Raining Blood

Mankind, in its spiral, rotary motion, as it treads alone on subtle astral paths and unending viscous oceans of time, have to remember what is forgotten and to rediscover what is lost. This song is a key to remembrance. 

Ἡ μαντεία τοῦ Κωνσταντίνου Καβάφη γιά τήν φαύλη ἐξουσία

Ἀπό τήν οἰκία τοῦ ποιητή στήν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου.

Δέν ανησύχησεν ὁ Νέρων ὅταν ἄκουσε
τοῦ Δελφικοῦ Μαντείου τόν χρησμό.
“Τα ἑβδομήντα τρία χρόνια νά φοβάται”.
Εἶχε καιρόν ἀκόμη νά χαρεῖ.
Τριάντα χρονώ εἶναι. Πολύ ἀρκετή
εῖν’ ἡ διορία ποῦ ὁ θεός τόν δίδει
γιά νά φροντίσει γιά τούς μέλλοντας κινδύνους.

Τώρα στήν Pώμη θά ἐπιστρέψει κουρασμένος λίγο,
ἀλλά ἐξαίσια κουρασμένος ἀπό τό ταξείδι αὐτό,
ποῦ ἦταν ὅλο μέρες ἀπολαύσεως -
στά θέατρα, στούς κήπους, στά γυμνάσια...
Των πόλεων τῆς Aχαΐας ἑσπέρες...
Ἄ τῶν γυμνῶν σωμάτων ἡ ἡδονή πρό πάντων...

Aυτά ὁ Νέρων. Καί στήν Ἰσπανία ὁ Γάλβας
κρυφά τό στράτευμά τοῦ συναθροίζει καί τό ἀσκεῖ,
ὁ γέροντας ὁ ἑβδομήντα τριώ χρονώ.

Κωνσταντίνου Καβάφη Ἅπαντα, «Ἡ Διορία τοῦ Nέρωνος», ἐκδοτικός ὀργανισμός Πάπυρος, σελ. 58

Ἡ ἀνθρωπότητα, στή σπειροειδή περιστροφική κίνησή τῆς, στά λεπτοφυή ἀστρικά μονοπάτια καί τά παχύρρευστα ὕδατα τοῦ χρόνου, εἶναι ὑποχρεωμένη νά αναμιμνήσκει, νά λησμονεῖ καί νά επανανακαλύπτει τόν ἑαυτό τῆς. Οἱ περίοδοι τῆς ἀναμνήσεως φέρουν τό χρῶμα, τά ἐμβλήματα καί τήν ἀξία τοῦ χρυσοῦ. Τα γένη, ποῦ εμβαπτίζονται στή γνώση τῆς ἀνάμνησης, εἶναι χρυσά καί οἱ τρόποι τούς ὁμοίως. Ἡ ἐποχή τῆς λήθης εἶναι σιδηρᾶ καί τά παιδιά τῆς φέρουν τά στίγματα τούτου τοῦ μετάλλου, ἐνῶ δοκιμάζονται ἀπό τήν ἰσχύ τοῦ ὅταν πέφτει πυρακτωμένο, ὁρμητικό, τέμνον, ὁδηγημένο ἀπό χέρι ἐχθρικό πάνω στίς σάρκες τούς. 

Στον πολιτισμένο κόσμο, μία μέθοδος γιά νά ἐπανέλθει ἡ γνώση ἀπό ἐκεῖ ποῦ ἀπέδρασε εἶναι ἡ ἀνάγνωση. Δηλαδή, νά διατρέξουν οἱ ὀφθαλμοί, νά ἀκούσουν τά ὦτα, νά αἰσθανθοῦν τά ἀκροδάχτυλα τῶν ἀνθρώπων ψηφία φέροντα τά σύμβολα τῆς

Οἱ Μοῦσες ἐκδικοῦνται τούς μουσάτους

Ἄν χρειαστεῖ νά φορέσουν φουστανέλες γιά νά μείνουν στήν ἐξουσία θά τό κάνουν. Θά σιδερώνουν, μάλιστα, πασίχαροι τίς δίπλες.

Ὦ τοῦ θαύματος! Οἱ κυβερνῶσες μαζορέττες (σ.σ.: αγγλοελληνιστί «τσιρλῆντερς) τῆς Ἀριστεράς καί τῆς Προόδου, ποῦ ξενάγησαν τόν λατρεμένο τους πρόεδρο εἰς τάς Ἀθήνας δέν τόν πῆγαν σέ χοτσπότ. Οὔτε στά συριζιάνικα γραφεῖα τῆς πλατείας Κουμουνδούρου. Οὔτε στήν διακεκαυμένη ζώνη τῆς Πατησίων ἤ στήν πλατεία Βικτωρίας καί ἀλλαχοῦ, ὅπου τά σουαχίλι, τά παστούν καί ἡ ουρντού ἐναλλάσσονται στήν θέση τῆς λίνγκουα φράνκα (σ.σ.: ἡ κοινή γλώσσα συνεννόησης). Δέν σκέφτηκαν νά τόν πᾶνε νά καμαρώσει καμιά ὡραία κατάληψη. Τον ὑποδέχτηκαν καί τόν ξενάγησαν σέ τόπους – σύμβολα ἑνός κόσμου καί μίας κοσμοθέασης πού πολεμᾶ

Ὁ Θεός νά συγχωρήσει τόν Στεφανόπουλο πού ἔβλαψε τήν Ἑλλάδα

Ὅταν ἀνακοινώνονται θάνατοι σημαντικῶν προσωπικοτήτων ἀπό τόν χῶρο τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας καί τῆς Τέχνης ὑπάρχει ἕνας ἄγραφος νόμος: νά ἐκφράζεται παντοιοτρόπως καί ἀπό ὅλα τά ΜΜΕ ἡ θλίψη ἀνθρώπων πού τόν γνώρισαν ἀλλά καί ἄγνωστων πρός αὐτόν. Τηρεῖται ἐπίσης ἡ συνήθεια νά καλλιεργεῖται ἕνα κλίμα συντριβῆς γιά τόν πρόωρο ἤ ἀναμενόμενο χαμό τοῦ διάσημου τεθνεῶτος. Το ἴδιο ἔγινε καί στήν περίπτωση τοῦ πρώην προέδρου τῆς δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου.

Ὁ νεκρός παρουσιάζεται ὡς ἕνας ἄνθρωπος πού ὑπηρέτησε τό ἔθνος καί τήν πατρίδα μέ τρόπο ἐπωφελή γιά τόν λαό. Αὐτό εἶναι ἀνακριβές. Μπορεῖ ὁ ἐκδημήσας νά ἦταν συμπαθής -τουλάχιστον στόν ὕστερο καίρό τῆς πολιτικῆς του σταδιοδρομίας ὅταν λειτούργησε σάν ὑπάλληλος τῆς κυβέρνησης Σημίτη- μιά καί ἡ συμπάθεια ἐξαρτᾶται πάρα πολύ ἀπό τήν ἄποψη πού ἐκφράζει ἡ κατεστημένη ἐνημέρωση καί ὅλοι οἱ μηχανισμοί παραγωγῆς ἰδεολογίας. Αὐτά καί ἐπί Στεφανόπουλου καί τώρα ἀνῆκαν καί ἀνήκουν στόν χῶρο πού ἐξέφραζε καί ἐκφράζει τήν κυβέρνηση Σημίτη, Παπανδρέου καί τήν εὐρύτερη Ἀριστερά - κομμουνιστική και "εὐρωπαϊκή". 

Ὁ Κωστής Στεφανόπουλος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν μποροῦσε νά

Τραμπ-άλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν

Το βαθύ κράτος μέ τό ρηχό μυαλό καί τήν πετρωμένη καρδιά ἄς ὑποδείξει 39 ἀριθμούς στό Τζόκερ νά παίξουμε τά 6 

Δέν ἤθελε καί μεγάλα ἀποθέματα φαντασίας γιά νά ποντάρεις σέ νίκη τοῦ Ντόναλντ Τραμπ. Ὅλα τά χαρτιά πού βγάζει ἀπό τό μανίκι τῆς ἡ ὑπερδομή γιά νά τά σπρώξει στήν πράσινη τσόχα τῆς πολιτικῆς ἀντιμετωπίζονται ἀπό τούς ἐκλογεῖς ὄχι σάν τραπουλόχαρτα, ἀλλά σάν χρησιμοποιημένα χαρτιά ὑγείας - καί ἔχουν τή μοίρα αὐτῶν τῶν ἀπαραίτητων ἀλλά ἀηδιαστικῶν (μετά τή χρήση) προϊόντων.
Με τό δικό μας δημοψήφισμα φάνηκε ξεκάθαρα ἡ ρωγμή στόν τάχα... ἀδιαπέραστο τοῖχο τῶν εταιριών μετρήσεων, οἱ ὁποῖες ἔγιναν περισσότερο ρεντίκολο ἀπό ἐκείνους ποῦ διαρρήγνυαν τά ἱμάτιά τούς γιά τήν ἀκρίβεια τῶν προβλέψεων. Το «Ὄχι» ἐπικράτησε κόντρα σέ ὅλες τίς ἐκτιμήσεις ἀλλά καί τίς προσδοκίες τοῦ Τσίπρα, ὁ ὁποῖος ἔλυσε τό «προβληματάκι» πού τοῦ προκάλεσε ἡ λαϊκή ψῆφος μέ τρόπο ἁπλό: ἔκανε κωλοτούμπα καί μεταμόρφωσε τό «Ὄχι» σέ ἕνα ὡραιότατο «Ναί». Ἀπό κεῖ καί πέρα τό πῆγε τυφλοσούρτη. Εἶναι μέχρι νά

Donald Trump takes back America

Brexit, ἀμερικανικές ἐκλογές. Μία σειρά ἀπό ἐπικές μάχες κερδίζονται. Οἱ λαοί διεκδικοῦν καί παίρνουν πίσω τίς χῶρες τους ἀπό τά συνασπισμένα μπλόκ συμφερόντων τοῦ ἀεριτζίδικου, μή παραγωγικοῦ χρήματος, τῆς προπαγάνδας πού ὑποδύεται τήν δημοσιογραφία καί τῶν ὑπόλοιπων μηχανισμῶν παραγωγῆς ἰδεολογίας καί κυρίαρχης ἄποψης. Ἡ ἀδιάκοπη ροή τῆς Ἱστορίας ἀλλάζει πάλι τή διαδρομή της. Καμία λέξη δέν πάει χαμένη. Οὐδείς ἀγώνας γιά τό ἔθνος, τήν πατρίδα, τήν ἀξιοπρέπεια καί τήν δικαιοσύνη δέν εἶναι ἄσκοπος. Θερμά συγχαρητήρια στόν ἀμερικανικό λαό γιά τήν ἔμπρακτη περιφρόνηση τοῦ δυσώδους κατεστημένου τῆς παρακμῆς.

Καρανταῆδες, καρασεβντάδες, καραγκιόζηδες

Ἡ ἀνθρωπιστική Δύσις καί τό ἑλληνόφωνο καθωσπρεπειστάν ἀπεχθάνονται τήν βία, παρεκτός ἄν στήν οὔγια γράφει Τουρκία. Τότε τούς ἀρέσει!

Μία ἀρχική διαπίστωση: στήν ὑποδοχή Τούρκου ἠθοποιοῦ, ὁ ὁποῖος παίζει σ' ἕνα σελτζουκικό σίριαλ πού τιτλοφορεῖται «καρα-κάτι-τέτοιο», πῆγαν χιλιάδες τσαοῦσες (πού θά 'λέγε κι ὁ ἀσύγκριτος Γιῶργος Μαρῖνος). Καί φώναζαν καί οὔρλιαζαν καί σκλήριζαν ἀκατάληπτα λόγια λατρείας καί θαυμασμοῦ γιά τόν ἀπόγονο τοῦ Ἄλπ Αρσλάν, ὁ ὁποῖος τούς ἔχει κλέψει τίς καρδιές, ἀφοῦ πρῶτα κατέλαβε δικαίωμα παρουσίας στά κρίσιμα τετραγωνικά ἑκατοστά πού καταλαμβάνει στίς οἰκίες ἡ συσκευή τῆς τηλεόρασης. Πρῶτα στήν τιβί κι ὕστερα στή ζωή ὁ πρωταγωνιστής τοῦ «καρά-νταλγκά».

Στην ὑποδοχή τῶν ὀστῶν τῶν 16 ἡρώων πού ἔπεσαν τό 1974 κατά τή διάρκεια τῆς μυστικῆς ἀποστολῆς «Νίκη», ἐνῶ κατευθύνονταν

Ἀλβανικός «φανατισμός» καί τουρκικά συμφέροντα

Ἔνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους μύθους που καλλιεργεῖται στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ σύνολο τῶν χωρῶν που μαστίζονται ἀπὸ τὸν ἰὸ τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας εἶναι ἡ «καλοσύνη» καὶ ἡ «μετριοπάθεια» στὶς διεθνεῖς σχέσεις καὶ ἡ εξυπηρέτηση αὐτῶν τῶν ἀξιῶν καὶ συμπεριφορῶν ἀπὸ ἡγέτες γεμάτους «κατανόηση» καὶ αἰσθήματα «ἀλληλεγγύης» γιὰ ὅλο τὸν κόσμο. Κάτι τέτοιο δεν ὑπάρχει.
Τὸ μόνο ποὺ ὑφίσταται στὸν κόσμο τῆς διπλωματίας καὶ στὶς διακρατικὲς σχέσεις εἶναι τὸ συμφέρον. Ὅπως εἶχε πει ὁ Οὐίνστον Τσόρτσιλ «οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐφήμεροι, ἀλλὰ τὰ συμφέροντα εἶναι αἰώνια». Τὰ συμφέροντα ὑπηρετοῦν οἱ κυβερνῆτες ὅλων τῶν χωρῶν τοῦ κόσμου. Άλλοι τὰ δικὰ τους κὶ ἄλλοι τῶν λαῶν τους.
Τὸ μόνο ποὺ διαφοροποιεῖ τὶς πρακτικὲς καὶ ρητορικὲς ἐπιδόσεις τους εἶναι ἡ ἤπειρος στὴν ὁποία βρίσκονται καὶ τὸ πόσο ἀπροκάλυπτα διατυπώνουν τὶς θέσεις τους.
Έτσι καὶ ἡ Ἀλβανία, μία χώρα ποὺ δημιουργήθηκε για νὰ ἐξυπηρετεῖ τὰ ἰταλικὰ σχέδια καὶ τώρα βρίσκεται προσδεδεμένη στὸ ἄρμα τῆς Τουρκίας, παραδοσιακὰ λειτουργεῖ ἐναντία στὶς