You won't get far on Detonation Boulevard... Bang Bang

Αφιόν Καραχισάρ

Το Σάββατο η στήλη στην εφημερίδα «δημοκρατία» ασχολήθηκε με την ασυγχώρητη προσβολή εναντίον της παράταξης που εκτόξευσε από το Mega ο ακάματος πανελιστοβουλευτής κ. Γεωργιάδης. Χρέωσε, δίχως να ακουστεί κιχ από τη Ν.Δ., τη Μικρασιατική Καταστροφή στη Δεξιά. Μάλλον το κόμμα συμφωνεί μαζί του. Κρίμα. Για καθαρά αρχειακούς λόγους υπενθυμίζεται ότι στην εκπομπή «Κοινωνία Ωρα Mega» στις 22 Μαρτίου δήλωσε: «Θέλω να πω ότι εγώ είμαι δεξιός. Η δική μου παράταξη βαρύνεται, η Δεξιά, γιατί πριν από μερικές δεκαετίες η Βουλή, υπό δεξιά πλειοψηφία, ψήφισε να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας με τους συμμάχους και να πούμε το ηρωικό «Οχι» τότε, να φέρουμε πίσω τον βασιλιά Κωνσταντίνο, γιατί είπαμε ότι θα αποφασίσουμε ό,τι θέλουμε μόνοι μας. Και η συνέπεια ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή».
Από εδώ του προσεφέρθη ένα τραταμέντο πολιτικής κριτικής και εκείνος δυσφόρησε. Δίχως να μπει στην ουσία της υπόθεσης, αλλά επικαλούμενος επιχειρηματολογία επιπέδου προνηπίου, παραλλήλισε το «αντιμνημόνιο» με τη Δεξιά του 1920 και την αντιβενιζελική παράταξη με τη -για την ώρα μη υπάρχουσα- συμμαχία Ανεξάρτητων Ελλήνων και ΣΥΡΙΖΑ! Αβαλα μαντάβαλα, δηλαδή.


Αδιάβαστος

Η απάντηση του κ. Γεωργιάδη μεταδόθηκε από την τηλεόραση Blue Sky στις 22 Απριλίου στην εκπομπή τηλεπωλήσεων βιβλίων «Ελληνική Αγωγή». Διαβάστε προσεκτικά την μπαλαφάρα που διέπραξε ο πολιτικός, του οποίου το βλέμμα είναι το ειλικρινέστερο όλων. Εκεί τα βλέπεις όλα (κι αν είσαι χριστιανός, συγχωρείς τα περισσότερα):
«Τι είπα εγώ για τη Μικρά Ασία, αγαπητέ κύριε Λιάκε; Είπα ότι η τότε Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, η δική μας παράταξη, η Δεξιά, η οποία ειρήσθω εν παρόδω στις εκλογές του 1920 είχε κάνει την τρομερή συμμαχία ακόμα και με την Αριστερά. Ηταν ακριβώς σαν το αντιμνημόνιο, ε; Οπως βλέπεις τον Καμμένο με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είχε γίνει τότε. Η Ηνωμένη Αντιπολίτευσις, οι βασιλόφρονες, είχαν συμμαχήσει με τους τότε κομμουνιστές, στις εκλογές του ’20!»
Καθώς φαίνεται, οι τηλεοπτικές υποχρεώσεις του δεν του επιτρέπουν να διαβάζει (έστω διαγωνίως) τα βιβλία που πουλάει. Ως γνωστόν, το νυν ΚΚΕ και τότε ΣΕΚΕ δεν συνεργάστηκε με τους βασιλόφρονες της Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως το 1920. Κατήλθε αυτόνομο και έλαβε το 13% των έγκυρων ψηφοδελτίων.
Ο Δημήτριος Γούναρης δεν ήταν κάτι αντίστοιχο με τον Πάνο Καμμένο και τα λοιπά κόμματα του συνασπισμού δεν ομοίαζαν με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δείτε και το βίντεο να τον θαυμάσετε...

Απόσβεση δημοσίου χρέους

Κρίμα δεν είναι να ταλαιπωρούμεθα 10.000.000 νοματαίοι για κάποια νουμεράκια που βγάζουν στα μπλιμπλίκια τους (τους υπολογιστές) οι πιστωτές μας; Αδικο δεν σας φαίνεται να μπορούμε να τη σκαπουλάρουμε και να παιδευόμαστε μετρώντας τις μπουκιές του γέρου και τα σουσάμια στο κουλούρι του απλήρωτου μισθωτού, του ανέργου και του φαλιρισμένου επιχειρηματία; Μια θεραπεία-σοκ χρειάζεται η αρρώστια μας για να γιάνουμε. Χωρίς πολλά πολλά, αναστολές, φιοριτούρες, δισταγμούς και σούπα μούπες. Να βγάλουμε στο σφυρί πολίτες! Κι όχι όποιους όποιους, αλλά τους καλύτερους. Εκείνους που είναι αναγνωρίσιμοι στο εξωτερικό και θα μοσχοπουληθούν πριν προλάβεις να τους βάλεις στον πάγκο. Για το ήσσονος σημασίας τεχνικό ζήτημα (απαγορεύεται η δουλεία) δεν πρέπει να ανησυχούμε. Το έχουν λύσει εκείνοι που θα εκποιηθούν για να αποπληρώσουμε το δημόσιο χρέος. Θα αντιγράψουμε το σκεπτικό των αλληλοδιάδοχων νομοθετημάτων τους, το σύνθετο της διατύπωσής τους και τις πονηρές παραγράφους τους για να κάνουμε το ψάρι κρέας και να μετατρέψουμε το δουλεμπόριο σε «απελευθέρωση» της αγοράς του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Πιο ωραίο, κομψό και εύπεπτο δεν ηχεί έτσι;

Κηπουροί

Θα αρχίσουμε τις δημοπρασίες προσωπικοτήτων με τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου. Θα δημοσιεύσουμε μια αγγελία στο περιοδικό «Foreign Policy», που τον είχε ανακηρύξει σε έναν από τους «100 παγκόσμιους στοχαστές». Το κειμενάκι στο πωλητήριο θα έχει ως εξής: «Διατίθεται σε προνομιακή τιμή και ευκολίες πληρωμής ένα γόνιμο μυαλό, μια εξωπραγματική διάνοια αμπαλαρισμένη σε μορφή ανθρώπου. Διετέλεσε πρωθυπουργός, είναι γιος και εγγονός πρωθυπουργού και λατρεύει τα ταξίδια, τις άδειες από τη Βουλή, το κανό, τη γυμναστική, το ποδήλατο και την υπουργοποίηση κηπουρών. Με ό,τι καταπιάνεται το κάνει διάσημο. Λίγο ασχολήθηκε με την Ελλάδα και την έμαθαν ακόμα και οι πιγκουίνοι με Αλτσχάιμερ. Εχει τη μοναδική ιδιότητα να εξαϋλώνει χώρες, ηπείρους, πλανητικά συστήματα. Τρέχει στον μαραθώνιο ντυμένος Μπάτμαν, καταναλώνει αδιάκοπα σούσι και παράγει περισσότερα σαρδάμ απ' όσα μπορεί να αξιοποιήσει η παγκόσμια σκηνή της σάτιρας. Είναι υπέρ της νομιμοποίησης της χρήσης και της μικροκαλλιέργειας μαριχουάνας και όταν μιλάει δείχνει να βρίσκεται υπό την επήρειά της - παρόλο που δεν τη χρησιμοποιεί! Αν και γεννημένος Αμερικανός, δηλώνει και Σουηδός και Πολωνός και Σκοτσέζος και Ελληνας - χωρίς να μπορεί να ξεχωρίζει τη μια εθνικότητα από την άλλη. Προλάβετε! Δεκτές και επιταγές».

Άδωνις Γεωργιάδης: «Η Δεξιά φταίει για την Μικρασία»!

Ένα από τα αγάλματα (έστω προτομή) που πρέπει να στηθεί έξω από τα γραφεία της πασοκάρας πρέπει να είναι του Αδώνιδος. 

Είπεν ο βουλευτής της ΝΔ Άδωνις Γεωργιάδης (βουβουζέλα του Μνημονίου κατά την στήλη «ΜΠΑ?») στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Mega» στις 22 Μαρτίου: «Θέλω να πω ότι εγώ είμαι δεξιός. Η δική μου παράταξη βαρύνεται, η Δεξιά, γιατί πριν από μερικές δεκαετίες η Βουλή, υπό δεξιά πλειοψηφία, ψήφισε να διαρρήξουμε τις σχέσεις μας με τους συμμάχους και να πούμε το ηρωικό 'Όχι' τότε, να φέρουμε πίσω τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, γιατί είπαμε ότι θα αποφασίσουμε ό,τι θέλουμε μόνοι μας. Και η συνέπεια ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή».
Τα παραπάνω συνιστούν την βαρύτερη προσβολή που μπορεί να κάνει κάποιος στην παράταξη. Να της αποδώσει την ευθύνη για τη φρικτότερη απώλεια που είχε ποτέ ο Ελληνισμός, να χάσει δηλαδή το έθνος την πρόσβασή του στην άγια γη της Ιωνίας και να ξεριζωθούν από τις εστίες τους εκατοντάδες χιλιάδες αδέλφια μας. Καθώς φαίνεται, δεν υπάρχει ούτε ένας βουλευτής ή αξιωματούχος μέσα σε αυτό το κόμμα που να πιστεύει ότι η παράταξη ΔΕΝ φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης για τούτη την ανείπωτη συμφορά.

Βουβουζέλες

Αλλά και αν υπάρχει κάποιος που αρνείται τις ιστορικές κατηγορίες είτε δεν φοράει παντελόνια και φοβάται να μιλήσει ή απλά δεν έχει τις γνώσεις για να υποστηρίξει την άποψή του. Η Μικρασιατική εκστρατεία, μια περιπέτεια στην οποία μας έβαλε ο Ελευθέριος Βενιζέλος -γνωρίζοντας εξ αρχής ότι δεν θα τελεσφορήσει- είναι μια υπόθεση που μας στοιχειώνει ακόμα και εν πολλοίς επέφερε την ιδεολογική, ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση της Δεξιάς.
Ίσως να έχει ξεχαστεί ότι η περιβόητη Συνθήκη των Σεβρών, μια διπλωματική φούσκα για την οποία καμάρωνε το κέντρο, ουδέποτε κυρώθηκε από την ελληνική βουλή. Ίσως να συμφέρει να ξεχαστεί ότι ο Βενιζέλος, εν μέσω πολεμικών επιχειρήσεων, προκήρυξε τις εκλογές του 1920 – για να τις χάσει. Ο ίδιος σχεδίασε το εκλογικό σύστημα με το οποίο έλαβε περισσότερες ψήφους από τη Δεξιά αλλά λιγότερες έδρες. Και ο ίδιος κατά τη διάρκεια της πολυτελούς παραμονής του στο Παρίσι (όταν ο Ελληνισμός μάτωνε στον Σαγγάρειο) με τους λόγους και τα έργα του υπονόμευε την προσπάθεια. Κι άλλα πολλά λησμονούν οι της Δεξιάς, που ανέχονται τις βαρύτατες ιστορικές προσβολές από τις βουβουζέλες της τηλοψίας και του μνημονίου.

Δείτε και το βίντεο

ΥΓ: Έχει πλάκα η αντίδραση του Γιώργου Οικοδομέα, ο οποίος ρωτάει το αμίμητο «Το μόνο λάθος της παράταξής σου είναι αυτό;;;;»

Κάποιος επιτέλους να μιλήσει για το καλό...

«Kείνοι που επράξαν το κακό - τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένον άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο - δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!»
Οδυσσέας Ελύτης, «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (από το ΙΑ).

Οι ποιητές είναι οι αληθινοί νομοθέτες του μέλλοντος καιρού. Κάτι κάνουν, κάπως σκέφτονται, με κάποιον τρόπο ενώνουν το νου με την καρδιά και την ψυχή τους ώστε να δέχονται τα αληθή μηνύματα του Θεού δίχως την παρεμβολή του φόβου ή της τέλειας ανοησίας του εγωισμού.
Ο Ελύτης, που δεν έχει χρείαν συστάσεων, σ' αυτό το σημείο της δημιουργίας του ταίριασε την έννοια της παράδοσης με την αρετή, το αγαθό, το καλό. Πόσο εύστοχη παρατήρηση που μένει ασχολίαστη! Ο χαμένος ανθυπολοχαγός της Αλβανίας είναι ένα ποίημα που κλείνει με τον θάνατο, την Ελευθερία και την Ανάσταση – μια γιορτή που πάντα πλησιάζει για τους καθαρούς στην καρδιά. Ο ανθυπολοχαγός στην περιπέτειά του νιώθει την θλίψη που υπάρχει, έρχεται και καλπάζει προς το μέρος του με το μαύρο άτι της απώλειας. Αλλά εκείνος δεν νοιάζεται τόσο επειδή, όπως λέει και ο ποιητής έχει μεγάλα μάτια «όπου χώρεσε η ζωή τόσο βαθιά, που πια να μην μπορεί να βγει ποτέ της!» Γεμάτο με χαρά και καλοσύνη είναι αυτό το μπουκέτο λέξεων που μοσχοβολάει ελληνικότητα και αγώνα. Γεμάτο αισιοδοξία και αψήφισμα του σκότους. Όπως και να το δεις, το «άσμα ηρωικό και πένθιμο» είναι μια χαρμόσυνη είδηση, πολύ πιο σημαντική από τα τετριμμένα γαβγίσματα που αναπαράγουν την αίσθηση της κατήφειας και της συμφοράς.

Προγονική μνήμη

Ένα από τα κατορθώματα του Ελύτη, στο συγκεκριμένο έργο του, είναι πως παρουσιάζει την ιδανική θανή για Έλληνα, για άνθρωπο. Να χάνεται μέσα στην κάψα ενός αγώνα ιερού και η ζωή του, τα βιώματα, η προγονική μνήμη, οι μυρωδιές, οι οπτασίες και τα αγγίγματά του να έχουν γίνει ένα με την πατρίδα του. Εν το παν... Ποιος νέος θα διαβάσει αυτές τις λέξεις, έτσι όπως είναι συναρμοσμένες και τέλειες στην τάξη και την αισθητική, και δεν θα ζηλέψει -μέσα στον κολοφώνα της ορμής του- τούτο το φινάλε; Έτσι είναι. Το τέλος ορίζει το ενδιάμεσο, αυτό που μεσολαβεί ανάμεσα στο λίκνο και τον τύμβο. Η ύψιστη προσφορά για την πατρίδα, ένα σφριγηλό κορμί που σφύζει από πόθους κι όνειρα κι ετοιμάζεται να παραδοθεί στη γη, αστράφτει από το χαμόγελο της χαράς. Θάνατος σμιλεμένος με αιώνια ζωή. Όλα με νόημα και μέτρο. Ως μέτρο νοείται ο τόπος και οι άνθρωποι που πάλεψαν για την Ελευθερία του. Ούτε πανικός, ούτε καταστροφολογία, ούτε μεμψιμοιρία και οιμωγές σαν εκείνες των αρχαίων Αθηναίων που παρακολούθησαν το «Μιλήτου Άλωσις». Μόνο έτσι μπορεί να μιλήσει κάποιος για το «χειρότερο», την απώλεια της ζωής. Ολιστικά. Αν επιμερίσεις το κακό και αρχίσεις να το πολλαπλασιάζεις σαν την αμοιβάδα που διασπάται ξανά και ξανά, όλα κατρακυλούν προς τα κάτω και φρένο δεν θα μπορεί να μπει στην κατηφόρα.

Χαρτογιακάδες

Τα ΜΜΕ συνήθως πράττουν ακριβώς τα αντίθετα από την ελληνική γραμμή πάνω στην οποία βάδισε ο Ελύτης. Τεμαχίζουν την πραγματικότητα και από το σύνολό της «φωτίζουν» τις σκιές. Τις πιο ανήλιαγες και μουχλιασμένες πτυχές μιας πραγματικότητας που είναι δώρο αλλά και έπαθλο μαζί (για όποιον παλεύει αδιάκοπα). Την παράδοση την έχουν λησμονήσει γιατί δεν τους συμφέρει. Φόβητρο είναι όποιος έχει ζωή πίσω του μ’ έλατα και με κρύα νερά, μ’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο και παππού από δρυ κι απ’ οργισμένον άνεμο. Μα είναι δυνατόν; Πώς μπορείς να σπείρεις και ν' αβγατίσεις ραγιαδισμό όταν θα μιλάς για το '21; Πώς θα παράξεις ανθρωπάκια άμα σε όλους δείχνεις τους τιτάνες που περάσαν;
Πώς θα σε κουλαντρίζουν ξένοι χαρτογιακάδες αν ξέρεις ότι έχεις θειο μπουρλοτιέρη και πατέρα γεμιτζή; Έτσι ριζώνει το κακό. Αποσιωπώντας όσα υπάρχουν από τα καλά, για να μας πάρουν όλους τα μαύρα σύγνεφα.

Οπου λείπει το κράτος χορεύει η κτηνωδία

Οσα απάνθρωπα συνέβησαν στη Μανωλάδα με τους ατυχείς λαθρομετανάστες που δέχτηκαν δολοφονική επίθεση από «εκπροσώπους» των «εργοδοτών» τους δεν τιμούν την κοινωνία, το κράτος και την περιοχή. Παραπέμπουν σε αιματηρές σκηνές από ταινίες για τον δουλοκτητικό αμερικανικό Νότο ή την αποικιοκρατούμενη Ινδία. Συν τοις άλλοις, περνούν στο εσωτερικό της χώρας και στη διεθνή κοινότητα τα χειρότερα δυνατά μηνύματα: ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι ένας τόπος όπου βασιλεύει η κτηνωδία και ενθαρρύνεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Για όλα τα παραπάνω βασικοί υπαίτιοι δεν είναι οι αυτουργοί των ένοπλων επιθέσεων, οι οποίοι πρέπει να τύχουν του δέοντος ποινικού κολασμού για τις πράξεις τους. Εκείνοι που φιλοτέχνησαν το πρόσωπο του τέρατος είναι οι ιθύνοντες που διαχειρίστηκαν τη μοίρα της χώρας την παρελθούσα εικοσαετία και άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους.

Υπουργοί Εσωτερικών και Δημοσίας Τάξεως που παρέλαβαν κράτος και παρέδωσαν ξέφραγο αμπέλι. Γενικοί γραμματείς υπουργείων, επιθεωρητές εργασίας και εφοριακοί που τάισαν το θηρίο της κερδοσκοπίας μέσω του δουλεμπορίου.

Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, «λειτουργοί» των ΜΜΕ, κυκλώματα δικηγόρων και πρόσωπα με απροσδιόριστες επαγγελματικές ιδιότητες που βοήθησαν πολύ στο ξεθεμέλιωμα της πατρίδας μας από την πλημμυρίδα της λαθρομετανάστευσης.

Η λύση είναι τόσο απλή και τόσο εύκολη, ώστε να εντάσσονται αυτοδικαίως στη σπείρα των αποδομητών όλοι όσοι δεν την υλοποιούν. Η λύση, φυσικά, είναι η άνευ εξαιρέσεων, αστερίσκων και δικαιολογιών εφαρμογή των νόμων. Ακόμα και των πιο ατελών ή αμφισβητίσιμων.

Οι λαθρομετανάστες να απελαύνονται. Σε εκείνους που απασχολούν παρανόμως συνανθρώπους μας χωρίς χαρτιά να επιβληθούν οι προβλεπόμενες αστικές και ποινικές κυρώσεις. Τα στελέχη της δημόσιας διοίκησης που κωφεύουν ενώπιον της εκκωφαντικής πραγματικότητας να απολύονται και να περνούν από εξονυχιστικό έλεγχο «πόθεν έσχες» και περιουσιακής κατάστασης. Οι πολιτικοί που συνήργησαν στη δημιουργία αυτού του χάους να αποδοκιμαστούν από τα κόμματα και τους εκλογείς.

Αλήθεια, η Αστυνομία, η Εφορία και η Επιθεώρηση Εργασίας δεν γνώριζαν τι συμβαίνει στη Μανωλάδα; Προς τι η έκπληξη;

Από την εφημερίδα «δημοκρατία»

Η ποίηση των πράξεων

Είμαστε αλυσοδεμένοι ακόμα στο πλατωνικό σπήλαιο. Οι σκιές με τις τερατόμορφες παραισθήσεις ταλαιπωρούν το θυμικό και τον λογισμό μας. Ένα θέατρο σκιών παίζεται από την αυγή του χρόνου με θεατές εμάς. Το αντίτιμο του εισιτηρίου είναι οι ζωές μας. Οι αντιλήψεις για τα πράγματα πυργώθηκαν πάνω από την αληθινή, την απτή και αδιάψευστη βούληση που αναβλύζει μέσα από την υπαρκτική πηγή μας.
Περιμένουμε μια σωτηρία, ένα θαύμα, έναν μεσσία επιλήσμονα, ο οποίος ξέχασε το ραντεβού του με το πεπρωμένο μας. Εκείνος με το δικό μας; Ναι, γιατί εμείς απουσιάζουμε από τις σπουδαίες στιγμές μας. Ανήμπορα ανθρωπάκια, ιδιοκτήτες αθάνατων ψυχών – όσοι έχουμε. Έχουμε περιφρονήσει την ακατάσχετη κληρονομιά που αποδόθηκε άμα την παράδοσή μας, ως έμφρονα «δέματα», στους επίγειους παραλήπτες. Η συνείδηση έχει αδρανοποιηθεί με το νηπενθές των τάχα «ραγδαίων» και «καθοριστικών» εξελίξεων, οι οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσκόλληση στο τέλμα του αχρείαστου «ειλωτεύειν».
Δεν υπάρχουν ραγδαίες εξελίξεις. Δεν υφίσταται κάτι καθοριστικό για την πορεία μας εκτός από την ίδια την αντίληψή μας για τα πράγματα. Οι σκιές μάς καθήλωσαν στα αόρατα δεσμά. Από τις σκιές πρέπει να αποδράσουμε και να αγκαλιάσουμε το άγνωστο. Η πιο θεσπέσια αγκαλιά είναι του αγνώστου. Φαινομενικά θανατηφόρα, αλλά αείζωο το αποτέλεσμα. Θριαμβεύουμε ρισκάροντας την απόλυτη πανωλεθρία. Μόνο έτσι θα νικήσουμε τον στρατηγικό αντίπαλό μας, τον πανδαμάτορα χρόνο.
Φανταστείτε τον μαχητή των Θερμοπυλών να άγχεται για το αύριο. Τον πολεμιστή στα Δερβενάκια να γονατίζει ψυχολογικά από την υπεροπλία των οθωμανών νεκροθαφτών του Ελληνισμού. Τον αποκαμωμένο συνθέτη, που ισχυρίζεται μέσα του –ενώ γνωρίζει καλά ότι αυταπατάται- πως «και αύριο μέρα είναι». Κι αύριο εκείνος πεθαίνει και η όπερα δεν γράφεται από τα χέρια του αλλά περιμένει την επόμενη ένσαρκη οντότητα που θα την εκφράσει με νότες υποδειγματικές. Ε, όχι δεν είναι «και αύριο ημέρα». Ποτέ δεν ήταν κάτι ισάξιο με το τώρα.
Κάθε ημέρα είναι μία και μοναδική. Το αέναο και η στιγμή είναι σιδηροκολλημένα, αξεχώριστα. Η εντύπωση, η άποψη, ο φόβος, μας απομακρύνει από την έσχατη ποίηση του αιώνα μας: την πράξη.
Τα μεγάλα λόγια ειπώθηκαν. Οι μεγάλες σχολές της φιλοσοφίας ανοιγόκλεισαν τις πύλες τους στους ανθρώπινους νόες. Οι μεγάλες θρησκείες εδιδάχθησαν στα πλήθη. Όσα ήταν να ειπωθούν ειπώθηκαν. Πράξεις απομένουν σε εμάς. Οι πράξεις είναι τα αντίδωρα της ποίησης που διανέμονται στο ανθρώπινο εκκλησίασμα ως μέτρα αξίας και διαχρονίας. 
Η ώρα του στενέματος της ύλης είναι ό,τι πρέπει για το πλάτεμα της ψυχής. Η ποίηση των πράξεων είναι το μικρό, το μέγιστο που μας απέμεινε. Να επιμένετε στις πράξεις και να μην τσιγκουνεύεστε τους λόγους – όποτε νιώθετε πως έτσι πρέπει.

Δεν είναι γάιδαρος!

Αν είναι δυνατόν! Τέτοια κατάντια; Τέτοια έκπτωσις αξιών; Που βαδίζομεν; Πολίτης αποκάλεσε «Ντορή» τον κ. Πάγκαλο...

Το ατυχές περιστατικό έλαβε χώρα στη λίμνη της Βουλιαγμένης - ως γνωστόν, εκεί ουδείς γάιδαρος συνηθίζει να κάνει τα μπάνια του. Οι τόποι θαλάσσιων και ιαματικών λουτρών που προτιμούν οι όνοι θα απασχολήσουν στο μέλλον την παρούσα στήλη. Ο υπουργός που συνέδεσε το ονοματεπώνυμό του με τεράστιες εθνικές επιτυχίες (Ιμια, Οτσαλάν), ευρισκόμενος σε νόμιμη άμυνα και αξιοποιώντας τα εργαλεία που του προσφέρει ο νόμος -κάτι που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους Ελληνες- μήνυσε τον υβριστή του. Ο θρασύς πολίτης είχε αντικρίσει την απολλώνια μορφή του νηφάλιου πολιτικού, όταν ο τελευταίος, τοις κείνων (των αρχαίων προγόνων δηλαδή) ρήμασι πειθόμενος, εγυμνάσθη λουόμενος και εμπανιαρίσθη γυμναζόμενος. Νους υγιής κι έτσι... Μόλις ήχησε η λέξη «γάιδαρος» στα ευσεβή ώτα του απόμαχου της πασοκάρας, εκείνος κάλεσε την Αστυνομία και εκείνη, υπακούοντας εντολές της ιεραρχίας, ασφαλώς, ήρθε πάραυτα. Οπως κάνει πάντοτε, στα εύκολα και στα δύσκολα. Στη Γαύδο και στην Κυψέλη. Σε εξύβριση και σε φονικά. Στην υπόθεση «πολίτης υβρίζει Πάγκαλο» δεν κινητοποιήθηκαν μεγάλες δυνάμεις. Μόνο πέντε περιπολικά και δύο μηχανές της ομάδας Δίας. Είθισται στις εξυβρίσεις...


Μοίρα F-16

Υπολογίζοντας πρόχειρα την «ένταση πυρός» της καταστολής και την αναλογία με την οποία πρέπει να αντιμετωπίζονται τα περιστατικά, τότε θα έπρεπε σε κρούσμα πορτοφολά η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. να διατάζει να επεμβαίνουν άμεσα 50 περιπολικά και 20 δίκυκλα της ΔΙΑΣ. Στις ανθρωποκτονίες, στις ληστείες και στους βιασμούς πρέπει να εφορμούν πέντε μεραρχίες τεθωρακισμένων της Αστυνομίας (που δεν έχει), μία μοίρα F-16 (ούτε από αυτά έχει), μια μηχανοκίνητη μεραρχία Πεζικού (γιοκ και από τούτο) και ο ΓΑΔάρχης ο ίδιος με το βαλιτσάκι που κρύβει τους κωδικούς με τα πυρηνικά (δυστυχώς, σε έλλειψη και αυτά από την Ελλάδα).

Για να μην περιπίπτουμε σε καταστροφολογίες και τις κλασικές ψωροκωσταίνικες μιζέριες, ας το δούμε θετικά. Ισως η υπερεκπροσώπηση των δυνάμεων ασφαλείας σ' ένα περιστατικό λεκτικής επίθεσης να αποτελεί μήνυμα στην κοινωνία, το οποίο είναι το ακόλουθο: «Και κάτω να φτύσετε ή να πετάξετε χαρτάκι στον δρόμο, εμείς θα αντιδράσουμε στο πιτς φιτίλι. Ντου από παντού στους παραβάτες!»

ΥΓ.: Δεν χρειάζεται να σημειωθεί το άστοχον -πέραν του προσβλητικού- του χαρακτηρισμού «γάιδαρος» για τον κ. Πάγκαλο. Ο πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης περπατάει στα δύο πόδια!

Δήμαρχος Αθηναμπάντ

Γιώργος Καμίνης. Εφάμιλλος του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ. Εξηφανίσθη μόλις εξελέγη και αβγατίζει τα τζαμιά με μία του δήλωση!

 

Πάνω που λέγαμε να βγάλουμε ανακοίνωση Silver Alert (οι αναζητήσεις προσώπων μέσης και τρίτης ηλικίας, που βλέπουμε στην τιβί και στις στάσεις του Μετρό) ή να τον ψάξουμε μέσω της εκπομπής της Νικολούλη, ξετσούμισε ο απωλεσθείς δήμαρχος! Δόξα τω Θεώ, είναι ζωντανός, είναι καλά, είναι όπως τον γνωρίσαμε. Αγχωμένος να ξαναβγεί δήμαρχος και στρεσαρισμένος από τις άοκνες προσπάθειές του να εξυπηρετήσει τους ισλαμιστές ψηφοφόρους του. Μόλις εκδόθηκε η προκήρυξη της δημοπράτησης του τζαμιού στο Βοτανικό (με γεια μας, οι τυχεράκηδες) έσκασε μύτη ο δημοτικός άρχων η φωνή του οποίου θυμίζει τα ανεμιστηράκια που πουλάνε το καλοκαίρι οι πλανόδιοι για να δροσίζονται οι κυρίες στα ζεματισμένα βαγόνια του ΗΣΑΠ. «Πζζζζζ, μμμμμ, νια νια νια», ακούς όταν μιλάει. Μόλις δυναμώσεις τον ήχο στην τηλεόραση αντιλαμβάνεσαι ότι σπρεχάρει την ελληνική. Τον μπερδεύεις με ανεμιστηράκι διότι φοράει μόνιμα ένα μουρμουρητό κι ένα σιγανοπαπαδίστικό ύφος (ένεκα της σεμνότητος του ανδρός και της προθέσεώς του να μην πολυκαταλάβεις τι σου ετοιμάζει). Και ποια ήταν τα θέματα που τον ξετρύπωσαν από την φωλέα του; Τα είπαμε και προηγουμένως: οι εκλογές και τα τζαμιά.

Παστούν

«Η δημιουργία κεντρικού μουσουλμανικού τεμένους ανοίγει το δρόμο, ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία αδειοδότησης σε χώρους που πληρούν τις προϋποθέσεις, οι οποίοι σήμερα λειτουργούν ως άτυποι χώροι λατρείας, ώστε να λειτουργούν νομίμως ένας έως δύο ανά δημοτικό διαμέρισμα», είπε ο κ. Καμίνης σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου. Όποιος τον άκουσε αναρωτήθηκε αν τα τζαμιά είναι σαν τα πεντάρια που σου δίνει το τζόκερ (εφόσον παίξεις πλήρες σύστημα). Μαζί με τον πρώτο λαχνό (το κεντρικό τέμενος), τσιμπάς και δυο τρία πεντάρια (επίσημοι χώροι λατρείας των ισλαμιστών).
Όσο νάναι, πρέπει να μεριμνήσει ο κ. δήμαρχος για το εκλογικό ακροατήριό του. Οι επιζήσαντες Αθηναίοι (όσοι την έχουν βγάλει καθαρή με τα μνημόνια) θυμούνται ότι στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές είχαν δει μπόλικα φυλλάδια με την φωτό του Καμίνη και δίπλα γράμματα που ομοιάζουν με αραβικά, παστούν, ουρντού (διάλεκτοι που ομιλούνται σε Αφγανιστάν και Πακιστάν). Τα μικρούλια τα τζαμιά, αυτά τα δύο ανά δημοτικό διαμέρισμα, κάλλιστα μπορούν να εξυπηρετήσουν και ως άτυπα κέντρα «διαφώτισης» υπέρ των αρετών του νυν δημάρχου. Κατακαημένη Ελλάδα...

Εδώ είναι ο τόπος που συντρίβει αλαζόνες

«Πέρασε κιόλας ο βασιλικός στρατός μας, ο καστροπορθητής, στην απέναντι χώρα, τη γειτονική, με γεφύρι σχοινόδετο τον Ελλήσποντο ζεύοντας, φτιάχνοντας ξυλοκάρφωτο διάβα στον τράχηλο του Πόντου.
Της πολύανδρης Ασίας ο ανίκητος άρχοντας, σ’ όλη τη γη σπέρνει το θείο στράτευμά του και από την στεριά με πεζούς και από τη θάλασσα με καράβια. Και για όλα καμαρώνει. Σαν παιδί χρυσής γενιάς, ωσάν ισόθεος.
Με μάτια αγριεμένα σαν του δράκοντα-φονιά. [...] Κανείς δεν θα βαστάξει σε τούτη την κοσμοπλημμύρα του στρατού ενάντια να φράξει με οχυρά το ανίκητο πέλαγος. Των Περσών ο λαός κι ο στρατός ο δυνατός, δε μπορεί να χάσει.
Του θεού την απάτη την άλυτη, ποιος θνητός θα λύση; Ποιος πατώντας γερά και πηδώντας θα ξεφύγει; Με τη γλυκιά της όψη, στην αρχή τον ξεγελά η Άτη τον άνθρωπο. Και τον ρίχνει στα δίχτυα. Απ’ αυτά δεν υπάρχει διαφυγή για τον θνητό».
Αισχύλος, «Πέρσες», 65-80

Ο Αισχύλος αποτελεί προσωπικότητα που δεν μπορείς καν να αποπειραθείς να την ζηλέψεις. Το δέος απέναντί του ακυρώνει κάθε άλλο συναίσθημα. Ήταν μια από τις ολύμπιες κορυφές του ελληνικού Λόγου και άνθρωπος που είχε γευτεί εμπειρίες, που δεν μπορούν να προσεγγιστούν, υπό καμία έννοια: Πολέμησε στον Μαραθώνα. Σε ελάχιστους Έλληνες κλήρωσε το λαχείο τέτοιας τιμής. Ο αδελφός του, Κυναίγειρος, σκοτώθηκε στην τιτάνια αναμέτρηση όταν προσπάθησε να κρατήσει περσικό πλοίο με τα χέρια του(!) την ώρα που αυτό προσπαθούσε να αποπλεύσει. Ο Αισχύλος ήταν επίσης μύστης των Ελευσινίων. Γεύτηκε, με λίγα λόγια, σπάνια ποικιλία νέκταρ από το κέρας των θεών, οι οποίοι εκείνοι την περίοδο έκαιγαν με το φως του τόπου μας τα σκότη ανατολής και δύσης. Γι' αυτό και κάθε λέξη του αποτελεί αντικείμενο μελέτης και περίσκεψης. Οντότητες σαν τον Αισχύλο δεν έγραφαν για να κάνουν... καριέρα. Οι τραγωδίες, άλλωστε, δεν «παίζονταν» αλλά «διδάσκονταν». Μαθήματα τις θεωρούσαν οι πρόγονοί μας. Τι διδάσκει το απόσπασμα των «Περσών» που παρατέθηκε προηγουμένως;

Μεγαλείο

Στην τραγωδία αυτή ο Αισχύλος περιγράφει με ευγένεια πρωτόγνωρη και μεγαλοψυχία τον σπαραγμό των Περσών, εκείνων που πολέμησε και νίκησε. Ο Ελευσίνιος μύστης υποχρέωσε τους Έλληνες, με το μεγαλείο της αλήθειας και του βάθους του Λόγου του, να νιώσουν τον πόνο των εχθρών τους. Οι μελωδικές εναλλαγές των λέξεων του έργου λειτουργούν σαν φρυκτωρίες, σαν πυρσοί που φωτίζουν τις μεγαλόπρεπες αίθουσες στο ανάκτορο του Ξέρξη. Εκεί ο θεατής βλέπει τον χορό, τους σεβάσμιους γέροντες της αυλής, να ανησυχούν για το μέλλον της εκστρατείας τους εναντίον της Ελλάδας. Η περιγραφή των δυνάμεων που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Μεγάλο Βασιλέα είναι εντυπωσιακή. Κόβει την ανάσα. Προκαλεί ανατριχίλα σε όσους αποφασίζουν να ξαναζήσουν με το νου τους (ως Έλληνες) την αθάνατη σύγκρουση. Μεγαλείο αντάξιο της περίστασης. Και ο φόβος των γερόντων είναι... αντάξιος της αλαζονείας του Ξέρξη. Η επίγνωση που τους χάρισαν τα χρόνια, τους κατέστησε ικανούς να προβλέπουν την συντριβή την ώρα που όλα προδιαγράφουν θρίαμβο. Αυτό είναι ένα από τα ανεκτίμητα διδάγματα των «Περσών» του Αισχύλου.

Μετά την ύβρη

Η κοσμοθέαση των προγόνων μας, παρόλο που σε πολλά ζητήματα προσέφερε ποικίλες απαντήσεις, στο ζήτημα της ύβρεως ήταν σταθερή, σαφής και μία. Κάθε απόπειρα θνητού να εξισωθεί με τους θεούς, υπερεκτιμώντας την ισχύ και τις δυνατότητές του και προσβάλλοντας τους συνανθρώπους του, τιμωρείτο με τρόπο απόλυτο και ποινή αφόρητη. Μετά την επίδειξη αλαζονείας (Ύβρις) ακολουθούσε η Άτη, η τύφλωση της συνείδησης. Ο επηρμένος, μεθυσμένος από την πρόσκαιρη δύναμή του, έπεφτε στα δίχτυα της και δεν μπορούσε να δει την συμφορά που δημιουργούσε ο ίδιος. Γι' αυτό διέπραττε ακόμα μεγαλύτερη ύβρη και δεχόταν την εκδίκηση των θεών (Νέμεσις). Η Τίσις, στο τέλος του κολασμού του, σήμαινε την απόλυτη συντριβή, τον αφανισμό του. Η γεύση της νίκης, πολύ συχνά, είναι η παραπλανητική αίσθηση από το δηλητήριο της αλαζονείας που χαρίζει στον μεθυσμένο τον οριστικό θάνατο της προσωπικότητάς του.

Οι Έλληνες

Το έθνος μας και ο θεοβάδιστος τόπος μας ειδικεύονται στον καταποντισμό των ναυαρχίδων των ασεβών ονείρων. Οι Πέρσες πάντα ξεκινούν σίγουροι και ενθουσιώδεις για να καταλήξουν καραβοτσακισμένοι δίπλα στα κουφάρια των πλοίων του Μαρδόνιου που κατάλαβε πόση μεγάλη είναι η ταραχή της θάλασσας κοντά στον Άθω. Το δράμα των επηρμένων το κατανοούμε καλά εμείς γιατί ξέρουμε από την αυγή του πολιτισμού να γράφουμε το τέλος τους. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Сергей Васильевич Рахманинов

Η Όλγα Κεφαλογιάννη γελάει μπροστά σε χάρτη με "Μακεδονία"

Ο γνωστός Φούχτελ, υφυπουργός Εργασίας της Γερμανίας και εις εκ των τοπαρχών της Γραικίας, απλώνει χάρτη όπου τα Σκόπια έχουν τα αρχικά ΜΚ, δηλαδή "Μακεδονία". Δίπλα του η Όλγα Κεφαλογιάννη χαμογελά. Σιγά, για γέλια είναι αυτά, ούτως ή άλλως. Για γέλια και για τους ψηφοφόρους. Παραδίπλα ο Ρεχάγκελ. Τα ΜΜΕ του γειτονικού κρατιδίου πανηγυρίζουν. Ένα από τα παραδείγματα είναι το netpress (απεικονίζεται παρακάτω). Θερμά συγχαρητήρια στην κυρία Κεφαλογιάννη για το γέλιο που χαρίζει στους Σκοπιανούς, στον Φούχτελ, τον Ρεχάγκελ και τον εαυτό της.

Ο εθνικός πλούτος ανήκει στους επόμενους Έλληνες

«Η φρόνηση είναι αρετή του λογικού μέρους και προετοιμάζει τα πράγματα που συντελούν στην ευδαιμονία. [...] Η ανδρεία, αρετή του θυμικού, κάνει τους ανθρώπους αλώβητους από τον φόβο του θανάτου. Η σωφροσύνη, αρετή του επιθυμητικού, τους κάνει να μην ορέγονται τις απολαύσεις των χυδαίων ηδονών. [...] Δικαιοσύνη είναι η αρετή της ψυχής, που οδηγεί σε σωστές δαπάνες για καλά πράγματα. [...] Αδικία είναι η κακία της ψυχής που κάνει τους ανθρώπους να επιζητούν πράγματα παραπάνω απ’ όσα αξίζουν».
Αριστοτέλους Άπαντα, Τόμος 4, 1250a, 2-3, «Περί Αρετών και Κακιών», σελ. 332-333.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να ταξιδέψουν στις σελίδες ενός βιβλίου τα μάτια ενός ανθρώπου ή τα χέρια του (αν έχει προβλήματα όρασης και διαβάζει με το σύστημα Μπράιγ): ο βιαστικός, η λεγόμενη διαγώνια ανάγνωση. Ο αναγνώστης ψάχνει απεγνωσμένα για λέξεις κλειδιά, για σημεία που θέλει να χρησιμοποιήσει στην εργασία του ή σε μια απλή αντίκρουση επιχειρημάτων. Σ’ αυτό βοηθάει πολύ το ευρετήριο όρων και ονομάτων στις τελευταίες σελίδες – αν ο εκδότης, βέβαια, έχει το μεράκι, τη φιλοτιμία και τον χρόνο για να φτιάξει.
Άλλος τρόπος είναι ο μηχανικός, ο αποστασιοποιημένος. Είτε είναι ψυχαγωγικό το ανάγνωσμα είτε «υποχρεωτικό», εκείνος που διαβάζει, το κάνει μεν προσεκτικά αλλά δεν… συμπάσχει. Οι καταστάσεις, οι πληροφορίες και η ομορφιά του κειμένου περνούν από μπροστά του αλλά εκείνος δεν ταυτίζεται με οτιδήποτε διαβάζει.
Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος να διαβάζεις, ο οποίος δεν ενδείκνυται σε όλους όσοι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους, ευαίσθητοι και ταυτόχρονα ανοιχτοί στην κριτική: να μπαίνεις μέσα στην πλοκή, να γίνεσαι ένα με τις ιδέες που αντικρίζεις σε λέξεις, να «ζυγίζεσαι» ως φυσικό πρόσωπο σε κάθε στιγμή της δράσης ή της ανάπτυξης των διανοημάτων του συγγραφέα. «Αν ήμουν εγώ τι θα έκανα; Οι δικές μου αξίες είναι αντάξιες, ισότιμες, εξίσου υπηρετήσιμες με όσα γράφει εδώ;». Αυτές είναι μερικές από τις εύλογες απορίες όσων τοποθετούν συνειδητά τον εαυτό τους στο καμίνι της αξιολόγησης που δημιουργείται σε κάθε πνευματικό δημιούργημα.

«Συνέταιροι» των Τούρκων!

Είναι προφανές ότι η γενιά μας, παρόλο που προσπάθησε, εργάστηκε, μάτωσε, θυσιάστηκε και αγωνίστηκε πολύ στα χρόνια της, δεν είναι κατάλληλη να διαχειριστεί τον πλούτο αυτού του τόπου. Δεν δύναται να το κάνει αυτό. Το έχει αποδείξει. Στον κλήρο της έλαχαν προκλήσεις πολλές και αναμετρήσεις μεγάλες. Τα Ίμια, ο Οτσαλάν, η υποταγή στην Ευρώπη, το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς, το κιτς και η έως μυελού οστέων ανηθικότητα του πασοκισμού, τα Χρηματιστήρια, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, τα σκυλάδικα, οι βιντεοκωμωδίες, οι ανθελληνικοί «εκσυγχρονισμοί», ο ρεπουσισμός στην εκπαίδευση, η... μεσοχωρίτικη αποϊδεολογικοποίηση, όλα μαρτυρούν πως τούτη η γενιά συμβιβάστηκε με το χειρότερο. Λίγοι πολέμησαν ανοιχτά, αντρίκεια, απροκάλυπτα και κοστοβόρα το απεχθές προσωπείο της παρακμής που μεταμφιέστηκε σε «πρόοδο». Και τώρα, οι ταγοί μας λένε πως τούτη η γενιά οφείλει να κλέψει από τον Επόμενο Έλληνα, εκείνον που θα στήσει στα πόδια της την πατρίδα, ό,τι πολυτιμότερο μπορεί να διαθέσει αυτή η γη: τον ορυκτό της πλούτο!
Ο χρεοκοπημένος πατέρας θα πουλήσει κοψοχρονιά το οικόπεδο του πρωτότοκου γιου, του εκλεκτού, για να γλιτώσει από τα επίχειρα των επιλογών του. Κι αυτή η κατάντια προτείνεται ως λύση – και μάλιστα μια «λύση» της οικονομικής εξίσωσης στην οποία τοποθετούνται, σχεδόν... αυτοδικαίως, ως «συνάρτηση» οι Τούρκοι!

Τράπεζα Γη

Όποιος ειλικρινής άνθρωπος με ευρύτητα πνεύματος και στοιχειώδες περί δικαίου αίσθημα διαβάσει το «Περί Αρετών και Κακιών» του Αριστοτέλους και κρίνει τον εαυτό του με βάση τα γραφόμενα θα διαπιστώσει ότι η γενιά μας πρέπει απλά να διαφυλάξει όσα υπάρχουν και να τα παραδώσει –τουλάχιστον αυτά– στους επιγόνους. Εμείς δεν κάνουμε για την δουλειά. Δεν τα «φάγαμε» μεν μαζί με τον κάθε Πάγκαλο αλλά ανεχτήκαμε επί σειρά ετών την ασχήμια του, με την οποία προσπάθησε επίμονα να μας επιμολύνει μέχρι να καταντήσουμε σαν κι αυτόν. Με βάση ποιο ηθικό νόμο θα φτάσουμε σε τέτοιο σημείο πτώσεως και εξαχρείωσης ώστε να κλέψουμε συμπολίτες μας, που άλλοι βρίσκονται στα βρεφοκομεία και άλλοι δεν έχουν καν γεννηθεί, για να ξεπλύνουμε το διαχρονικό όνειδος της συνύπαρξής μας με πρόσωπα που κατέστησαν την ιερή λέξη «Έλληνας» αντικείμενο χλεύης; Ας αφήσουμε τα πετρέλαια, τα αέρια, τα χρυσάφια και τις λοιπές ανεκτίμητες εθνικές οικοσκευές εκεί που βρίσκονται. Η γη μας είναι η καλύτερη τράπεζα. Θα τα φυλάξει όπως πρέπει.