Ἡ τέλεια συνταγὴ τῆς ἀποτυχίας εἶναι νὰ εἶσαι άμπαλος καὶ νὰ στηρίζεις τὸ παιχνίδι σου στὰ αὐτογκὸλ τοῦ ἀντιπάλου.
Mιὰ ἀπὸ τὶς καλύτερες ἀτάκες ποὺ κυκλοφορεῖ στὸ διαδίκτυο εἶναι ἡ ἀκόλουθη: «Πρὶν χαρεῖς γιὰ τὴν πιθανὴ πτώση Ερντογάν, σκέψου ὅτι καὶ ὁ διάδοχὸς του Τοῦρκος θὰ εἶναι». Αὐτὴ ἡ φράση συμπυκνώνει σὲ λίγες λέξεις μία ἀπὸ τὶς ἀρρώστιες ποὺ σιγοτρώνε τὰ σωθικὰ τοῦ ἔθνους μας. Ἡ χλομή, ἀπὸ χίλιες μεριὲς ἐκβιαζόμενη, ἀνίδεη, ἀνήμπορη, ἀφελληνισμένη κι ἑτερόφωτη ἡγέτιδα τάξη τῆς χώρας ἔχει παρασύρει καὶ τὸν λαὸ νὰ πιστεύει τὴν -ἐντελῶς ἀνυπόστατη- θεωρία ὅτι μία κακὴ τουρκικὴ ἡγεσία, ἕνα «στραβοπάτημα» τῆς γείτονος μπορεῖ νὰ «σώσει τὴν παρτίδα», ποὺ χάνουμε ἐδῶ καὶ περίπου ἕναν αἰῶνα, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ οἱ «σύμμαχοὶ» μας παρακολουθοῦσαν ἀμέριμνοι τοὺς Ἕλληνες τῆς Σμύρνης νὰ μακελεύονται ἀπὸ τὰ ἀνθρωπόμορφα κτήνη τοῦ Κεμάλ. Δυστυχῶς, ἡ συλλογικὴ ἐπιτυχία καὶ ἀποτυχία εἶναι ἀποτέλεσμα διαδικασίας. Δὲν εἶναι μία ἀστραπὴ ποὺ χάνεται τὴν ἴδια ὥρα ποὺ τὴ βλέπεις.
Ὅλα τὰ βήματα ποὺ κάνουν οἱ ἑλληνόφωνες ἡγεσίες τὶς τελευταῖες δεκαετίες ὁδηγοῦν στὴν
