Τι μας δίδαξαν τα Ίμια

«Η θλιβερή έξοδός μας από την Ιστορία δεν γίνεται με κρότο αλλά με τρίξιμο κι έναν ανεπαίσθητο λυγμό».

του Παναγιώτη Λιάκου 

Η εποχή της μετανεωτερικότητας έχει αρκετά κοινά σημεία με τα προηγούμενα στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Ζούμε μεν σε καιρούς φαινομενικά «αντιηρωϊκούς» αλλά η πρόσληψη της ιδέας του αρμόζοντος –στο συλλογικό υποκείμενο- θανάτου ακολουθεί ομηρικά, επικά, βαγκνερικά μοτίβα.

Ο Αχιλλεύς και πιο πολύ ο Έκτορας, ο Διγενής Ακρίτας, ο Λεωνίδας, ο Παπαφλέσσας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Φαβιέρος Κωνσταντινίδης, ο Λορέντζος Μαβίλης εφορμούν από το πεδίο του εφήμερου μέχρι το άφθιτο, θείο πεδίο του άχρονου όντος μέσα στην αχλή της μάχης. Η έξοδος από το φαινόμενο, το οποίο χαρακτηρίζουμε «ζωή» ή βίο (το αρσενικό της βίας) γίνεται με κρότο, λάμψη, αίμα, φωτιά και χαλασμό. Υπάρξεις συντονισμένες στον ρυθμό του αιώνιου, ενώθηκαν με αυτό σ’ ένα μυθικό κρεσέντο αντάξιο των ιδεών, των τρόπων, των λόγων και των πράξεών τους.

Ο μεταπολεμικός κόσμος –και ειδικά η εποχή της ιδεολογικοποίησης της αχρειότητας, η αποκαλούμενη «Μεταπολίτευση- απανθρακώνει τις προσωπικότητες στην πλουτώνεια πυρά του συμβιβασμού. Αποτελεί μια αδιάκοπη προσομοίωση θανάτου, ψυχικού και όχι σωματικού. Είναι μια μαθητεία στη

Ἑλλὰς Ἑλλήνων Καταθλιπτικῶν

 

Ὅταν ἀκοῦς ὅτι ἡ κυβέρνηση κάνει τὸ πᾶν γιὰ νὰ σὲ προστατεύσει προετοίμασε γρήγορα τὴ διαθήκη σου.

Ἐδῶ καὶ καιρὸ παρακολουθοῦμε τὶς ἄοκνες προσπάθειες τῆς ἐκτελεστικῆς ἐξουσίας νὰ μᾶς πείσει ὅτι δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἔχουμε ἐμπιστευτεῖ οὔτε γιὰ δέκα λεπτὰ τῆς ὥρας στὸ πηδάλιο τῆς χώρας. Οἱ προσπάθειὲς της καρποφόρησαν. Ἐπιδιώκοντας (ἔτσι λένε τοὐλάχιστον) νὰ σώσουν ἀνθρώπινες ζωὲς δολοφόνησαν μὲ πυροβολισμὸ ἐξ ἐπαφῆς ό,τι εἶχε ἀπομείνει ὄρθιο στὴν ἀγορά. Ὁ 95χρόνος μὲ τὸ βαρὺ ἰατρικὸ ἱστορικὸ καὶ τὰ ὑποκείμενα νοσήματα μπορεῖ νὰ μὴν πάει ἀπὸ κορωνοϊὸ ἀλλὰ μπορεῖ νὰ κάνει

ΜΙΝΤΙΑΚΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΣΤΡΕΣ

Γιατί είναι… υποχρεωτική η ανησυχία για τους μανιώδεις καταναλωτές ειδήσεων; Ποιος ωφελείται από το φρικάρισμα του κοινού;

 

Μια από τις μεγαλύτερες αρλούμπες – και στην ουσία τους από τις πιο απάνθρωπες – που εκσφενδονίζονται από στόματα «δημοσιογράφων» (ο Θεός να τους κάνει) της τηλεόρασης είναι η ακόλουθη ερώτηση: «Να ανησυχούμε;» Ο «δημοσιογράφος», θέλοντας να «αποσπάσει» τελεσίδικη οριστική και αμετάκλητη απάντηση από τον καλεσμένο του για ένα θέμα ρίχνει το… μπαλάκι στο δηλητηριώδες θέμα κεφάλαιο της ανησυχίας.

Να ανησυχούμε κύριε τάδε ότι μπορεί να γίνει μεγαλύτερος σεισμός; Να ανησυχούμε κυρία δείνα μήπως και δεν έρθει η επόμενη παρτίδα των εμβολίων; Να ανησυχούμε μεσιέ μήπως η τρόικα δεν μας δώσει την επόμενη δόση του δανείου; Να ανησυχούμε μαντάμ μήπως και καθυστερήσει το εκκαθαριστικό του

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ

 Μία ἐπώνυμη καταγγελία ἀδικοπραξίας μπορεῖ νὰ γκρεμίσει ἕνα «πανίσχυρο» σύστημα σὰν νὰ πρόκειται γιὰ πύργο ἀπὸ τραπουλόχαρτα.

Ἡ ἐξομολόγηση τῆς κ. Σοφίας Μπεκατώρου ἀλλὰ καὶ ἡ νέα ποὺ μαθεύτηκε, τῆς κ. Ζέτας Δοῦκα ποῦ κατήγγειλε τὸν Γιῶργο Κιμούλη γιὰ σωματικὴ καὶ λεκτικὴ βία ἀπέδειξαν στοὺς Ἕλληνες –πέρα ἀπὸ τὴν οὐσία ἑκάστης ὑποθέσεως- κάτι ποὺ θὰ ἔπρεπε ἤδη νὰ γνωρίζουν: τὴν ἰσχὺ τῆς ἀποκάλυψης, τῆς ἐπώνυμης καταγγελίας, τὴ σημασία τοῦ νὰ σηκώνει τὸ ἀνάστημὰ του ἕνας ἄνθρωπος ἀπέναντι σὲ κάποιον ποὺ θεωρεῖται ἰσχυρός. 

Οἱ συνταγὲς κάθε φαύλης ἐξουσίας ποῦ ἐπιθυμεῖ νὰ παρατείνει τὸ βίο της ἔχουν ὡς κύριο ὑλικὸ τὴ σιωπή. Τὸ πέπλο σιωπῆς ὑφαίνεται ὡς ἑξῆς: μὲ τὴ δημιουργία πλέγματος συνενοχῆς, ποὺ ἐξασφαλίζει

Επέζησε από τα κολαστήρια του Άουσβιτς και συγκλονίζει με τις μαρτυρίες ...

Ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος σήμερα. Να θυμόμαστε ότι το έκαναν οι Γερμανοί. Οι βάρβαροι φαντάροι που έκαναν αγριότητες, ήταν δεσμοφύλακες στα στρατόπεδα εξόντωσης, σκότωναν, βίαζαν, λεηλατούσαν δεν ήταν όλοι χιτλερικοί αλλά ήταν όλοι Γερμανοί.

Ἐπιβλαβεῖς ψεῦτες, χορευτὲς καὶ ἁρπαχτῆρες

«Ὁ θρίαμβος τοῦ Ἀχιλλέως». Πίνακας τοῦ αὐστριακοῦ ζωγράφου Franz Josef Karl Edler von Matsch (1861 - 1942).

«Ὅλους ὁ Άρης σκότωσε κι ἔμειναν τὰ ξελέχια οἱ ψεῦτες καὶ οἱ χορευτές, στὸ χοροπήδημ’ ἄριστοι, ποὺ ἁρπαχτῆρες εἶν’ ἀρνιῶν ντόπιοι καὶ ἐριφίων».

Ὁμήρου Ἰλιάς, ραψωδία Ω, στ. 260-262, ἔμμετρη μετάφραση Κώστας Δούκας, εκδ. Αἰγηίς, Ἀθήνα:2017

Σ’ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ πρῶτο σωζόμενο ἑλληνικὸ ἔπος ὁ Πρίαμος θρηνεῖ τὸν χαμὸ τοῦ Ἕκτορα, μεμφόμενος τὴν ἀχρησία καὶ ἀχρηστία τῶν ἐννέα γιῶν του, ποὺ ἀπέμειναν στὴν ζωή. Στὴν Ἰλιάδα (ραψωδία Ω, στ.249-251) ἀναφέρονται ὀνομαστικὰ: «Κι αὐτὸς τοὺς γιοὺς καλοῦσε μαλώνοντας τὸν Ἔλενο, Πάρι, Ἀγάθωνα, Πάμμονα κι Ἀντίφωνο, Πολίτη δυνατόφωνο, Δηίφοβο καὶ Ιππόθοο καὶ τὸν ἐξαίσιο Δίο».

Οἱ ἴδιοι του οἱ γιοί, θεωροῦνται (μᾶλλον καθ’ ὑπερβολήν) ἀπὸ τὸν βασιλέα τοῦ Ἰλίου ἀχρεῖοι, ψεῦτες, κατάλληλοι μόνο χοροὺς καὶ διασκεδάσεις και… ζωοκλέφτες. Ὁ Ἕκτωρ ποὺ χάθηκε καὶ διασύρθηκε ἀπὸ τὴν μάνητα τοῦ Ἀχιλλέα, ποὺ ἤθελε νὰ ἐκδικηθεῖ γιὰ τὸν χαμὸ τοῦ Πατρόκλου, στὴ συνείδηση τοῦ Πριάμου ἀποτελοῦσε σύμβολο ἤθους, πολεμικῆς ἀρετῆς, σωφροσύνης, δικαιοσύνης καὶ αὐταπάρνησης.  

Ἡ Τροία ἔπεσε παρὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἕκτορος. Τὸ δικὸ του ἠθικό, πνευματικὸ ἀλλὰ καὶ σωματικὸ – πολεμικὸ πλεόνασμα δὲν μπόρεσε νὰ ἰσοσκελίσει τὸν θεῖο ἰσολογισμὸ τῆς μοίρας. Οἱ Αχαιοὶ ἔπρεπε νὰ

Cello

Το ποίημα τῆς κανονικότητας

Ἡ Μοῦσα βαρέθηκε νὰ βλέπει τὶς σχετικὰ ἄγνωστες ἀντιπαθητικὲς φάτσες στὴν τιβί. Θέλει τὶς παλιές, γνωστές!

Ας πᾶμε ἐπιτέλους στὰ συνηθισμένα

Φωνάζουν, μᾶς πεθυμῆσαν τὰ καημένα.

Νὰ χαροῦμε κι ἐμεῖς, νά, τόσο δὰ λιγάκι. 

Ἔχουμε, γάρ, κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη

Νὰ βλέπουμε εἰδήσεις μὲ τὴν ἡσυχία μας.

Νὰ μὴν ἀνησυχοῦμε γιὰ τὴν ἐπιδημία μας.

Στὸν ἀγύριστο νὰ πᾶνε οἱ μουτσοῦνες οἱ ξινές.

Γυρεύουν κι ἀπαιτοῦν «μάσκες, ἐντατικὲς!»

Μὰ πόση ἀηδία τὰ γκρίζα

ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΜΑΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΙΙ

 

Μπῆκε κόφτης στὴν ἀναπνοὴ (μάσκα), κόφτης στὶς μετακινήσεις, κόφτης στὴν ἐργασία καὶ μερικοὶ θέλουν καὶ κόφτη στὰ SMS.

Τὴν Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2020 ἡ στήλη ἀναφέρθηκε στὴν ἄποψη τοῦ Μανώλη Δερμιτζάκη ὅτι πρέπει νὰ περιοριστοῦν οἱ ἐλευθερίες ὅσων δὲν κάνουν τὸ ἐμβόλιο. Στὸ κείμενο τοῦ ἄρθρου ἐπισημαίνονταν τὰ ἑξῆς: «Ὁ κορωνοϊός, τελικά, κινδυνεύει πολὺ λιγότερο ἀπ’ ὅσο κινδυνεύουν ὅσα δικαιώματα μᾶς ἔχουν ἀπομείνει.[…] Ὁ Μανώλης Δερμιτζάκης εἶναι καθηγητὴς γενετικῆς στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστήμιου τῆς Γενεύης. Ἀνάμεσα στὶς λοιπὲς δραστηριότητές του βρίσκει τὸν χρόνο καὶ βγαίνει σὲ

Πολιτική ορθότητα: «καίει βιβλία και ανθρώπους»!

 Συνέντευξη του Κώστα Χαραλά στον Παναγιώτη Λιάκο για την εφημερίδα «κυριακάτικη δημοκρατία». Θέμα η διακοπή της συνεργασίας του με τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Μάιος 2019. Φωτογραφία από το ταξίδι του κ. Χαραλά στο Πεκίνο, όπου ήταν επίσημος εκπρόσωπος της Ελλάδας στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας ΕΕ-Κίνας.

Ο Κώστας Χαραλάς είναι συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Μέχρι πρότινος συνεργαζόταν με τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Για την υπόθεση της Σ. Μπεκατώρου έγραψε στο facebook τα εξής: «Έχω κόρη. Να μου φέρνει ένα ποτήρι νερό λέγανε κάποιοι όταν γεννήθηκε. ΟΧΙ. Δεν θέλω ένα ποτήρι νερό από την κόρη μου. Αυτό που θέλω από την κόρη μου είναι να είναι πηγή. Πηγή αυτογνωσίας, αυτοκυριαρχίας, αξιοπρέπειας. Χθες καθίσαμε και μιλήσαμε με βάση τους σκελετούς που μπορεί να έχει μια γυναίκα για 24 χρόνια στη ντουλάπα της. Άξιζε η απόφαση της να μην προβάλει αντίσταση; Να πει ένα ξεκάθαρο ΟΧΙ; Οι περισσότερες γυναίκες για τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους (και κάποιοι άντρες, μην το παραβλέπουμε) έχουν να αποφασίσουν για κάτι πολύ σημαντικό. Να δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και σε αντάλλαγμα να πάρουν χρήμα, δόξα, εύκολη ανέλιξη. Αξίζει; Αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουν...

Ἕνα ψήφισμα γιὰ τὴν πατρίδα

Μεγάλος ὁ καημὸς τῆς ἐλὶτ γιὰ τὸν Κουφοντίνα. Νὰ ’χαν ἔστω τὸν μισὸ γιὰ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα θέματα τῆς χώρας…

Τὸ νὰ εἶσαι πανεπιστημιακὸς δὲν εἶναι ἀμελητέο. Κατευθύνεις, τοὐλάχιστον ἐν μέρει, τὸ συλλογικὸ ὄχημα πρὸς μία κατεύθυνση. Ἡ πολιτεία ἀναθέτει στὴν ἐπίβλεψη σου τὴν τριτοβάθμια ἐκπαίδευση. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι μεριμνᾶς γιὰ τὶς ἐπιστημονικὲς γνώσεις καὶ τὸ περιεχόμενο τῶν ἰδεῶν μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ἀπασχοληθοῦν γιὰ πολὺ καιρὸ οἱ νόες τῶν νέων ἀνθρώπων. Οἱ πανεπιστημιακοὶ ἔμαθαν γιὰ τὶς

Νύχτωσε Παρασκευή

 

 Ἀδημοσίευτο ποίημά μου, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται Νύχτωσε Παρασκευή καὶ περιλαμβάνεται στὴν ποιητικὴ συλλογὴ ἡ ὁποία θὰ κυκλοφορήσει μέσα στὸ 2021.

 Χάρηκε. Τέλειωσε ἡ ἑβδομάδα, θ’ ἀναπαυτεῖ.

Θὰ ξεσκάσει, θὰ κάνει περιπάτους, θ’ ἀνασάνει.

Ἀδημονεῖ. Περιμένει τόσες μέρες, ἀσφυκτιώντας.

Συναρμολόγησε τὸ δικὸ του δεσμωτήριο, μεθοδικά.

Ὑπηρέτησε σχέδιο ἀσυναίσθητα, θῦμα τοῦ ἑαυτοῦ του.

Ἀλλὰ, νύχτωσε Παρασκευὴ καὶ ἡ συνωμοσία αναστέλλεται.

Ἕνας θρίαμβος θὰ εἶν’ τὸ Σάββατο, αὐτὸ θὰ διαφέρει, ἴσως.

Κι ἂν ὄχι τὸ Σάββατο, ἡ Κυριακὴ παραμένει μία εὐκαιρία

Λάθος παιχνίδι σὲ λάθος γήπεδο

 

Νὰ κάνουμε μήνυση, νὰ φτιάξουμε κόμμα, νὰ βγοῦμε στὴν τιβί. Πόκα μὲ σημαδεμένη τράπουλα στὴ λέσχη τοῦ ἀντιπάλου.

Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2015 τὸν καιρὸ τῆς πολιτικῆς ἡγεμονίας του, μιλώντας στὴν κοινοβουλευτικὴ ὁμάδα τοῦ κόμματὸς του εἶχε πεῖ αὐτάρεσκα καὶ μὲ αὐτοπεποίθηση ποὺ πρόδιδε ἀλαζονεία: «Τα σκυλιὰ οὐρλιάζουν, ἀλλὰ τὸ καραβάνι προχωρᾶ». Δηλαδή, σὲ ἁπλὰ ἑλληνικά, ὅτι ἐκεῖνος θὰ ἔκανε βρέξει – χιονίσει το δικό του ὅ,τι κι αν έλεγαν οἱ πολλοί. Τὸ εἶπε καὶ τὸ ἔκανε. Μόνταρε τὴν ἄθλια συμφωνία τῶν Πρεσπῶν σὲ πεῖσμα τῶν Ἑλλήνων ποὺ διαφώνησαν, διαδήλωσαν, ἔφαγαν ξύλο καὶ χημικὰ ἀπὸ τὰ ΜΑΤ. Τελικὰ ὄχι μόνο ὑπεγράφη ἡ συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ἀλλὰ ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, ποῦ ἔλεγε ὅτι διαφωνοῦσε μὲ αὐτήν… παλεύει γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ της. Κι ὅλοι ἐμεῖς, στὸν ρόλο τῶν «σκυλιῶν», «γαβγίζαμε» καὶ τὸ «καραβάνι» πέρασε. Κι ὅλες οἱ προσπάθειες μαζικές, ἀτομικές, δικαστικές, πολιτικές, ἔπεσαν στὸ κενό. 

Γιὰ νὰ ἐξηγούμεθα. Ό,τι κακὸ σχεδιάζουν νὰ γίνει σὲ βάρος μας θὰ γίνει καὶ θὰ συνεχίσει νὰ γίνεται– ἂν ἐμεῖς ἐπιμένουμε νὰ βαδίζουμε στὸ ὡραιότατο μονοπάτι τῶν ἐλπίδων, τῶν διαψεύσεων καὶ τῶν μάταιων ἀγώνων, ποῦ μᾶς ἔχουν σχεδιάσει ἐκεῖνοι ποὺ κερδίζουν καὶ στὰ μονὰ καὶ στὰ ζυγά. 

Γι’ αὐτὸ ὁ τρόπος καὶ ὁ «τόπος» τῆς ἐναντίωσης σὲ ὅ,τι ἀντιστρατεύεται τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες καὶ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα πρέπει νὰ ἀλλάξει. Οἱ δικαστικὲς προσφυγὲς στὰ ἐθνικὰ δὲν θὰ ἔχουν καμία τύχη, ὅπως δὲν εἶχαν μέχρι τώρα γιὰ τὰ Μνημόνια, τὸ κερατόσημο Βενιζέλου στὴ ΔΕἩ, τὸν ΕΝΦΙΑ, τὶς Πρέσπες κ.ἄ. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ποὺ ψηφίστηκε μὲ 261 ψήφους γιὰ τὸ ἀξίωμα τῆς προέδρου τῆς Δημοκρατίας, προέρχεται ἀπὸ τὸ δικαστικὸ σῶμα. 

Η οὐσιαστικὴ ἀντίσταση στὴ Νέα Τάξη ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν οἰκογένεια. Ἡ μεταλαμπάδευση τῶν ἀξιῶν στὰ παιδιὰ μας, ἡ προσωπικὴ βελτίωση ἑκάστου, ἡ ἀλληλεγγύη μεταξὺ τῶν ομοφρονούντων καὶ ἡ ἐγκατάλειψη κάθε ἐλπίδας πρὸς τρίτόυς «σωτῆρες» ἀποτελοῦν καλὴ βάση ἐκκίνησης μίας οὐσιαστικῆς προσπάθειας ἀλλαγῆς πορείας – ἂν αὐτὴ εἶναι ἐφικτὴ καὶ στὸν βαθμὸ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει ἡ πὁρεία πρὸς τὸν γκρεμό.

　

Ἐδῶ τὸ καλὸ Proficiency!

Ὁ σταθμάρχης ποὺ ἔγινε μπαοῦλο στὸ ξύλο ἀπὸ τοὺς νεαροὺς μυλόρδους θὰ εἶναι τυχερὸς ἂν δὲν πάει φυλακή.

Οἱ ἐνθουσιασμοὶ καὶ ἡ ὀργὴ τῶν Ἑλλήνων καταναλωτῶν εἰδήσεων γεννιοῦνται στὶς ἀβύσσους τῆς πραγματικότητας καὶ ξεθυμαίνουν στὶς τηλεοπτικὲς παραλίες. Μόλις φτάσουν σὲ ἀνακριτές, εἰσαγγελεῖς καὶ δικαστήρια δὲν ἔχουν τὴν ἰσχὺ οὔτε κἂν ξεθυμασμένου ἀναψυκτικοῦ. Ὁ… νόμος εἶναι νόμος γὰρ καὶ πάντα πρέπει νὰ τηρεῖται – εἰδικὰ αὐτὸς ποὺ εὐνοεῖ τοὺς παραβάτες. Τὰ παλικάρια, μὲ τὸν πατέρα ποὺ καμαρώνει γιὰ τὶς ἐπιδόσεις τους εἰς τὴν ἀγγλικὴν καὶ τὴ μητέρα ποὺ ρίχνει τὶς εὐθῦνες γιὰ τὸ περιστατικὸ στὸν ξυλοφορτωθέντα σταθμάρχη τοῦ Μετρό, κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα ἀνάμεσὰ μας. Τοὺς ἐπιβλήθηκαν περιοριστικοὶ ὅροι, κι ἀπὸ δῶ πᾶν’ κι οἱ ἄλλοι. Τηρήθηκε καὶ στὴ δικὴ τους

Διώξεις φρονημάτων στὴν Ἑλλάδα.

Ὁ συγγραφέας Κώστας Χαραλάς. 

Ἐκδοτικὸς οἶκος ἀποπέμπει συγγραφέα ἐπειδὴ ἡ ἄποψὴ του γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς Σοφίας Μπεκατώρου δὲν συμβαδίζει μὲ τὴν ἐπίσημη.

Ὁ συγγραφέας Κώστας Χαραλὰς γράφει παιδικὰ βιβλία καὶ συνεργάζεται μὲ τὶς ἐκδόσεις Μεταίχμιο. Γιὰ τὴν ὑπόθεση τῆς Μαρίας Μπεκατώρου, θέλοντας νὰ ἐνθαρρύνει τὰ παιδιὰ νὰ λένε δυνατὰ τὴ λέξη ΟΧΙ, ἐκεῖ ποὺ πρέπει καὶ ὅταν πρέπει, ἔγραψε στὸ facebook.

«Ἔχω κόρη. Νὰ μοῦ φέρνει ἕνα ποτήρι νερὸ λέγανε κάποιοι ὅταν γεννήθηκε. ΟΧΙ. Δὲν θέλω ἕνα ποτήρι νερὸ ἀπὸ τὴν κόρη μου. Αὐτὸ ποὺ θέλω ἀπὸ τὴν κόρη μου εἶναι νὰ εἶναι πηγή. Πηγὴ αὐτογνωσίας, αὐτοκυριαρχίας, ἀξιοπρέπειας. Χθες καθίσαμε καὶ μιλήσαμε μὲ βάση τοὺς σκελετοὺς

Ἀνασχηματίζεται ἡ Σακελλαροπούλου;

Ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἔχει κατορθώσει νὰ ἑνώσει τὸν λαό, ἀλλὰ ἐναντίον της. 

Ἡ περιφρονητικὴ στάση της σὲ ὅλα ὅσα ἐκφράζουν τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ συνέχουν τὴν κοινωνία δὲν ἔχει περάσει ἀπαρατήρητη.

Μὲ τὶς κινήσεις τῆς ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τοῦ διορισμοῦ της στὸ ὕπατο πολιτειακὸ ἀξίωμα ἔστελνε σαφέστατα πολιτικὰ καὶ ἰδεολογικὰ μηνύματα πρὸς ὅλες τὶς κατευθύνσεις. Ὡστόσο, τὰ πράγματα ἔγιναν ἰδιαιτέρως σαφῆ μὲ τὴν ἄθλια ἐνέργεια της νὰ μὴν πλησιάσει κἂν τὸν σταυρὸ ποῦ κρατοῦσε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ιερώνυμος στὴ δοξολογία γιὰ τὸ νέο ἔτος, ποὺ ἔγινε στὴ Μητρόπολη Ἀθηνῶν, καὶ νὰ ἀπαγορεύσει τὴν ἀνάκρουση τοῦ Ἐθνικοῦ Ύμνου. Αὐτὸ ἐξόργισε τοὺς πολῖτες, οἱ ὁποῖοι συνειδητοποίησαν πλέον ὅτι πρέπει νὰ

Γιὰ τὸν Δημήτρη Χόρν

Σὰν σήμερα, 16 Ἰανουαρίου (τὸ 1998), πέθανε ὁ Δημήτρης Χόρν. Μία ἀξεπέραστη ἑλληνικὴ μορφὴ τοῦ θεάτρου καὶ τῆς 7ης Τέχνης.

Δὲν χωράει σὲ λόγια. Μόνο παρακολουθώντας τον νὰ ὑποδύεται ρόλους μπορεῖ κάποιος νὰ αντιληφθεὶ τὸ βάθος τῆς καλλιέργειας, τὴν ποιότητα τῆς ἀπόδοσὴς του καὶ τὴν ἐπίγνωση τοῦ βάρους ἀλλὰ καὶ τοῦ πνευματικοῦ πλούτου ποὺ εἶναι ἡ Ἑλληνικότητα.

Ὅπως εἶχε ἀποκαλύψει σὲ συνέντευξη ποὺ εἶχε δώσει στὸν δημοσιογράφο Ἠλ. Μπακόπουλο γιὰ τὸ περιοδικὸ «Φαντασία»* (3 Μαρτίου τοῦ 1960), ὅταν τελείωσε τὴν Δραματικὴ Σχολὴ ἔκανε τὴν πρώτη του θεατρικὴ ἐμφάνιση στὸ Ἐθνικὸ Θέατρο «καὶ ὄχι στὴν πρόζα, ἀλλὰ στὴν… ὀπερέττα!» Ἦταν

Νὰ γίνει ξεκαθάρισμα στὶς Ἔνὁπλες Δυνάμεις

Τὰ τελευταία εἰκοσιτετράωρα κυκλοφορεῖ στὸ διαδίκτυο βίντεο μὲ Ἀλβανοὺς (στὰ… χαρτιὰ Έλληνες) ὑπαξιωματικοὺς νὰ καμαρώνουν δίνοντας παραγγέλματα καὶ καψωνάροντας Ἕλληνες ὁπλῖτες. Ὑπενθυμίζεται ὅτι σὲ ἑλληνικὰ στρατόπεδα ἔχουν φωτογραφηθεῖ ὁπλῖτες νὰ σχηματίζουν μὲ τὰ χέρια τους τὸν ἀετὸ τῆς ἀλβανικῆς σημαίας. Ἡ θέα καὶ οἱ συμβολισμοὶ προκαλοῦν ὀργὴ καὶ ἀνατριχίλα. Ἡ παρακμὴ καὶ ἡ σήψη τῆς ἄρχουσας πολιτικῆς, πνευματικῆς καὶ οἰκονομικῆς  τάξης δὲν ἔχει ἀφήσει

Πωλεῖται πατρίς, τοῖς μετρητοῖς, τιμαὶ χονδρικῆς

 

Στις ἡμέρες μας μόνο οἱ ἀνήμποροι παρανομοῦν. Οἱ μεγαλοκαρχαρίες ξέρουν ὅτι κάθε μεγάλη ἀτιμία καὶ ξεφτίλα εἶναι νόμιμη…

Λίγα πράγματα εἶναι τόσο ἐξευτελιστικὰ γιὰ μία χώρα ποὺ σέβεται τὸν ἑαυτὸ τῆς ὅσο τὸ νὰ πουλάει βίζες, ἰθαγένειες καὶ ἄδειες παραμονῆς. Το ἑλληνικὸ κράτος, ποὺ ἔχει τόσο ἦθος ὅσο οἱ διαχειριστὲς τοy, τὸ κάνει αὐτό. Πουλάει βίζες καὶ καμαρώνει κι ἀπὸ πάνω. Το ξεπούλημα τὸ ἀποκαλεῖ Golden Visa. Δηλαδὴ «Χρυσὴ Βίζα». Μὲ λίγο χρυσὸ κάνεις τὴ δουλίτσα σοῦ ἐδῶ, ποὺ θὰ ἔλεγαν κι οι… παστρικιὲς τῆς

Οἱ ἑπόμενες δύο ἑβδομάδες…

 

Θυμᾶστε τὴν περιζήτητη «ἑπόμενη δόση» τοῦ δανείου; Κάπως ἔτσι εἶναι τὸ «κρίσιμο» 15νθήμερο, τὸ ὁποῖο πλησιάζει καὶ διαρκῶς ἀπομακρύνεται.

Ὁ ἀλήστου μνήμης ἐκπρόσωπος τοῦ ΤΝΔ στὴν Ἑλλάδα Μπομπ Τράα, στὴν ἀρχὴ τοῦ ξεπουπουλιάσματος τῆς χώρας ἀπὸ τὴ «σωτηρία» τοῦ Μνημονίου, εἶχε πεῖ ὅτι πάντα βοηθᾶ λίγο «δρᾶμα» στὴν συμμόρφωση τῶν πολιτῶν μὲ τὶς περικοπές. Δηλαδή, ἐννοοῦσε πὼς δὲν ἔπρεπε νὰ θεωροῦνται ὅλα σίγουρα, αὐτονόητα ἀλλὰ ἀπαιτεῖτο σασπένς. Γι’ αὐτὸ βλέπαμε ὅλη τὴν ὥρα στὰ κανάλια τοὺς ἑκατομμυριούχους τῆς «ἐνημέρωσης» νὰ ἀγωνιοῦν «γιὰ τὴν ἑπόμενη δόση», ἡ ὁποία θὰ «ἐξαρτᾶτο ἀπὸ τὴν ἀξιολόγηση». 

Μαζὶ μὲ τὴν «ἀγωνία» τῶν ὁμιλουσῶν κεφαλῶν καὶ οἱ κατάρες γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εὐθύνονταν

Ἡ «κινεζοποίηση» τῆς ἀνθρωπότητας

 

Παρακολουθοῦμε τὴν οἰκοδόμηση ἑνὸς τυραννικοῦ καθεστῶτος πλανητικῶν διαστάσεων. Οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ οἰκοδομήματος εἶναι οἱ ἐπικεφαλῆς πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν ποὺ, μεταξὺ ἄλλων, ἐλέγχουν καὶ ψηφιακὲς «πλατφόρμες» (facebook,twitter,Google κ.ἄ). 

Οἱ βιομήχανοι παραγωγῆς κυρίαρχης ἰδεολογίας καὶ ἐντυπώσεων παρουσιάζουν τὴν προπαγάνδα τους σὰν τὴν μόνη ἀποδεκτὴ ἀλήθεια. Ἔχουν δυναμώσει τόσο πολὺ ὥστε θέτουν ἐκτὸς τοῦ διαδικτυακοῦ χάρτη ἀκόμα καὶ τὸν πρόεδρο τῶν ΗΠΑ. Σβήνουν λογαριασμοὺς χρηστῶν ποὺ ἐκφράζονται ὑπὲρ τῶν παραδοσιακῶν ἰδεῶν, ἁπλῶν ὀπαδῶν τοῦ Τραμπ, καὶ πατριωτικῶν συλλόγων καὶ ὀργανώσεων χωρὶς νὰ δώσουν λόγο. «Νομιμοποιητικὴ» δικαιολογία τους εἶναι ἡ τάχα ἀντίθεσὴ τους στὴν «ρητορικὴ μίσους». Φυσικά, «ρητορικὴ μίσους» γι’ αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς προσωπικότητες εἶναι ὁποιαδήποτε ἄποψη δὲν συμφωνεῖ μὲ τὰ συμφέροντὰ τους. Μεγάλη κατάντια… Μια χούφτα ἑταιρεῖες καθορίζουν τὴ ροὴ

Ἡ καμήλα καὶ ὁ Κολοκοτρώνης

 

«Καμήλα εἶναι ἕνα ἄλογο ποὺ σχεδιάστηκε ἀπὸ ἐπιτροπή». Ἀλέξανδρος Ἰσιγώνης (1906-1988), σχεδιαστὴς αὐτοκινήτων. 

Ὁ Σὲρ Ἀλέξανδρος Ἰσιγώνης θὰ μείνει στὴν Ἱστορία καὶ γιὰ τὸν σχεδιασμὸ καὶ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ θρυλικοῦ Μίνι Κούπερ ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ἐναρκτήρια φράση τοῦ παρόντος. Με ὀκτὼ λέξεις περιέγραψε σχεδὸν ὅλες τὶς ἐπιτροπές, ὅλου τοῦ κόσμου, καθὼς καὶ τὴν ποιότητα του… ἔργου τους. 

Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐπιτροπὲς εἶναι κι αὐτὴ ποὺ ἔδωσε τὸ κράτος στὴν κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου. Την ἔδωσε γιὰ νὰ φανεῖ ὅτι δι’ αὐτῆς θὰ γιορτάσουμε κι ἐμεῖς ἡ «πλὲμπ» (γουστόζικια λέξη ποὺ σημαίνει

Ἡ ἀνάσταση τῶν ἀρχαίων νεκρῶν

 

Ὁ ναὸς τοῦ Ὀλυμπίου Διὸς τῶν Ἀθηνῶν. Στὶς ἔνθετες εἰκόνες ὁ Δημοσθένης Βουτυρὰς καὶ τὸ ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου του. 

 

-Μὰ στὴν Ἀθήνα εἴμαστε; εἶπε ὁ Αἰσχύλος.

-Νὰ ἡ ἀκρόπολη!

-Ἡ καϊμένη!... εἶπε ὁ Σοφοκλῆς κουνώντας τὸ κεφάλι.

-Μὰ σὰ νὰ μὴν εἴμεθα στὴν Ἀθήνα!.. Σας τὸ λέω σωστά!.. Αλλιώτικη μοῦ φαίνεται.[...]

-Ναί, ἔχεις δίκαιο, τοῦ ἀπάντησε ὁ Φειδίας. Αὐτὴ δὲν είνε ἡ Ἀθήνα μᾶς, ἡ Ἀθήνα πέθανε. Αὐτὴ ἐδῶ, εἶνε τὸ πτῶμα της! Καὶ τὸ πτῶμα βρωμᾶ!.. Ἡ ζωὴ της, ἔχει φύγει ἀπὸ καιρό, τὰ δέντρα, τὰ νερά!.. Τὰ ποτάμια της πάψανε νὰ τρέχουν, ἐκόπηκε ἡ ζωὴ τους.

Δημοσθένη Ν. Βουτυρᾶ, «Ἀνάσταση Νεκρῶν», Ἐκδοτικὸς Οἶκος Δημητράκου, Ἀθήνα:1929, σελ. 29-30.

Τὸ ἀριστουργηματικὸ διήγημα τοῦ Δημοσθένη Ν. Βουτυρᾶ (1872-1958) «Ἀνάσταση Νεκρῶν» ἀξίζει νὰ διαβαστεῖ ἀπὸ τὸ μεγαλύτερο δυνατὸ ἀριθμὸ ἀναγνωστῶν, νὰ διδαχθεῖ (ὁλόκληρο, ὄχι αποσπασματικά) στὰ σχολεῖα καὶ νὰ μεταφερθεῖ στὸν κινηματογράφο. Πρόκειται γιὰ μία συγκλονιστικὴ καταγγελτική, πικρὴ καὶ ταυτόχρονα σατιρικὴ ἀφήγηση τῆς διάρρηξης τῆς σχέσης τοῦ νεοελλαδικοὺ κράτους ἀλλὰ καὶ τῆς κοινωνίας μὲ ὅ,τι μᾶς κάνει καὶ μᾶς δείχνει σποῦδαίους καὶ μεγάλους: τὸ ἀρχαῖο παρελθὸν μας.

Σ’ αὐτὸ τὸ μοναδικὸ λογοτεχνικὸ ἔργο ὁ Αἰσχύλος, ὁ Σοφοκλῆς, ὁ Εὐριπίδης, ὁ Περικλῆς, ὁ Φειδίας, ὁ Ἀριστοφάνης καὶ ὁ Ὅμηρος ἐπιστρέφουν ἀπὸ τὸν Άδη στὴν Ἀθήνα τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνα. Ἡ ἔλευσὴ τους στὸν κόσμο τῶν ζωντανῶν εἶχε προφητευτεῖ ἀπὸ ἕναν ἀλαφροΐσκιωτο γέροντα, τὸν

Ἀληθινὸ περιστατικὸ κορωνοϊομανῆ ἡλικιωμένο No2

  

Ὁ μουρλὸς πρωταγωνιστὴς τοῦ ἐπεισοδίου.. φέρνει κάπως καὶ στὸν θρυλικὸ ἠθοποιὸ Peter Lorre ἐδῶ σὲ μία σκηνὴ ἀπὸ τὴν ταινία Tales of Terror, ποὺ προβλήθηκε τὸ 1962.

Σύνδεση μὲ τὰ προηγούμενα: γέρων καὶ ἐλαφρῶς παράφρων χειροδίκησε σὲ βάρος εὐσταλοῦς νέου καὶ κυνὸς λόγω… κατεβασμένης μάσκας.

Τὸ παρὸν ἀποτελεῖ τὸ β΄ μέρος ἀφηγήσεως ἀληθινοῦ περιστατικοῦ στὸ Αμαρούσιον Ἀττικῆς, τὸ ὁποῖο ἔλαβε χώρα ἐγγὺς τοῦ ΗΣΑΠ τὸ Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020 περὶ τὲς 13:30, ὅπου νεαρὸς ψηλὸς (κοντά στὰ 2 μέτρα καὶ γυμνασμένος), μὲ ἀθλητικὴ περιβολή, συνοδευόμενος ἀπὸ σκύλο λευκὸ (στὸν ὁποῖον φοροῦσε γιλέκο), δέχθηκε ἐπίθεση ἀπὸ πρεσβύτη ὁμοιάζοντα στὸ πρόσωπο μὲ τὸν Κουασιμόδο τῆς λογοτεχνίας, στὸ ὕψος μὲ τὸν Νῖκο Ρῖζο καὶ στὴν κοιλιὰ μὲ τὸν Βασίλη Αυλωνίτη. 

Ὁ γέρων εἶδε τὸν πανύψηλο νεαρὸ νὰ ἔχει κατεβασμένη τὴν μάσκα κάτω ἀπὸ τὴν μύτη καὶ ὀργίστηκε. Ὅρμησε στὸν νεαρὸ ἀλλὰ καὶ στὸν σκύλο. Βρέθηκε στὸ ὁδόστρωμα ἀγκομαχώντας, νὰ παλεύει μὲ τὸν

Ἀληθινὸ περιστατικὸ κορωνοϊομανῆ ἡλικιωμένο

Ἡ κορωνοϊομανία ποὺ σπέρνει ἡ κυβέρνηση καὶ τὰ «ἐνσωματωμένα» ΜΜΕ κάρπισε. Ἡ παλάβρα ἔσμιξε μὲ τὴν κακία καὶ γεννοβολοῦν τέρατα.

Ἀληθινὸ περιστατικὸ στὸ Ἀμαρούσιον Ἀττικῆς, τὸ ὁποῖο ἔλαβε χώρα ἐγγὺς τοῦ ΗΣΑΠ τὸ Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2020 περὶ τὲς 13:30. Τὸ παρακολούθησα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι το… ἄδοξο τέλος του. 

Νεαρὸς ψηλὸς (κοντά στὰ 2 μέτρα καὶ γυμνασμένος), μὲ ἀθλητικὴ περιβολή, συνοδευόμενος ἀπὸ σκύλο ποὺ φοροῦσε ὄχι ἁπλὸ λουρὶ ἀλλὰ γιλέκο, βαδίζει γοργὰ κατευθυνόμενος στὴν πλατεῖα Δημάρχου Ἀλ. Γαρδέλη. Περνάει μπροστὰ ἀπὸ κάποιον ἀνήκοντα στὴν τρίτη ἡλικία, ὁμοιάζοντα (στὸ πρόσωπο) μὲ τὸν Κουασιμόδο τῆς λογοτεχνίας. Στὸ ὕψος ὁ πρεσβύτης ἔμοιαζε μὲ τὸν Νῖκο Ρίζο καὶ στὴν κοιλιὰ μὲ τὸν Βασίλη Αυλωνίτη. 

Ὁ γέρων εἶδε τὸν πανύψηλο νεαρὸ νὰ ἔχει κατεβασμένη τὴν μάσκα κάτω ἀπὸ τὴν μύτη καὶ ὀργίστηκε. Πάνω ἀπ’ ὅλα οἱ νόρμες τοῦ Χαρδαλιᾶ καὶ τὰ δάκρυα τοῦ Τσιόδρα, κύριοι! Οὐδεμία ἔκπτωσις! Σηκώθηκε, λοιπόν, ἀπὸ τὴν καρέκλα του (μιὰ καὶ τὴν εἶχε ἀπιθώσει μπροστὰ ἀπὸ κλειστὴ καφετέρια), σκυλόβρισε τὸν

Ποιὸς θὰ σώσει τὸν κόσμο;

Ὁ κ. Λεωνίδας Παπασταματίου στὸ γραφεῖο του. Στη μικρὴ φωτὸ ἡ αὐτοβιογραφία του.

Ἄλλοι ἀντιμετωπίζουν τὴν ἐπιστήμη ως… ὀντότητα ποῦ θὰ γλιτώσει τὸ εἶδος μας ἀπὸ καταστροφὴ καὶ ἄλλοι πιστεύουν στὸν Θεό.

Τὰ ΜΜΕ ἐδῶ καὶ 9 μῆνες ἔχουν κατακλυστεῖ ἀπὸ ἰατροὺς: λοιμωξιολόγους, πνευμονολόγους κλπ. Ὅλοι μιλοῦν γιὰ τὸν κορωνοϊὸ καὶ τὴν «ἐπιστήμη». Ἡ «ἐπιστήμη», λένε ἐν χορῷ, «θὰ σώσει τὸν κόσμο» αὐθύπαρκτη εἶναι ἡ ἐπιστήμη, κάτι σὰν ὀντότητα ή… ἀδέσποτη λάμψη στὰ μυαλὰ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Θεὸς καταργήθηκε ἀπὸ τὸ λεξιλόγιο τῶν δημοσιογράφων, τῶν «εἰδικῶν», τῶν πολιτικών∙ εἶναι ἄφαντος στὴ δημόσια σφαῖρα.

Παρακολουθώντας ἰατροὺς νὰ σπένδουν φράσεις στὸ βωμὸ τῆς ἐπιστήμης καὶ νὰ ἔχουν λησμονήσει τὸν Θεὸ θυμήθηκα τὸν κ. Λεωνίδα Παπασταματίου καὶ τὴ συνέντευξη ποὺ παραχώρησε στὴν

Ἀνισονομία καὶ κορωνοϊὸς

Οἱ διακρίσεις ποὺ κάνει ἡ κυβέρνηση κοστίζουν ἀκριβὰ στοὺς Ἕλληνες πολῖτες καὶ θὰ κοστίσουν πολὺ περισσότερο στὸ ἄμεσο μέλλον.

Ἀπὸ τὸν Παναγιώτη Λιάκο

Ἡ κυβέρνηση, ποὺ καμώνεται ὅτι ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ κορωνοϊού, φέρει τὴ βασικότερη εὐθύνη γιὰ τὴν κατάσταση. Ἡ στήλη ἔχει ἐξαρχῆς ἐπισημάνει πόσο ἐπικίνδυνη ἦταν ἡ ἀπόφασὴ της νὰ ἐπιβάλει ανισονομία στὴ χώρα. Δηλαδή, νὰ ἰσχύουν ἄλλοι νόμοι σχετικὰ μὲ τὸν κορωνοϊὸ γιὰ τοὺς Ἕλληνες πολῖτες, ἄλλοι γιὰ τοὺς ἀλλοδαποὺς καὶ ἄλλοι γιὰ τοὺς Ρομὰ (οἱ ὁποῖοι εἶναι Ἕλληνες πολῖτες, ἀλλὰ ἡ κυβέρνηση, νομοθετικά, τοὺς ἀντιμετώπισε διαφορετικά). Καὶ τώρα, οἱ ἀνευθυνοϋπεύθυνοι λένε ὅτι ἀγχώνονται γιὰ τὴν κατάσταση στὴ δυτικὴ Ἀττική.

Στὶς 24 Μαρτίου 2020, ἡ στήλη τιτλοφορεῖτο «Ἕνα μέτρο, πολλὰ σταθμά, καὶ οἱ Ρομά». Ἐκεῖ

ΔΗΜIOΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΑΣ

 

«Τὸ ρεῦμα τῆς γνώσης κατευθύνεται πρὸς μία μὴ μηχανικὴ πραγματικότητα. Τὸ Σύμπαν ἀρχίζει νὰ μοιάζει περισσότερο μὲ μία σπουδαία σκέψη παρὰ σὰν μία μεγάλη μηχανή. Ὁ νοῦς δὲν φαίνεται πλέον νὰ εἶναι τυχαῖος εἰσβολέας στὸν κόσμο τῆς ὕλης ... Θὰ ἔπρεπε μᾶλλον νὰ τὸν χαιρετίσουμε ὡς δημιουργὸ καὶ κυβερνήτη τῆς σφαίρας τῆς ὕλης».

Sir James Hopwood Jeans (1877– 1946), “The Mysterious Universe”, Cambridge University Press, Cambridge:1930, σελ. 137.

Ο James Jeans ἦταν μία ἀπὸ τὶς σημαντικότερες μορφὲς τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν τοῦ 20οὐ αἰῶνα. Οἱ θεωρίες ποὺ διατύπωσε ἀπὸ τὴν κατάρτιση καὶ τὴν πεῖρα του στὰ πεδία τῆς φυσικῆς, τῆς ἀστρονομίας καὶ τῶν μαθηματικῶν ὁδήγησαν καὶ αὐτοὺς τοὺς τομεῖς ἀλλὰ καὶ τὸν φιλοσοφικὸ στοχασμὸ ἕνα βῆμα ἀκόμα πιὸ κοντὰ στὴν ἀλήθεια∙ στὸν ἰδανικὸ στόχο ποὺ κινούμαστε ἐντὸς του, ἀλλὰ πάντοτε μᾶς διαφεύγει…

Ὁ James Jeans στὸ “The Mysterious Universe” (στὰ ἑλληνικὰ ἔχει κυκλοφορήσει μὲ τὸν τίτλο «Μυστηριῶδες Σύμπαν») συνδέει ἄμεσα τὴν σκέψη μὲ τὴν ὕλη. Ἀπὸ τὴν πρώτη ἐκπηγάζει ἡ δεύτερη κι ὄχι τ’ ἀντίστροφο. Ἡ ἴδια ἡ φύση τοῦ σύμπαντος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν «παρατηρητὴ» καὶ τὸν τρόπο ποὺ ἐκεῖνος ἀντιλαμβάνεται τὸν κτιστὸ κόσμο.

Ἐμεῖς οἱ παρατηρητές, ζοῦμε ἐντὸς τῆς σκέψης τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ οἱ δικὲς μας σκέψεις διαμορφώνουν τὰ προσωπικὰ σύμπαντὰ μας. Ὅλα πάνω στὸν δικὸ μας κόσμο εἶναι γεννήματα τῶν σκέψεὼν μας. Τὰ κτίρια, τὰ ὀχήματα, τὰ φράγματα, τὰ τεχνητὰ νησιά, οἱ περίτεχνες μηχανές, τὰ πυρηνικὰ ὄπλα, ὅλα πέρασαν πρῶτα ὡς

Ἡ πρόεδρος ποὺ ἀμφισβητεῖ τὸ Πολίτευμα

Δὲν εἶναι τυχαία ἡ παγερὴ ἀδιαφορία ἕως ἀντιπάθεια ποὺ δείχνει ὁ λαὸς γιὰ τὴν κ. Σακελλαροπούλου.

Βρισκόμαστε 200 χρόνια μετὰ τὸ ἱερὸ 1821 κι ἀνεχόμαστε στὴν κορυφὴ τῆς Πολιτείας ἕνα πρόσωπο ποὺ ὁρκίστηκε μὲν στὸ ὄνομα «εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος», γιὰ νὰ τοὺς τύπους, ἀλλὰ δὲν καταδέχεται νὰ φιλήσει σταυρό. Ἔχουμε στὴν προεδρία τῆς Δημοκρατίας καὶ πληρώνουμε ἁδρὰ καὶ τῆς παρέχουμε ἕνα σωρὸ προνόμια τὴν κ. Σακελλαροπούλου, ποὺ, σύμφωνα μὲ τὸ ρεπορτὰζ τοῦ Μανώλη Κοττάκη, διευθυντὴ τῆς ἐφημερίδας Ἑστία, δὲν ἤθελε κἂν νὰ ἀκουστεῖ ὁ ἐθνικὸς ὕμνος πρὶν τὴν ἔναρξη τῆς πρωτοχρονιάτικης δοξολογίας στὴ Μητρόπολη Ἀθηνῶν.

Ἡ κ. Σακελλαροπούλου, ὅπως ἐγράφη ἐδῶ (στὶς 28/12/2020), φωτογραφήθηκε καμαρωτὴ νὰ σερβίρει

200 χρόνια μετὰ τὸ 1821

Ἡ κεντρικὴ εἴσοδος τοῦ τζαμιοῦ τῶν Ἀθηνῶν, στὴν περιοχὴ τοῦ Βοτανικοῦ. 

Ἡ πολιτικὴ τάξη τιμᾶ τὸ ’21 καμαρώνοντας γιὰ τὸ ἰσλαμικὸ τέμενος τῶν Ἀθηνῶν, ποὺ ἔφτιαξε μὲ τὰ χρήματά μας.

Πρώτη καὶ βασικότερη ἀπότιση φόρου τιμῆς στοὺς Ἀγωνιστὲς τῆς Ἐθνεγερσίας, στὸν ἡρωικὸ λαὸ ποὺ βάδισε μέσα στὶς φλόγες τοῦ πολέμου, εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἡ χώρα μας κινδυνεύει νὰ μετατραπεὶ σὲ χῶρο. Ἔχει καταληφθεὶ ἀπὸ τοὺς ἰσλαμιστὲς ποὺ διώξανε τὰ παλικάρια τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ ἡ ἄρχουσα τάξη προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ὅτι αὐτὸ εἶναι καλό! 

Στην Ἀθήνα λειτουργεῖ πλέον τὸ ἰσλαμικὸ τέμενος ποὺ βλέπετε στὴ φωτογραφία. 200 χρόνια… ἔλειπε τέτοιο ἵδρυμα καὶ οὐδεὶς Ἀθηναῖος τὸ εἶχε ἀντιληφθεῖ ἐπειδὴ σὲ κανέναν δὲν χρειαζόταν. Ἡ πολιτικὴ τάξη μᾶς φόρτωσε μὲ ἰσλαμιστὲς καὶ ἡ ἡμισέληνος καταλαμβάνει γοργὰ τὴ θέση ποὺ κατεῖχε ὁ σταυρὸς καὶ ἡ σημαία μας. Σύμφωνα μὲ τὸ ὑπουργεῖο Μετανάστευσης καὶ Ἀσύλου (εὐφημισμός γιὰ τὸ διευθυντήριο Ἐποικισμοῦ τῆς πατρίδας καὶ Ἀλλαγῆς Πληθυσμοῦ) ἕνας στοὺς ἕξι κατοίκους τῆς

Μία οὐσιαστικὴ γιορτὴ γιὰ τὸ 1821

Τιμὴ στὴν Ἐθνεγερσία δὲν εἶναι τὰ τραγούδια τοῦ Σαββόπουλου, τὰ μπότοξ μὲ τὰ πολλὰ λεφτὰ ἤ τὰ νεοταξικά, γιούνισεξ τσιτάτα.

Οἱ ἐπαναστάτες τοῦ ’21 ἔδιωξαν τὴν ἡμισέληνο ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ πολιτικὸ σύστημα τὴν ἐπανεγκατέστησε, καμαρώνοντας κιόλας, στὴν καρδιὰ τῆς Ἀθήνας ἐνῶ ταυτόχρονα ὑπόσχεται ὅτι σκοπεύει νὰ τιμήσει τὰ 200χρονα ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς Ἐπανάστασης. Ἄν θέλουμε ἐμεῖς, οἱ νόμιμοι κληρονόμοι τῆς πατρίδας, νὰ τιμήσουμε ἀληθινὰ τὰ παλικάρια ποὺ ξεφόρτωσαν ἀπὸ τὴ ράχη τοῦ ἔθνους τὸ βάρος τῆς σκλαβιᾶς πρέπει νὰ μὴν πιστεύουμε ὅσα λένε οἱ διχαλωτὲς γλῶσσες τοῦ ἐκτουρκισμοῦ μας καὶ νὰ ΚΑΝΟΥΜΕ πράγματα, σωστά, ἑλληνικά. Με τὴν κρατικὴ γιορτὴ δὲν ἀξίζει ν’ ἀσχοληθεῖ κάποιος. Χάσιμο χρόνου εἶναι.

Ὄχι μόνο δὲν ὠφελοῦν ἀλλὰ βλάπτουν καὶ προσβάλλουν τὸν Ἀγῶνα τὰ γελοία ντιριντάχτα, οἱ

Ἡ Ἐλευθερία ποὺ μᾶς στέρησαν II

Πῶς πρέπει νὰ ἀποκαλοῦνται τὰ καθεστῶτα ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν κυκλοφορία στοὺς πολῖτες καὶ τὴν ἄσκηση ἐπαγγελματικῆς δραστηριότητας; 

Στὰ χαρτιά, ἡ κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδας εἶναι, καθὼς λένε, φιλελεύθερης ἰδεολογίας. Στην οὐσία ἀπαγορεύει στοὺς πολῖτες της νὰ ἔχουν εἰσόδημα. Πάντα συμβαίνει αὐτὸ ὅταν τὸ σύστημα ἐξουσίας θέλει νὰ ἀλλάξει τὴν πληθυσμιακὴ σύνθεση μίας χώρας. Στὴν ἀρχὴ υπερφορολογοῦν τὴν ἐθνοτικὴ ὁμάδα ποὺ ἔχουν βάλει στὸ μάτι κι ἔπειτα τὴν θέτουν ἐκτὸς ἀγορᾶς. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ὁ ἐφάπαξ εἰδικὸς φόρος κεφαλαίου (ἀποκλήθηκε Βαρλὶκ Βεργκισί) ποὺ ἐπιβλήθηκε στὴν Τουρκία τὸ 1942 καὶ στόχευε στὴν ἐξόντωση κυρίως τῆς ἑλληνικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς

Ἡ Ἐλευθερία ποὺ μᾶς στέρησαν

Εἰρωνεία: Αὐτοὶ ποὺ κατήργησαν τὰ βασικότερα τῶν δικαιωμάτων μας, πανηγυρίζουν ἐπειδὴ θὰ ἐπανακτήσουμε τὴν ἐλευθερία μας.

Στὴν Ἑλλάδα οἱ πολῖτες ζοῦν μία σοβιετικοῦ τύπου δυστοπία. Εἶναι σκλάβοι καὶ οἱ θεσμοί, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπερασπίζονται τὰ δικαιώματὰ τους σιωποῦν γιὰ νὰ εἰσπράττουν ἀνεμπόδιστα τοὺς παχυλοὺς μισθοὺς τους. Συναινοῦν στὸ ἔγκλημα γιὰ νὰ διοριστοῦν κάποτε σὲ ἀκόμα πιὸ προσοδοφόρες θέσεις.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ Ἕλληνες πρέπει νὰ ἐνημερώνουν τὴ κυβέρνηση μὲ SMS ἀκόμα κι ἂν θέλουν νὰ πετάξουν τὰ σκουπίδια. Ἄν δὲν μποροῦν νὰ στείλουν SMS ὀφείλουν νὰ ἔχουν βεβαίωση. Ἄν δὲν ἔχουν θὰ πρέπει, οἱ οἰκονομικὰ καθημαγμένοι Ἕλληνες, νὰ πληρώσουν 300 εὐρὼ πρόστιμο ἐπειδὴ ἔτσι ἀποφάσισε ἕνας πρωθυπουργὸς ποὺ δηλώνει στὸ πόθεν ἔσχες του 32 ἀκίνητα καὶ δήλωσε (στὶς 5/11/2020) ὅτι γνωρίζει πῶς «ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τον… μισθὸ τους». 

Εἶναι τέτοια ἡ ἀπόσταση αὐτοῦ τοῦ προσώπου ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ τρόπο ζωῆς καὶ τὶς συνθῆκες ποὺ