Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έγινε πρωθυπουργός με τις ξένες λόγχες. Αντιμετώπισε την Ελλάδα σαν οικόπεδό του, που εκχωρούσε στους ξένους με αντάλλαγμα την εξουσία και το χρήμα
Σαν σήμερα το 1917 έγινε κανονικότατη απόβαση των Γάλλων «συμμάχων» μας στον Πειραιά. Αποβίβασαν αγήματα Αφροασιατών στρατιωτών από τις αποικίες (που αποκαλούνταν από τους Αθηναίους συλλήβδην «Σενεγαλέζοι») και αξίωναν την εκθρόνιση του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ (κάτι που κατάφεραν), την ανάρρηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στον πρωθυπουργικό θώκο (αυτό έγινε έπειτα από λίγες ημέρες, στις 14 Ιουνίου 1917) και την εξορία στην Κορσική βασιλοφρόνων πολιτικών και στρατιωτικών όπως ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Ιων Δραγούμης, ο Δημήτριος Γούναρης, ο Σπυρίδων Μερκούρης, ο Βίκτωρ Δούσμανης κ.ά (κι αυτό επετεύχθη).
Η εφημερίδα «Σκριπ» έγραφε στο βασικό πρωτοσέλιδο άρθρο του φύλλου της 24ης Μαΐου: «Ο Ελληνικός λαός σαλπίζει το εθνικόν εγερτήριον. Η Ελλάς δι’ εαυτής υπέρ της ανεξαρτησίας της. […] Το προδοτικόν θράσος, ερειδώμενον επί της πιστής κουστωδίας των ιθαγενών της Σενεγάλης, εις τους οποίους η αμίμητος των πραγμάτων ειρωνεία έδωκε τον τίτλον των προμάχων των δικαίων των λαών
