Εγώ και ο εαυτός μου

Τώρα μιλάμε για εμένα. Εμένα τον ίδιο. Ναι, βρε. Εγώ είμαι το θέμα. Για μένανε (να το πω και λαϊκά) ο λόγος. Me, myself and I...

«Εγώ είμαι ασφαλισμένος στο ταμείο εμπόρων. Εγώ προσωπικά, ο Αδωνις Γεωργιάδης. Από τα 17 μου χρόνια. Εγώ, για τον εαυτό μου σου λέω, αν πάρω σύνταξη 300 ευρώ, όταν βγω στη σύνταξη, θα είμαι και ευχαριστημένος». Τάδε έφη Αδωνις Γεωργιάδης, υπουργός Υγείας, πρώην βουλευτής ΛΑΟΣ, νυν βουλευτής Ν.Δ., νυν και αεί έμπορος και εσαεί πανελίστας. Στο προαναφερθέν χωρίον της τηλεοπτικής δημηγορίας του ανδρός παρακαλούμε σημειώσατε τα κάτωθι: «Εγώ, εγώ προσωπικά, ο Αδωνις Γεωργιάδης, εγώ για τον εαυτό μου». Είναι σημαντικό να το προσέξετε; Ασφαλώς! Σε σύνολο 41 λέξεων οι 11 είναι αυτοαναφορικές! Ανά τέσσερις λέξεις (σχεδόν) η μία αφορά Εκείνον! Ποιος είναι Εκείνος; Ναι, ναι, Αυτός είναι. Ο ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ! Αυτοπροσώπως! Μήπως είναι εγωιστής ή ψωνισμένος με την πάρτη του και τα λέγει τούτα; Μπααα. Πρέπει να είναι Αμερικανός ράπερ. Αν δεν το γνωρίζετε, μάθετέ το. Στη μουσική σκηνή της ραπ και της χιπ χοπ οι καλλιτέχνες βάζουν το ονοματάκι τους πολύ συχνά στη στιχοπλοκή, ώστε να αποκτούν αναγνωρισιμότητα. Ε, και ο Αδωνις δεν απέχει πολύ από τη ραπ.


Τελετάρχης

Γιατί δεν απέχει; Διότι ομιλεί εξίσου γρήγορα με τους πιο γρήγορους MCs (συντομογραφία των φράσεων Master of Ceremonies ή Mic Controller - Τελετάρχης ή Ελεγκτής Μικροφώνου). Ο MC στη ραπ είναι ο τραγουδιστής και ο Αδωνις μας κελαηδάει Μνημόνιο από το 2010. Οπότε, έχομεν έναν δεινότατο ράπερ εμείς οι αράπερς, οι τελευταίοι... κατίμαυροι σκλάβοι του πλανήτη, που φοράμε τις αλυσίδες της τρόικας κατάσαρκα.

Αλλο ωραίον που είπε η υπουργάρα μας είναι ότι με 300 ευρώπουλα συνταξούλα θα νιώθει ευχαριστημένος! Αυτό είναι κάλλιστον και δεν τον κατηγορούμε. Αντιθέτως, η στήλη τον παροτρύνει να στείλει μια ενυπόγραφη δήλωση στο Ταμείο του, όπου θα εκχωρεί τυχόν περίσσευμα από τα 300 ευρώ της συντάξεώς του στο ελληνικό κράτος - ή ό,τι θα έχει απομείνει από αυτό.

Επίσης ωραία στιγμή από τη χθεσινή εμφάνισή του στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη είναι η αποχώρησή του από τη συζήτηση εξαιτίας «προσβολής» που εκτόξευσε ο βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής (μίλησε για υπουργούς «ανθρωπάκια). Ο Αδωνις αποχώρησε για 40 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Επειτα επανήλθε. Κλασική συμπεριφορά σύγχρονου πολιτικού ανδρός. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο...
Δείτε και το σχετικό βίντεο...

Ο πιο τυχερός εκφωνητής του κόσμου

Ο Jack King, "η φωνή του Apollo' ήταν ο Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων και Ενημέρωσης της NASA. O Μεγαλοδύναμος Θεός τον ευλόγησε να εκφωνήσει την πιο όμορφη αντίστροφη μέτρηση της Ιστορίας, εκείνη για την εκτόξευση της επανδρωμένης αποστολής στην Σελήνη. 20 Ιουλίου 1969 και ο Jack King αναφωνεί ενθουσιασμένος "we have a lift off!". Όταν το πρωτάκουσα, λίγα χρόνια μετά το γεγονός, με συγκλόνισε σε τέτοιο βαθμό που αγάπησα τη δουλειά του τραγουδιστή, του εκφωνητή -και φυσικά- εκείνη που σε τοποθετούσε στα μικρόφωνα της NASA για να ανακοινώνεις τις αναχωρήσεις για τα θαυμαστά ταξίδια στα άστρα. Ό,τι είχε να κάνει με διά μικροφώνου επικοινωνία το συσχέτισα με απογείωση! Από εκείνη την στιγμή της πρώτης ακρόασης της αντίστροφης μέτρησης για το ταξίδι στο φεγγάρι άλλαξαν όλα. Και συνεχίζουν να αλλάζουν - πάντα υπό το πρίσμα της θέας των κοσμημάτων του ουρανού που μας έδειχναν οι σεβάσμιοι πρόγονοί μας και στα οποία θέλουν να βαδίσουν όλοι οι αθάνατοι ονειροπόλοι. Η καταχνιά των ημερών, η κατήφεια, η ανασφάλεια, η πίκρα που εύλογα νιώθει κάθε ευαίσθητος άνθρωπος διαλύονται με το άκουσμα αυτού του υπέροχου ήχου. Είμαστε παιδιά του ουρανού και εκεί θα επιστρέψουμε!

 Στην φωτογραφία, ένα από τα ινδάλματά μου, ο Jack King, στο πόστο του, την ώρα της εκφώνησης για την εκτόξευση του Apollo 12. 14 Νοεμβρίου 1969.

Πώς να αποκτήσετε (με εκπτωσάρα) το βιβλίο μου...

Ειδήσεις 2 έχομεν σήμερα:

1. Σήμερα παρουσιάζεται το βιβλίο μου στις 7:30μμ, στην αίθουσα του συλλόγου "Θερμοπύλες". Η αίθουσα βρίσκεται Ιδομενέως 2, Πλατεία Δέγλερη, στον Άγιο Ιερόθεο (Περιστέρι).

2. Σε περίπτωση που δεν το βρίσκετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας μπορείτε να το παραλάβετε είτε από την εφημερίδα «δημοκρατία» είτε στον χώρο σας, με 8 ευρώ (έκπτωση 35% περίπου), με ένα τηλεφώνημα στο 213.0170.400. Κλικ για περισσότερες πληροφορίες στο site της «δημοκρατίας».

Πόσο εθνική μπορεί να γίνει η ομάδα μας

«Δόξα τω Θεώ, στους παίκτες μου και στον ελληνικό λαό». 
Φερνάντο Σάντος, προπονητής της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, 19/11/2013

Ο κ. Σάντος είναι Πορτογάλος. Γεννήθηκε στη Λισσαβόνα. Όχι στην Αθήνα. Σε μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της ζωής του απηύθυνε ευχαριστίες στον Θεό, τους παίκτες του και τον λαό μας. Είναι σοβαρός άνθρωπος. Συχνά, ο φωτογραφικός φακός τον απαθανατίζει σκεπτικό, σχεδόν συνοφρυωμένο. Δεν εκφράζεται έντονα, δεν μιλάει πολύ, δεν προκαλεί με τη συμπεριφορά του. Στο μέτρο, πάντοτε. Και, δυστυχώς, στην περίπτωση της πρόκρισης της Εθνικής μας, ιεράρχησε τους ευεργέτες του με τρόπο πολύ πιο ελληνικό απ' ό,τι οι παίκτες μας, οι οποίοι φανέρωσαν τάσεις έντονης αυτοαναφορικότητας. Ο Θεός, οι μαχητές του, ο λαός. Στο τέλος της φράσης του, που παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση, ο καλός φίλος της πατρίδας μας δάκρυσε. Ειλικρινά, δίχως να έχει διάθεση εξαγοράς συμπάθειας με κροκοδείλια δάκρυα. Στην παραφορά του θριάμβου (γιατί είναι ένας αθλητικός θρίαμβος να συμμετέχει η χώρα μας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας) του περίσσεψαν λόγια για τον Κύριο και για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε ψυχικά μαζί με τους αθλητές όταν εκπροσωπούν τα εθνικά χρώματά μας.

Έλλειμμα παιδείας

Οι Έλληνες παίκτες δεν έδειξαν να σκέφτονται τόσο πολύ τον δήμο όταν εξέφραζαν την άγρια χαρά τους για τη διάκριση. Ο κορυφαίος σκόρερ της ομάδας μας, ο Κώστας Μήτρογλου, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου κοιτούσε προς τα κάτω, σαν τα παιδιά που τιμωρούνται από τη δασκάλα την ώρα του μαθήματος. Ούτε ο ίδιος μπορεί να φανταστεί πόσο προσβλητικό είναι αυτό για την μνήμη όσων στήθηκαν μπροστά στα εχθρικά αποσπάσματα και τον τραγουδούσαν λίγο πριν ακουστεί το «πυρ» που τους αφαίρεσε το δικαίωμα να ζουν. Οι βασανισμένοι Έλληνες, ομολογουμένως, έλαβαν πολλή χαρά και αποκατέστησαν εντός τους την θρυμματισμένη εικόνα της συλλογικής μας υπερηφάνειας εξαιτίας της διάκρισης των αθλητών μας. Ωστόσο, αυτό δεν απαλλάσσει τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής από την υποχρέωσή τους να σκέφτονται τι εκπροσωπούν, ποιους και για ποιο λόγο τόσα εκατομμύρια ψυχές συντονίζονται με εκείνους την ώρα της αναμέτρησης με τους αντιπάλους. Εκείνοι απασχολούνται σ' έναν κλάδο, όπου προβλέπονται παχυλότατες απολαβές για τους παίκτες της Α΄ Εθνικής. Μέσες-άκρες, το οικονομικό σκέλος του βίου τους το έχουν -επιεικώς- ρυθμισμένο. Οι εργοδότες τους, ο ελληνικός λαός δηλαδή, δεν έχει τίποτα λυμένο. Τίποτε εύκολο. Τίποτε «στρωμένο». Οι ζωές μας έχουν τιναχτεί στον αέρα και ψάχνουμε σαν τους χαμένους στην έρημο για μια πηγή, μια στάλα δροσιάς να απαλύνει τον πόνο της απώλειας ψυχικών και υλικών αποθεμάτων. Δεν επιτρέπεται να το λησμονούν αυτό οι νέοι που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους στα γήπεδα.
Δεν απαιτεί κάποιος να έχουν περίσσευμα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων ή ρητορική δεινότητα ή «επιστημοσύνη». Δεν είναι η δουλειά τους αυτή.
Όμως, η ύπαρξη του εθνοσήμου στη φανέλα προϋποθέτει να μην ξεχνούν ποτέ τον λαό που ματώνει, υποφέρει και πολεμά για να επιβιώσει. Περίσσευμα ήθους χρειάζεται να προσφέρουν στους Έλληνες φιλάθλους, που μετέχουν μεν της προσπάθειας αλλά απέχουν από τα αμέσως εισπράξιμα υλικά κέρδη της.

Τι διδάσκουν οι παίκτες

Από την άλλη, η υπέροχη περιπέτεια της Εθνικής Ομάδας ποδοσφαίρου, η οποία ξεκίνησε στην εποχή Ρεχάγκελ και συνεχίζεται με τον σπουδαίο κύριο Σάντος, είναι διδακτική. Μας ξαναθυμίζει πόσο πολύ... μετράει το να είμαστε ενωμένοι, μια παρέα, να σημαδεύουμε ψηλά και να σεβόμαστε την ηγεσία μας (όταν αυτή υπάρχει και είναι αντάξια των περιστάσεων). Όπως και η Εθνική Μπάσκετ, έγινε «θεσμική», παγκοσμίως, κατά έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, μόλις κατέκτησε ένα βαρύτιμο τρόπαιο. Με μια σπουδαία επιτυχία μπορεί να σπάσει το ηττοπαθές μοτίβο δεκαετιών, αρκεί να μην μετατραπεί η χαρά σε αλαζονεία.
Οι παίκτες μας, αυθόρμητα,  χωρίς να τους το έχει υποδείξει οποιοσδήποτε, έδειξαν ότι είναι (και έγιναν) μια συντροφιά. Μια αδιάσπαστη ενότητα προσανατολισμένη σ' έναν κοινό στόχο. Κατόρθωσαν βήμα-βήμα να φτάσουν σε κορυφές, που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν προσιτές για εμάς – μια και ο ανάξιος πολιτικός κόσμος κοντεύει να μας πείσει ότι είμαστε εξίσου ανίκανοι και «λίγοι» με τους επιτήδειους χονδρεμπόρους ψεμμάτων και τους εκποιητές των εθνικών συμφερόντων μας.
Ε, λοιπόν δεν είμαστε τόσο «χαμηλοτάβανοι» με τους ντελάληδες των βουλών των ξένων. Μπορούμε πολλά, όπως η Εθνική μας, που μπορεί να γίνει ακόμα περισσότερο... Εθνική.

Εντελά μαγκέν ντε βουλευτίκ

Πάρε ό,τι θέλεις βουλευτή, από μια χώρα που δεν ζει. Άραξε μεσ' στη Βουλή, σολάρουν οι τροϊκανοί. Στου Μεϊμαράκη την αυλή, πέφτουν αβέρτα οι μισθοί...

Είπε, προχθές, ο πρόεδρος της Βουλής κ. Μεϊμαράκης για τις βουλευτικές «αποζημιώσεις»: «Θα πρέπει, λοιπόν, οι συνάδελφοι Βουλευτές να μην είναι εξαθλιωμένοι, να μην προέρχονται μόνο από τις πλούσιες τάξεις και από πλούσιες οικογένειες». Τι καταλάβαμε ημείς οι κακόπιστοι απ' αυτό; Ότι θα πρέπει κι εκείνοι να έχουν το δικαίωμα να γίνουν πλούσιοι μέσω της αυτοθυσίας τους στα έδρανα του Κοινοβουλίου.
Εξήγησε και γιατί αποκαλούν το μηνιάτικο «αποζημίωση» και όχι μισθό: «Είναι αποζημίωση, γιατί αυτή λαμβάνεται για όσο καιρό διαρκεί η θητεία του Βουλευτή, είτε αυτή διαρκεί ένα χρόνο, είτε δύο χρόνια, είτε τρία, είτε τέσσερα χρόνια μέχρι να γίνουν εκλογές. Επομένως, δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρχει και μετά και γι’ αυτό δεν μπορεί να συγκρίνεται συνεχώς με τους μισθούς. Εδώ πρόκειται για αποζημίωση». Τι αντελήφθημεν ημείς οι πολλάκις απολυμένοι από διάφορες εργασίες του ιδιωτικού τομέα; Ότι εμείς (υποτίθεται ότι) ήμασταν... μόνιμοι και σίγουροι ενώ οι βουλευτές δεν είναι, νιώθουν ανασφάλεια και διά τούτο δεν παίρνουν μισθό αλλά «αποζημίωση». Γκέκε; Αν δεν καταλάβατε να του ρίξετε ένα τελεφόνι να σας το σπρεχάρει μόρτικα κι ασίκικα.

Ο παλιατζής

Χμμμ, και τι άλλο είπε ο πρόεδρας για τις περικοπές των «αποζημιώσεων» των βουλευτώνανε; Το εξής: «Αν κάποιος από εσάς το θέλει μπορεί από μόνος του να απαρνηθεί τα όποια ενδεχόμενα προνόμια ή το επιπλέον, που θεωρεί προνόμιο ή μισθό. Θέλει λοιπόν να είναι 1.800 η αποζημίωση, όπως του Πρέσβη, κι όπως είπε κάποιος προηγουμένως; Μάλιστα. Να δώσει μια εντολή στο Λογιστήριο να παρακρατηθούν τα υπόλοιπα και να δοθούν σε κάποιες οργανώσεις». Όπως τα λέει και το τραγούδι «Ο Παλιατζής» που τραγούδησε ο Διονυσίου (σε στίχους Δημήτρη Γκούτη) και το οποίο παραλλάξαμε ειδικά για την περίσταση:
«Αυτόν τον τόπο που τον βλέπεις σκοτεινό / τον βουλευτή απόψε νά ’ρθει περιμένει. / Για να μαζέψει ακόμα ό,τι μένει / από μια χώρα που χτυπήθηκε σκληρά / από του μαύρου δανεισμού τη συμφορά.
Πάρε ό,τι θέλεις, βουλευτή / από τον τόπο που δε ζει / Αφού τα φάγαμε μαζί / πάρε ό,τι θέλεις, βουλευτή.
Πάρ’ το τσουβάλι κι έλα μέσα, βουλευτή / έχω ευρώ πολλά να το γεμίσεις. / Μάζεψε όλες τις μικρές μου επενδύσεις. / Δεν έχω δύναμη να βλέπω τα παλιά / που μου θυμίζουν την χαμένη μου δουλειά».

Ο τίτλος της χρονιάς!

Στο antinews.gr μπορείτε να διαβάσετε την πλήρη ανάλυση. Υπ' όψιν ότι όταν πετάξεις το link μέσα στο status box του Facebook σου βγαίνει ο πρωτότυπος τίτλος που είναι "Γιατί η πολιτική Σαμαρά είναι αντιμνημονιακή". Το "κατ' ουσίαν" μπήκε μετά. Υποκλινόμεθα στο χιούμορ του συντάκτου...

Αυθεντικός διάλογος με αναγνώστη από την Δράμα

"Μην χτυπάς την κυβέρνηση παιδί μου, το ΠΑΣΟΚ χτύπα. Τα κοπρόσκυλα που καταστρέψανε την Ελλάδα, οι παλιοκλέφτες".
-Τους θεωρείτε κλέφτες;
"Αν είναι λέει; Είναι και παραείναι! Όλοι μέσα να πάνε τα καθάρματα".
-Να φυλακίσουμε τον αντιπρόεδρο;
"Τι;"
-Αν δεν το γνωρίζετε, καλό είναι να το μάθετε: Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται και σ' αυτήν την κυβέρνηση αγαπητέ κύριε.
"Ε; Τι είπες;"
-Το ΠΑΣΟΚ συγκυβερνά. Ο κ. Βενιζέλος είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών.
"Ε, δεν χρειάζεται να το λέτε αυτό. Επίτηδες το κάνετε;"
-Το πρόβλημά σας είναι ποιος θα το πει και αν θα το πει ή ότι αυτό συμβαίνει;
"Ε άει στο διάολο τότε. Φιρί φιρί το πας να τα ακούσεις".

Μπιπ, μπιπ, μπιπ. Τέλος συνδιάλεξης...

Όχι Τσακ μόνο Νότης!

Σκηνή από την ταινία «Το βιολί» του Φρανσίσκο Βάργκας. Άσχετη με το θέμα αλλά μπήκε επίτηδες κάτι ξεκάρφωτο για να μην θίξει τον κ. Μηταράκη.

Προσοχή: οι λέξεις που ακολουθούν δεν είναι γεννήματα της φαντασίας ημών αλλά αποτελούν ανεκτίμητες πέρλες στο βαρύτιμο κολιέ του δικαστικού ρεπορτάζ. Είναι αποσπάσματα από την αγωγή που υπέβαλε εναντίον της «δημοκρατίας» όπου ζητάει ως αποζημίωση το... συμβολικό ποσόν των 500.000 ευρώ διότι η εφημερίδα μας τον έθιξε. Διαβάστε πώς μπορεί να θιχτεί ένας υφυπουργός: «Ξεκίνησαν να με αποκαλούν 'Τσακ Νότη'. Συνέχισαν λέγοντας περιπαικτικά ότι δήθεν κάθισα ακόμη και στο θρόνο του Δεσπότη, ότι είμαι αλαζόνας, ... δήθεν ατρόμητος, αλλά και... γίγαντας.  Αργότερα εμπλούτισαν τα περιπαικτικά σχόλια με προδήλως ψευδείς κατηγορίες, ότι δήθεν καταξοδεύω δημόσιο χρήμα, ότι κλείνω εφημερίδες γιατί έτσι θέλω, ότι επιδοτώ φανταστικούς εργαζομένους και ότι προετοιμάζω έργα με ασύλληπτα οικονομικά μεγέθη. Δεν σταμάτησαν ποτέ να επιχειρούν τη γελοιοποίησή μου, με σχόλια του τύπου ότι έχω φαεινές ιδέες, η χώρα κοιμάται ήσυχα μαζί μου, χτίζω παλάτια με τα λόγια, είμαι αντιπαραγωγικός, έχω εκθέσει τον πρωθυπουργό και είμαι ένας εκ των πλέον αποτυχημένων υπουργών που έχω διασύρει το όνομα της χώρας. Τέλος, κατέληξαν να αναφέρουν ότι μοιάζω με... σερβιτόρο». 

Και υφυπουργός και Ανάπτυξη...

Το ρεσιτάλ δικανικής και πολιτικής ευστοχίας του κ. Μηταράκη συνεχίζεται ως ακολούθως: «Στις 7 Απριλίου 2012 με αποκαλούν ειρωνικά 'ο γίγαντας Τσακ Νότης Μηταράκης', παραπέμποντας εμμέσως στον ηθοποιό Τσακ Νόρις... Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 με αποκαλούν πάλι 'Τσακ Νότης' με προφανή σκοπό να με μειώσουν... Στις 13 Ιανουαρίου 2013 με αποκαλούν έτι μία φορά 'Τσακ Νότη', καταγράφοντας το ενδεχόμενο επικείμενης 'υπουργοποίησής μου ως... έκπληξη', εννοώντας προφανώς δυσάρεστη για τους ίδιους και το περιβάλλον τους.... Στις 21 Φεβρουαρίου 2013 με αποκαλούν Τσακ Νότη και επιχειρούν να πλήξουν την τιμή και την υπόληψή μου».
Λοιπόν, σε περίπτωση που δεν έχετε αντιληφθεί πλήρως τι συμβαίνει ή είσαστε άρτι επαναπατρισθείς από τον πλανήτη Άρη, ανακεφαλαιώνουμε και επισημαίνουμε: Ο κ. Νότης Μηταράκης είναι υφυπουργός. Υφυπουργεύει στην Ανάπτυξη. Η χώρα με την «Ανάπτυξη» λέγεται Ελλάς. Η κυβέρνηση που βρίσκεται στο Ελλάντα σώζει το Γιουνανιστάν. Η «δημοκρατία» προσέβαλε τον κ. Μηταράκη, που μεριμνά με την Ανάπτυξη (έχοντας να επιδείξει λαμπρά αποτελέσματα) και ο κ. Μηταράκης (που δεν τυγχάνει «Τσακ» αλλά είναι Νότης) ζητάει μόλις μισό εκατομμύριο ευρώ. Η ζωή είναι ωραία...

«Θέλετε ολοκληρωτικό πόλεμο;»

«Ένα έθνος που έχει τη δύναμη να επιβιώνει και να ξεπερνά μια τέτοιας έκτασης καταστροφή, ακόμα και να αποκομίσει οφέλη και περαιτέρω ισχύ από αυτήν, είναι ανίκητο. [...] Τώρα δεν είναι η ώρα να αναρωτιόμαστε πώς συνέβησαν όλα. [...] Όταν προσπερνώ το παρελθόν και κοιτάζω μπροστά, το κάνω σκόπιμα. Δεν υπάρχει χρόνος για άσκοπες διενέξεις. Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, διεξοδικά και αποφασιστικά. [...] Σας ρωτώ: Θέλετε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο; Αν κριθεί απαραίτητο θέλετε έναν πόλεμο πιο ολοκληρωτικό και ακραίο απ’ ό,τι έχουμε φανταστεί μέχρι σήμερα;»
Αποσπάσματα από την ομιλία του Γιόζεφ Γκαίμπελς στο κλειστό γυμναστήριο του Βερολίνου, 18 Φεβρουαρίου 1943

Ο μετρ της χιτλερικής προπαγάνδας και ο -κατά πολλούς- «πατέρας» των τρικ της σύγχρονης «επικοινωνίας» και της διαφήμισης,
πραγματοποίησε αυτή την εκρηκτική ομιλία όταν όλα είχαν κριθεί για τη μηχανή του θανάτου του 3ου Ράιχ. Η ήττα στο Στάλινγκραντ είχε αφαιρέσει και τα τελευταία ίχνη ελπίδας από τα γερμανικά επιτελεία για την επίτευξη νίκης. Η αρχή του τέλους σήμανε στις 23 Αυγούστου του 1942 και η αυλαία των φιλοδοξιών του ναζισμού έπεσε στις 2 Φεβρουαρίου 1943. Επί πέντε μήνες, μία εβδομάδα και τρεις ημέρες διεξήχθη μια ασύλληπτης έκτασης μάχη, όπου οι βασικοί αντίπαλοι του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ και ο Στάλιν, έπαιζαν -στην κυριολεξία- τη μοίρα του πλανήτη στους πεσσούς του θανάτου και του αίματος. Οι Γερμανοί έχασαν, οι Ρώσοι κέρδισαν. Η συντριβή των τεθωρακισμένων στρατιών του Μανστάιν και του φον Πάουλους (συνελήφθη ατιμωτικά από τους Ρώσους) ήταν η βασική αιτία της έκλυσης, σε όλο της το αποτρόπαιο «μεγαλείο», της προπαγανδιστικής ενέργειας του Γκαίμπελς στο αλλόφρον πλήθος που κατέκλυσε το «Σπορτ Παλάστ» του Βερολίνου. Η απελπισία ενός καθεστώτος που κατάλαβε το ανεπίστροφο της καταδικαστικής απόφασης της Ιστορίας εκδηλώθηκε μ’ ένα ρεσιτάλ παραπλάνησης. Ενώ ήταν δεδομένο ότι ο εθνικοσοσιαλισμός θα χρησιμοποιούσε ως ασπίδα των αρχιτεκτόνων του όλους τους Γερμανούς, ο Γκαίμπελς τους ρωτούσε αν ήθελαν να το πράξουν…
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ερμηνεία και την ανάλυσή του είναι το πάγιον της συμπεριφοράς αυτού του είδους των καθεστώτων. Όλοι οι ανελεύθεροι μηχανισμοί εξουσίας, οι οποίοι αισθάνονται καυτή την ανάσα της Νεμέσεως στον τράχηλό τους εμπλέκουν το σύνολο της κοινωνίας στα σχέδιά τους. Οι άμαχοι, τα γυναικόπαιδα, οι απόμαχοι της ζωής, οι έγκλειστοι σε φυλακές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι ασθενείς, θέλοντας και μη συμμετέχουν στην υπεράσπιση προσώπων και θεσμών, οι οποίοι αφενός είναι φαύλοι και αφετέρου βρίσκονται σε… αποδρομή. Οι εκάστοτε Γκαίμπελς προβάλλουν τις προσωπικές ανάγκες, ανησυχίες, εμμονές και συμπλέγματα που τους κατατρύχουν σε εκατομμύρια ανθρώπους – με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αλλαγή λέξεων

Αν κάποιος πάρει το κείμενο της ομιλίας του Γκαίμπελς και αντικαταστήσει τις λέξεις «Εβραίοι, μπολσεβικισμός, Άγγλοι» με «χρέος, έλλειμμα, δημόσιο» θα διαπιστώσει πως ο νοηματικός «σκελετός» που δόμησε ο αρχιπροπαγανδιστής του Χίτλερ παραμένει ίδιος διαχρονικά. Οι στοχοθεσίες αλλάζουν αλλά η βασική συνταγή δεν έχει πειραχτεί. Οι χιτλερικοί δεν ήθελαν να αναλυθούν στο κοινό τα αίτια που οδήγησαν στην ήττα του Στάλινγκραντ, για λόγους που άπαντες αντιλαμβανόμαστε. «Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν είναι τώρα η ώρα. Προέχει η μάχη. Η παρελθοντολογία βλάπτει, αργότερα θα εξεταστούν τα αίτια». Όλα τα παραπάνω θυμίζουν κάπως αχνά και την υπαγωγή της πατρίδας μας στο Μνημόνιο και το δόλιο… πρόταγμα για παραπομπή των υπευθύνων στις ελληνικές καλένδες.
Παρόμοια σοφιστεία είναι και η ρητορική ερώτηση (αν θέλει ο λαός να εμπλακεί σε κάτι εξ ορισμού ολέθριο) καθώς και η απάντηση που πάντα δίνει μόνος του ο ομιλητής. Σχεδόν ταυτόσημα είναι και τα αποτελέσματα του επιθανάτιου ρόγχου των απολυταρχικών καθεστώτων. Εκατόμβες! Όλες οι φαύλες δομές, όταν καταρρέουν γίνονται εξαιρετικά επικίνδυνες και διπλά εκδικητικές. Αναζητούν ένα θαύμα που δεν έρχεται και ανακαλύπτουν εχθρούς που δεν υπάρχουν. Στα στερνά του ναζισμού πύκνωσαν οι εκτελέσεις και άρχισαν οι πορείες θανάτου των Εβραίων, που μετακινούσαν οι Γερμανοί από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που εκκένωναν προς την ενδοχώρα της επικράτειάς τους.
Ας ελπίσουμε στην πατρίδα μας το καθεστώς της ξενοκρατίας, στο οποίο πάλι κυριαρχεί ο γερμανικός παράγοντας, να λήξει πολύ πιο ανώδυνα σε σχέση με τον ιστορικό προκάτοχό του.

Απόσπασμα από την ομιλία Γκαίμπελς με υποτίτλους στα αγγλικά

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Σήμερα είναι η 40ή επέτειος από την βίαιη καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι νέοι της Αθήνας, αηδιασμένοι από το καθεστώς ανελευθερίας της 21ης Απριλίου και τις ασυνάρτητες σαχλαμάρες που άκουγαν από την κρωχτή φωνή του Παπαδόπουλου, με το σφρίγος, την αποφασιστικότητα και την άγνοια κινδύνου που χαρίζει στον άνθρωπο αυτή η ηλικία, πρόταξαν τα στήθη τους στις δυνάμεις καταστολής.
Η αλήθεια είναι ότι άριστα έπραξαν και περιφρόνησαν την τρομερή υπεροπλία ανοησίας και ύλης που πυργωνόταν απέναντί τους, απειλητικά. Επίσης αληθές είναι ότι η κρατούσα άποψη της τότε Αριστεράς ήθελε τους ξεσηκωμένους Αθηναίους «προβοκάτορες» και «πράκτορες» της ΚΥΠ. Ύστερα, μόλις οι θλιβεροί κομισάριοι είδαν την πιθανότητα συγκομιδής πλούσιας σοδειάς πολιτικών κερδών από το αίμα άλλων, «αγκάλιασαν» έως πνιγμού το γεγονός. Το πως καπηλεύτηκαν μερικοί τον ρομαντισμό του ανθού της ελληνικής νεολαίας το γνωρίζουμε και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε την ίδια ιστορία.
Αυτό που σήμερα έχει αξία να σημειωθεί είναι η μικροψυχία, η καθαρή ανοησία και η εωσφορική κακότητα ενίων αυτοπροσδιοριζόμενων ως «εθνικιστών» ή «δεξιών», που πατούν σαν τους αδαείς την μπανανόφλουδα που έχουν ρίξει εδώ και χρόνια οι Επικυρίαρχοι. Η μπανανόφλουδα είναι ο διχασμός και το ποντάρισμα στην υπεραναπλήρωση της καταπίεσης του αριστερόσχημου καθεστώτος με επίθεση σε κάτι σπουδαίο και όμορφο. Άλλοι πανηγυρίζουν που μπήκε ένα τεθωρακισμένο στο Πολυτεχνείο λες και μπούκαρε μεραρχία με τανκς στην Πόλη. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν με... νόημα πόσο θησαύρισαν οι κλεπταποδόχοι των ονείρων αυτών των παιδιών με υπουργεία, μίζες, επιχειρήσεις και απευθείας αναθέσεις.
Όλοι οι παραπάνω, όταν η κουβέντα έρχεται στο ίδιο το γεγονός κάνουν δύο πράγματα:
1ον προσποιούνται ότι δεν βλέπουν ένα τεθωρακισμένο να ρίχνει πύλη εκπαιδευτικού ιδρύματος, στην οποία ήταν αναρτημένη η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ! Αυτοί οι υποκριτές που κάνουν ότι φλέγονται από αγανάκτηση όταν αντικρίζουν την αθλιότητα της πυρπόλησης της ιερής σημαίας μας, δεν έχουν πρόβλημα όταν ένα όχημα του ελληνικού στρατού την τσαλαπάτησε με τις ερπύστριές του! Δηλαδή, με βάση αυτή τη λογική η σημαία πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό μόνο από τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους απολιτίκ και τους σοσιαλδημοκράτες ενώ, οι «πατριώτες» άμα λάχει μπορούμε να την κάνουμε υποπόδιο για να... σώσουμε την πατρίδα! Αηδιαστικό και να το λες.
2ον: Οι ενοχλημένοι με το Πολυτεχνείο (κυρίως επειδή οι ιδιοτελείς αρλεκίνοι της Μεταπολίτευσης το χρησιμοποίησαν ως μέσο προσπορισμού χρήματος, δόξας και ισχύος) αρχίζουν την ανόητη και βλάσφημη συζήτηση για το «αν υπήρχαν νεκροί ΜΕΣΑ στο Πολυτεχνείο). Σάμπως και έχει ιδιαίτερη σημασία ο θάνατος εντός ή εκτός περίφραξης στην οδό Στουρνάρη. Ας υποθέσουμε ότι εντός δεν υπήρχε ούτε ένας. Το καθεστώς τι έκανε στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη όπου δολοφονήθηκε με πυρά ο Διομήδης Κομνηνός. Η φρουρά του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως γιατί πυροβολούσε; Πανηγύριζε για γκολ του Ολυμπιακού μήπως; Ο Μυρογιάννης, όταν βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη από ποιους πυροβολήθηκε; Ο θάνατός του θα είχε αξία μόνο αν βρισκόταν μέσα στο Πολυτεχνείο; Η 17χρονη Βασιλική Μπεκιάρη από ποιον δέχθηκε σφαίρα στον αυχένα ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της στο Νέο Κόσμο; Δεν μετράει για θάνατος η αφαίρεση της ζωής της;
Οι υπόλοιποι 21 άνθρωποι που σκοτώθηκαν αυτές τις μαύρες μέρες δεν υπήρχαν; Ήταν σκιάχτρα, ομοιώματα, φαντάσματα;
Και τρεις απορίες για το τέλος:
Α) Ας δεχτούμε χάριν της συζήτησης ότι όλους, μα όλους τους φόνους τους διέπραξαν ξένοι ακροβολιστές για να ακυρώσουν το εγχείρημα «εκδημοκρατισμού» του Μαρκεζίνη. Τότε τι στην ευχή στρατιωτική κυβέρνηση είχαμε που δεν μπορούσε να προστατεύσει ούτε την καρδιά της Αθήνας από ελεύθερους σκοπευτές; Για ποιο λόγο αυτοί οι ευήθεις υποστηρικτές του καθεστώτος που τράβηξε την μεραρχία από την Κύπρο λένε ότι τότε «είχαμε ασφάλεια»; Μα όταν χρειάστηκε δεν την είχαμε!
Β) Αν το καθεστώς της 21ης Απριλίου είχε κόκκινο μανδύα και ήταν κομμουνιστικό, πόσο πολύ θα φουρκιζόμασταν εμείς οι δεξιοί αν οι ερυθροί αντέτειναν το ίδιο επιχείρημα, ότι «δεν υπήρχαν νεκροί εντός του Πολυτεχνείου; Δεν θα τους κρεμούσαμε κουδούνια; Δεν θα σφαλιαρίζαμε τον πρώτο άθλιο που θα χρησιμοποιούσε τούτη την ανοησία ως φερετζέ της ανθρωποσφαγής;
Γ) Δεν υποστήριξα ποτέ την Αριστερά και τις καπηλείες εθνικών αγώνων που έχει διαπράξει, αλλά η στοιχειώδης αίσθηση δικαιοσύνης με υποχρεώνει να ρωτήσω: Υπήρχαν ζωντανοί εκτός του Πολυτεχνείου;

ΥΓ: Δείτε και εδώ μια... παράπλευρη απώλεια της εθνοσωτηρίου ανοησίας μας...

Η αντιπροσώπευση ως πρόσχημα ξενοκρατίας

«Πολιτικά, όπως γνωρίζουμε, το σύστημα που υπάρχει σήμερα είναι το αντιπροσωπευτικό σύστημα. Νομίζω ότι ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα, όπως αυτό που υπάρχει σήμερα, είναι στην ουσία του αντιδημοκρατικό και για τον εξής λόγο: Από την στιγμή που υπάρχει αντιπροσώπευση με αντιπροσώπους, οι οποίοι δεν είναι ανακλητοί, υπάρχει ταυτόχρονα μια απαλλοτρίωση, και με τη νομική ακόμα έννοια, της εξουσίας από τους εκλέγοντες προς τους εκλεγόμενους. [...] Οι αντιπρόσωποι, ακόμα και με την καλύτερη δυνατή θέληση, απομακρύνονται από τον λαό. Αντί να κρίνει ο λαός τα διάφορα ζητήματα τα κρίνουν οι ίδιοι. Διαμορφώνουν μάλιστα τα ζητήματα έτσι ώστε αν στις επόμενες εκλογές κληθεί ο λαός να αποφασίσει, π.χ., μεταξύ δύο κομμάτων που έχουν διαφορετικές γνώμες για τα διάφορα ζητήματα, όχι μόνο δεν μας εγγυάται κανείς ότι τα ζητήματα αυτά είναι πραγματικά, αλλά υπάρχει εκ των προτέρων η βεβαιότητα ότι τα ζητήματα αυτά τίθενται απλώς και μόνο επειδή η προηγούμενη διακυβέρνηση της χώρας δημιούργησε αυτού του είδους τα ζητήματα και όχι άλλα». 
Κορνήλιος Καστοριάδης, «Ο Θρυμματισμένος Κόσμος», εκδόσεις Ύψιλον, σελ. 153-154

Είναι πολύ δυσεύρετα τα... κρούσματα ορθού λόγου, όπου σε ελάχιστες λέξεις συνοψίζεται μια από τις βασικές προπαγανδιστικές τακτικές κάθε μη δημοκρατικού καθεστώτος, το οποίο μεταμφιέζεται με την προσχηματική «προβιά» της λαϊκής βούλησης. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, φυσικά, είχε τη νηφαλιότητα και την βαθιά ελληνική Παιδεία, ώστε να καθίσταται εφικτό για εκείνον να διακρίνει όσα σε πολλούς εξ ημών είναι σχεδόν «αόρατα». Ο φιλόσοφος που διατύπωσε τις εναρκτήριες σκέψεις για το αντιπροσωπευτικό σύστημα δεν ανήκε στην κατεστημένη διανόηση που λατρεύουν τα ΜΜΕ και την οποία παρακολουθούμε συχνά πυκνά να εκφράζει με ποικίλα σχήματα διάφορες παραλλαγές κενολογιών και «σοφιστικέ» κλισέ εκφράσεων που παραπέμπουν σε ανθρώπους με πληροφορίες και επιτυχημένες απόπειρες αποστήθισης τσιτάτων αλλά όχι γνώσης. Οι «εγκατεστημένοι» δοκησίσοφοι, οι σιτιζόμενοι στο πρυτανείο δεν έχουν κάποια άξια λόγου γνώση προς μετάδοση επειδή η γνώση ταυτίζεται με την ειλικρινή προσπάθεια προσέγγισης της αλήθειας. Αλήθεια και εξουσία δύσκολα μπορούν να συμβαδίσουν – και όποτε γίνεται αυτό διαρκεί ελάχιστα και επηρεάζει για πάντα την εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών.

Σικέ ματς

Η αντιδημοκρατική φύση του αντιπροσωπευτικού συστήματος ίσως να μην ήταν ιδιαιτέρως κραυγαλέα την εποχή που έγραφε ο Καστοριάδης το κείμενο της διάλεξής του, που έκανε στα Χανιά της 20ης Απριλίου 1991 και περιλήφθηκε στο βιβλίο «Ο Θρυμματισμένος Κόσμος». Σήμερα, όμως, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με πειστικό τρόπο ότι ο άνθρωπος της εποχής της «παγκοσμιοποίησης» δεν βιώνει μια εξόχως αντιδημοκρατική περίοδο, επιλέγοντας κατά καιρούς τους αντιπροσώπους του. Ο κατ' επίφασιν πολίτης, παίζοντας σ' ένα διλημματικό παιχνίδι, του οποίου οι κανόνες είναι ρευστοί και ρυθμίζονται από τους τυράννους του χρήματος, συναινεί στην αφαίρεση της ισχύος της λαϊκής κυριαρχίας μέσω των εκλογών!
Στα καθ' ημάς, τα ελληνοφανή, η αποφορά της ολιγαρχίας, της ξενοκρατίας και της απολυταρχίας γίνεται ολοένα και πιο έντονη. Όσο απομακρύνεται το σκάφος της Ιστορίας από την ημέρα-ορόσημο της υπαγωγής μας στο «έλεος» των «δανείων δυνάμεων», τόσο περισσότερο ζέχνει η ανάσα της τυραννίας, που διαχέεται παντού. Στο Κοινοβούλιο, τα υπουργεία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις ΔΕΚΟ, τους Οργανισμούς του Δημοσίου, τις τράπεζες και -ασφαλώς- στα ΜΜΕ.

Ρώσικη ρουλέτα

Οι αντιπρόσωποι του «έθνους» και οι άνθρωποι που ορκίζονται «πίστη» στο Σύνταγμα και τους νόμους, παρέδωσαν -δίχως να μπουν στον... κόπο να ρωτήσουν το λαό- το σύνολο της εξουσίας που τους εκχώρησε το εκλογικό σώμα σε πρόσωπα που ουδείς γνώριζε, ουδείς ψήφισε και ουδείς θα είχε την πρόθεση να ασχοληθεί με την ύπαρξή τους. Τομείς και πτυχές του συλλογικού βίου, που κάποτε θεωρείτο αυτονόητο πως ρυθμίζονται από τους Έλληνες, τώρα βρίσκονται στην απόλυτη δικαιοδοσία εκπροσώπων ενός εξωελλαδικού μηχανισμού εξουσίας. Οι αντιπρόσωποί μας, άβουλοι κι απρόσωποι, σκέφτηκαν πως θα ήταν προς όφελός μας να μας παραδώσουν αμαχητί σε ξένους «για να μας σώσουν». Από τι άραγε;
Η πραγματικότητα και η απορρύθμιση της κοινωνίας οδήγησαν την Ελλάδα σε ατραπούς που δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος αναλυτής.
Οι αντιπρόσωποι των εκλογέων λειτουργούν ως διαμεσολαβητές μεταξύ των απομειναριών του κράτους και της τρόικας, επιδιώκοντας αφενός να παρατείνουν την ετερόφωτη κυριαρχία τους στο προτεκτοράτο και αφετέρου να πείσουν το εκλογικό σώμα ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να συνεχίσει να παίζει το παίγνιο της ρώσικης ρουλέτας μ' ένα όπλο που έχει όλες τις θαλάμες γεμάτες με σφαίρες...

Ρίζες του δυτικού ανθελληνισμού

«Απόλλων και Μαρσύας – Η Κρίση του Μίδα». Γκραβούρα του Μελχιόρ Μέιερ (1581). Ο μουσικός διαγωνισμός του Απόλλωνα με τον σάτυρο Μαρσύα θεωρείται διαχρονικά ότι συμβολίζει τη σύγκρουση ανάμεσα στη διονυσιακή και την απολλώνεια πλευρά της ανθρώπινης φύσης. 

«Σχεδόν όλες οι εποχές και όλα τα στάδια της κουλτούρας προσπάθησαν κάποια στιγμή, με βαθιά δυσθυμία, να απελευθερωθούν από τους Έλληνες, επειδή κάθε προσωπική, εμφανώς πρωτότυπη και αξιοθαύμαστη δημιουργία φαινόταν, σε σύγκριση με εκείνους, να χάνει ξαφνικά τη ζωή και το χρώμα της και να γίνεται αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμη και καρικατούρα. Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίζει 'βάρβαρο' ό,τι δεν ήταν δικό του γέννημα θρέμμα».
Φρειδερίκος Νίτσε, «Η Γέννηση της Τραγωδίας», εκδόσεις Βάνιας, σελ. 143

Ο Νίτσε, απόλυτος και άτεγκτος κριτής ιδεών και δημιουργημάτων, στο πρώτο του κιόλας έργο, όπου παρουσίαζε την αιώνια μάχη και αλληλεξάρτηση του διπόλου Απόλλων – Διόνυσος, όρισε και προσδιόρισε τις ρίζες του δυτικού ανθελληνισμού. Μέσα σε ελάχιστες σελίδες, ένας αληθινός παγκόσμιος στοχαστής προσέφερε στους αναγνώστες του την φασματική μορφή της ανίατης απέχθειας του «άλλου» προς την ελληνικότητα. Η τεχνοκρατία, η βιομηχανία και οι κοινωνικές δομές της Δύσης προχώρησαν αλλά οι φορεσιές τους ξηλώνονται, όσο αυτοί οι λαοί βαδίζουν. Τα χρυσοποίκιλτα ενδύματά τους είναι καρφωμένα στον χωροχρόνο του Ελληνισμού και κάθε βήμα προς το μέλλον καταδεικνύει την υπαρκτική γύμνια τους. Προχωρούν και «ξηλώνονται»... Ό,τι πράξουν, ό,τι πουν, ό,τι λογίσουν και υπολογίσουν είναι δανεικό, «αποτυχημένο αντίγραφο και καρικατούρα» της αυθεντικότητας που πήγασε στον θεοβάδιστο τόπο μας. Δεν μπορεί ποτέ να σου συγχωρήσει την πρωτοπορία και την άφθαρτη σχέση σου με το Όντως Ον όποιος δεν έχει το ηθικό και ψυχικό ανάστημα να ταυτιστεί με εσένα. Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος. Το αρχαίο απόφθεγμα ήταν προφητεία για τη μεταχείριση που θα επιφύλασσαν διαχρονικά στο λαό μας όσοι άνοιξαν τα ώτα τους με τον Έλληνα Λόγο και τα μάτια τους θάμπωσαν από το Δήλιο φως του Απόλλωνα.

Περί «ηθικής»

Ο Γερμανός φιλόσοφος, συνεχίζει την ανατομία του διαχρονικού εγκλήματος της Δύσης απέναντι στους φορείς της παράδοσής μας με τα ακόλουθα: «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιέται κανείς, που, παρ' όλο που έχουν μόνον εφήμερη ιστορική λάμψη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από ειδεχθή ελαττώματα, έχουν την αξίωση ότι διαθέτουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες;»
Αλήθεια, έπειτα από τα παραπάνω, δεν καθίσταται τρομερά εύκολο να ερμηνευτούν τα στερεότυπα που αναμασούν -σε κάθε ευκαιρία- οι «φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι» μας; «Οι Έλληνες είναι απατεώνες, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες, κατεστραμμένοι». Τούτη η επωδός, αξιοποιείται ως πρόχειρος, αυτοσχέδιος εξορκισμός του συνδρόμου κατωτερότητας που κατατρύχει κάθε αντιγραφέα απέναντι σε κάθε αληθινό δημιουργό. Η πραγματική φράση, εκείνη που κρύβεται πίσω από το προπέτασμα καπνού των «ηθικών» μομφών εναντίον των Ελλήνων μάλλον μοιάζει με την ακόλουθη: «ακόμα κι αν οι Έλληνες είναι σαλτιμπάγκοι, διεφθαρμένοι, τεμπέληδες και δεν έχουν πολλούς στιβαρούς θεσμούς, πάλι κάθονται στο βάθρο του πρωταθλητή, του αιώνιου προμάχου, δίχως να καταβάλλουν προσπάθεια».
Ο ξένος εργοδότης, τον Έλληνα, όσο κι αν προσπαθήσει να υπεραποδώσει, να κοπιάσει, να αφήσει τόνους ιδρώτα στην εργασία του, κατά βάθος θα τον θεωρεί τεμπέλη επειδή γνωρίζει πως είναι ανάρμοστο για τους νόμιμους κληρονόμους της μεγαλοφυΐας που έπλασε ο τόπος και ο τρόπος μας να ρίχνονται στον κάματο σαν τα μυρμήγκια. Μπορεί να δουλεύουμε, να ειλωτεύουμε εννιά με πέντε (ή και δωδεκάωρα ολόκληρα) αλλά έχουμε κάθε πρόθεση να μην το κάνουμε γιατί δεν είναι τούτη η αποστολή μας. Κι αυτό φαίνεται. Οι ξένοι διαχειριστές της ύλης το αντιλαμβάνονται ενστικτωδώς κι αυτό το συνειδησιακό μοτίβο θέλουν να θραύσουν, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν στην ιδέα του. Αποστολή του Έλληνα δεν είναι η δουλειά. Είναι η εργασία. Η παραγωγή Τέχνης και σκέψης για το πως μπορεί να υπάρχει, να αναπτύσσεται και να σώζεται ο πολιτισμός.
Η τευτονική ενσάρκωση της ηρακλείτειας σκέψης, που έγραψε τη «Γέννηση της Τραγωδίας» αποφαίνεται για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον: «Δυστυχώς, κανένας δεν ήταν αρκετά τυχερός να βρει το κώνειο με το οποίο θα κατάφερνε να απαλλαχτεί απ' αυτό το φαινόμενο: όλο το δηλητήριο που δημιούργησαν ο φθόνος, η συκοφαντία και το μίσος δεν ήταν αρκετό για να καταστρέψει αυτό το αυτάρκες μεγαλείο. Κι έτσι νιώθει κανείς  ντροπιασμένος και φοβισμένος μπροστά στους Έλληνες, εκτός κι αν εκτιμά την αλήθεια πάνω απ' όλα και τολμά να αναγνωρίσει ακόμη και τούτη την αλήθεια: ότι οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους, σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας».

Γιάννης Καλαμίτσης: «Στημένες δημοσκοπήσεις και μετρήσεις ακροαματικότητας»

Ένα σκάνδαλο βόμβα που είχε καταγγείλλει ο αείμνηστος Γιάννης Καλαμίτσης στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ (23/3/2007) και πέρασε απαρατήρητο: ΣΤΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΜΕΤΡΗΣΕΙΣ ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ! Ο σπουδαίος ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε πει χαρακτηριστικά στην εκπομπή του: «Εγώ προσωπικά δεν πίστευα ποτέ όχι μόνο στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις ακροαματικότητες παρά το γεγονός ότι θα με βόλευε αφού μονίμως είχα πάρα πολύ υψηλή ακροαματικότητα. Δεν το πιστεύω. Και να σας πω γιατί δεν το πιστεύω; Διότι δύο φορές ήρθα αντιμέτωπος με πραγματικά γεγονότα που μου απεδείκνυαν ότι είναι στημένα τα πράγματα. Τη μία φορά ο ένας μου είπε «κάνε αυτό για μένα και θα σου ανεβάσω δύο μονάδες τη μέτρηση». Ναι και του λέω «είσαι στα καλά σου;», γιατί είχε τη δυνατότητα. Ετσι; Και την άλλη φορά που λέει ο άλλος «ρε συ μας έδωσε η τάδε εταιρεία 2,5%» και λέει ο κολλητός του στο σπίτι «θα σου δώσω 5 να βγάλεις μέσο όρο να πάρεις διαφήμιση». Λοιπόν άσε με τώρα. Μην πιστεύετε σε δημοσκοπήσεις. Εσείς ξέρετε καλύτερα τι γίνεται γύρω σας άμα έχετε τα μάτια σας ανοιχτά».

Πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου μου

Το πρώτο μου πόνημα μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Νέα Θέσις». Τιτλοφορείται «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - Κείμενα για τον ελληνικό τρόπο». Η παρουσίαση θα γίνει τη Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013, στις 18:30 στην ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20 (3ος όροφος). Στην παρουσίαση θα μιλήσουν: Ο καθηγητής Χρίστος Γούδης και ο εκδότης της «Νέας Θέσεως» Γιάννης Σχοινάς (και λίγο η αφεντομουτσουνάρα μου). Χαιρετισμό θα απευθύνει ο φίλος Ζάχος Χατζηφωτίου.