Ὑπερσελήνη στό ἄγαλμα τοῦ στρατηγοῦ Καραϊσκάκη

Ἡ φωτό ἐλήφη πρίν ἀπό λίγο κοντά στά γραφεῖα τῆς ἐφημερίδας δημοκρατία, κοντά στήν συμβολή τῆς Ἡρώδου Ἀττικοῦ μέ τήν Βασιλέως Κωνσταντίνου. Το ἄτι τοῦ στρατηγοῦ Καραϊσκάκη καλπάζει πάνω στό φῶς τῆς ὑπερσελήνης. Φωτογραφία πού εἶναι καί

Ἡ διαβεβαίωση τῆς Ἱστορίας

               Ὅλα τά νησιά, ὅλα τά λεφτά! Οἱ βραχονησίδες Ἴμια καί ὁ Κώστας Σημίτης μέ τά εὐρώ ἀνά χεῖρας.

Τό πείραμα ἦταν πολυετές καί πολυέξοδο. Πέτυχε νά ἀποδείξει ὅτι τό πολιτικό σύστημα τῆς Μεταπολίτευσης ἀπέτυχε παταγωδῶς.

Τό ἕνα σίγουρο στόν ἀνθρώπινο βίο εἶναι ἡ λῆξις του. Το ἄλλο σίγουρο στόν δικό μας συλλογικό βίο εἶναι ὅτι οἱ πολιτικοί μας δέν εἶναι ἱκανοί νά νικήσουν οὔτε τά Σκόπια! Γι' αὐτό ὑπάρχει ἀκλόνητη ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ!

Εἶναι ἐθισμένοι στό νά ἡττῶνται ἀπό ὁποιονδήποτε. Ἀπό τά Σκόπια, τά Νησιά τοῦ Πάσχα, τή Λεμουρία, τήν Ἀτλαντίδα, τό Μπουζουκιστάν καί τήν Μπαμπουϊνολάνδη. Ὅποιος καί νά ἐπιτεθεῖ στήν Ἑλλάδα, οἱ κατεστημένοι πολιτικοί πού τυγχάνουν καί ἐγκατεστημένοι (ἔως καί κατσικωμένοι) στήν ἄρχουσα τάξη τῶν νεοταξιτῶν θά προτείνουν συνθηκολόγηση. Δέν διανοοῦνται νά ἀνάψουν τά αἵματα στό πόπολο, διότι τό ἄναμμα τῶν αἱμάτων θά τσιτσιρίσει πρῶτα καί κύρια τούς ἐπαγγελματίες τῆς χασούρας.

Εἶναι ἐκπαιδευμένοι νά ἐκπαιδεύουν καί τούς πολίτες νά ἐθίζονται στήν ἥττα, στήν παραίτηση, στήν

Οἱ ἐθνικές φορεσιές τῶν Ἑλλήνων

Ἡ πρόσφατη ἐμπειρία ἀπέδειξε: Τίποτα πιό καλαίσθητο καί κομψό ἀπό τήν παράδοση. Τίποτα πιό ἀξιοθρήνητο ἀπό τήν ἄρνησή της.

Στή φωτογραφία βλέπουμε νέες γυναῖκες μέ παραδοσιακές ἑλληνικές φορεσιές πού δήλωσαν μέ τήν παρουσία τους στό συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης ποιοί εἶναι τά αφεντικά στή χώρα καί ποιοί δέν πρέπει νά διανοηθοῦν νά χαρίσουν ἐθνική κληρονομιά σέ πληθυσμιακές κουρελοῦδες ἱστορικῶν πορτοφολάδων καί ὑπαλλήλων τοῦ Σόρος. Τό συλλαλητήριο ἦταν εἰρηνικό, ἀλλά οἱ προθέσεις ὅσων ἔλαβαν μέρος ἦταν πολεμικές. Γι’ αὐτό καί οἱ φορεσιές πού παραπέμπουν στίς ἐποχές ποῦ ἀπονέμαμε δίκαιο μέ τό σπαθί μας. Το μήνυμα ἐλήφθη ἀπό τούς παραλῆπτες. Γι’ αὐτό

Η Μακεδονία θα μας σώση

«Σε σας στρέφομαι, παιδιά του Ελληνισμού, αγαπημένα Ελληνόπουλα, και σας εξορκίζω -αν έχετε να ξοδέψετε ενέργεια ας είνε και μέτρια, αν έχετε να κάψετε τίποτε περισσότερο από σπίθες απλές ενθουσιασμό- μη λησμονήτε ποτέ το θάνατο του Παλληκαριού, αλλά προ πάντων μη λησμονήτε τη ζωή του, τον ενθουσιασμό του δηλαδή και τη δύναμη και την τόλμη, μη λησμονήτε και την ιδέα που για κείνη δούλεψε και υπόφερε, ούτε την πανώρια χώρα όπου εσκοτώθη, γιατί και η ιδέα εξείνη και η χώρα θέλουν πολλούς ακόμα Ηρωες. Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώση».

Ιωνος Δραγούμη «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα», εκδόσεις Νέα Θέσις, Αθήνα: 1992 σελ. 8-9

Ο Ιων Δραγούμης (1878-1920), ο επαναστάτης πολιτικός στοχαστής, ο εθνικός καθοδηγητής που έπεσε από τα φονικά πυρά βενιζελικών παρακρατικών, γνώριζε πού έπρεπε να απευθυνθεί για το ελληνικό μέλλον. Στους νέους. Ηξερε τι έπρεπε να ζητήσει από εκείνους: ενέργεια! Αυτό χρειάζεται η πατρίδα για να πάρει μπρος. Αυτό απαιτούν οι τροχοί της Ιστορίας για να γυρίσουν. Ενέργεια, φωτιά, πάθος, ιερή μανία για αγώνα. Η Ελλάδα θέλει αυτές τις

Προλάβετε! Ὁ Σκοπιανός τρελάθηκε!

Χαμοσκοτωμός! Ἐκκωφαντικές προσφορές,πρωτοφανείς ἐκπτώσεις, ἀπίθανα δῶρα ἀπό τόν αυτοχρισθέντα ὡς νέο ἐκπρόσωπο τῆς ἔνδοξης μακεδονικῆς Ἱστορίας!

Πρῶτα ἀπ’ ὅλα, ἐνδείκνυται τό ἑξῆς: Ἐμεῖς οἱ Eλληνες θά πρέπει νά καταληφθοῦμε ἀπό τρελό, ἀνυπόκριτο ἐνθουσιασμό. Νά διονυσιαστοῦμε μέχρι νά σηκωθοῦν τά ἀμπέλια ἀπό τούς ἀγρούς, νά βγάλουν φτερά καί νά πετάξουν, κι ὕστερα νά γιορτάσουν ἀπό μόνα τούς τά «κατ’ ἀγρούς Διονύσια».Yστερα, ἄς πετάξουμε στόν ἀέρα τά σομπρέρο μας, ἄς χορέψουμε τήν «Κολεγιάλα» στήν πλατεία Συντάγματος καί ἄς ὑποδεχθοῦμε μέ τιμές ἥρωα, μουντιαλικού πρωταθλητή καί ὀλυμπιονίκη τόν ἡμίθεο Ἀλέξη Τσίπρα, πού, ἀφοῦ ἔβγαλε κρυοπαγήματα περπατώντας δύο ὁλόκληρα χιλιόμετρα στό ἀφιλόξενο, χιονισμένο Νταβός τῆς Ἑλβετίας, πῆρε τό

Τί ἐστί ἄραγε δωσιλογισμός;

Στη μικρή φωτό, ὁ στρατηγός Τσολάκογλου. Στη μεγάλη, ἄγαλμα τοῦ 

Μεγ. Ἀλεξάνδρου στά Σκόρπια.

Ὁ ὄρος «δωσίλογος» εἶναι γνωστός, ἀλλά ἔχει εἰπωθεῖ τόσο πολλές φορές, ὥστε ἔχει χάσει τό νόημά του.

Δέν εἶναι λίγοι οἱ συμπολίτες μας ποῦ δέν κατέχουν πολλά ἀπό Ἱστορία. Περιττή ἡ ἔναρξη τῆς συζήτησης ἄν εἶναι καλό πράγμα ἡ ἄγνοια ἤ ὄχι. Θυμίζει τό ἐρώτημα «Θέλεις νά εἶσαι ὑγιής, νέος, ὡραῖος καί πλούσιος ἤ ἄρρωστος, ἡλικιωμένος, ἄσχημος καί νά σοῦ λείπουν 99 γιά νά μαζέψεις κατοστάρικο;» Οἱ οὐκ ὀλίγοι καί ὀλίγες πού δέν νογᾶνε ἀπό ἱστορικά θέματα ἀγνοοῦν τό ἐπίθετο Τσολάκογλου. Οἱ κάπως λιγότεροι σέ ἀριθμό πού ξέρουν τά στοιχειώδη γνωρίζουν ὅτι ὁ στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου (1886-1948) σχημάτισε τήν πρώτη κατοχική κυβέρνηση καί ὅταν ἔφυγαν οἱ Γερμανοί δικάστηκε καί καταδικάστηκε γιά «συνθηκολόγησιν ἐν ἀνοικτῷ πεδίῳ» μέ τόν ἐχθρό καί «πρίν ἡ ὑπ' αὐτόν στρατιωτική δύναμις ἐκπληρώση πᾶν ὅ,τι τό στρατιωτικόν καθῆκον ἐπιβάλλει». Στό κατηγορητήριο σέ βάρος τοῦ κατοχικοῦ πρωθυπουργοῦ περιλαμβάνονταν καί ἡ μομφή γιά «ἐθνική ἀναξιότητα» καί, φυσικά, «ἡ συνεργασία» μέ τίς κατοχικές δυνάμεις. Καταδικάστηκε σέ

Μεταπολίτευση = πεταμένα λεφτά

Ποτέ ἄλλοτε στήν παγκόσμια ἱστορία τόσο λίγοι δέν προσποιήθηκαν ὅτι ἐργάζονται γιά νά χρυσοπληρωθοῦν τόσο πολύ ἀπό εὔπιστους πένητες.

Φαντάσου νά πήγαινες στόν χασάπη, νά τοῦ ζητήσεις ἕνα κιλό κιμά, νά προπλήρωνες κι ἐκεῖνος στή συνέχεια νά σέ ἄρχιζε στό μπαλαμούτι: «Ξέρεις, ἡ κρεατοφαγία εἶναι ἔγκλημα. Άσε πού κάνει κακό στήν ὑγεία. Το γεγονός ὅτι μέ πλήρωσες καί ζήτησες κιμά δέν διασφαλίζει ὅτι ἐγώ θά σοῦ τό δώσω. Ἄλλωστε, ὁ νόμος ΧΨΣ144,23, ἄρθρο ΙΙ, παράγραφος 667 τό ὁρίζει ρητά. Καί τίποτα νά μήν σοῦ δώσω, παραγράφηκε τό ἀδίκημά μου. Ἐπίσης, ἡ διεθνής συγκυρία εἶναι ἀπαγορευτική γιά τήν ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν σου. Φυσικά, τό 10ευρω πού πλήρωσες γιά τό κιλό κιμά πού δέν ἔλαβες, αὐτή τήν στιγμή πού μιλᾶμε ἔχει ἀξία οὔτε 10 σέντ. Άσε μου ἄλλα χίλια εὐρώ γιά νά

Ἡ ἐλίτ - ἀλήτ πού ξεπουλᾶ Μακεδονία

Τό ἑλληνικό ἔθνος εἶναι ὑπερομάδα ἀλλά οἱ πολιτικοί κόουτς κατορθώνουν νά ἡττῶνται ἀπό καφενεῖα ἐρασιτεχνικῆς κατηγορίας ὅπως τα… Σκόρπια.

Ἄς ξεκινήσουμέ μέ κάτι ἐξ ὁρισμοῦ σοφό: τόν ἀριθμό. Τι λένε τά νούμερα γιά τήν ἰσορροπία δυνάμεων Ἑλλάδας – Σκοπίων. Ἡ ἔκταση τῆς Ἑλλάδος εἶναι 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα ἐνῶ τῶν Σκοπίων 25.713. Ἡ ἀναλογία ὑπέρ ἡμῶν εἶναι μεγαλύτερη τοῦ 5 πρός 1. Ὁ πληθυσμός τούς φτάνει τά 2.073.702 ἄτομα. Ὁ δικός μας 10.816.286. Καί σέ αὐτόν τόν δείκτη ἡ ἀναλογία ὑπέρ ἡμῶν εἶναι μεγαλύτερη τοῦ 5 πρός 1. Καί στήν οἰκονομία τούς ρίχνουμε στ’ αὐτιά, παρά τόν ὀκταετή τυφώνα τοῦ Μνημονίου. Το ΑΕΠ τῶν Σκορπιανῶν εἶναι 30,265 δισ.$ Το δικό μας εἶναι 289,398 δισ..$. Αὐτό σέ ἀναλογία μᾶς κάνει 9,5 πρός ἕνα!

Στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις ἡ σύγκριση φτάνει τά ὅρια τῆς τραγωδίας (γιά ἐμᾶς, πού καθόμαστε καί διαπραγματευόμαστε μέ τούς κώνωπες τά ὅσια καί τά ἱερά μας). Ὁ σκορπιανός στρατός ἔχει 8.055 ἔμμισθους ὁπλίτες κι ἀξιωματικούς καί 16.000 ἐφέδρους, ἕτοιμους νά ξετσουμίσουν ἀπό τά καφενεῖα καί νά πάρουν τίς τσουγκράνες τους γιά νά πολεμήσουν. Ἡ ἀεροπορία τους ἔχει

Μόνο γιά την πατρίδα τέτοιον έρωτα

Τα σημερινά, με την ένταση, την έξαψη, το πάθος, τον αναβρασμό και την ανάσα που άπλωνε μέσα στα σωθικά κι εκτονωνόταν σαν έκρηξη, τι να διδάξουν άλλο;
Μόνο τα μεγάλα, τα εθνικά, τα θέματα που βγαίνουν μέσα από τα χώματα της γης μας, της ποτισμένης μ’ αίματα και κόκαλα κι ιδρώτες χιλιετιών, συγκινούν τόσο πολύ και ενώνουν. Εναρμονίζουν καρδιές, συντονίζουν κορμιά, ευθυγραμμίζουν συνειδήσεις και σηκώνουν ψυχές μέχρι τα εξωτερικά στρώματα του αιθέρα, λίγο πριν τον θείο πυρήνα, εκεί που τα άτια τα ξέφρενα του Ελληνισμού καλπάζουν πάνω στις καμπύλες ράγες των ηλιακών ακτίνων.
Μεγάλο πάθος, μεγαλύτερο απ’ το ερωτικό κι όλοι ξαφνιάζονται.
Μα πως γίνονται με μια σημαία στο χέρι κι ένα σύνθημα και τη θέα του αστέρα της Βεργίνας να συντρίβεσαι τόσο και να εξακοντίζεσαι σ’ άλλες, άγνωστες, ανεξερεύνητες, απίθανες κι εκστατικές υπαρκτικές σφαίρες;
Ένα όνομα, αυτό της Μακεδονίας, να σε καίει τόσο, πιο πολύ κι απ’ το πιο αγαλμάτινο, άψογο κορμί που έχεις τρυγήσει;
Το όνομα της Ελλάδας στο στόμα σου πιο καυτό από το πιο ηδυπαθές φιλί που έχεις ανταλλάξει στο ξέφρενο γιορτάσι της κάψας του πρώτου έρωτα; Ναι;
Και να μιλάς για τόσα θανατικά και θύματα και ήρωες που έπεσαν και ακόμα να χορτάσουν την αδηφάγο γη με τα νεανικά σώματά τους που έγιναν χοϊκές προσφορές στην υπέροχη πατρίδα;
Ναι;
Τέτοιος έρωτας σε χτύπησε χωρίς να έχεις διαβάσει; Τέτοιο αστροπελέκι σ’ έπληξε χωρίς να

Ἐξέγερση ἀπό τά κάτω γιά τήν Μακεδονία

Ἡ πάνδημη καί ἀληθινά αὐθόρμητη καί ἀκαθοδήγητη κινητοποίηση γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἐθνικῆς ἀκεραιότητας, ὅπως αὐτή ἐκφράζεται μέ τό ζήτημα τῆς Μακεδονίας, ἀποδεικνύει ὅτι ὁ σκληρός πυρήνας τοῦ λαϊκοῦ ψυχολογικοῦ ἀποθέματος παραμένει ἄθικτος.

Ἡ συλλογική ψυχή, ἀπό τήν Γαῦδο καί τήν Κέρκυρα μέχρι τό Ταίναρο καί τό Σουφλί, ἔχει γαλουχηθεῖ μέ ἕνα αἴσθημα ἀγέραστης ὑπεροχῆς. Οἱ Ἕλληνες, ναί, εἶναι ἀνώτεροι στήν συνείδησή μας. Τούς ξεχωρίζουμε κι ἐκείνους πού ζοῦν κι αὐτούς πού πέρασαν καί θά ἔρθουν. Ναί, οἱ Ἕλληνες ἀξίζουν θέσεις στήν προεδρία* τοῦ παγκόσμιου θεάτρου ἰσχύος – πνευματικῆς καί ὑλικῆς.

Ἡ κινητοποίηση τοῦ λαοῦ γιά τήν Μακεδονία μας εἶναι μία ἔμπρακτη καί ἠχηρή ἀμφισβήτηση τοῦ συνόλου τῆς ἀποκαλούμενης «ἐλίτ», ἐκείνης πού χρυσοπληρώνεται γιά νά ψελλίζει μέ διχαλωτή γλώσσα προδοτικά ρήματα περί... συμβιβασμῶν καί κατορθώνει νά ἡττᾶται ἀκόμα καί ἀπό τά Σκόπια.

Ὁ ἐρχομός Κρητῶν στήν γῆ τῶν Μακεδόνων μέ μόνο αἴτημα καί στόχο τήν ὑπεράσπιση τῆς Ἑλληνικότητας δείχνει πόσο πολύ οἱ ἡγεσίες εἶναι ἀνάξιες τοῦ συνόλου, ἑνός φοβεροῦ ἀνθρώπινου δυναμικοῦ, πού δέν ἔχει σταματήσει νά ἀποδεικνύει στό διάβα τῶν χιλιετιῶν τήν

Κόμμα ἀρχαιοθρήσκων

Ἡ στάση τοῦ Ιερωνύμου στά ἐθνικά διευκολύνει τήν ἵδρυση παράταξης ἀρχαιοθρήσκων ὅπου θά διατυπώνεται ρητά ἡ ἀνάγκη ὑπεράσπισης ἑνός πολιτικοῦ, πολιτισμικοῦ καί κοινωνικοῦ μοντέλου στά πλαίσια μίας ἐθνοθρησκείας.  Εἶναι μία ἀναπόφευκτη ἐξέλιξη. Ὅσο ἡ Ὀρθοδοξία, διά τῆς Ἱεράς Συνόδου καί τῶν ἐπισκόπων μέ τίς Mercedes ἀπομακρύνεται ἀπό τόν λαό καί τό ἐθνικό ζήτημα, τόσο θά πλησιάζει ἡ στιγμή τῆς ἀναπλήρωσης τοῦ κενοῦ μέσω ἑνός κόμματος ἀρχαιοθρήσκων. Ἡ ἵδρυση καί ἡ στελέχωση του δέν θά

26'.42''. Τό ἄσμα ὑλοποιεῖ τήν παλαίτατη, ἀρχαϊκή, ὁμηρική θαρρῶ, ἔκφραση "ὁ κολιός στό ξύδι".

Motorhead - Brotherhood Of Man

Θα ανακληθεί η δωρεά του κ. Μαρτίνου;

Ο θεοσεβούμενος εφοπλιστής και το αμφιλεγόμενο γλυπτό Phylax.

Aκόμη δεν έχουν κοπάσει οι αντιδράσεις για το αμφιλεγόμενο γλυπτό Phylax, που εξακολουθεί να δεσπόζει στην παραλία του Παλαιού Φαλήρου. Το συγκεκριμένο έργο έχει προκαλέσει έντονες αντιπαραθέσεις, που θυμίζουν παλιές εποχές και έχουν πάρει διαστάσεις... εικονομαχίας. Από τη μία πλευρά βρίσκονται οι... φιλότεχνοι, οι οποίοι υπερασπίζονται το γλυπτό-έκτρωμα αλλά και τον δημιουργό του. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, βρίσκονται άνθρωποι της Εκκλησίας αλλά και θεοσεβούμενοι πολίτες, που εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους για το τι πρεσβεύει το συγκεκριμένο έργο.

Θεοσεβούμενος άνθρωπος είναι και ο εφοπλιστής Θανάσης Μαρτίνος. Ο ίδιος και η οικογένειά του έδωσαν τα χρήματα στον Δήμο Παλαιού Φαλήρου για το συγκεκριμένο κόκκινο γλυπτό. Η οικογένεια Μαρτίνου βρισκόταν πάντοτε πολύ κοντά στην Εκκλησία, ενώ είναι γνωστό ότι έχει δωρίσει εκατομμύρια ευρώ για το εκκλησιαστικό έργο. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μια διαχρονικά φιλότεχνη οικογένεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ωστόσο, φαίνεται ότι η δωρεά αποδείχθηκε άστοχη.

Ο κ. Μαρτίνος, γνώστης της τέχνης αλλά και άνθρωπος του Θεού, ίσως θα έπρεπε να έχει προβλέψει τις αντιδράσεις και τις αντιπαραθέσεις που θα προκαλούσε και μόνο η παρουσία του συγκεκριμένου κόκκινου γλυπτού στο Παλαιό Φάληρο. Θα έπρεπε να μην προχωρήσει στη

Φούτσεπς

Νά ρωτήσω κάτι τήν ἐκλεκτή ὁμήγυρη: Το ἄσμα Footsteps (προφορά: Φούτστεπς) τό τραγουδούσατε κι ἐσεῖς μέ ὑβριστική παρήχηση τῶν στίχων του ἤ μόνο στόν Πειραιά τό κάναμε αὐτό ἡμεῖς οἱ μαουνιέρηδες;

Oἱ Μήλιοι καί τό Μακεδονικό ζήτημα

Ἀπό τόν διάλογο τῶν Ἀθηναίων μέ τούς Μηλίους ἄς συγκρατήσουμε αὐτά πού εἶπαν οἱ Ἀθηναῖοι (Θουκυδίδου Ἱστορίαι 5.86.1):

«Δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν».

«Στίς ἀνθρώπινες σχέσεις, τά νομικά ἐπιχειρήματα ἔχουν ἀξία ὅταν ἐκεῖνοι πού τά ἐπικαλοῦνται εἶναι περίπου ἰσόπαλοι σέ δύναμη καί ὅτι, ἀντίθετα, ὁ ἰσχυρός ἐπιβάλλει ὅ,τι τοῦ ἐπιτρέπει ἡ δύναμή του καί ὁ ἀδύνατος ὑποχωρεῖ ὅσο τοῦ τό ἐπιβάλλει ἡ ἀδυναμία του».

Φυσικά, πρέπει νά διευκρινιστεῖ ὅτι ὁ σκοπιανός θίασος οὐδεμία ὁμοιότητα φέρει μέ τούς Μηλίους διότι:

α) Δέν εἶναι Ἕλληνες.

β) Δέν προσπαθοῦν νά

Τό μήνυμα τοῦ Περικλῆ Γιαννόπουλου στόν ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο

Στον ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο ποῦ εἶναι κατά τῶν συλαλλητηρίων ἐπειδή δέν προωθοῦν τήν... ἀγάπη θά  υπενθυμιστεί ὅ,τι ἔγραψε ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος στό «Ἔκκλησις πρός τό Πανελλήνιον Κοινόν» το 1907:
«Πᾶς Παπάς αἰσθανόμενος ὅτι εἶνε Πρῶτα Χριστιανός καί Δεύτερα Ἕλλην ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ».

Ἐπίσης, αὐτός ὁ ἐξαίσιος στοχαστής καί προφήτης τοῦ νεοελληνικοῦ ἐθνικισμοῦ εἶπε γιά τούς ὁμόδοξους Σλάβους:

«Διότι ὅλοι οἱ Λαοὶ εἰς τοὺς ὁποίους ἐδώκαμεν τὸν Χριστιανισμόν, ἀπεσπάσθησαν ὅλοι, διότι ὅλοι μᾶς ἐπολέμησαν λυσσωδῶς, ὅλοι μᾶς πολεμοῦν ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΣ, ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ Λαοὶ μᾶς ἔχουν καταδικάσει εἰς φάγωμα καὶ εἰς θάνατον, καὶ ἂν εἶνε καὶ τινὲς πληθυσμοὶ ποὺ δὲν τὸ ἔκαμαν ἀκόμη εἶνε διότι δὲν τοὺς ἔβαλαν ἀκόμη νὰ τὸ κάμουν, ὅπως θὰ τὸ κάμουν στὸ τέλος βεβαίως. Διότι αἱ Θρησκείαι δὲν

Τό αἷμα τῶν ἐχθρῶν μας

Τα ἔθνη δέν ὑποχωροῦν. Εἴτε ἔχουν δίκιο εἴτε ἄδικο, δέν κάνουν πίσω. Τό βασίλειο τῶν Ζουλού πολέμησε τήν Βρετανική αὐτοκρατορία. Οἱ ράτσες δέν παραδίδουν ὄπλα. Οἱ Ἀφγανοί πολέμησαν καί τούς Σοβιετικούς καί τούς Ἀμέρικανούς. Οἱ λαοί δέν εἶναι ριψάσπιδες. Οἱ Ἕλληνες ἔσυραν στό ἐθνικιστικό ἅρμα τῆς 4ης Αὐγούστου τό ξεφτιλισμένο κουφάρι τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ.
Ἡ Ἱστορία ἔχει χῶρο γιά τούς κλαψιάρηδες. Στις σελίδες τῆς καταισχύνης, στίς παραγράφους κοντά στόν Ἐφιάλτη, στά κεφάλαια πού περιγράφουν τίς ζωές τῶν δούλων, στίς ἑνότητες τῶν ἀσημάντων.

Ὁ πλανήτης μας δέν εἶναι μία ἰδανική ὀνειροΰφαντη οὐτοπία. Εἶναι μία ἀρένα ὅπου ἐπικρατοῦν οἱ ἰσχυροί καί οἱ ἀνίσχυροι ματώνουν γιά νά ἀποκτήσουν δύναμη. Ἡ καθημερινότητά μας τό μαρτυρᾶ αὐτό. Ἡ Ἱστορία τό φωνάζει. Ἡ συνείδηση συμφωνεῖ. Ὅσοι μιλοῦν γιά τά «δίκια» τοῦ ἀντιπάλου καί παρουσιάζουν τήν ὀπτική τοῦ ἐχθροῦ –όχι γιά νά τόν καταλάβουμε καί νά τόν συντρίψουμε, ἀλλά γιά νά συνθηκολογήσουμε- εἶναι oἱ εμπροσθοφύλακές του. Εἶναι ἀνιχνευτές προθέσεων τοῦ δικοῦ μας στρατοπέδου. Εἶναι ἡ πνευματική, ἰδεολογική καί προπαγανδιστική ἀεροπορία ποῦ «μαλακώνει» τίς

‎Τό πιό δυνατό βύσμα στήν Ἑλλάδα τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ὁ Ἐρντογάν.

Οἱ πολιτικοί πού διαφημίζουν τήν ὑποχώρηση

Ἄς δοῦμε τά ζητήματα ὠμά. Με εὐθύτητα. Τα πράγματα, οἱ λειτουργίες, οἱ θεσμοί, οἱ ὑπηρεσίες ἔχουν δύο εἰδῶν ἀξίες. Πρακτική καί αἰσθητική. Τό μπιμπελό δέν ἔχει πρακτική ἀξία (ἐκτός ἄν τό φέρεις στό κεφάλι ληστή). Δέν τρώγεται. Ἔχει αἰσθητική ἀξία. Σοῦ προσφέρει μία πνευματική ἡδονή. Ἕνα ἀνοιχτήρι γιά μπύρες δέν εἶναι δά κάνα ἀριστούργημα. Ἔχει πρακτική ἀξία. Ἀνοίγεις μπύρα, τήν πίνεις καί σοῦ φαντάζει ὡραῖο τό μπιμπελό πού ἀγόρασες ἀπό τούς Κινέζους.
Ἡ συντριπτική πλειονότητα τῆς πολιτικῆς τάξης τῆς χώρας, πού διαφημίζει πόσο... καταπληκτική εἶναι μία ὑποχώρηση ἔναντι τοῦ θνήσκοντος νάνου τῶν Σκοπίων δέν ἔχει καμία ἀξία. Οὔτε αἰσθητική οὔτε πρακτική. Τούς χρυσοπληρώνουμε τούς κακομούτσουνους καί κακορίζικους γιά νά

Μία προδοσία γιά ὅλες τίς χρήσεις μέ κομματικό προσδιορισμό

Ο ενιαυτός μιας ονειροσκιάς

Μια καλή συμβουλή για την κατανόηση του χρόνου, όπως τον αποδίδει ο Ηράκλειτος, είναι να δούμε, να παρατηρήσουμε ένα παιδί να παίζει

«Αἰὼν παῖς ἐστι παίζων πεσσεύων· παιδὸς ἡ βασιληίη». Ο αιώνας είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς· του παιδιού η βασιλεία.

Ηράκλειτος, απόσπασμα 52 (H. Diels and W. Kranz, Die Fragmente der Vorsokratiker, vol. 1, 6th ed., Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).

«Πέρασε ακόμα ένας χρόνος». Μια κλισέ διατύπωση σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία. Αναπολήσεις, αναλύσεις, εκτιμήσεις για ό,τι έφυγε. Ευχές, φόβοι, προσδοκίες για εκείνο που έρχεται κατά δω. Κι όλα έωλα. Εφυγε ό,τι δείχνει ότι έφυγε;

Στ' αλήθεια πλησιάζει αυτό που φαντάζει ότι έρχεται προς το μέρος μας; Κι ο χρόνος είναι χρόνος; Υπάρχει αυτή η διάσταση ή μήπως, όπως ισχυρίζεται μερίδα επιστημόνων, ο χρόνος είναι μια διακύμανση του χώρου;
Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι διακριτά ή μια ενότητα; Ολος αυτός ο χείμαρρος των δευτερολέπτων, των ημερών και των μικρών και μεγάλων ενιαυτών είναι μήπως μια στιγμή, την οποία εμείς οι πεπερασμένοι, οι φευγαλέοι (οι «ίσκιοι των ονείρων», όπως λέει ο Πίνδαρος στον όγδοο Πυθιόνικό του) βιώνουμε σαν κάτι μικρό όταν περνάμε καλά και σαν ατέλειωτο όταν η ψυχική και η σωματική αλγηδόνα επιμηκύνουν τις στιγμές στη νιοστή δύναμή τους; Τις απαντήσεις σε όλα θα μας τις δώσει το μικρό παιδί που παίζει με τους πεσσούς του, αδιάφορο για οτιδήποτε άλλο εκτός από το παίγνιο. Αυτό το παιδί, που είδε ο Ηράκλειτος να παίζει και όλοι μας γνωρίζουμε ότι έχει εξουσία πάνω μας, είναι ένα από τα κλειδιά που ανοίγουν τις πύλες του νοήματος του βίου.
Να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο... ποιητής είναι λιγάκι δύσκολο. Ακόμα ερίζουν οι «ειδικοί» (ειδικός είναι αυτός που δεν μπορεί να δημιουργήσει, αλλά μόνο να κρίνει τις δημιουργίες άλλων) για τον συμβολισμό της

(Σχεδόν) ἕνας χρόνος Τραμπ

Στη μεγάλη εἰκόνα, μέ γκρίζο χρῶμα χρωματίστηκε ἡ ἐπικράτεια τοῦ Ἰσλαμικοῦ Κράτους ἐπί Ὀμπάμα (ἀριστερά) καί  ἐπί Τραμπ (δεξιά).

Ὁ Τραμπ ἀνέλαβε στίς 20 Ἰανουαρίου 2017. Οἱ συνήθεις φιλελέδες, χιλαρόπληκτοι, κλιντονίζοντες, ἀριστερίζοντες καί λοιποί συγγενεῖς, ἀλλά καί οἱ ὁμοτράπεζοι καί σύμπαντες οἱ νεοταξίτες μισθωτοί, ἔλεγαν ὅτι μέ τόν Τραμπ θά ἔρθει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου, θά ἔχουμε πυρηνικό πόλεμο, ἡ Ἀμερική θά ἐξευτελιστεῖ, οἱ διάσημοι Ἀμερικανοί καλλιτέχνες θά μεταναστεύσουν στόν Καναδά καί στήν Εὐρώπη (πολλοί τό ὑποσχέθηκαν, οὐδείς τό έπραξε) καί -πάνω ἀπ' ὅλα- ὅτι τά τρομοκρατικά χτυπήματα θά πλήθαιναν καί πώς τό Ἰσλαμικό Κράτος θά ἐξαπλωνόταν ἀκόμα περισσότερο.

Ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ἀναλογιζόμενος τή συμφορά πού θά χτυποῦσε τόν πλανήτη σέ περίπτωση ἐκλογῆς τοῦ Ντόναλντ Τραμπ, ἔλεγε «νά μή μᾶς βρεῖ αὐτό τό κακό», ἐνῶ τό «τέλος τοῦ κόσμου ὅπως τόν ξέρουμε» μόλις ἐξελέγη ὁ Τραμπ τό ἀνακοίνωσε στό τουίτερ ὁ

Έτερος Εγώ (official full movie)

Νά γίνουμε σάν αὐτούς!

Στο Λευϊτικό (24.20) παρατίθεται ἡ συνταγή τοῦ ἰσοδύναμου τετελεσμένου: «σύντριμμα ἀντί συντρίμματος, ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ, ὀδόντα ἀντί ὀδόντος».

Εἴθε στή νέα χρονιά νά κυριαρχήσει στόν νοῦ καί στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων ἡ θέληση γιά ζωή. Αὐτή εἶναι μία βασική εὐχή γιά τό 2018 πού εἰσῆλθε φουριόζο, μέ τήν Τουρκία νά ἀπειλεῖ τούς Ἕλληνες ὅτι «δέν θά μείνει χώρα γιά νά προστατεύσετε».

Συνήθως ὅλοι εὔχονται νά πρυτανεύει ἡ λογική, ἀλλά ἐπειδή ὅλοι οἱ δεῖκτες τοῦ ἱστορικοῦ ρολογιοῦ ἔχουν φτάσει στό παρά τίποτα, καλό εἶναι νά πρυτανεύσει τό ἔνστικτο τῆς αὐτοσυντήρησης. Τήν λογική οὕτως ἤ ἄλλως ἔχουν ἀναλάβει ἐργολαβικά νά τή στρεβλώνουν ὅλοι οἱ μηχανισμοί κυρίαρχης ἰδεολογίας: κατεστημένα ΜΜΕ, κόμματα, πανεπιστήμια, «ἐνσωματωμένοι» (σάν γλόμποι μπαγιονέτ) στό σύστημα «πνευματικοί ἄνθρωποι» καί δέν συμμαζεύεται…

Προέχει νά ἐπιβιώσουμε καί ὅλα τά ὑπόλοιπα θά ἀκολουθήσουν. Ἕνα ἀπό τά κλασικά κόλπα ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν τῆς χώρας εἶναι τό φύτεμα δικῶν τους στόν ἐθνικό κορμό, οἱ ὁποῖοι ἐπαναλαμβάνουν ὅπως

Ὅταν ἡ ἀρχαία Ἀθήνα ἐπέβαλε ΦΠΑ 5%

Ἑνός κακοῦ μύρια ἕπονται καί μία φορολογικῆς «μεταρρύθμισης» ἑπόταν ἡ ὁλοκληρωτική καταστροφή τῆς καρδιᾶς τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου.

Γιά ἀρχή ἄς διαβάσουμε στόν Θουκυδίδη (Ἄπαντα, τόμος 7, Ἱστοριῶν Ζ, κεφ. 28, ἐκδόσεις Κάκτος, σ.69): «Γιά τόν λόγο αὐτόν, κεῖνον τόν καιρό, κι ἀπό τίς ζημιές πού πάθαιναν ἐξαιτίας τῆς Δεκέλειας καί ἀπό τίς ἄλλες δαπάνες πού βαριές ἔπεσαν ἐπάνω τους, τά οἰκονομικά τους στένεψαν πολύ. Αὐτή τήν ἐποχή ἐπέβαλαν στούς ὑπηκόους τους νά πληρώνουν, ἀντί γιά τόν ὁρισμένο ἐτήσιο φόρο, τό ἕνα εἰκοστό τῆς ἀξίας τῶν ὅσων εἰσάγονταν καί ἐξάγονταν ἀπό τά λιμάνια τους, νομίζοντας ὅτι ἔτσι θά 'χαν μεγαλύτερα ἔσοδα. Τα ἔξοδα δέν ἦταν πιά ὅσα καί πρίν, ἀλλά αὐξήθηκαν πολύ, ἔγιναν ἀνάλογα πρός τήν ἔκταση πού πῆρε ὁ πόλεμος, ἐνῶ, ἀντίθετα, τά ἔσοδα κάθε μέρα μειώνονταν».

Οἱ Ἀθηναῖοι, πάνω στήν τούρλα τῆς ἀκμῆς, τήν ψώνισαν. Ἡ μύτη τους ψήλωσε καί πῆγε στά οὐράνια καί τά μυαλά πῆγαν νά τήν ἀκολουθήσουν κι ἔφυγαν ἀπό τό τσερβέλο. Ἄνοιξαν πολεμικά νταραβέρια μέ τούς Σπαρτιάτες κι ἔκαναν ἀπό πάνω (ἄτιμο ταμάχι) μία ξεγυρισμένη σικελική ἐκστρατεία πού τούς βγῆκε

Ευαγγελία Λιάκου (1949 – 2017). Αποχαιρετισμός στην μητέρα μου.

Η μαμά μικρή, όταν έκανε μαθήματα μπαλέτου.

«Πέθανε ο θεός, πέθανα κι εγώ». Αυτές ήταν οι βασικές σκέψεις που έκανα το 2017.

22 Μαρτίου 2017. Μεσημέρι. «Πέθανε ο θεός, πέθανα κι εγώ». Αυτές ήταν οι πρώτες σκέψεις μου την στιγμή που άκουσα από το τηλέφωνο τα ουρλιαχτά της αδελφής μου. Βρισκόταν στο σπίτι στον Πειραιά. Μόλις είχε βρει την μαμά στο πάτωμα. Παγωμένη. Νεκρή. Εγκεφαλικό. Ετών 67. Το παγωμένο χέρι του Άδη απλώθηκε μέχρι εμάς. Για τα καλά. Έσφιξε αστραπιαία, έπληξε ακαριαία. Το βασίλειο του Πλούτωνα κατέστη ο τόπος όπου η χαρά μας, η μαμά μας, κάνει διακοπές αορίστου χρόνου λήξεως. Θέλοντας και μη, έπειτα από αυτό, ο θάνατος αποτελεί καθημερινό θέμα των λογισμών και των συζητήσεών μας.

«Πέθανε ο θεός, πέθανα κι εγώ». Από το κάπου βρέθηκα στον Άδη σε χρόνο μηδενικό. Όσο να σηκωθεί το τηλέφωνο σε μια κλήση και να ακούσω το ίχνος του σπαραγμού που αφήνει ο Χάρος σε όσους κι όσες απομένουν. Από εκείνη την στιγμή κι έπειτα ένα κομμάτι μου δεν ασχολείται με τίποτε άλλο παρά μέσω του νου να προσπαθώ να ξεγλιστρήσω πίσω από τα βαριά, τα αδιαφανή, κατάμαυρα παραπετάσματα του Άδη και να την δω, να μάθω κάτι. Είναι καλά; Είναι ή απλά δεν είναι; Κι αν είναι πώς περνά; Κι αν δεν είναι τι σημαίνει να μην είσαι; Παρηγοριά στο να μην είσαι μπορείς να βρεις προσπαθώντας να σκεφτείς, να θυμηθείς πριν την γέννησή σου. Σε ένοιαζε κάτι; Όχι. Σε έθλιβε κάτι; Όχι. Πάλι καλά. Το μηδέν που μας πολιορκεί, το χάος που μας απειλεί, είναι και μια καταφυγή. Ίσως.

Η πίστη μου παλινδρομεί, έρχεται και φεύγει σαν τα πάθη του νερού, την πλημμυρίδα και την άμπωτη. Θέλω να πιστεύω και λίγες φορές τα καταφέρνω. Άλλες φορές, δεν δύναμαι. Τις περισσότερες αποφεύγω να επιστρέφω νοερά στον τόπο της απώλειας και κάνω εσωτερικές ασκήσεις σκληρότητας και σιγής. Αυτό λειτουργεί, τελικά. Έχω σιωπήσει φέτος. Αρκετά. Και σκληραίνω. Πολύ. Δεν γίνεται αλλιώς.

Είμαι τυχερός, υπό μίαν έννοια. Μια θερμή ακτίδα φωτός και άσβεστης ελπίδας, διαρκής, έντονη και αδιαλείπτως παρούσα μέχρι τα 48 μου. Πάλι καλά. Άλλοι/ες δεν το έχουν νιώσει ποτέ. Ορισμένοι/ες το έζησαν λίγο, ίσα-ίσα για να διαρκέσει ο πόνος της απώλειας για μεγάλο υπόλοιπο βίου.

«Πέθανε ο θεός, πέθανα κι εγώ». Η μητέρα είναι ό,τι πλησιέστερο σε Θεό έχω συναντήσει. Μια από τις πρώτες-πρώτες αναμνήσεις μου είναι το σκοτάδι της νύχτας και το χέρι μου να απλώνεται μέσα από τα κάγκελα της κούνιας για να βρει εκείνο της μητέρας μου. Το άπλωνε και εκείνη και μ’ άγγιζε με τα ακροδάχτυλά της. Τότε ησύχαζα κι ερχόταν ο ύπνος. Μόνο τότε ησύχαζα. Μεγαλώνοντας είδα την «δημιουργία του Αδάμ», την νωπογραφία του Μικελάντζελο. Η κίνηση, όσα φανερώνει κι όσα κρύβει το βλέμμα του Αδάμ παραπέμπουν σε παιδί, σε βρέφος.

Σίγουρα η μητέρα είναι ό,τι πιο κοντά στον Θεό μπορούμε να έχουμε. Αγαπά άνευ όρων. Βαθιά. Χωρίς ανταλλάγματα. Ήσυχα. Εσωτερικά. Υπερασπίζεται το δημιούργημα μέχρι τέλους, του δικού της τέλους. Κι εγώ έχασα έναν ολόκληρο Θεό. Αδιάψευστο τεκμήριο το