Δολοφονία χωρίς δολοφόνο

Ας υποθέσουμε ότι μπροστά στα μάτια μας αντικρίζουμε ένα πτώμα επάνω στο οποίο υπάρχουν εμφανή ίχνη πυροβολισμών. Οι τρύπες από τις σφαίρες αχνίζουν και το αίμα δεν έχει σταματήσει να τρέχει από τις πληγές που χάσκουν. Επίσης, επάνω στο κεφάλι του είναι σφηνωμένο ένα τσεκούρι και από την πλάτη του εξέχουν τρεις λαβές από μαυρομάνικα μαχαίρια. Οι λάμες τους φαίνεται να έχουν ταξιδέψει μέχρι την ραχοκοκαλιά του θύματος.
Ξάφνου, ένας περαστικός λέει: «Έγκλημα, καλέστε την αστυνομία! Κάποιοι δολοφόνησαν έναν αβοήθητο φουκαρά!»
Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει την φράση του και ένα τσούρμο μυστήριων πλην ισχυρών τύπων που είναι άγνωστο από πού αντλούν την δύναμή τους αρχίζουν και ειρωνεύονται τον περαστικό που καταγγέλλει το φόνο αλλά και έμμεσα το ίδιο το θύμα:
«Που το ξέρεις ρε κακομοίρη ότι ήταν έγκλημα; Μήπως το είδες να γίνεται μπροστά στα μάτια σου; Είδες κάποιον να πυροβολεί τον νεκρό, να του κόβει το νήμα της ζωής με τα μαυρομάνικα στιλέτα; Τσάκωσες κανέναν να του σφηνώνει την κόψη του πέλεκυ στο κρανίο; Ντροπή σου συνωμοσιολόγε!»
Οι παράξενοι τύποι με την μεγάλη ισχύ που μπορεί να συγκριθεί μόνον με την ένταση της φωνής τους και το μέγεθος της θρασύτητάς τους συνεχίζουν να ακυρώνουν λεκτικά την δολοφονία απαριθμώντας τις κακές συνήθειες του θύματος που μάλλον το γνώριζαν:
«Εδώ και καιρό είχε χάσει το μέτρο. Αδιάφορος, νωθρός και παραδομένος στις ενοχές. Ωχαδελφιστής και ουτιδανός σε μέγεθος και προθέσεις. Προσκολλημένος στην ύλη και παγερά αδιάφορος στην επιζήτηση του αγαθού. Έτρωγε πολύ και δεν αθλείτο. Η διατροφή του γεμάτη λιπαρά. Το ζάχαρό του στα ύψη. Δεν έκανε τσεκ απ ούτε έπαιρνε τις δέουσες προφυλάξεις. Ανοργάνωτος κι απροετοίμαστος. Έβλεπε τον χάροντα να τρέχει καταπάνω του κι άφηνε το μοιραίο να τον επισκεφτεί. Αυτό τον σκότωσε. Αυτό ήταν το ριζικό του και τέτοια του έπρεπαν».
Ο περαστικός ψελλίζει χωρίς ιδιαίτερη ένταση το αυτονόητο:
«Οι σφαίρες; Ποιος τις έριξε; Το τσεκούρι; Ποιος το σφήνωσε; Τα μαυρομάνικα μαχαίρια; Ποιος του τα κάρφωσε; Μοναχά τους αποτέθηκαν όλα αυτά στο άψυχο κορμί;»
Οι ισχυροί, εκείνοι δηλαδή που έχουν στην υπόθεσή μας την ικανότητα του «ονοματίζειν», του να ορίζουν κατά τις ορέξεις τους ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, του επιτέθηκαν με διπλάσια λύσσα. Σαν τη λύσσα που είχαν πριν από δυο χιλιετίες μαυροφορεμένοι δικαστές που σκίζανε τα ρούχα τους προσπαθώντας και τελικά κατορθώνοντας να οδηγήσουν στον σταυρό τον Γιο ενός ξυλουργού, τον Γιο του Ανθρώπου:
«Αν δεν έχεις στοιχεία να μην μιλάς. Φέρε σε βιντεοκασέτα τα πλάνα από την στιγμή της δολοφονίας αλλιώς σώπασε. Φέρε μπροστά μας τον φονιά να ομολογεί το έγκλημα αλλιώς τράβα να κρυφτείς στις αιώνιες σκιές σου. Σκοταδιστή!»
Μόνος ασυγκίνητος μπροστά σε τούτο το δράμα ο καιρός που πάντοτε περνά. Το ίδιο κι ο νεκρός που γνωρίζει αλλά οι σάρκες του σπάνε και διαλύονται ορμηνεμένες από τη φύση του θανάτου.
Αν μπορούσε να μιλήσει θα το ‘λεγε.
Οι παράξενοι τύποι που αρνούνται το έγκλημα αντλούν την μεγάλη τους ισχύ από την Αυτού Εξοχότητα τον δράστη.
Ήταν
Πολύ
Απλό

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ!!!

Δευτέρα πρωί, δυο ημέρες πριν την άδεια. Από το ραδιόφωνο έχω ήδη σταματήσει την Παρασκευή. Πρέπει να πάω, όμως στο GEO για να ρυθμίσω δεκάδες μικρολεπτομέρειες εν όψει του επομένου τεύχους, των tv spots, ζητήματα που άπτονται της ύλης και ούτω καθεξής.

Στον ιδιωτικό τομέα η άδεια δεν έχει το νόημα της διακοπής της εργασίας. Απλά έχεις το δικαίωμα να λείπεις κάποιες ημέρες από τις ανθρωποπαγίδες του καπιταλισμού (κατά την Αριστερά), τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας (κατά τον φιλελευθερισμό) ή απλά από την εργασία σου (κατά την κοινή λογικη). Η δουλειά πάντως θα γίνει. Θα σου φύγει η ούγια Ιούνιο και Ιούλιο για να λείπει το σαρκίο σου κάποιες ημέρες τον Αύγουστο.

Πάω λοιπόν κι εγώ ο ταλαιπωρίδης Γραβιάς 4Α όπου στεγάζεται το GEO για να κάνω τις απαραίτητες «προ-αδειακές» ντρίπλες για να μη φάμε κάνα μπαλάκι στις καθυστερήσεις. Πρέπει να ξέρετε ότι στον περιοδικό τύπο δεν υπάρχει λύση τύπου Μπριάκου ή Παπουτσέλη ή Βασσάρα ή Δούρου ή Δέδε για να «καθαρίσει» όταν η ομάδα δεν είναι και τόσο… δεινή. Το γκολ το βάζεις ή το τρως από μονάχος σου.

Μπαίνοντας στο γραφείο νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με το φωτισμό. «Ή οι λάμπες δυνάμωσαν ή η όρασή μου οξύνθηκε ή κάποια στόρια σηκώθηκαν». Πριν αρχίσω να κάνω τον Πουαρό βλέπω live το έγκλημα: Μια μπουλντόζα γκρέμιζε αδίστακτα κόπους δεκαετιών εκ μέρους της φύσεως. Πεύκα ψηλά, περήφανα, με κλαδιά που έκρυβαν στοργικά τον ήλιο για να μην μας τσιτσιρίζει, λύγιζαν κάτω από την λαίλαπα του 20ου αιώνα: την ισχύ της καταραμένης μπουλντόζας.

Στην εταιρεία συναγερμός: η Αγγελική με τα νεύρα τσίτα, προσπάθησε να βγάλει άκρη με τους εργάτες και εισέπραξε μερικές ειρωνείες (τοις μετρητοίς). Η κ. Ανδρούλα ρωτούσε ποιος ήταν ο υπεύθυνος του εργοταξίου και εισέπραττε αοριστίες με δόσεις. Η Λήδα φρικαρισμένη - μαζί είδαμε το δέντρο να το καταπίνει η σιδερένια φαγάνα της μπουλντόζας.

Εμένα δεν μου άρεσε αλλά το’κανα. Πήρα το 100: «Κοιτάξτε, δεν ξέρω αν κάνουν κάτι νόμιμο ή παράνομο, αν έχουν άδεια ή όχι, αλλά κάποιοι τυπάδες δίπλα μας κόβουν δεντράκια με τις ντουζίνες. Σπεύσατε», είπα. «Ναι» μου απάντησαν και ήταν μια πρωταπριλιάτικη απάντηση εν μέσω Αυγούστου. Δεν ήρθαν ποτέ.
Απελπισία. «Τι πράττειν;», σκέφτηκα. Το ίδιο είχε σκεφτεί ο Λένιν και το έκανε τίτλο βιβλίου. Πάω στο εργοτάξιο. Αρχίζω τις ερωτήσεις με ύφος ασφαλίτη που μπουκάρει σε εφηβικό πάρτυ.

Τελικά, η απάντηση του υπεύθυνου του εργοταξίου ίσως να ήταν πιο απογοητευτική από το ίδιο το οικολογικό μακελειό: «ΟΡΙΣΤΕ ΚΥΡΙΕ! ΕΧΟΥΜΕ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ, ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΚΟΠΗ 32 ΔΕΝΤΡΩΝ!»
Τι να τους πεις τώρα; Καλές δουλειές; Τι να πεις του εργολάβου με τους τεράστιους μασελίτες; Τι να πεις στα μπουμπουκομπούμπουκα της Πολεοδομίας; Μπράβο;

Α ρε κατακαημένη Αράχωβα τι σου’μελε να πάθεις… Το μόνο που απέμεινε από τον μικρό παράδεισο του οικοπέδου της οδού Γραβιάς είναι οι φωτό που τράβηξα την επομένη και τις οποίες αφιερώνω στον Δήμαρχο Αμαρουσίου…

Εδώ η πολιορκητική μηχανή του εχθρού, πάντα νικηφόρα στην Ελλάδα της πεντάρας, με την παντιέρα της να ανεμίζει.

«ΑΔΙΑΒΡΟΧΕΣ» ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ!

Δεν θέλουμε να ευλογήσουμε τα γένια μας αλλά σε μερικές περιπτώσεις οφείλουμε να το κάνουμε. Μια απ’ αυτές είναι η αρχική μας εκτίμηση για τα εκατοντάδες μέτωπα πυρκαγιών που αντιμετώπισε ο κρατικός μηχανισμός και τα αίτια που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή. Ήδη από τις τελευταίες ημέρες του Ιουνίου και τις πρώτες του Αυγούστου στην εκπομπή μας είχε ειπωθεί ότι η «χώρα δέχεται επίθεση – πιθανώς και γεωπολιτικής φύσης». Ναι μεν υπάρχουν οικοπεδοφάγοι, επιπόλαιοι άνθρωποι, παράνομες χωματερές και δεν συμμαζεύεται αλλά μια κατοστάρα πυρκαγιές καθ’ εκάστην πάει πολύ και οδηγεί και την σκέψη μακριά.
Είχαμε πει αρκετά – όσα μας επέτρεπαν οι πηγές και οι πληροφορίες που είχαμε στη διάθεσή μας. Είχαμε πει όσα κραύγαζε η ίδια η πραγματικότητα ότι συμβαίνουν. Είχαμε πει όσα προκύπτουν από την ανάλυση των δεδομένων που έχουν όλοι στα χέρια τους και μπροστά στα μάτια τους.
Τμήμα από τα λεχθέντα, τα σημαινόμενα και τα κρυπτόμενα φιλοξενεί σήμερα, 5 Αυγούστου 2007 και η εφημερίδα «Παρόν» στο κύριο θέμα του πρωτοσέλιδού της αλλά και σε ρεπορτάζ σε εσωτερική σελίδα.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα του δημοσιεύματος είναι το ακόλουθο: «Αναφερόμαστε σε πολύ σοβαρότερες ενδείξεις που αφορούν συμμετοχή ακόμα και ξένων υπηρεσιών σε εμπρησμούς».
Αυτά για την ώρα, πάρτε το «Παρόν» και μείνετε συντονισμένοι με το blog…

Θερινά παράδοξα και αινίγματα της μιντιο-τηλοψίας

Το πρώτο κεφάλαιο τιτλοφορείται «περιττές ή άσκοπες ερωτήσεις ένεκα του ρεπορτάζ».
Σίγουρα όλοι σας κάπου, κάπως, κάποτε έχει δει έναν μαυρισμένο και ημιμεθυσμένο μαρκουτσοφόρο, σε νησιωτική παραλία ευρισκόμενο, να ρωτάει νεαρούς και νεαρές που χοροπηδάνε σε κάποιο πάρτι: «Περνάτε καλά εδώ;»
Είναι απορίας άξιον τι είδους απάντηση περιμένει να λάβει:
α) Ναι όλα μια χαρά είμαστε φουλαρισμένοι με κέφι. Τώρα που σε βλέπουμε κιόλας είμαστε διπλά χαρούμενοι.
β) Περνάμε απαίσια αλλά συνάμα και ωραία επειδή είμαστε μαζοχιστές. Από τη μια απεχθανόμαστε τα πάρτι σε παραλίες κι από την άλλη συμμετέχουμε για να ικανοποιήσουμε το μαζοχιστικό βίτσιο μας.
γ) Δεν περνάμε ούτε καλά ούτε κακά. Είμαστε διδακτορικοί φοιτητές και κάνουμε διατριβή για τη μέθη στη Μύκονο και τις ψυχολογικές της επιπτώσεις στην ψυχοσύνθεση των πελεκάνων.
Σε τελική ανάλυση, όποια απάντηση κι αν δώσουν οι εν εξάλλω ευρισκόμενοι νέοι, οι ρεπόρτερ των καναλιών είναι απτόητοι.
Προτιμούν να πυροβολήσουν μονάχοι τα ποδάρια τους παρά να μην υποβάλλουν ερώτημα σε κατάσταση όπου η απάντηση είναι αυτονόητη.
Σίγουρα όλοι σας κάπου, κάπως, κάποτε έχει δει έναν σοβαροντυμένο και ημίβλακα ρεπόρτερ να ρωτάει σύζυγο δολοφονημένου «πώς νιώθει».
Μέχρι σήμερα ούτε μία χήρα δεν έχει απαντήσει ότι νιώθει «θαυμάσια» αλλά η ερώτηση επανακάμπτει σαν τα σαρδάμ σε ομιλία του προέδρου του Κινήματος.
Άλλες πολυφορεμένες ερωτήσεις, εκφράσεις και ρεπορτάζ του καλοκαιρινού συρμού είναι η έξοδος των Αθηναίων (κυρίως) από την πρωτεύουσα με τις καλοκαιρινές άδειες: «το αδιαχώρητο στο λιμάνι του Πειραιά, στο σταθμό του ΟΣΕ, στα ΚΤΕΛ, στο Ελ. Βενιζέλος. Με κάθε μέσον οι αδειούχοι του Αυγούστου δραπετεύουν από την πρωτεύουσα».
Στη συνέχεια θα προκύψει κι ένας τσακωμός με εκπροσώπους του υπουργείου Ναυτιλίας και πλοιοκτήτες της… γραμμής για το «μπάχαλο και τις καθυστερήσεις στα δρομολόγια».
Πρώτο παράθυρο πίστα ο Αγούδημος!