Μνήμες από την Κωνσταντινούπολη

ΤΟΥ ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ

Δημοσιεύτηκε στην ειδική έκδοση της εφημερίδας "Δημοκρατία" για την Κωνσταντινούπολη 29/5/2011, από τον σπουδαίο δάσκαλο, που μας λείπει πολύ...

Αρχές του Μάη του 1980. Μια πρόσκληση στην Ελληνική Φιλοσοφική Εταιρείας από το αντίστοιχο σωματείο της Τουρκίας με έφερε στην Κωνσταντινούπολη. Στην ελληνική αντιπροσωπεία εκτός από μένα ήταν η γνωστή καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κική Παπούλια και αδελφή του Γιώργου Παπούλια που την εποχή εκείνη υπηρετούσε πρέσβης μας Ελλάδος στην Άγκυρα ( και ο οποίος αργότερα χρημάτισε, για ένα διάστημα και υπουργός των εξωτερικών) . Επρόκειτο για ένα συνέδριο που είχε οργανωθεί στην τουρκική πρωτεύουσα και του οποίου η θεματολογία εκτεινόταν στη φιλοσοφία των Βαλκανικών λαών. Την εποχή εκείνη οι ουρανοί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είχαν κλείσει και δεν υπήρχε αεροπορική σύνδεση μεταξύ των δύο χωρών, εκτός από μια πρωινή πτήση της Lüfthansa από τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη, η οποία παρέκαμπτε τους αιθέρες του επίμαχου Αιγαίου. Καθώς όμως συνεχιζόταν η απεργία των τουρκικών αεροπορικών γραμμών, θα έπρεπε από την Πόλη να ταξιδέψουμε σιδηροδρομικώς νύχτα για νάμαστε το πρωί στον προορισμό μας. Όπως αντιλαμβάνεστε αυτό συνεπαγόταν μια μικρή

Οι θηρευτές της αβύσσου

Οι θαλασσινοί μύθοι και οι θρύλοι των ναυτικών ζωντανεύουν υπό το φως των οδόντων των μεγάλων αρπακτικών που τρέφονται με ρέγκες, αφρόψαρα και ανθρώπους.

Εκεί που βολτάρεις αμέριμνος στα λασπόνερα του διαδικτύου, στους ελότοπους των ΜΜΕ, στους ανήλιαγους λειμώνες των φημολογιών κι ακούς τα βρομόσκυλα των Μπάσκερβιλ-καναλαρχών να αλυχτάνε πεινασμένα για σεξ και χρήμα, σκόνες και εφήμερη δόξα, αντικρίζεις το τέρας. Πιο πεινασμένο από χίλια κοπάδια λευκών καρχαριών που τους πότισες με σόδα. Πιο αφιονισμένο από κράκεν που έκανε μακροβούτι σε πισίνα με παραισθησιογόνα. Πιο απειλητικό από όρκα που καραδοκεί να γραπώσει λαχταριστό θαλάσσιο ελέφαντα.

Η καγκελάριος της Γερμανίας, μ' ένα στόμα ορθάνοιχτο σαν μπουκαπόρτα που αποβιβάζει τουρίστες σε αιγαιοπελαγίτικο νησί! Μέσα σ' αυτή τη στοματούκλα χωράνε

Το σκοτεινό μονοπάτι προς το φως

Σκηνή από την ταινία «Οιδίπους Τύραννος» (του 1957) που σκηνοθέτησε ο William Tyrone Guthrie.

«Ας ξεσπάσουν ό,τι κακά θέλουν· εγώ τη φύτρα μου ποθώ να μάθω και τιποτένια αν είναι. Ισως αυτή, που σαν γυναίκα φιλόδοξη είναι, ντρέπεται για τη φτωχή καταγωγή μου. Ομως εγώ θαρρώ τον εαυτό μου παιδί της Τύχης, που την ευτυχία σκορπίζει, και δεν θα ντροπιαστώ. Αυτήν έχω μητέρα. Κι οι συγγενείς μου οι μήνες πρώτα μικρό, στερνά μεγάλο μ' έχουν δείξει. Τέτοιος αφού πλάστηκα, αλλιώτικος ποτέ μου δεν θα γίνω, για να διστάσω τη γενιά μου να γνωρίσω».

Σοφοκλέους, Οιδίπους Τύραννος, Άπαντα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, εκδόσεις Πάπυρος, στ. 1076-1085, σελ. 67

Ο τραγικός Οιδίπους ετοιμάζεται, στην επόμενη τροπή της ειμαρμένης, να συναντήσει τον εκτυφλωτικό ήλιο της αληθείας και στην πιο αβάσταχτη όψη του: εκείνη της αυτογνωσίας. Είναι ο βασιλεύς του Κάδμου και θέλει να έρθει μπροστά του ένας δούλος για να μάθει ποια είναι η πραγματικότητα γι' αυτόν, ποια είναι η ίδια η φύση του! Και θα τη μάθει. Είναι πατροκτόνος και αιμομίκτης. Σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του. Εκανε τέσσερα παιδιά με τη σύζυγο και μάνα του Ιοκάστη: Τον Ετεοκλή, τον Πολυνείκη, την Αντιγόνη και την Ισμήνη. Γι' αυτά τα παιδιά ο Οιδίπους είναι ταυτόχρονα πατέρας κι αδελφός! Διέπραξε ανοσιουργήματα προσπαθώντας να

Ελληνικότητα υπό διωγμόν

Ελληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι. Κι όταν γίνεις, πρέπει συνεχώς να αποδεικνύεις με λόγια και έργα ότι αξίζει να φέρεις τούτο τον αξιοζήλευτο τίτλο τιμής. Δεν μετέχουν του κοινού τρόπου και δεν έχουν καμία σχέση με το έθνος μας όσοι δεν ενδιαφέρονται για το πολιτισμικό στίγμα που άφησαν στον κόσμο οι προηγούμενες γενιές Ελλήνων, αλλά και γι' αυτό που θα αφήσουμε εμείς στους επόμενους. Και είναι πολλοί οι ελληνόφωνοι που δεν νοιάζονται γι' αυτό και κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεχάσει ο πολιτισμένος κόσμος την ύπαρξή μας.

Η βασική ευθύνη υπεράσπισης των ιερών και των οσίων του Γένους μας, εντός και εκτός συνόρων, δυστυχώς πέφτει στους ώμους των πολιτικών προϊσταμένων της κρατικής μηχανής. Τώρα που οι αφιονισμένοι τζιχαντιστές, εκτελώντας παραγγελιές των αφανών καθοδηγητών τους, σβήνουν από τον χάρτη ελληνικές αρχαιότητες τεράστιας αισθητικής, ιστορικής, ακόμα και πολιτικής σημασίας, οι υπουργοί και οι λοιποί «λειτουργοί» του δημόσιου βίου περί

Τι συμβουλεύει ο Ελύτης

Οι οδηγίες χρήσεως του ελληνικού νου, που ακολουθούν βρίσκονται στο Άξιον Εστί, Ανάγνωσμα Τέταρτο, ΙΑ΄ (σελ. 157 των ποιητικών Απάντων του από τον Ίκαρο). Διαβάστε με προσοχή κι ανοιχτή καρδιά...

Το χαμόγελο του ψαριού

Αναζητείται πρόεδρος Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Είναι ψηλός, λιγνός, γυμνασμένος, πολύγλωσσος και μισεί έναν άνθρωπο που λέγεται Βαγγέλης. 

Πολλοί ξέρουν περισσότερα αλλά δεν τα λένε επειδή εξυπηρετούν συμφέροντα. Χαίρονται με την αποσιώπηση όσων αφορούν τον ηγέτη που άλλαξε μια και καλή το προφίλ της Ελλάδας (τουλάχιστον για έναν αιώνα). Μπορεί σε τούτο εδώ το τρομακτικό ταξίδι του χαμού να μην τον σκέφτονται πολλοί (εκτός από τη μάνα του, για να παραφράσουμε τον Καββαδία). Όμως, η παρούσα στήλη θα ρίχνει πάντα άπλετο φως στην επικαιρότητα από το μανουάλι του σοσιαλισμού που είναι τίγκα στα κεράκια που ανάβει (μαζί με το πλαστικό ποτηράκι) ο ΓΑΠ. Πάντα η λιμουζίνα της υστεροφημίας του θα βρίσκει εδώ

Βαλσαμωμένα όνειρα

1976. Μόσχα, Κόκκινη Πλατεία. Κομμουνιστές αλλά και φοβισμένοι μοσχοβίτες που θέλουν να καλοπιάσουν το καθεστώς περιμένουν στην ουρά για να «προσκυνήσουν» ό,τι απέμεινε από τον Λένιν. 

Σπίτια στοιχειωμένα δεν υπάρχουν – εκτός από ένα: το Σπίτι του Λαού, που δεν έπαψε να ταλαιπωρείται από φανατικούς οπαδούς ερυθρών βουρβουλάκων.

Υποψία: η συντριπτική πλειονότητα όσων αφιονίζονται με τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας και την περιφορά τους σε διάφορα σημεία της Επικράτειας έχει μεταλάβει το νέκταρ των φρούδων ελπίδων στις ΚΟΒΕΣ του κόμματος και έχει λάβει ως αντίδωρο μια συνδρομή του Ριζοσπάστη (που την πλήρωσε). Πολλοί εξ όσων ακούν για θείο, αγίους, μάρτυρες, οσίους, ιερείς, πατριάρχες και ανατριχιάζουν πίστεψαν ακράδαντα σ' έναν παράδεισο που είχε μπει με το στανιό περίπου μισό δισεκατομμύριο ζωντανών που ανυπομονούσαν να αποδράσουν. Ζηλεύουν οι άνθρωποι. Οι δικοί τους «θεοί» απεδείχθησαν

Σύνθημα στα τείχη Βαβυλώνος

«Το συμπόσιο του Βαλτάσαρ», από τον Ρέμπραντ. Χρονολογείται στο 1635 και εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. 

«'Οι πύλες του Καυκάσου είναι ανοιχτές', διακηρύσσει πανηγυρικά ο Γκαίμπελς στο Ραδιόφωνο του Κράτους στο Βερολίνο. [...] Το Ροστόφ ανακαταλαμβάνεται μετά από από μια τρομερή μάχη, που ήταν και η πρώτη μεγάλη ήττα του Τρίτου Ράιχ στην ξηρά. Ο Ρούνστεντ υποχωρεί κατά 80 χλμ. Για να φτιάξει το μέτωπο του χειμώνα. Απαλλάσσεται από τα καθήκοντά του.  Ο Γκουντέριαν σχολιάζει: 'Διάβασα στο Ροστόφ την προειδοποίηση: Μανή, θεκέλ, φάρες, που είχε εμφανιστεί και στα τείχη της Βαβυλώνας'. Ο Ρούνστεντ παρατηρεί: 'Δεν ήξερα πως ο Γκουντέριαν ήταν τόσο καλλιεργημένος'». 
Jean Marabini, «Η Καθημερινή Ζωή στο Βερολίνο την Εποχή του Χίτλερ», εκδόσεις Δ. Ν. Παπαδήμα, σελ. 168

Το 1942 οι Γερμανοί ξεκίνησαν την επιχείρηση Έντελβαϊς με στόχο να ελέγξουν τον Καύκασο και να καταλάβουν το Μπακού με τις πετρελαιοπηγές του. Το Ροστόφ επί του Ντον, είναι μια πόλη που βρίσκεται στη βορειοανατολική άκρη της Μαύρης Θάλασσας, στην Αζοφική Θάλασσα, στις εκβολές του ποταμού Ντον. Το παρατσούκλι της πόλης είναι «Οι Πύλες του Καυκάσου». Οι Γερμανοί την κατέλαβαν στις 23 Ιουλίου 1942 σημειώνοντας μια εκ των τελευταίων νικών στην σύντομη ιστορία του Τρίτου Ράιχ. Από εκεί και έπειτα τον κύριο λόγο της εξέλιξης των πραγμάτων είχε αναλάβει το...

Η ταχεία Βερολίνου-Βαγδάτης σταθμεύει στην Αθήνα

O Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς αποκαλύπτει γιατί σχεδιάζεται από ΗΠΑ και Γερμανία ακόμα μία γενοκτονία των Ελλήνων και γιατί η αριστερή αντισημιτική Ευρωπαϊκή διανόηση, επηρεασμένη από τον Γερμανικό ιδεαλισμό του εθνικοσοσιαλισμού, ανοίγει τις πύλες της Ευρώπης στα ισλαμικά μεταναστευτικά κύματα. Αυτό είναι ΑΛΗΘΙΝΗ Ιστορία!

Otto Lieman von Sanders. Ο Γερμανός αξιωματικός που έβαψε τα χέρια του με αίμα Ελλήνων και αναρίθμητων χριστιανών της επικράτειας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη• διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω». Κ. Καβάφης

Η σιδηροδρομική γραμμή Βερολίνου-Βαγδάτης άρχισε να κατασκευάζεται το 1903 και παρά το γεγονός ότι επενδύθηκαν τεράστια Γερμανικά κεφάλαια περατώθηκε τριανταεπτά χρόνια αργότερα το 1940. Το έργο αρχικά ενέπιπτε στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας, όχι μόνο για τις ανυπέρβλητες τεχνικές δυσκολίες που συνεπάγετο η κατασκευή 27 σηράγγων στην οροσειρά του Ταύρου, μήκους αρκετών χιλιομέτρων η κάθε μία, αλλά επειδή θα άλλαζε τις παγιωμένες γεωπολιτικές ισορροπίες αιώνων. Η Γερμανική πολιτική, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τον Otto von Bismarck μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, αποσκοπούσε στην παγκόσμια κυριαρχία, που βεβαίως θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί χωρίς την σύγκρουση με την

Τοπία πολιτισμικής γενοκτονίας

Τμήμα του Μνημείου των Αμερικανών Φιλελλήνων, που μετακινήθηκε για να μη... διαλυθεί περαιτέρω από τους αμνήμονες. Φυσικά, όπως βλέπουμε, ο βανδαλισμός συνεχίζεται. Δεξιά: Συμβολή λεωφόρων Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Ολγας. Η πρώτη θέση όπου τοποθετήθηκε το μνημείο. Σε δεύτερο πλάνο, το μνημείο του Παύλου Μελά, το οποίο μεταφέρθηκε στην ομώνυμη πλατεία μπροστά από τη Λέσχη Αξιωματικών

«Το Μνημείο των Αμερικανών Φιλελλήνων στην αρχή τοποθετήθηκε στη συμβολή των λεωφόρων Βασιλίσσης Αμαλίας και Βασιλίσσης Ολγας, εκεί όπου σήμερα υπάρχει ο μεγάλος οδικός κόμβος. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη συμβολή των λεωφόρων Συγγρού - Αμαλίας και οδού Αθανασίου Διάκου, όπου το θυμούνται οι νεότεροι. Η νέα θέση βρισκόταν πιο κοντά στο ιδιόκτητο κτίριο που αγοράστηκε (1939) για να στεγαστεί το Τμήμα Αθηνών της Αμερικανικής Λεγεώνας, επί της οδού Τζιραίων 9. Το μνημείο παρέμεινε στη δεύτερη αυτή θέση -όπου υπάρχει ακόμη ένα τμήμα του αρχικού του βάθρου- έως το έτος 2000. Εκείνη τη χρονιά η δημοτική Αρχή του Δημήτρη Αβραμόπουλου αποφάσισε να το μεταφέρει στη νέα θέση του, στην οδό Παναγή Κυριακού (Κήπος Θείας Λένας) των Αμπελοκήπων, προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω βανδαλισμοί. Ηδη είχαν αφαιρεθεί οι λυχνίες, που κοσμούσαν τους χαμηλούς βωμούς, με ανάγλυφη διακόσμηση δεξιά και αριστερά της στήλης».
Ελευθέριος Σκιαδάς, «Το Μνημείο των Αμερικανών Φιλελλήνων και η ιστορία του», εφημερίδα «δημοκρατία» (φύλλο 7ης Μαΐου 2015), σελ. 35

Σε αυτό το απόσπασμα από το άρθρο του κ. Σκιαδά περιγράφονται αρκετά «επεισόδια» από την (δίχως κάθαρση) τραγωδία της πολιτισμικής γενοκτονίας που πραγματοποιείται σε βάρος του Ελληνισμού εδώ και αιώνες. Η γενοκτονία τούτη έχει πολλούς ελληνόφωνους συνεργούς. Το πρώτο επεισόδιο της τραγωδίας είναι η...

Ηχητική εισβολή

Η κυριαρχία εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους. Ενας απ' όλους, και εξαιρετικά πειστικός, είναι η επιβολή των ακουσμάτων.

Στη φωτογραφία βλέπουμε μια παρέα Αφρικανών, οι οποίοι έχουν στήσει τα συμπράγκαλά τους στην οδό Αποστόλου Παύλου και «βομβαρδίζουν» τους περαστικούς -τουρίστες και ντόπιους- με φρικτούς ήχους από την υποσαχάρια Αφρική. Η ένταση στην «ερμηνεία» τους είναι τέτοια, που σε ωθεί να υποθέσεις ότι πρόκειται για πολεμικά άσματα ή για μουσική υπόκρουση αιματηρού εξευμενισμού μοχθηρών πνευμάτων και ψυχολογική προετοιμασία για θυσίες ή επιβολή θανατικής ποινής. Συνεργείο Αφρικανών, φορτσάτων, ορεξάτων και δεινών χρηστών κρουστών, βρίσκεται και στην πλατεία Μοναστηρακίου.

Από την Αποστόλου Παύλου μέχρι το Μοναστηράκι μεσολαβούν λίγες δεκάδες μέτρα, όπου μπορείς να κάνεις τη βόλτα σου δίχως να υποχρεώνεσαι να ακούς τους αλαλαγμούς, που θα έπρεπε να ανήκουν σε άλλα σημεία του χωροχρόνου. Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να βαδίζεις περιμετρικά του ιερού βράχου για

Η ΧΑΜΕΝΗ ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Αφιερωμένο στον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας εν όψει της μεταβάσεώς του στην Μόσχα τον Μάϊο του 2015 για τις γιορτές της συμμαχικής νίκης επί της ναζιστικής Γερμανίας.

Αν όντως, «εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές», ας είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πολύ πικρή αλήθεια των αριθμών: Οι συνολικές απώλειες των Γερμανών καθ’ όλη την διάρκεια της Κατοχής, σύμφωνα με τα δημοσιευθέντα αρχεία τους, στα οποία εμπεριέχονται ονοματεπώνυμα και λοιπά αναλυτικά στοιχεία των νεκρών τους των φονευθέντων στην Ελλάδα από το σύνολο των αντιστασιακών ομάδων και δράσεων (δεξιών και αριστερών), ανήλθαν σε τριακόσιους εβδομήντα έξι (376) νεκρούς.

Ο σοκαριστικά χαμηλός αυτός αριθμός είναι ο μόνος διαθέσιμος επί τη βάσει αδιάσειστων τεκμηρίων, σε αντίστιξη με αόριστους αριθμούς γερμανικών απωλειών κινούμενους στον φαντασιακό χώρο απροσδιόριστων γενικοτήτων που διανθίζουν ποικίλα δημοσιευμένα σχετικά κείμενα. Αντίθετα, οι απώλειες των Ελλήνων που φονεύθηκαν από τις αριστερές δυνάμεις μέχρι και το πέρας των Δεκεμβριανών του 1944, ανήλθαν σε 46.985 νεκρούς κατά τις επίσημες τεκμηριωμένες κρατικές εκθέσεις (και 65.000 κατά την εκτίμηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού), αν και το ύψος των αριθμών αμφισβητείται από την αριστερά, χωρίς όμως να πάψει να είναι τραγικά υψηλό.

Κατά τον Γραμματέα (υπουργό) των Οικονομικών της εαμίτικης «κυβέρνησης του βουνού» (ΠΕΕΑ: Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) που συγκρότησε το ΕΑΜ τον Απρίλιο του 1944, Καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο, στον απολογισμό που κάνει στο έργο του «Από την Κατοχή στον Εμφύλιο» που πρωτοεκδόθηκε το 1994, για την ευρύτερη κατοχική και εμφυλιοπολεμική περίοδο μέχρι το 1949: «ο απολογισμός των θυμάτων των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου Πολέμου είναι χαρακτηριστικός. Ενώ στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά το εξάμηνο του πολέμου 1940-1941 είχαμε 15.000 οπλίτες και αξιωματικούς νεκρούς, στα Δεκεμβριανά είχαμε 17.000 και στον εμφύλιο 47.000 και από τις δυο πλευρές».

Το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο. Καθ’ όλη την περίοδο της «εθνικής» αντίστασης η οποία τάχιστα μετεξελίχθηκε σε καταστροφικό εμφύλιο, οι απώλειες των Γερμανών ήταν

Μετατοπίσεις εννοιών, πολιτική ορθότητα και o Μετάνθρωπος

Σπουδαίο άρθρο του Κωνσταντίνου Π. Ρωμανού για τις τεχνικές προπαγάνδας των υπηρετών της Νέας Τάξης. Μεγάλο μεν αλλά αξίζει κάθε λέξη του.

Πριν από χρόνια παρακολουθούσα μεγάλη διαδήλωση στη λεωφόρο Αλεξάνδρας των Αθηνών, με συμμετοχή ξένων οργανώσεων και μεγάλα πανό που απαιτούσαν: «έξω η ξενοφοβία και ο ρατσισμός!» και αναρωτήθηκα με οργή: πώς προέκυψε αυτό; Γιατί οι δικοί μας νεολαίοι δυσφημούν την Ελλάδα ως ρατσιστική χώρα, τώρα μάλιστα που πολλοί ξένοι τουρίστες έχουν συρρεύσει να παρακολουθήσουν αγώνες αθλητικούς στην παραλιακή ακτή της Αθήνας και θα μεταφέρουν τις εντυπώσεις στην πατρίδα τους; Και από πότε διεπιστώθη ότι οι Έλληνες είναι «ρατσιστές», παρά το ότι οι πόλεις και τα σχολεία της φιλοξενούν τεράστιο αριθμό αλλοδαπών, οι οποίοι ενθαρρύνονται να εισέλθουν μαζικά, χωρίς χαρτιά, μέσα από αφύλακτα σύνορα; Και πώς οι αρχές επιτρέπουν διαδηλώσεις τόσο βλαπτικές για την Ελλάδα στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό; Διότι ναι μεν είχα ήδη τότε κάποιες φορές αναρωτηθεί, πώς συνέβη μέσα σε λίγα χρόνια να έχει γεμίσει ο τόπος ξένους πληθυσμούς και γιατί άραγε συμβαίνει αυτό και που οδηγεί, ούτε είχα ονειρευθεί, όμως, ότι οι απορίες μου αυτές πιθανότατα ήσαν αποκυήματα μιας ρατσιστικής προσωπικότητας. Ούτε ότι οι ανησυχίες και, έστω, οι φόβοι μου για την ξαφνική επέλαση παράνομων ξένων σήμαιναν ότι διακατέχομαι από φοβία, που είναι παθολογική κατάσταση. Αισθάνθηκα έντονο το αίσθημα της αδικίας από τη δυσφήμηση εναντίον μου και εναντίον του Ελληνισμού γενικότερα, και αυτό παρά το ότι μου ήταν γνωστό, ότι ετικέτες του τύπου «ρατσισμός» και παρόμοια, χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην Αμερική και στην Ευρώπη και ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου να μεταφερθούν από τα εντόπια παπαγαλάκια στην Ελλάδα. Θα είχαν άραγε μέλλον στην Ελλάδα ή θα ναυαγούσαν πάνω στα βράχια της ελληνικής οξυδέρκειας; Δυστυχώς, το μέλλον επρόκειτο να δείξει ότι οι διαδηλωτές μας δεν ήσαν μόνοι, με τις ξενόφερτες σκέψεις τους, αλλά μέρος ευρύτερου επιτελικού σχεδίου, με πρώτο το επίσημο κράτος να υπηρετεί πιστά την εφαρμογή του στην Ελλάδα. Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη, ότι δέκα χρόνια μετά, ετοιμάστηκε και εδώ πλέον, «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» προς ψήφιση στη Βουλή, νομοσχέδιο που ποινικοποιεί, όπως επεσήμανε ο Chomsky για την περίπτωση της Γαλλίας, ένα ευρύ φάσμα του δημόσιου διαλόγου. Ένα νομοσχέδιο, που και για άλλους παρατηρητές, αποτελεί προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να καταστείλει βίαια την σκέψη και την αντίδραση των πολιτών και να επιφέρει έτσι τη βίαιη μεταβολή της κοινωνίας. Ένα νομοσχέδιο παντελώς ασύμβατο με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας.
Είναι ώριμες, άραγε, οι συνθήκες στην Ελλάδα για την επιβολή «αντιρατσιστικού» νόμου; Αν ληφθεί υπόψη ο συνολικός όγκος της προπαγάνδας από την εποχή του Σημίτη μέχρι σήμερα, δηλαδή η έκθεση του κοινού στα συνθήματα και στρεβλά νοήματα που έρχεται να κωδικοποιήσει ο αντιρατσιστικός νόμος, θα φανεί ότι η Ελλάδα δεν φοβάται τη σύγκριση με τις λοιπές χώρες του δυτικού κόσμου, μάλιστα ξεπερνάει τις περισσότερες, με μόνη ίσως εξαίρεση τις ΗΠΑ, όπου η προπαγάνδα έδρασε

Η εξουσία ως ξέχωρη οντότητα

«Ο Περικλής αγορεύων από της Πνυκός. Έργο του Philipp von Foltz (1805 - 1877).

«Οφείλετε, άλλωστε, να προασπίσετε την περίοπτον θέσιν, εις την οποίαν ανήλθεν η πόλις ως εκ της ηγεμονίας της και δια την οποίαν πάντες υπερηφανεύεστε, και να μην αποφεύγετε τα βάρη αυτής, ειδεμή μήτε τας τιμάς να επιδιώκετε. Ούτε πρέπει να νομίσετε ότι αγωνίζεσθε υπέρ ενός μόνον πράγματος, να μη γίνετε δηλαδή υποτελείς αντί ελευθέρων, αλλά και περί διατηρήσεως ή στερήσεως της ηγεμονίας, και κατά του κινδύνου του μίσους, εις το οποίον σας έχει εκθέσει η άσκησις αυτής. Της ηγεμονίας όμως αυτής δεν είναι πλέον καιρός να παραιτηθήτε, και εάν ακόμη μερικοί, κατά την παρούσαν κρίσιν, εκ φόβου και της επιθυμίας της αποφυγής φροντίδων, είναι διατεθειμένοι και την θυσίαν αυτήν να στέρξουν, δια να επιδειχθούν ότι επιδιώκουν ειρηνόφιλον πολιτικήν. Διότι η ηγεμονία σας κατήντησεν εξουσία δεσποτική, της οποίας ημπορεί μεν να φαίνεται άδικος η απόκτησις, αλλ' η από της οποίας παραίτησις είναι επικίνδυνος».
Θουκυδίδου «Ιστορίαι», Βιβλίο Β, κεφ. 63, παρ. 1-2, Μετάφραση Ελευθερίου Βενιζέλου

Ο Περικλής προειδοποιεί τους Αθηναίους: δεν μπορούν να κάνουν πίσω στην αδικία τους. Είναι παράτολμη έως αυτοκτονική η δίκαιη πολιτική, η «ειρηνόφιλη». Η άσκηση της εξουσίας επιφέρει το μίσος των

Οι δορυφόροι

O Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς, αναλύει τα αίτια πίσω από το τουρκικό τεχνολογικό ράλι, αποκαλύπτει τους μηχανισμούς που εξασφαλίζουν την κρατική... καχεξία στην Ελλάδα (που, όσο αφορά την τεχνολογία των laser, προηγείτο σε σχέση με την Τουρκία κατά τριάντα χρόνια μέχρι το 2000) και εξηγεί πώς μπορεί η χώρα μας να κινηθεί από τώρα και στο εξής.

Αὕτη γὰρ μόνη ἐστὶ κακὴ πρᾶξις, ἐπιστήμης στερηθῆναι. Επειδή το μοναδικό κακό είναι να στερηθεί κάποιος την γνώση. Πλάτων, «Πρωταγόρας» 345α

Στα μέσα Ιανουαρίου του 2015 σε διάφορα σημεία της Τουρκικής πρωτεύουσας κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Είκοσι περίπου αυτοκίνητα της ΜΙΤ με πάνοπλους αστυνομικούς περίμεναν υπομονετικά όλη την νύκτα έξω από αντίστοιχο αριθμό οικιών για να μεταφέρουν το πρωΐ σε μια από τις καλλίτερα φυλασσόμενες εγκαταστάσεις της χώρας μία ομάδα πολιτών συμπεριλαμβανόμενου και του υπουργού αμύνης. Το ίδιο απόγευμα, η τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε θριαμβευτικά ότι «το πρωτότυπο σύστημα αναχαίτισης πυραυλικών συστημάτων και αεροσκαφών με laser, αεριοποίησε επιτυχώς σε δέκα μόλις δευτερόλεπτα το ατσάλι του κινητού στόχου δοκιμής με την πρώτη προσπάθεια». Τρία χρόνια νωρίτερα, η αντίστοιχη εισήγηση, συνολικού κόστους 450 εκατομμυρίων δολαρίων, του Yφυπουργείου Aμυντικής Βιομηχανίας (SSM), υιοθετήθηκε αμέσως από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της χώρας. Ακολούθησε η εφαρμογή του επιχειρησιακού σχεδίου που περιελάμβανε την συνεργασία μεταξύ του τουρκικού ερευνητικού κέντρου SAVTAG του TÜBITAK, του ιδιωτικού πανεπιστήμιου BILKENT και της ηλεκτρονικής αμυντικής βιομηχανίας ASELSAN [1]. Το μεγαλόπνοο σχέδιο, που όπως ισχυρίζοντο, θα ήτο πλήρως επιχειρησιακά έτοιμο σε 72 μήνες, απαιτούσε την άψογη διαχείριση των οικονομικών πόρων του προγράμματος χωρίς πολιτικές μίζες και θα υλοποιείτο με ανθρώπινο δυναμικό επιλεγμένο αξιοκρατικά χωρίς κομματικές και ρουσφετολογικές μεθοδεύσεις, με μοναδικό κριτήριο την επιστημονική και τεχνολογική κατάρτιση του προσωπικού. Τo εκπληκτικό του εγχειρήματος και της επιτυχούς διαχείρισης του προγράμματος βασίστηκε στην