Φορτώγκα Ἀριστερά καί Σοπενχάουερ

Δέν εἶναι αὐτό πού νομίζετε. Δέν εἶναι χαμερπές νά παίρνεις στεγαστικό ἐπίδομα ὅταν εἶσαι παραλής. Εἶναι φιλοσοφημένη στάση ζωῆς.

Ἡ «δημοκρατία» σέ ἄρθρο τῆς (8/12/2017) γιά τή δημοσιοποίηση τῶν δηλώσεων «πόθεν ἔσχες» τῶν πολιτικῶν (ἔτος 2015) ἀνέφερε γιά τό ὑπουργικό ζεῦγος Παπαδημητρίου - Αντωνοπούλου: «Τον τίτλο τοῦ “χρυσού ὑπουργικοῦ ζευγαριοῦ” διεκδικοῦν ἐπάξια ὁ ὑπουργός Οἰκονομίας καί Ἀνάπτυξης Δ. Παπαδημητρίου καί ἡ σύζυγός του, ἀναπληρώτρια ὑπουργός Ἐργασίας Ράνια Αντωνοπούλου. Τα εἰσοδήματά τους ἀθροιστικά φτάνουν τά 454.000 εὐρώ, ἐνῶ διαθέτουν

Πόσο κοστίζει κάτι ἀνύπαρκτο;

Ψηφίζουμε δαγκωτό ἠλεκτρονικούς πλειστηριασμούς! 

Ξεζουμισμένοι, μπαϊλντισμένοι καί ἀπελπισμένοι ψηφοφόροι περίμεναν κατάργηση τοῦ ΕΝΦΙΑ. Φορολογήθηκε ἀκόμα κι ἡ σακούλα στό σοῦπερ μάρκετ...

Ἡ ευφυΐα εἶναι τό γοητευτικότερο ἀτού τῆς πλάσης. Τη θαυμάζουν, τήν ἐρωτεύονται, προσπαθοῦν νά τήν ἀποκτήσουν ἤ νά τή μιμηθοῦν ἀκόμα κι ὅσοι δέν ἔχουν πολλή. Τόσος καί τέτοιος εἶναι ὁ ἔρωτας τῶν ἀνθρώπων γιά τή νόηση, ὥστε τή βλέπουν ἀκόμα καί ἐκεῖ ὅπου δέν ὑπάρχει! Σάν τή μορφή ἀγαπημένης πού σοῦ λείπει καί τήν αντικρίζεις φευγαλέα στόν δρόμο, στήν ἀγορά, στά μέσα μαζικῆς μεταφοράς, στόν ὕπνο σου, μέχρι τελικά νά διαπιστώσεις ὅτι λείπει, ὅτι ἀπουσιάζει, ὅτι εἶχες ἕνα παρόραμα. Ἔτσι καί μέ τόν ΣΥΡΙΖΑ. Λές: «Ἀποκλείεται! Δέν ὑπάρχει περίπτωση. Κάποιο σχέδιο ὑπάρχει στό παρασκήνιο. Κάποια ἰσχυρή ευφυΐα, ἕνας μέγας νοῦς, πού αρχιτεκτόνησε ὅλα τοῦτα, τά ὁποία ἐκ πρώτης ὄψεως μᾶς πᾶνε ὁλοσούμπιτους στόν γκρεμό, ἀλλά τελικά θά

Ἀσιατική ἀλαζονεία, ἑλληνική νέμεσις

«Ἡ Ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας». Πίνακας τοῦ Κωνσταντίνου Βολανάκἡ (1837-1907)

«Ἄν συντρίψουμε τούς Ἀθηναίους καί τούς γείτονές τους, πού ζοῦν στήν χώρα τοῦ Φρύγα Πέλοπα, θά ἐπεκτείνουμε τόσο τήν Περσία, ὥστε τά σύνορά της θά φτάνουν στόν οὐρανό τοῦ Δία καί ὁ ἥλιος δέν θά βλέπει παρά μόνο χῶρες πού μᾶς ἀνήκουν. Μέ τήν βοήθεια σας, θά διασχίσω ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη καί θά τήν κάνω μία μοναδική χώρα. Γιατί, ἄν ἀληθεύουν ὅσα μοῦ λένε, δέν ὑπάρχει οὔτε μία πόλη ἤ ἔθνος στόν κόσμο πού εἶναι ἱκανό νά μᾶς ἀποκρούσει, μόλις βγάλουμε τά Ἑλληνικά ἔθνη ἀπό τή μέση. Ἔτσι, ἀθῶοι καί ἔνοχοι θά ὑποστοῦν ὅλοι τόν ζυγό τῆς δουλείας».

Ἡροδότου «Ἱστορία 7 - Πολύμνια», κεφ. 8, Ἀθήνα: 1992, ἐκδόσεις Κάκτος, σελ. 47.

Μιά κεντρική ἰδέα πού διαπερνοῦσε τό σύνολο τοῦ ἀρχαίου ἀλλά καί τοῦ νεότερου ἑλληνικοῦ κόσμου ἦταν ἡ σκληρή τιμωρία πού ἐπιφύλασσαν οἱ θεοί γιά ὅλους ὅσοι ξεπερνοῦσαν τό μέτρο.

Ἡ ἀλαζονεία τοῦ ἰσχυροῦ καί ἡ περιφρόνηση τοῦ ἄγραφου νόμου γιά αὐτοκυριαρχία θεωρεῖτο ὅτι ὁδηγοῦσαν στόν ὄλεθρο. Στο 7ο βιβλίο τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἡροδότου ὁ Ξέρξης καί ὁ Μαρδόνιος, μέ τούς λόγους τους, ἀναδεικνύονται σέ πρωταθλητές τῆς ἔπαρσης. Ὁ Ξέρξης ἐπιθυμεῖ, καταλαμβάνοντας τήν Ἑλλάδα, νά ἑνώσει τήν Εὐρώπη σέ μία χώρα, τῆς ὁποίας τά σύνορα θά φτάνουν «στόν οὐρανό τοῦ Δία», ἐνῶ «ἀθῶοι καί ἔνοχοι θά ὑποστοῦν τόν ζυγό τῆς δουλείας». Κάτι σάν τήν παγκοσμιοποίηση πού κηρύσσουν σήμερα οἱ

Ο συγκρατούμενος του Φλωράκη που δεν «πουλά» τη Μακεδονία μας!

Ο παλαίμαχος κομμουνιστής Π. Παπαγαρυφάλλου μιλά για τον ανθελληνικό ρόλο της Αριστεράς και τονίζει πως το ΚΚΕ τρώει το «βρόμικο παντεσπάνι» της Μεταπολίτευσης 

Από την κυριακάτικη δημοκρατία

Ο Παναγιώτης Παπαγαρυφάλλου γεννήθηκε στη Λάρισα το 1931. Στα χρόνια της Κατοχής εντάχθηκε στο ΚΚΕ. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες, Νομικά, Κοινωνικές και Οικονομικές Επιστήμες. Ανέπτυξε φοιτητική συνδικαλιστική δράση στον χώρο των επιστημόνων, από τη θέση του αντιπροέδρου του Συλλόγου Πτυχιούχων της Παντείου Σχολής, της οποίας έγινε επιστημονικός βοηθός το 1964. Απολύθηκε από εκεί το 1967 λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Το 1968 αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ και εκτοπίστηκε για τρία χρόνια στο Παρθένι της Λέρου, όπου, μεταξύ άλλων, γνώρισε και τον Χαρίλαο Φλωράκη. Είναι ένας αεικίνητος λόγιος, βραβευμένος από την Ακαδημία, πολυγραφότατος και παρεμβατικός.
Πάνω απ’ όλα είναι ένας φλογερός Ελληνας πατριώτης, που δεν μασάει τα λόγια του και δεν διστάζει να πικράνει φίλους κι αντιπάλους, εκφράζοντας ανοιχτά όσα θεωρεί ότι είναι ορθά. Δύο από τις απόψεις του που σίγουρα θα ξενίσουν τους πρώην συντρόφους του είναι ότι σήμερα θα υπέγραφε με τα τέσσερα χέρια δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ κι ότι αυτό το

Οἱ πυθαγόρειοι ἀπέφευγαν ὄστρακα καί θαλασσινά

Ἀνθυγιεινό φεστιβάλ οἱ καθαροδευτεριάτικες γουρουνιές μέ τά θαλασσινά, τα μαλάκια καί τά τά ὄστρακα. Οἱ πυθαγόρειοι ἀπέφευγαν ἀρκετές τροφές ἀλλά μαλάκια καί θαλασσινά ἦταν ἀπολύτως ἀντενδεικνυόμενα γιά τούς ἀκροατές τοῦ ὁμακοείου. Στον Πορφύριο «Πυθαγόρου Βίος», (κ. 44) διαβάζουμε: ἀπέχεσθαι δὲ καὶ ἄλλων παρῄνει, οἷον μήτρας τε καὶ τριγλίδος καὶ

Λούφα και αποτροπή

Μην ανησυχείτε για τα ελληνοτουρκικά. Ο Τσίπρας είναι σκυλί του πολέμου, κομάντο, μασάει σίδερα και φτύνει ατσάλι

Κάποιοι Τούρκοι σίγουρα ξέρουν ελληνικά. Και σίγουρα έχουν διαβάσει τη συνέντευξη Τσίπρα στο περιοδικό «Schooligans» (Απρίλιος 2008), όπου ο χαρισματικός πρωθυπουργός εξέφραζε με τον εναργέστερο δυνατό τρόπο την πολεμική αρετή του ιδίου και του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολουθεί χακί απόσπασμα της συνέντευξης:

«Ερώτηση: Συμφωνείς με την κατάργηση της στρατιωτικής θητείας;
Απάντηση: Συμφωνώ με την κατάργηση του στρατού. Να καταργηθούν όλοι οι στρατοί.
Ερ.: Και μέχρι να γίνει αυτό;
Απ.: Μέχρι να γίνει, είμαι υπέρ της ισόχρονης κοινωνικής θητείας. Αντί να πηγαίνεις στρατό, να μπορείς να προσφέρεις κοινωνικές υπηρεσίες.
Ερ.: Εσύ, όταν πήγες στρατό, είχες βάλει βύσμα;
Απ.: Ναι, είχα βάλει. Είχα έναν γνωστό, πασόκο εκείνη την εποχή, τον οποίο τον πήρα τηλέφωνο για να κάνει κάτι και αυτός τα 'κανε χειρότερα. Καλύτερα ήμουν πριν το βύσμα!
Ερ.: Κακοπέρασες;
Απ.: Δεν μπορώ να πω ότι κακοπέρασα, αλλά εκείνη την εποχή αισθανόμουν ότι αν μ’ έπιανες από τη μύτη θα έσκαγα. Στο τέλος, όμως, στάθηκα τυχερός. Είχα βρει έναν νόμο που είχε βγάλει τότε ο Τσοχατζόπουλος, που έλεγε ότι αν είσαι στον στρατό και κατέβεις υποψήφιος βουλευτής παίρνεις προσωρινή απόλυση και

«Τά ψώνια τῆς τελευταίας στιγμῆς»

Δέν ξέρω γιατί, ἀλλά ὅταν ἀκούω γιά «τά ψώνια τῆς τελευταίας στιγμῆς» φαντάζομαι ἕναν ἀλαφιασμένο κυριούλη, ἱδρωμένο καί ἡμιχαρούμενο πού πρόλαβε, νά βγαίνει ἀπό τό σοῦπερ μάρκετ καί νά γίνεται αὐτό στό βίντεο...

Μάνος Μανωλᾶκος

Πρέπει νά ἦταν κοντά στίς δημοτικές ἐκλογές τοῦ 1998. Ὁ Μάνος Μανωλᾶκος εἶχε ἔρθει σέ ἐκδήλωση τοῦ Ἑλληνικοῦ Μετώπου. Πάντα εἶχα τήν ἐντύπωση ὅτι τά ἔλεγε καλύτερα ἀπό ἐμᾶς. Πιό ἀπότομα, πιό ντόμπρα, πιό παραδοσιακά. Ἐμεῖς εἴχαμε πολλά σεῖς καί σᾶς καί διότι καί ἐφόσον καί ἐπειδή. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἔκανε μπάμ ἀπό χιλιόμετρα ὅτι ὁ Βορίδης ἤθελε νά πάει στή Νέα Δημοκρατία. Ταίριαζε μέ ἐκείνην πιό πολύ ἀπ’ ὅσο ὁ Μανωλᾶκος μέ τό μουστάκι, τή μανιατοσύνη, τό κάδρο τοῦ βασιλέως καί τήν πίστη στήν παράδοση.
Φύγαμε μαζί ἀπό τήν ἐκδήλωση. Μεγάλη ἡ καλοσύνη του νά ἔρθει. Ἐδῶ πού τά λέμε ἀπό τίς ἐκδηλώσεις ἄξιζε κυρίως ἡ κοινωνικοποίηση. Η παρέα. Οἱ ὁμιλίες τοῦ Μάκη εἶχαν ἀρχίσει ἤδη ἀπό τότε νά ἠχοῦν κλισέ, ἄτονες, δῆθεν. Δέν ἔφταιγε ἐκεῖνος. Τόσο μποροῦσε.
Ἀνηφορίζαμε μέ τόν Μανωλάκο τήν Πανεπιστημίου. Ἄρχισε νά εκλογολογεῖ. Τον ρώτησα πώς

Μίκης Θεοδωράκης: Ἕνας Ἕλληνας κλασικός

Στην Ἑλλάδα γίνεται κι αὐτό τό παράξενο: Νάνοι προσπαθοῦν νά πετύχουν μέ πέτρες μία ἄφταστη βουνοκορφή τῆς μουσικῆς.

Τά ἀγάλματα ἦταν χρωματισμένα. Αὐτά πού κοιτάζουμε καί θαυμάζουμε στήν ἁγνή λευκότητά τους εἶχαν χρῶμα, ἔντονο, σαφῶς διακριτό. Στό βιβλίο τοῦ Δημήτρη Πλάντζου «Ἑλληνική Τέχνη καί Ἀρχαιολογία 1200-30 π.Χ.» (σ.σ.: 118-119) διαβάζουμε: «Ἕνα ἰδιαίτερο τυπολογικό στοιχεῖο τῆς κόρης, αὐτονόητο γιά τήν ἀρχαϊκή καί τήν κλασική πλαστική, εἶναι καί ἡ χρήση τοῦ χρώματος. Ἄν καί ἀπαντᾶ καί στούς κούρους -ὅπως καί σέ κάθε ἄλλο τύπο τῆς ἀρχαϊκῆς πλαστικῆς- τό χρῶμα ἦταν ἰδιαίτερα ἐμφανές στά ἀγάλματα τῶν ἀρχαϊκῶν κορῶν.[...] Μέ χρῶμα ἀποδιδόταν ἡ κόμη ἀλλά καί ἡ σάρκα τῶν μορφῶν.[...] Λόγω τῆς κακῆς διατήρησης τοῦ χρώματος πάνω στήν ἐπιφάνεια τῶν γλυπτῶν, συχνά οἱ σημερινοί θεατές τούς -ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ ἀρχαιολόγοι- ξεχνοῦν πόσο βασικό συστατικό στοιχεῖο τῆς αἰσθητικῆς τῶν ἀρχαίων ἀγαλμάτων ἦταν ὁ χρωματικός τους διάκοσμος». Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἔφυγε τό χρῶμα καί ἔμεινε ἡ ψυχή τοῦ ἔργου, ἡ μορφή, τό

Ὅλη ἡ Ἑλλάς πλήν Ἀριστερᾶς

Τά συλλαλητήρια γιά τήν Μακεδονία μaς ἦταν δύο τεράστιας κλίμακας πολιτικά πειράματα. Ἀπό αὐτά προέκυψαν σημαντικά ἀποτελέσματα.

Τό βασικότερο συμπέρασμα ἀπό τίς λαοσυνάξεις γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς ἱστορικῆς, πολιτισμικῆς καί ἐθνικῆς ἀκεραιότητας τῆς Μακεδονίας μας εἶναι τό ἀκόλουθο: ἡ Ἀριστερά δέν ἀντιμετωπίζει μέ ἀδιαφορία τό ἐθνικό ζήτημα ἀλλά ἐχθρικά. Ἀπό τόν ΣΥΡΙΖΑ, τά παρακλάδια τοῦ ἀενάως διασυρόμενου ΠΑΣΟΚ καί τό ΚΚΕ μέχρι τίς ἀκρότατες ἀπολήξεις τῆς ἐξωκοινοβουλευτικῆς Ἀριστερᾶς, ὅλα τά κόμματα καί οἱ ὀργανώσεις καταδίκασαν τά συλλαλητήρια, τά κίνητρα καί τήν σκοπιμότητα τῆς διεξαγωγῆς τούς. Ἄλλα κομψά κι ἄλλα μέ πιό μπρούτο κι ἀπότομο τρόπο ἐκτόξευσαν μύδρους ἐναντίον καί τῶν διαδηλωτῶν: «ἀκροδεξιοί, χουντικοί, φασίστες, ἐθνικιστές, ἀναχρονιστές, σωβινιστές, γραφικοί, ἀστεῖοι μεγαλέξανδροι κ.ἄ». Οἱ χαρακτηρισμοί καί τό σκεπτικό τούς ἐξέπεμπαν μία

Ὁ Θεός εἶναι μαζί μας

Τούς φαινόμαστε λίγοι ἐπειδή στ' ἀλήθεια δέν μᾶς ὑπολογίζουν. Δέν ὑπάρχουμε γιά ἐκείνους. Μόνο τά χρήματα ὑπάρχουν γιά τέτοιους ἐξουσιαστές, τό βόλεμα, τό ξεπούλημα, ἡ εὐαρέσκεια τῶν ξένων. Κι ὅμως, θά μᾶς ὑπολογίσουν. Εἴμαστε πολλοί. Πάρα πολλοί και...

Μίκης Θεοδωράκης

Ὅ,τι κι ἄν λέμε, ὅ,τι κι ἄν ἔχει δηλώσει, ὁ Μίκης Θεοδωράκης εἶναι ὁ σημαντικότερος ἐν ζωή Ἕλλην καλλιτέχνης. Το ἔργο του εἶναι γνωστό ἀπό τήν Ἀλάσκα μέχρι τήν Πολυνησία κι ἔχει διαφημίσει τήν πατρίδα μας ὅσο τήν ἔχουν δυσφημήσει οἱ προδότες τούς ὁποίους σύντομα τό ἔθνος θά στήσει στόν τοῖχο. Ζήτω του καί μπράβο του καί σέβας. Ἡ ἠθική στήριξη του στό συλλαλητήριο, πού γίνεται γιά ἱερό σκοπό, εἶναι τό

Οἱ «διανοητές» καί τό Μακεδονικό

Ἡ εὐαισθητοποίηση τῶν θεσμικῶν ὀργάνων τοῦ λεγόμενου «πνευματικοῦ» κόσμου γιά τά ἐθνικά ζητήματα ἀνάγεται στή σφαίρα τῆς ἐπιστημονικῆς φαντασίας.

Kι ἐκεῖ πού ἀρχίζεις νά βαδίζεις στήν Πανεπιστημίου γιά νά πᾶς μέχρι τά Μικέλ τοῦ Συντάγματος, μή τυχόν καί σοῦ φέξει νά καμαρώσεις τόν Καρανίκα νά πίνει τόν καφέ του, ἀκριβῶς ἔξω ἀπό τό θέατρο Ρέξ βλέπεις συγκεντρωμένους ἠθοποιούς νά διανέμουν φυλλάδια στούς διαβάτες, καλώντας τους σέ μία παράσταση μέ θέμα τόν Παῦλο Μελά καί τόν Μακεδονικό Ἀγώνα.

Ὁ Σύλλογος Ἑλλήνων Ἠθοποιῶν, μέ μία πρωτοβουλία τῆς στιγμῆς, δημιούργησε ἕνα θεατρικό δρώμενο μέ θέμα ἐθνικό καί στόχο νά εὐαισθητοποιήσει τό κοινό γιά κάτι πού τούς ἀφορᾶ ὅλους.

Λίγα βήματα ἀργότερα πέφτεις πάνω σέ διαδήλωση πανεπιστημιακῶν πού κρατοῦν σημαῖες καί πανό καί διαδηλώνουν ὑπέρ τῆς ἑλληνικότητας τῆς Μακεδονίας.

Τήν ἴδια στιγμή οἱ βοηθοί τῶν πανεπιστημιακῶν καθηγητῶν, φοιτητές, διανέμουν στούς περαστικούς

Τι θα έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος;

Ο πολιτικός ηγήτωρ με τον αδικοχαμένο ταύρο πίσω του

Ο Στέφανος Μάνος έχει ιστορικές απορίες και τις μοιράζεται με τον κόσμο για να λύσει το Μακεδονικό


O Στέφανος Μάνος θα μείνει στην ιστορία κυρίως για τα τηλεοπτικά πλάνα στα οποία έπλαθε κουλουράκια. Το θέαμα ήταν αντάξιο του συστήματος που υπηρετούσε και των ιδεών, τις οποίες υλοποιούσε με τα πλάτσα πλούτσα που ακούγονταν όταν τα χέρια του τσαλαβουτούσαν στις ζύμες. Επίσης, 29 κατασκευαστές εντυπώσεων υποθέτουν ότι θα καταγραφούν και οι απίστευτες επιδόσεις του Στέφανου Μάνου στο άθλημα της πολιτικής αποτυχίας. Εκανε κόμμα με σήμα τον ταύρο, ψόφησε ο ταύρος και πήγε καλλιά του χωρίς τη βοήθεια ταυρομάχου. Και ως υπουργός ήτο διά τα φεστιβάλ (για να μην πούμε πανηγύρια και φτηνύνουμε το γκλάμουρ της παρουσίας του κ. Μάνου εδώ).

Ετι δε εκτιμάται ότι ο κ. Μάνος θα περάσει στα ιστορικά αλμανάκ και για

Προδοτόφ καί δοσιλογέφσκι

Ποιός θά τό περίμενε ὅτι ὁ πολιτικός βίος θά γινόταν κωμικότερος ἀπό τά σκέτς τοῦ Γιώργου Μητσικώστα;

Μία ἀπό τίς ξεκαρδιστικότερες ἐπινοήσεις τοῦ Μητσικώστα ἦταν ἡ μίμηση τῆς Αλέκας Παπαρήγα, ὅπου ἐκείνη, γιά λόγους ἰδεολογικῆς συνέπειας, ἐκσλάβιζε τά ἑλληνικά πού ἔλεγε, βάζοντας καταλήξεις σέ -ὄφ, -οβα, -έφκι καί -ιτς. Παραδείγματος χάριν, ὅταν ὁ Μητσικώστας-Παπαρήγα σήκωνε τό ἀκουστικό τοῦ τηλεφώνου δέν ἔλεγε «ἐμπρός», ἀλλά «ἐμπρόσοφ».

Ὁ Μητσικώστας, λοιπόν, πρέπει νά ἐνέπνευσε τούς εἰδήμονες τοῦ ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν τή φαεινή ἰδέα στόν ὑπουργό Κοτζιά νά πεῖ τό ἀμίμητο: «Στήν σύνθετη ὀνομασία θά ζητήσουμε γεωγραφικό προσδιορισμό ἀμετάφραστο». Δηλαδή, δέν θά εἶναι «Ματσεντόνια» στήν ἀγγλική, ἀλλά «Ματσεντόνια» στά κυριλλικά. Δέν θά εἶναι «Γιάννης», ἀλλά «Γιαννάκιτς».

Ἡ κοροϊδία μέ τήν ὑπόθεση τοῦ ὀνόματος ἔχει