξη των κατατρεγμένων προσφύγων. Η αναπόληση των όσων δεινών, ένα καθημερινό βίωμα εκείνα τα πρώτα χρόνια. Μα και τα κατοπινά. Ένας ολόκληρος κόσμος, χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες καταβασανισμένες οικογένειες ζούσαν την προσφυγιά, κατασπαρμένες σε όλη την Ελλάδα, που όμως ταυτόχρονα πορεύονταν μιαν άλλη καινούργια ζωή.
Και κάθε χρόνο, η θλιβερή επέτειος που φέρνει στο νου τις αναλλοίωτες φοβερές μνήμες, που ασίγαστες, άφθαρτες, πάντα ζωντανές, μας φέρνουν κοντά στα όσα έζησε εκεί, στην πανέμορφη Ιωνία, ένας ολόκληρος κόσμος.
Ολόκληρο το αφιέρωμα και τις συγκλονιστικές μαρτυρίες μπορείτε να το διαβάσετε στην εφημερίδα “Ποντιακή Γνώμη”, μία εξαιρετική έκδοση με πρωτογενές υλικό.
Διαβάστε με προσοχή την ανοιχτή επιστολή του Γεωργίου Π. Παύλου, Αναπληρωτή Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης στη Θάλεια Δραγώνα (φωτογραφία). Ύστερα ετοιμάστε ένα ταξίδι αστραπή στη Θράκη, όσο προλαβαίνετε δίχως να απαιτηθεί διαβατήριο. Το υπουργείο Παιδείας, όπως όλοι υποπτευόμαστε εδώ και καιρό, παίζει το ρόλο που ταιριάζει γάντι μ' αυτούς που το διοικούν.
Ξάνθη, 13 Μαΐου 2010
Προς την Ειδική Γραμματέα Παιδείας Ομογενών και Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης κ. Θάλεια Δραγώνα
Θέμα: Ο εμπαιγμός της Θράκης και της Ελλάδας από το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας: Εκπαιδευτική τουρκοποίηση της Θράκης, βίαιος εκτουρκισμός των Πομάκων και των Τσιγγάνων, Υποβιβασμός της ελληνικής σε δεύτερη γλώσσα
Οι πρόσφατες δηλώσεις σας όσον αφορά στα δίγλωσσα νηπιαγωγεία στην Θράκη συνιστούν δυστυχώς εμπαιγμό της Θράκης και της Ελλάδας, ιδίως σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για την πατρίδα μας. Είτε αγνοείτε την πραγματικότητα της Θράκης, είτε αδιαφορείτε εάν η Θράκη κυπροποιηθεί ή γκριζοποιηθεί, είτε δεν γνωρίζουμε τι άλλο επιδιώκετε. Εκτός βέβαια, εάν όσοι επί δεκαετίες αγωνιζόμαστε προκειμένου η Θράκη να μείνει ελληνικός τόπος, σεβόμενοι βεβαίως απολύτως τις μειονοτικές ομάδες και την μουσουλμανική κοινωνία (τουρκογενή, πομακική, τσιγγάνικη) αλλά και έχοντας πραγματικό ενδιαφέρον δημιουργίας πνεύματος αληθινής ελληνοτουρκικής φιλίας, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεσθε και ενεργείτε και, κατά συνέπεια, σας αδικούμε. Προσωπικά είμαι θιασώτης μιας πραγματικής φιλίας και συνεργασίας Ελλάδας και Τουρκίας, την οποία και υπηρετώ, όχι όμως εις βάρος της Ελλάδας και των ιστορικών της δικαιωμάτων. Επιπλέον, θα μπορούσα να είμαι επιεικής μαζί σας, ερμηνεύοντας την όλη στάση σας ως μια προσπάθεια άμβλυνσης του όποιου φανατισμού στις σχέσεις των δύο χωρών. Όμως, ακόμη κι αν εσείς σκοπεύετε σε κάτι τέτοιο, τα αποτελέσματα θα είναι αντίθετα από τους επιδιωκόμενους στόχους σας, επειδή σας διαφεύγουν πολλές άλλες παράμετροι του ζητήματος και επειδή πιστεύετε στο αλάθητο της γνώσης σας και της επιστημονικής – ή καλύτερα ιδεολογικής σας θεώρησης. Πιστέψτε με αληθινά, θα ήθελα να σφάλλω στην εκτιμήσεις μου και πραγματικά εσείς να ωφελήσετε την Θράκη και την Ελλάδα. Όμως μέχρι να αντιληφθώ κάτι τέτοιο είμαι υποχρεωμένος να σας υποδείξω δημοσίως τα λάθη σας, αφού κάθε επίμονη προσωπική παρότρυνση απέβει μάταιη και δεν εισακούσθηκε. Εάν σφάλλω στις εκτιμήσεις μου, να είστε σίγουρη ότι θα είμαι ο πρώτος που δημοσίως θα σας συγχαρώ για τα επιτεύγματά σας και θα σας ζητήσω συγγνώμη πάλι δημοσίως. Πριν όμως συμβεί αυτό η ακαδημαϊκή μου ευθύνη με αναγκάζει να λύσω τη σιωπή μου και να μιλήσω δημοσίως για κρίσιμα εθνικά θέματα, όπως έπραξα και με προηγούμενες δύο επιστολές μου προς την ηγεσία της ελληνικής Πολιτείας. Θα πρέπει να γνωρίζετε ως υπεύθυνο κυβερνητικό στέλεχος, ότι στη Θράκη τα τελευταία χρόνια επιχειρείται βίαιος και αντιδημοκρατικός εκτουρκισμός όλων των Ελλήνων μουσουλμάνων πολιτών. Το βάρος εδώ πέφτει στο βίαιος και αντιδημοκρατικός, διότι είναι αυτονόητο ότι σεβόμεθα κάθε ελεύθερα εκφραζόμενο εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Ένας Πομάκος ή ένας Τσιγγάνος στη Θράκη ή όπου αλλού, μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται ατομικά ως Τούρκος, όχι όμως συλλογικά.
Στις δηλώσεις σας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή σας στην Ξάνθη τον Μάρτιο, περί δίγλωσσων νηπιαγωγείων, ναι μεν μιλάτε για χρήση της μητρικής γλώσσας και αυτό είναι προς τιμήν σας, αλλά -και εδώ είναι όλο το πρόβλημα και το ιστορικό σας λάθος με συνέπειες τεράστιες- διευκρινίζετε, εφ’ όσον αυτό ζητηθεί από τα ίδια τα μέλη της μειονότητας. Δεν είναι δηλαδή αυτονόητη η χρήση της μητρικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία; Γιατί θα πρέπει τα παιδιά στο νηπιαγωγείο να μάθουν μια γλώσσα ξένη της μητρικής τους και όχι μόνον την ελληνική και την μητρική τους; Δεν είναι αυτονόητο ότι το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να γνωρίζει τη μητρική γλώσσα κάθε μαθητή και να πράττει δεόντως στην εκπαιδευτική διαδικασία, τη στιγμή που υπάρχει πληθώρα μελετών όπου προσδιορίζεται σαφώς η γλωσσική κατάσταση της μειονότητας; Τι νόημα, λοιπόν, έχει και που αποσκοπεί η διατύπωσή σας, η οποία καθιστά ζητούμενο το αυτονόητο; Παράλληλα, ενώ αναφέρεστε στην πιθανή εισαγωγή της πομακικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία, εάν αυτό ζητηθεί, αγνοείτε τελείως την ύπαρξη τσιγγάνικης γλώσσας και παραβλέπετε τους τσιγγάνους, μουσουλμάνους ή μη, που αποτελούν σχεδόν το ένα τρίτο της μουσουλμανικής κοινωνίας της Θράκης. Λέτε, δηλαδή επί της ουσίας, ότι τα παιδιά της μη τουρκόφωνης μουσουλμανικής κοινωνίας θα διδάσκονται την τουρκική γλώσσα από το νηπιαγωγείο, εκτός βέβαια εάν ζητηθεί κάτι άλλο από την ίδια την μειονότητα. Πώς, όμως, θα ζητηθεί ό,τι ζητηθεί; Σίγουρα με κάποιο τρόπο αντικειμενικό και μετρήσιμο. Στο σημείο αυτό διαπράττετε μέγιστο και ιστορικό σφάλμα που θα πυροδοτήσει ανήκουστες πλέον διεκδικήσεις στη Θράκη, έξω από κάθε λογική, δίκαιη και σύμφωνη προς το διεθνές δίκαιο διαχείριση μειονοτικών θεμάτων. Διότι, όπως γνωρίζετε πολύ καλά -ή θα πρέπει να γνωρίζετε- η μη τουρκόφωνη μουσουλμανική κοινωνία της Θράκης ευρίσκεται εγκλωβισμένη -με την ανοχή της ελληνικής Πολιτείας δυστυχώς- στον ασφυκτικό κλοιό του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, το οποίο λειτουργεί ως άτυπο τουρκικό Υπουργείο Θράκης. Μοιραία, επομένως, τα μέλη της θα ζητήσουν ό,τι της υπαγορευθεί από αυτό και όχι ό,τι πραγματικά θα ήθελαν τα ίδια. Επιπλέον, είναι σαφές ότι ανοίγετε έτσι κατ’ ουσίαν τον δρόμο τουρκοποίησης από την νηπιακή ηλικία των δύο τρίτων της μουσουλμανικής κοινωνίας που περιλαμβάνουν Πομάκους και Τσιγγάνους. Με την απόφασή σας αυτή, θέτετε, όσον αφορά εκπαιδευτικά ζητήματα στη Θράκη, -ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου- για πρώτη φορά τις βάσεις για την μελλοντική νομιμοποίηση του δημοψηφίσματος ως μέσον έκφρασης των διαφόρων αιτημάτων από πλευράς της μουσουλμανικής κοινωνίας της Θράκης προς την ελληνική Πολιτεία. Εάν δεν την ακυρώσετε άμεσα, ανοίγετε τον δρόμο για την σταδιακή και άτυπη διχοτόμηση της Θράκης, αρχής γενομένης από την εκπαίδευση. Ανοίγετε ουσιαστικά τον δρόμο για να φθάσουμε -και ίσως όχι πολύ αργά- στο «δημοψήφισμα» όχι μόνο για τη γλώσσα των νηπιαγωγείων αλλά και για όποια άλλη μορφή απόφασης που θα αφορά στη μουσουλμανική μειονότητα στην Θράκη. Επιπλέον, φανταστείτε, με τη φιλοσοφία που ακολουθείτε, να αρχίσει το σύνολο των μουσουλμάνων πολιτών στην Ελλάδα να διεκδικεί όσα εσείς σχεδιάζετε στην Θράκη. Τότε θα έχουμε διάλυση και ποιοτική μεταβολή της ιδιοσυστασίας της ελληνικής Πολιτείας. Γι’ αυτό, εάν δεν αλλάξετε άμεσα τη στάση σας αυτή, θα καταστείτε τραγική προσωπικότης για την μελλοντική ιστορία όχι μόνον της Θράκης αλλά και ολόκληρης της Ελλάδος.
Συμπληρωματικά προς τα ανωτέρω, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι εδώ στη Θράκη σφυρηλατείται βήμα προς βήμα υπό τα βλέμματα και την ανοχή της ελληνικής Πολιτείας η δημιουργία κράτους εν κράτει. Αυτό είναι που εσείς έρχεσθε με την πρόσφατη δήλωσή σας να ενθαρρύνετε και να ενισχύσετε. Για να σας βοηθήσω ακόμη περισσότερο, σας αναφέρω τα πρακτικά Συνδιάσκεψης «Τούρκων της Δυτικής Θράκης» στην Κωνσταντινούπολη, τον Σεπτέμβριο του 2006, στα οποία αποφασίστηκε η σύσταση πολλών επιτροπών αυτο-οργάνωσης της μειονότητας στη Θράκη, σε τομείς όπως: Αυτοδιοίκηση πολιτικών και μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, Παιδεία και Πολιτισμός, Ανθρώπινα Δικαιώματα και Νομικό Δίκαιο, Τύπος και Διεθνείς Σχέσεις, Οικονομικά, Βακούφια και Θρησκεύματα). Αποφάσεις που ήδη είναι σε φάση πλήρους υλοποίησης, με τις οποίες εναρμονίζονται αλλά και ενισχύουν οι δικές σας ενέργειες. Όπως προκύπτει από την αναλυτική περιγραφή του ρόλου των εν λόγω Επιτροπών, είναι σαφές πλέον για κάθε άνθρωπο με κοινό νου τι σχεδιάζεται στη Θράκη. Διότι τα πράγματα δείχνουν ότι εδώ δεν πρόκειται απλώς περί μιας καλώς εννοούμενης ηθικής, θρησκευτικής, ανθρωπιστικής, ή όποιας άλλης στήριξης από την Τουρκία του τουρκόφωνου μουσουλμανικού πληθυσμού της Θράκης που κανείς σώφρων άνθρωπος δεν θα αρνιόταν, αλλά περί ιδρύσεως ενός δυνάμει νέου και σε λανθάνουσα μορφή «αυτόνομου τουρκο-θρακικού κράτους». Εάν όλα αυτά δεν δείχνουν προς ποια κατεύθυνση οδηγεί τα πράγματα της Θράκης η φίλη Τουρκία, τότε ή εγώ «τα έχω χαμένα» ή εσείς αδυνατείτε να ερμηνεύσετε τα σημεία των καιρών, πράγμα ανεπίτρεπτο για πολιτικό πρόσωπο. Κι ενώ όλα αυτά είναι γνωστά, κι ενώ και με δική σας ευθύνη σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από το 1997 έως σήμερα τρία εθνικά προγράμματα ΕΠΕΑΕΚ του Υπουργείου Παιδείας ύψους μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ και θα μπορούσατε μέσω αυτών να έχετε δώσει πραγματικές λύσεις στο γλωσσικό και εκπαιδευτικό πρόβλημα των μουσουλμάνων της Θράκης, αυτή την στιγμή ευρισκόμαστε πιο πίσω και από εκεί που ξεκινήσαμε, ενώ χάθηκε πολύτιμος χρόνος 13 τουλάχιστον ετών. Κατά την υλοποίηση των ανωτέρω Προγραμμάτων υιοθετήσατε με τρόπο αυταρχικό την τουρκική γλώσσα ως την μία και μοναδική μητρική γλώσσα για όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης, ασχέτως εάν αυτοί ήσαν τουρκικής ή μη καταγωγής, παραβιάζοντας κάθε δημοκρατική αρχή και κάθε αρχή διαπολιτισμικής εκπαίδευσης. Διότι όλα τα παιδιά προσχολικής ηλικίας στην ορεινή Θράκη ομιλούν, όπως και οι γονείς των, την πομακική, ενώ τα παιδιά των τσιγγάνων της Θράκης ομιλούν την τσιγγάνικη γλώσσα στην πλειοψηφία των, όπως και οι γονείς των. Εσείς όμως ουδόλως λάβατε υπόψιν σας αυτό το γεγονός και αυταρχικώς τους θεωρήσατε όλους ως τουρκόφωνους, συνεχίζοντας έτσι προηγούμενες λανθασμένες επιλογές τις οποίες αναβαθμίσατε και περιβάλατε με επιστημονική εγκυρότητα. Ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήσατε τα τρία προηγούμενα εθνικά προγράμματα ήταν στη βάση του εσφαλμένος, διότι δεν αποβλέψατε στην δημιουργία μόνιμων δομών ενισχυτικής διδασκαλίας παράλληλα προς την υπόλοιπη δημόσια εκπαίδευση αλλά εξαντλήσατε το κύριο ενδιαφέρον σας σε σεμινάρια για εκπαιδευτικούς και άλλες περιφερειακές δράσεις. Οπωσδήποτε ήταν επιτυχής ο ρόλος σας, στο πλαίσιο των προγραμμάτων που υλοποιήσατε, όσον αφορά στη συγγραφή νέων γλωσσικών εγχειριδίων, μέρος των οποίων αναθέσατε να υλοποιηθεί στο καταξιωμένο Ινστιτούτο Επεξεργασίας του Λόγου (ΙΕΛ). Αυτή η μερική επιτυχία όμως δεν μηδενίζει την ευθύνη σας για την συνολικά αποτυχημένη εφαρμογή και την φιλοσοφία που υιοθετήσατε σε τρία συνεχή εθνικά προγράμματα, μέσω των οποίων θα έπρεπε να έχει δοθεί τελεσίδικη και οριστική λύση στο γλωσσικό και εκπαιδευτικό πρόβλημα της μειονότητας. Διότι, αφού διαχειριστήκατε συνολικά ένα πολύ υψηλό ποσό χρημάτων μέσω των προγραμμάτων αυτών, θα έπρεπε να έχετε καταστήσει τη Θράκη διεθνές υπόδειγμα διαπολιτισμού και εκπαιδευτικό παράδεισο για τη μουσουλμανική κοινωνία. Ακόμη, μέσω των προγραμμάτων αυτών θα μπορούσατε να έχετε ανοίξει το δρόμο της υγιούς ελληνοτουρκικής φιλίας και συνεργασίας. Αντίθετα, συνεργαστήκατε με άκρως εθνικιστικά ιδρύματα στη Θράκη, τα οποία κάθε άλλο παρά υγιή ελληνο-τουρκική φιλία και συνεργασία προάγουν. Μάλιστα, είτε για να μην αποδειχθούν οι εγγενείς αδυναμίες των προηγούμενων προγραμμάτων που υλοποιήσατε, είτε για να μην χάσετε τον έλεγχο των πραγμάτων από τα χέρια σας, εμποδίσατε κατά το παρελθόν με κάθε τρόπο την ουσιαστική εμπλοκή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης στον σχεδιασμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε σχέση με τα εν λόγω προγράμματα, θέτοντας όρους στη Διοίκηση του Πανεπιστημίου για μη συμμετοχή μελών ΔΕΠ που δεν ταυτίζονται με τις απόψεις σας. Επισυνάπτω επ’ αυτού παλαιότερη επιστολή μου προς τις Πρυτανικές Αρχές του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και του Πανεπιστημίου Αθηνών, για να μην θεωρήσετε ότι έχω κακή πρόθεση απέναντι σας. Πρόσφατα δε, η πρώην στενή συνεργάτης σας και νυν Γενική Γραμματέας Περιφέρειας Α.Μ.Θ. κ. Θεοδώρα Κόκλα εν ονόματι του δικού σας προγράμματος αρνήθηκε να υπογράψει την υλοποίηση στην Θράκη ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού και διαπολιτισμικού προγράμματος πανελλαδικής εμβέλειας, από το οποίο τελικώς εξαιρέθηκε ολόκληρη η Θράκη. Επιπλέον, κατά την πρόσφατη Πρόσκληση του Υπουργείου Παιδείας την 23/3/2010 για την «Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής κοινωνίας της Θράκης», επιλέξατε τη δημοσιοποίηση της Προκήρυξης μόνον για 30 ημέρες, και μάλιστα λίγο πριν από τις εορτές του Πάσχα, πράγμα που καθιστά εκ των πραγμάτων αδύνατη την συμμετοχή πολλών Α.Ε.Ι. Πιο συγκεκριμένα, στις Ενότητες της εν λόγω Πρόσκλησης, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «… Μελέτη με αντικείμενο την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας … στα δημόσια σχολεία της Θράκης… υλοποίηση του μέτρου εισαγωγής της διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Επεξεργασία αναλυτικού προγράμματος για την τουρκική γλώσσα… Διαμόρφωση Προτάσεων …για τα εκπαιδευτικά υλικά και βιβλία διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία…» (Σελίδες 6,7,8,9 της Πρόσκλησης). Τραγικότερο δε όλων είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την ανωτέρω Πρόσκληση: «…Το περιεχόμενο της επιμόρφωσης θα είναι: νέες παιδαγωγικές μέθοδοι, διαφοροποιημένη παιδαγωγική, … διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας» (σελ. 8). Έτσι, σε σειρά πολύ σοβαρών λαθών και παραλείψεων του παρελθόντος, έρχεσθε τώρα και προσθέτετε το μέγιστο σφάλμα, την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία της Θράκης, στα οποία φιλοξενούνται παιδιά μουσουλμάνων προσχολικής ηλικίας, αλλά και στα υπόλοιπα δημόσια σχολεία της Θράκης, συμβάλλοντας την εκπαιδευτική τουρκοποίηση ολόκληρης της μουσουλμανικής κοινότητας. Με τον τρόπο αυτό ενισχύετε ακούσια ένα σύγχρονου τύπου και χαρακτήρα εκπαιδευτικό γενιτσαρισμό και δημιουργείτε όρους βαθμιαίας διχοτόμησης της Θράκης.
Αγαπητή κυρία Δραγώνα, είμαι πεπεισμένος ότι μέχρι σήμερα αποτύχατε να δώσετε λύσεις στα καίρια προβλήματα της μειονοτικής εκπαίδευσης στη Θράκη. Πέραν δε αυτού: • Παραβιάσατε και παραβιάζετε βασικές δημοκρατικές, παιδαγωγικές και διαπολιτισμικές αρχές εγκλωβίζοντας την ελληνική Πολιτεία και ιδιαίτερα την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό σε ένα νέο αδιέξοδο και μη αντιστρεπτό δρόμο που αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε καταστροφικές για τη Θράκη και την Ελλάδα συνέπειες. • Ενθαρρύνατε και ενθαρρύνετε την ανάπτυξη ενός ανθελληνικού και αντιευρωπαϊκού τουρκικού εθνικισμού ή σωβινισμού και επεκτατισμού στη Θράκη και αποδυναμώσατε τη γνήσια ελληνο-τουρκική φιλία μεταξύ των δύο λαών. • Αποπροσανατολίσατε την ελληνική Πολιτεία σε ένα θέμα μείζονος εθνικής σημασίας, όπως αυτό της μειονοτικής εκπαίδευσης στην Θράκη και με όσες προεκτάσεις αυτό συνεπάγεται και χάθηκε πολύτιμος χρόνος για την επίλυση καίριων ζητημάτων στήριξης της μουσουλμανικής κοινωνίας και απεγκλωβισμό μέσω πραγματικής παιδείας και μόρφωσης της Θράκης από τον κίνδυνο κυπροποίησης. • Στερήσατε με τους λανθασμένους σας σχεδιασμούς το σύνολο της μουσουλμανικής νεολαίας και των γονέων τους από τη δυνατότητα συστηματικής εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας και παροχής ενισχυτικής διδασκαλίας, κάτι που είχε επιτυχώς εγκαινιαστεί από την ελληνική Πολιτεία κατά την δεκαετία του 1990. • Με τις πρόσφατα δρομολογημένες μεθοδεύσεις σας συνεχίζετε έμμεσα να συμβάλλετε και να ανέχεστε την αυταρχική τουρκοποίηση όλης της μουσουλμανικής κοινωνίας της Θράκης, την οποία έχω επαρκώς περιγράψει σε προηγούμενη επιστολή μου προς την ελληνική πολιτική ηγεσία. • Στην Θράκη έχετε δημιουργήσει συνθήκες μονοπωλίου στα εκπαιδευτικά πράγματα, αποκλείοντας από τα θέματα εκπαίδευσης, ανάπτυξης, κοινωνικής και πολιτιστικής στήριξης της μουσουλμανικής μειονότητας και άλλων ευπαθών κοινωνικών ομάδων, δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς που δεν ευθυγραμμίζονται με τις δικές σας ιδεολογικές επιλογές και προκαταλήψεις.
Για τους λόγους αυτούς, με κάθε σεβασμό στο πρόσωπό σας και στην ιδιότητά σας είμεθα υποχρεωμένοι να σας ζητήσουμε να σταματήσετε αμέσως κάθε ενέργεια που αποδυναμώνει την λειτουργία του ελληνικού κράτους στη Θράκη και εγκλωβίζει το Υπουργείο Παιδείας, την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό. Ύστερα από αυτά, είμαστε υποχρεωμένοι ως Έλληνες πολίτες αλλά και ως επιστήμονες γνωρίζοντες από κάθε άποψη και σε βάθος τα θέματα της Θράκης, να ζητήσουμε από την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό της χώρας, Γιώργο Α. Παπανδρέου, αλλά και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο και την ελληνική κοινωνία να προστατεύσουν την Θράκη από ενέργειες που θα στοιχίσουν ακριβά και θα οδηγήσουν σε μη αντιστρεπτά φαινόμενα. Επιπλέον, με την επιστολή μας αυτή επιχειρούμε να προστατεύσουμε τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του από ένα ιστορικό ατόπημα δίχως προηγούμενο. Διότι, εάν υλοποιηθούν όλα όσα επισημαίνονται ως σχεδιασμός του Υπουργείου Παιδείας, θα δημιουργηθεί πλέον ένα μη αντιστρέψιμο κεκτημένο που θα ζημιώσει τα μέγιστα την Θράκη και την Ελλάδα. Είναι αδιανόητο η ελληνική Πολιτεία να γίνεται η ίδια καταλύτης αυτοκατάργησής της στη Θράκη. Ως Έλληνας πολίτης και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και με κάθε συναδελφική συμπάθεια, σας συμβουλεύω να σταματήσετε την συνέχιση αυτών των τραγικών λαθών και να υιοθετήσετε μια νέα και δίκαιη εκπαιδευτική πολιτική και στρατηγική. Εάν εισακούσετε αυτές τις συμβουλές μας, θα προστατέψετε αυτή την κρίσιμη στιγμή τόσο εσάς την ίδια, όσο και την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό από το να μην εγκλωβιστούν σε χειρισμούς και αποφάσεις με μέγιστες αρνητικές και απρόσμενες εξελίξεις όσον αφορά στο μείζον θέμα της Θράκης. Το δε θέμα της Θράκης είναι σε άμεση συνάφεια με αυτό του ανατολικού Αιγαίου και με ολόκληρο το ζήτημα εθνικής ασφάλειας της χώρας μας και με το αδιαπραγμάτευτο της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος. Εάν συνεχίσετε να εμμένετε στην ίδια πολιτική που ακολουθήσατε όλα τα προηγούμενα έτη και ακολουθείτε και σήμερα ως Ειδική Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας, θα έχετε πλήρη ευθύνη για όποια εθνικά επιζήμια εξέλιξη σημειωθεί στη Θράκη. Προσωπικά, δεν έχω τίποτε εναντίον του προσώπου σας, κάτι το οποίο άλλωστε φανερώνει και η σιωπή μου επί 13 χρόνια, ενώ διαπίστωνα τα συνεχή σας λάθη. Όμως, αισθάνομαι ότι με την επιστολή μου αυτή εκτελώ το χρέος που μου υπαγορεύει η συνείδησή μου ως επιστήμονα και ως Έλληνα, ενημερώνοντας τον Πρωθυπουργό, την Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και την ελληνική κοινωνία, ζητώντας από εσάς να προβείτε επειγόντως σε διορθωτικές κινήσεις, πριν είναι πολύ αργά για όλους μας και ζητώντας από όλους να προστατεύσουν και να διαφυλάξουν την ελληνικότητα της Θράκης, διότι είμεθα πλέον στην περιοχή όπου παίζουμε εν ου παικτοίς. Κλείνοντας την επιστολή αυτή, ευρισκόμαστε προ μεγάλης εκπλήξεως και απορίας, διότι φθάσαμε να αγωνιζόμαστε να προασπίσουμε την Θράκη από το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, ωσάν να πρόκειται περί ενός Υπουργείου ξένου προς την Ελλάδα και τα ελληνικά συμφέροντα.
Με ιδιαίτερη τιμή και φιλία, Γεώργιος Π. Παύλος Αναπληρωτής Καθηγητής Πολυτεχνικής Σχολής Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
gona, Anna -Build a Burger- Diamandopoulou & DJ PartaTurk.
