Ευμενίδες για τους Έλληνες

Ο ναός του Απόλλωνος στους Δελφούς

Απόλλων: «Δεν θα σ' εγκαταλείψω. Ως το τέλος θάμαι κοντά σου φύλακας• αλλά και μακριά αν είμαι, δεν θα φανώ ήπιος στους εχθρούς σου. [...] Όμως εσύ να φεύγης ποτέ μην κουρασθής• γιατί θα σε καταδιώκουν επάνω στην απέραντη ξηρά, πάντα, και όταν σε γη σε φέρουν τα πλανητικά σου βήματα και όταν από θάλασσα κι από νησιά περνάς. Και μην κουράζεσαι να υποφέρης τούτον σου τον κόπο, ως που να φτάσης στην πόλι της Παλλάδος και να καθίσης αγκαλιάζοντας το παλαιό της άγαλμα».
Αισχύλου, «Ευμενίδες», στ. 64-80, εκδόσεις Πάπυρος, σελ. 27

Ο ίδιος ο Απόλλων μιλάει σ' αυτό το απόσπασμα. Απευθύνεται στον Ορέστη, που σκότωσε τη μητέρα του, Κλυταιμήστρα, και τον εραστή της, Αίγισθο και τον κυνηγούν οι Ερινύες. Ο νουνεχής θεός του ελληνικού φωτός καθησυχάζει τον Ορέστη για το μέλλον του και για την ισορροπία της ταραγμένης ψυχής του. Παραμένει φίλα διακείμενος προς τον

«Κυριακάτικη δημοκρατία»: Αποκαλύψεις φωτιά για τον Άδωνι Γεωργιάδη

Στην «κυριακάτικη δημοκρατία» όλες οι ειδήσεις που δεν θα ήθελε να μαθευτούν ο φανατικότερος υπερασπιστής του μνημονίου και της τρόικας. Το ΣΔΟΕ, οι αποδείξεις που δεν έκοβε και οι καταγγελίες του Γιώργου Καρατζαφέρη αλλά και ενός απλού πολίτη που κατέφυγε στις αρχές. Οι φορές που γλίτωσε από άρση ασυλίας και οι κατηγορίες που τον βαρύνουν. Όλα στην «κυριακάτικη δημοκρατία».

Το τέλος του Σαμαρά

Να είμαστε ειλικρινείς. Ο Τσίπρας με την στάση του διέσυρε τον δοσίλογο Σαμαρά. Ο άθεος, βυσματούχος ακροαριστερός, μέχρι να κάνει κωλοτούμπα, το πάλεψε. Ο άχρηστος θεομπαίχτης χλεχλές δεν διαπραγματεύτηκε τίποτα. Τώρα αποχαιρετά την καρέκλα του αρχηγού της ΝΔ που διέλυσε. Του αξίζουν όλες οι εξεταστικές του κόσμου (και όσα συνεπάγονται αυτές).

Εξκαλιμπούρδες της προπαγάνδας

Στο κέντρο ο βασιλεύς Τσίπραχαντ. Αριστερά ο μάγος Γλέζλιν. Δεξιά η σαγηνευτική Ραχήλ. Ο φάκελος με τα 525 ευρώ λείπει διότι επιστράφηκε.  

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Αυτό του «επιτυχημένου» επικοινωνιολόγου που νομίζει ότι άπαντες είναι χαχόλοι.

Είναι ωραία τώρα το καταχείμωνο να καθόμαστε γύρω από το τζάκι και να ακούμε όμορφα παραμύθια για ακέραιους πρωθυπουργούς, που καβαλάνε το αφηνιασμένο άτι του σκισίματος του μνημονίου, φοράνε την τσίγκινη πανοπλία της ροζ Αριστεράς και σώζουν την πριγκηποπούλα Οικονομία από τα νύχια του Τεύτονα δράκοντα, τον οποίο έχει ως κατοικίδιο μια βαριεστημένη οικοκυρά με ανθελληνικά αισθήματα. Το λαϊκό φολκλόρ για τον σερ Τσίπραχαντ και τον λόρδο Βαρουφάκερ και

Προπαγάνδα μέσω φωτογραφιών

Η φωτογραφία αυτή έχει τίτλο: "H Ελλάδα απορρίπτει το τελεσίγραφο της παράτασης του προγράμματος έπειτα από ατελέσφορες διαπραγματεύσεις". Το πλάνο τραβήχτηκε στο Πότσνταμ της Γερμανίας και

Πώς ο Προκόπης Παυλόπουλος γελούσε την ημέρα της δολοφονίας Γρηγορόπουλου

Ήταν υπουργός Εσωτερικών (κακή μας ώρα) ο άνθρωπος που άφησε την Αθήνα να καεί. Και γελούσε με αστειάκια στην συνέντευξη τύπου.

Παυλόπουλος: ευχαριστώ τους μετανάστες που διάλεξαν την Ελλάδα

Ο απόστρατος Χλαπάτσας

Στη σειρά «Της Ελλάδος τα παιδιά», που σατίριζε την καθημερινότητα «βυσματιών» σμηνιτών ο πιο αξιοπρόσεκτος ρόλος ήταν αυτός του ρουφιάνου.

Ο καταδότης των συμπαθέστατων σμηνιτών, εκείνος που «έδινε» στεγνά και άνευ τύψεων τους πάντες για τα πάντα στον σμήναρχο Κάκαλο (Γιάννης Μπέζος) είχε το παρατσούκλι Χλαπάτσας. Το όνομα του χαρακτήρα ήταν Τρύφων Σπιουνέας και τον ενσάρκωνε με απεχθή χάρη και ανυπέρβλητη ακρίβεια ο ηθοποιός Δημήτρης Φραγκιόγλου. Όταν οι υπόλοιποι σμηνίτες λούφαραν, κοιμόντουσαν εν ώρα υπηρεσίας, φλέρταραν, θορυβούσαν, ασχημονούσαν, ασκούσαν πλημμελώς τα ανύπαρκτα καθήκοντά τους, ο Χλαπάτσας ήταν εκεί για να...

Η τραγική ιερότητα της Ελλάδας

Το ιερό της Αθηνάς Προναίας στους Δελφούς.

«Ω Βάκχε πολυονόματε, καμάρι της θυγατέρας του Κάδμου και γιε του Δία που βαριά βροντά, συ που προστατεύεις την ξακουστή Ιταλία και βασιλεύεις στις κοσμοσύχναστες πεδιάδες της Ελευσίνιας Δήμητρας, που κάθεσαι στην Θήβα την πανάρχαια μητρόπολι των Βακχίδων, κοντά στα ρέματα τα υγρά του Ισμηνού, στον τόπο όπου σπάρθηκαν τα δόντια του άγριου δράκοντα. Απ' το δίκορφο βουνό του Παρνασσού όπου χορεύουν στην αράδα οι Κωρύκιες νύμφες, οι Βακχίδες, σε βλέπει συχνά καπνός από φεγγοβόλα δαδιά κι η βρύση η Κασταλία. Και σένα σε προπέμπουν οι κισσοσκεπασμένες οι βουνοκορφές της Νύσας κι ο πράσινος γιαλός της με τα πολλά αμπέλια, ενώ αντηχούν τραγούδια θεόπνευστα κι αλαλαγμοί κάθε φορά που πας να επισκεφθής τους δόμους της Θήβας».
Σοφοκλέους, «Αντιγόνη», στ. 1115-1136, εκδόσεις Πάπυρος.

Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης. Τρεις αδιαφιλονίκητοι, αιώνιοι πρωταθλητές των ατερμάτιστων δραματικών αγώνων, τους οποίους οι ίδιοι ίδρυσαν όταν τελειοποίησαν τα γεννήματα του γάμου των επών με τους διθυράμβους, εκεί που τελετάρχες ήταν οι  θεοί των Ελλήνων. Έχουν διαφορές οι τεχνικές τους

Σαμαρά άκου τον Αλέφαντο να καταλάβεις την κατάντια σου και άντε γεια

Ο Ελληνισμός ως ενέργεια και δράση

«Η Σχολή των Αθηνών». Νωπογραφία του Ραφαήλ, που βρίσκεται στο Αποστολικό Παλάτι στο Βατικανό.

«Όταν η φιλία βασίζεται στην ανισότητα, εκείνοι που υπερέχουν σε πλούτη ή κάτι άλλο παρόμοιο δεν πιστεύουν ότι πρέπει αυτοί να αγαπούν περισσότερο, αλλά να τους αγαπούν περισσότερο εκείνοι που έχουν την ανάγκη. Είναι καλύτερα να αγαπά κανείς παρά να αγαπιέται. Το να αγαπά κανείς είναι ενέργεια ηδονής και αγαθό, ενώ δεν προκύπτει καμιά ενέργεια για εκείνον που αγαπιέται μέσα από την κατάσταση αγάπης που τον περιβάλλει. Ακόμα είναι καλύτερο να γνωρίζει κανείς παρά να τον γνωρίζουν∙ γιατί αντικείμενο γνώσης και αγάπης μπορούν να γίνουν και τα άψυχα, ενώ μόνο τα έμψυχα μπορούν να γνωρίζουν και να αγαπούν».
Άπαντα Αριστοτέλους, Ηθικών Μεγάλων Β΄, 1210b 3-11, εκδόσεις Κάκτος, τόμος 4, σελ. 227

Ένα από τα βασικότερα «κλειδιά» κατανόησης της αρχαίας ελληνικής σκέψης είναι η ενέργεια. Όλες οι ιδιότητες του ανθρώπινου είδους ταυτίζονται με την δράση, όχι με την κατάσταση. Η φιλοδοξία του Έλληνα να σκαρφαλώσει μέχρι τον Όλυμπο της ευδαιμονίας, της αρετής, της υστεροφημίας και της ελευθερίας δεν σχετίζεται με ευχές, με συγκυρίες, με οποιοδήποτε απότοκο της παθητικής αντίληψης της ζωής. Αυτά τα είχαν αφήσει οι πρόγονοί μας για άλλους πολιτισμούς, όπου η αδράνεια επέτρεψε στις κεντρομόλες δυνάμεις του χρόνου να σωρεύσουν ύλη πάνω σε ύλη – με όλες τις χθόνιες και χαμηλών συχνοτήτων αντιλήψεις που

Είναι ακόμα ζωντανοί!

Ο λατρεμένος ΓΑΠ, στις οθόνες του Κέντρου Τύπου στο Ζάππειο, κάνει δηλώσεις για τα αποτελέσματα των εκλογών.

Και τι έγινε που δεν μπήκε στη Βουλή; Συνεχίζει απτόητος. Περιμένει δικαίωση από τον χρόνο. Χιλιετίες υπάρχουν, λεφτά όχι. 

Φίλε αναγνώστη, προλαβαίνεις δεν προλαβαίνεις*. Χωρίς περιστροφές και φιοριτούρες πρέπει να μάθεις ότι σήμερα από τις 11:00 το πρωί και μετά δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Πρέπει να ξεκινήσεις και να τελειώσεις τη μέρα σου σκασμένος από το άγχος για τον Γιωργάκη και τη μοίρα του δημοκρατικού σοσιαλισμού στην Ευρώπη και τον κόσμο. Από την ιστοσελίδα του κόμματος του Γιώργου ανακοινούται ότι «η 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ Δημοκρατών Σοσιαλιστών, θα πραγματοποιηθεί, το Σάββατο 7 Φεβρουαρίου, στην Αθήνα – Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (ΣΕΦ), στις 11:00 πμ». Και το καλύτερο ποιο είναι; Ότι η μέρα σου θα αρχίσει με μυσταγωγία. Θα μιλήσει ο ίδιος ο Έλβις του σοσιαλισμού,

Εποχή συγχύσεως

Κουφό ε; Να δηλώνεις Έλλην αλλά να είσαι με τους Γερμανούς επειδή οι Έλληνες που κοντράρουν τους Γερμανούς δεν είναι της αρεσκείας σου...

Το κοιτάς από δω δεν ταιριάζει. Το θωρείς από κει δεν του πάει. Το βλέπεις από πάνω είναι παράταιρο. Το αντικρίζεις από κάτω και δεν κολλάει. Σκέτη δυστοπία. Μια κατάσταση πρωτόγνωρη και δεν θέλεις πολύ να βαρέσεις «τιλτ» που λέγαμε για τα παλιά τα φλιπεράκια. Χρωστάμε, λένε, μαλλιοκέφαλα σε όλους, αλλά οι Γερμανοί κάνουν κουμάντο που, πότε και πόσα θα πληρώσουμε. Οι Γερμανοί μας χρωστούν τρίδιπλα μαλλιοκέφαλα αλλά αυτό δεν μετράει σαν χρέος. Μόνο το δικό μας φέσι φαίνεται. Το δικό τους δεν είναι φέσι αλλά βαυαρικό καπέλο με φτερό, που κρύβει κάνα τρισ ευρώ από το πλιάτσικο της Κατοχής. Αυτοί σκότωναν εμάς λένε εγκληματίες. Σε αυτούς χάρισαν

Ο δαίμονας της κοσμικής εξουσίας

«Ο Θρίαμβος του Θανάτου», έργο του Πήτερ Μπρύγκελ του Πρεσβύτερου, 1562. 

«Όχι η ανάγκη, όχι η επιθυμία – Όχι! Η αγάπη προς την δύναμη είναι ο δαίμονας των ανθρώπων. Τους δίνει τα πάντα, υγεία, τροφή, κατοικία, ψυχαγωγία – αυτοί είναι και παραμένουν δυστυχισμένοι και παράξενοι: γιατί ο δαίμονας περιμένει και περιμένει και θέλει να είναι ικανοποιημένος. Πάρτε τους όλα και ικανοποίησε τούτον: έτσι είναι σχεδόν ευτυχισμένοι – τόσο ευτυχισμένοι όσο είναι δυνατό να είναι άνθρωποι και δαίμονες. Όμως γιατί το λέω πάλι τούτο; Ο Λούθηρος το έχει ήδη πει, και καλύτερα από μένα, στους στίχους: ‘Πάρτε μας το σώμα, το κτήμα, την τιμή, το παιδί και τη γυναίκα: δεν πειράζει – το βασίλειο ωστόσο πρέπει να μείνει σε μας! Ναι, ναι! Το βασίλειο!’» 
Φρειδερίκου Νίτσε, «Ροδαυγή», εκδόσεις Λαδιά, αφορισμός 262, σελ. 170

Ο πρόλογος του βιβλίου, από το οποίο αλιεύθηκε το απόσπασμα, προειδοποιεί: «Μη τον αποκαλέσετε άγιο ή προφήτη. Το απέραντο μέτωπό του θα γεμίσει ρυτίδες από δυσαρέσκεια». Κι όμως, παρά την προειδοποίηση παραμένει εδραία πεποίθηση του υπογράφοντος ότι ο Νίτσε δεν είναι φιλόσοφος αλλά πολυγραφότατος προφήτης. Μαζί μ’ αυτή την σπάνια ιδιότητα διατέλεσε και κοσμοείδωλο με αίμα, σάρκα και χάρισμα ενόρασης. Ένας δύτης στα έγκατα της συνείδησης που έφερνε στην επιφάνεια τους θησαυρούς της αλήθειας που μένουν στα αζήτητα. Κανείς δεν τους διεκδικεί παρά ελάχιστοι. Μια αλήθεια κοστίζει όσο