Οι ημέρες που παρέρχονται

Κάθε χρόνο, η γιαγιά, όταν φεύγαμε από τη Σύρο, χαιρετούσε συγκινημένη το νησί, σαν να ήταν η τελευταία φορά. Μου φαινόταν παράλογο να το κάνει αυτό. Κι η τελευταία φορά ήλθε. Και πέρασαν τα χρόνια. Και μου φαίνεται παράλογο να μην βλέπω τους τόπους και τους ανθρώπους με την αίσθηση της τελευταίας φοράς.

Το νικηφόρο παρελθόν

Επισήμως δεν ομολογείται. Ανεπισήμως, όμως, ουκ ολίγοι οπαδοί της φωσφοριζέ ροζ Αριστεράς τρέμουν στη θέα ενός... τάφου.

Ο τάφος που προκαλεί ανατριχίλες, ρίγη και κομμάρες στους λατρευτές ενός ανύπαρκτου θεού είναι αυτός της Αμφίπολης. Οι θρησκευάμενοι του τίποτα είναι κάτι τύποι που συνήθως βαριούνται να δουλέψουν και δουλεύουν τους άλλους, απομυζώντας κρατικά κονδύλια και κούφια χειροκροτήματα. Στην Αμφίπολη ο τάφος είναι αρχαίος και σίγουρα κρύβει μέσα του σημαντικότερα ευρήματα από την τσατσάρα για το μουσάκι του Λένιν ή την φυσαρμόνικα του μακαρίτη Λεωνίδα Κύρκου. Οι της φωσφοριζέ ροζ Αριστεράς (αλλά και της ερυθράς) πάσχουν από ένα λίαν ευεξήγητο σύνδρομο, το οποίο αφορά την αρχαία ελληνική ιστορία. Επειδή όλα τα γεγονότα της ελληνικής αρχαιότητας είχαν την... ατυχία να συμβούν προ Μαρξ -άρα έμειναν ανεπηρέαστα από την συστηματική μπουρδολογία του- οι ελληνόφωνοι της προόδου, των δικαιωμάτων, της οικολογίας και της αμπελοφιλοσοφίας, όποτε γίνεται λόγος για τους αρχαίους...

Κληρονομικό χάρισμα

Είσαι υπουργός και ψάχνεις για κονδύλια; Πιέζεσαι από την τρόικα; Θέλεις επαναφορά στα επίπεδα του 2008; Υπάρχει λύση!  

Ιδού ένα από τα πολλά και ενδιαφέροντα διαφημιστικά φυλλάδια, τα οποία (σε αντίθεση με την τρόικα και την κυβέρνηση) υπόσχονται άμεση εξεύρεση λύσης, ακόμα και στα πιο... φαντασμαγορικά και ανυπέρβλητα προβλήματα. Μου διενεμήθη στην είσοδο του κτιρίου όπου στεγάζεται η «δημοκρατία», στο Παγκράτι: «Δάσκαλος Xarim. Ταχύτατη δράση. Εχέμυθος και αποτελεσματικός. Κληρονομικό χάρισμα. Πληρωμή κατόπιν 10 μέρες αποτελέσματος. Δύναμη Μέντιουμ – Υπνωτιστής – Θεραπευτής».
Ο ειδήμων περί τα μεταφυσικά και αυτά που λένε οι Άγγλοι «μάμπο-τζάμπο» σου δίνει κι έναν ασφαλή μπούσουλα. Για να εντοπίσει ο υποψήφιος πελάτης το ουράνιο ή καταχθόνιο πρόβλημα που αντιμετωπίζεις, παραθέτει στο ευσύνοπτο κείμενό του και συμπτωματολογία: «Εάν έχετε τα ακόλουθα συμπτώματα: Αίσθηση τσιμπήματος στο δέρμα σας (σ.σ.: δεν διευκρινίζει την υπόθεση των κουνουπιών). Αίσθηση βάρους στους ώμους σας ή

Αρχαίοι δούλοι, νέοι «ελεύθεροι πολίτες»

Λεπτομέρεια από το έργο «Η Σχολή των Αθηνών». Νωπογραφία του Ραφαήλ. Στα αριστερά διακρίνουμε τον Πλάτωνα, δεξιά τον Αριστοτέλη. 

«Τρία πράγματα κάνουν τη ζωή του δούλου: η δουλειά, η τιμωρία και η τροφή. Το να μην τιμωρούνται και να μην δουλεύουν αλλά να τους παρέχεται τροφή τους κάνει αλαζονικούς∙ αλλά και το να δουλεύουν και να τιμωρούνται χωρίς να παίρνουν τροφή, είναι βιαιοπραγία και τους εξασθενεί. Απομένει λοιπόν να τους παρέχουμε εργασία και τροφή ικανοποιητική∙ γιατί δεν είναι δυνατόν να αφεντεύεις αμίσθωτους. [...] Οι καλύτεροι εργάτες θα ήσαν αυτοί που δεν είναι ούτε υπερβολικά δειλοί ούτε υπερβολικά ανδρείοι. Και οι δυο αυτές ακρότητες είναι δείγματα κακά∙ υπερβολικά δειλοί δεν αντέχουν πολλά και οι υψηλόφρονες δεν εξουσιάζονται εύκολα». 
Αριστοτέλους, «Οικονομικός Πρώτος», Άπαντα, Τόμος 4, εκδόσεις Κάκτος, σελ. 266-67

Είναι χιλιάδες οι φορές που κοιταζόμαστε στον καθρέφτη δίχως να παρατηρούμε τα σημάδια που αφήνει ο χρόνος επάνω μας. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μένουμε απαράλλαχτοι, ανέγγιχτοι από το διάβα των καιρών μέχρι που διαπιστώνουμε με δέος, θλίψη και φόβο το αντίθετο. Ένα μικρό ή μεγαλύτερο άλγος που ξεσπάει ξαφνικά. Η απώλεια κάποιου προσώπου που υπήρχε μέσα στη ζωή μας. Μια παλιά φωτογραφία που πέφτει στα χέρια μας. Μια ανάμνηση που ξεπηδά από κάποιον μακρινό ήχο, μια μυρωδιά, από την αφή αντικειμένου που είχαμε λησμονήσει την ύπαρξή του. Όλα τα παραπάνω ενεργοποιούν αυτό για το οποίο ο εγκέφαλος, σπλαχνικά, μας παραπλανά με άλλα ερεθίσματα ούτως ώστε να το λησμονούμε: την αίσθηση της φθοράς και του επερχόμενου τέλους.
Μόλις θυμηθούμε το αναπόφευκτο, η εικόνα μας στον καθρέφτη φωτίζεται με μια

Συντρίμ τημ

Αρχαίο κάλλος, νέος κάλος. 

Η Σοφία Βούλτεψη δεν είναι η αιτία της κυβερνητικής πολιτικής αλλά η ύστατη συνέπειά της. Της ανήκει δικαιωματικά μερτικό των επιτευγμάτων!


Η θεαματική αποτυχία μπορεί να είναι ευκολότερη από την επιτυχία αλλά προσφέρει εξίσου καλό θέαμα. Αν δεν την λούζεσαι εσύ, μπορεί να γελάσεις κιόλας με την καρδιά σου εξαιτίας της. Στην ελληνική περίπτωση το γέλιο είναι άφθονο – όσο και το χρέος που διογκώνεται κατά τη διάρκεια της υπερπροσπάθειας να μειωθεί. Μπροστάρηδες στην πρωτοποριακή αυτοσχεδιαστική κωμωδία «Σωτηρία 2014» είναι αρκετά εκλεκτά στελέχη της κυβέρνησης. Η Σοφία Βούλτεψη, μια ατρόμητη κασκαντέρ της επίσημης «ενημέρωσης» αποτελεί βασική πρωταγωνίστρια της παράστασης. Είναι μεν ευνοημένη από τον σκηνοθέτη -μια και της έχει δώσει ρόλο, όπου μπορεί να εκτοξεύσει δεκάδες αμίμητες ατάκες- αλλά το πηγαίο ταλέντο της, η άγνοια κινδύνου, η περιφρόνηση κάθε

Προωθήσατε λαχανικά εδώ!

Τέρμα οι χωματερές. Οποιος να ξεστοκάρει αγγούρια θέλει να τα πάει στου Βαγγέλη! Ξεγλιστράει σαν το χέλι, είναι ζάχαρη είναι μέλι

Η κατάσταση έχει ως εξής: Οι Δυτικοί θέλουν να κάνουν τσαλίμια, ντρίμπλες και τζιτζιμιτζιριές στους Ρώσους. Οι Ρώσοι είναι δύσκολοι άνθρωποι. Δεν τους αρέσει η ιδέα να κοπρίζουν στην αυλή τους οι ξένοι. Μόλις δουν κάτι τέτοιο, αρχίζουν τις κλοτσιές στους ροδαλούς και πάντα πρόθυμους πισινούς της Δύσεως. Οι κλοτσιές τους, ιστορικά, αποδεικνύονται πειστικότατα διπλωματικά εργαλεία επίλυσης διαφορών. Οι Δυτικοί, άμα τη παραλαβή της πρώτης ντουζίνας λακτισμάτων, κάνουν πίσω. Ετσι έχει γράψει έως σήμερα το κοντέρ, αυτά σας λέμε μετά πάσης βεβαιότητος.
Το κακόν της υποθέσεως είναι ότι εμείς οι Ελληνες, που είμαστε από μόνοι μας παράταξη γι' αυτό δεν ανήκουμε σε καμία, τρώμε

Το τέλος των αυτοκρατοριών

«Το χτίσιμο του πύργου της Βαβέλ». Έργο του Lucas van Valckenborch (1535-1597).

«Κατέχουν σήμερα οι Αχαιοί την Τροία. Φαντάζομαι, θ' ακούωνται στην πόλη ευδιάκριτες φωνές. Αν χύσης σ' ένα πιάτο ξείδι και λάδι, δεν θάλεγες ποτέ πως σμείγουν φιλικά. Θα ξεχωρίζουν οι φωνές νικητών και νικημένων, όπως ξεχωρίζει η αντίθετή τους τύχη».
Αισχύλου, «Αγαμέμνων», στ. 320-325, Άπαντα Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, εκδ. Πάπυρος

Αυτό το έργο του Αισχύλου είναι πολυεπίπεδο, βρίθει συμβολισμών και συγκαλυμμένων μηνυμάτων. Δεν είναι τυχαίο στον «Αγαμέμνονα», για πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία, γίνεται σαφής μνεία στον αριθμό 666 (στ. 32-33) – και μάλιστα ως καλός οιωνός! Ο Αισχύλος ήταν μυημένος στα Ελευσίνια μυστήρια και οι «εσωτερικού χαρακτήρα» αναφορές του λίγο έλειψαν να τον οδηγήσουν στον θάνατο αφού κατηγορήθηκε πως διά των έργων του αποκάλυπτε «άρρητα μυστήρια».
Ωστόσο, τα λόγια της Κλυταιμνήστρας στο απόσπασμα που παρατέθηκε στην αρχή του κειμένου δεν έχουν «αποκρυφιστικό-μυστηριακό» νόημα. Είναι μεν προφητικά, μια και επιβεβαιώνονται κάθε τόσο αλλά η ευστοχία τους οφείλεται στην

Περασμένες μου απάτες

Στέλεχος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής διαβουλεύεται με εγνωσμένου κύρους λειτουργό του Τύπου για το περιεχόμενο τροπολογίας.

Είναι κρίμα να απασχολούμε ολόκληρη Βουλή για να νομοθετεί για τα δίκαια του μπετατζή. Γράψε νόμο λογιστή, δώσε το στον υλατζή, αύριο να τυπωθεί!

Είναι παράξενο αλλά γίνεται. Η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα σε κάνει να θυμάσαι και να σιγοτραγουδάς επιτυχίες του ασύγκριτου διδύμου Χιώτης – Λίντα. Αύγουστο μήνα, ρεμβάζεις στο κέντρο της Αθήνας, στην μαγευτική Κυψέλη. Διαβάζεις αμέριμνος το εκκαθαριστικό της εφορίας, διστάζεις να μπεις στα ιντερνέτια για να δεις πόσο θα σου 'ρθει ο ΕΝΦΙΑ, πίνεις καφέ και δοξάζεις τον Θεό που δεν σου έχουν κατασχέσει ακόμα το μπρίκι (μαζί με το πετρογκαζάκι). Ξάφνου, το βλέμμα σου κουντράει στην πεμπτουσία της συγκυβερνητικής πολιτικής. Μια τροπολογία που κατετέθη νύχτα. Σαν τις παραγγελιές στα κέντρα που σαν

Η ποινικοποίηση της νίκης

Το πρόβλημα που έχει το καθεστώς με προσωπικότητες όπως ο Ιωάννης Μεταξάς δεν σχετίζεται με το πολίτευμα αλλά κυρίως με το γεγονός ότι νίκησε...

Σαν σήμερα στις 4 Αυγούστου, το έτος 1936, ο συνταγματικός κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς επέβαλε δικτατορία. Λίγους μήνες νωρίτερα, στις 16 Απριλίου 1936 είχε ψηφιστεί από την Βουλή Πρωθυπουργός της Ελλάδος με συντριπτική πλειοψηφία: 241 υπέρ, 16 κατά (του ΚΚΕ), και 4 λευκά... Το πως και το γιατί η χώρα οδηγήθηκε εκεί είναι ένα θέμα που μπορεί εύκολα να ερμηνευτεί. Είναι διαθέσιμες αρκετές πηγές, πλούσια η βιβλιογραφία (πολλών αποχρώσεων) και η ελευθερία της γνώμης -έστω στα χαρτιά- υπάρχει ακόμα.
Ο Ιωάννης Μεταξάς παρότι νίκησε τους Ιταλούς, στάθηκε αγέρωχος ως Έλλην την ώρα των μεγάλων δοκιμασιών, διεύρυνε τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ευνόησε την επιχειρηματικότητα, ισχυροποίησε τη διεθνή θέση της χώρας και έγινε η αιτία να δοθούν στον αγωνιζόμενο λαό μας τα Δωδεκάνησα (ως έπαθλο του «ΟΧΙ»), συκοφαντείται ανηλεώς από όλες τις παρατάξεις: από τη σοσιαλδημοκρατία και τους αριστερούς μέχρι την σεσημασμένη λουκουμοδεξιά με τα φούτερ στους ώμους. Ο λόγος είναι προφανής. Νίκησε μια