Μάκης Βορίδης: «σταθερά στη μάχη των ιδεών»

Το διαφημιστικό που χρησιμοποιεί ο κ. Βορίδης στο διαδίκτυο έχει (εικόνα 1) ένα λιτό σύνθημα: «σταθερά στη μάχη των ιδεών».

Είναι όμως η σταθερότητα στη μάχη των ιδεών προνομιακό πεδίο του κ. Βορίδη;

Ας κοιτάξουμε ένα προεκλογικό φυλλάδιο του κόμματος στο οποίο ηγήθηκε (Ελληνικό Μέτωπο) για τις ευρωεκλογές του 1999 και ας ερωτηθεί αν πιστεύει τα ίδια με τότε ή αν θεωρεί την

Λιάνα Κανέλλη: το παιδί-θαύμα!

Το παρεξηγήσαμε το ΚΚΕ. Είναι λίαν ευρύχωρο κόμμα. Στρατολογεί κοσμάκη και από την αστική, την αστικότατη, την καπάτσα Δεξιά

Στην εικόνα που κοσμεί το παρόν βλέπουμε τμήμα της 8ης σελίδας της εφημερίδος «Ελεύθερος Κόσμος», η οποία θεωρούνταν ανεπίσημο όργανο του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Ημερομηνία 7 Μαρτίου 1971.

Διαβάζουμε στο άρθρο: «Στο Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Αγίας Παρασκευής είναι ανοικτή αυτές τις μέρες η 2η ατομική έκθεση ζωγραφικής της μαθήτριας της Πέμπτης Γυμνασίου Λιάνας - Γαρυφαλλιάς Κανέλλη, που έχει γεννηθεί στις 20 Μαρτίου του 1954. Η Λιάνα, που έχει πατέρα δικηγόρο από το Γεράκι της Λακωνίας και μητέρα από το Αγρίνι, η οποία είναι με προχωρημένη μουσική μόρφωση και με παλιά φιλοδοξία να γινόταν πιανίστας σολίστ, ήρθε για πρώτη φορά σε

AI took over

Το κλακάζ της Μέρκελ, τα προεκλογικά όρτσα της Χίλαρυ, η μεταλλική χροιά της φωνής του Γεράσιμου Αρσένη, η ταινία Μatrix, η Τεχνητή Νοημοσύνη, το πλατωνικό σπήλαιο, δεν σε κάνουν να υποπτεύεσαι ότι είσαι ένα αυτοεκτελούμενο σκριπτάκι που νομίζει ότι είναι άνθρωπος;

ΟΙ MANOWAR ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ: ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ

No space no time∙ we'll catch the wind

Του Παναγιώτη Λιάκου

Ο χρόνος περνάει γρήγορα. Το μόνο παρήγορο είναι ότι δεν ευθυνόμαστε εμείς για το πέρασμά του. Δική μας ευθύνη ο χειρισμός πτυχών του αντικτύπου που έχει το πέρασμα του χρόνου στις ζωές μας. Για την ύστατη συνέπεια του γυρίσματων των μυλοπετρών του καιρού, τον θάνατο, πάλι δεν φταίμε εμείς. Συμβαίνει. Κάθε διαδρομή έχει την αφετηρία αλλά και την τελευταία στάση της.

Σύμφωνα με τα επίσημα ανακοινωθέντα, το 2019 σηματοδοτεί τον τελευταίο σταθμό στην επέλαση των Manowar στο ταξίδι προς την επίγεια δόξα, το τελευταίο αγώνισμα στον ευγενή στίβο της Τέχνης. Δεν αποκλείουν, ωστόσο, μια συνέχεια αλλά δεν την διευκρινίζουν κιόλας. Τα όσα έκαναν οι Manowar μέχρι τώρα είναι γνωστά, υψηλόφρονα, εμπνευσμένα και ανεξίτηλα – σαν τις ρίγες της τίγρης, που δεν ξεφάβουν… Θέμα του παρόντος είναι το έσχατο πέρασμά τους από την Ελλάδα.

Παρακολούθησα ζωντανή εμφάνισή τους και το 1992. Ήταν 21 Νοεμβρίου, παραμονή των γενεθλίων μου, είχα πάρει άδεια από τον Στρατό για να τους δω (στο ΣΕΦ) και έφυγα από τον χώρο κατενθουσιασμένος. Ο χρόνος δεν είχε προλάβει ακόμα να αφήσει έντονα τα σημάδια του στην Τέχνη τους και η ορμή, η έμπνευση και η εσωτερική πειθαρχία του συγκροτήματος σε έκαναν να υποθέσεις ότι μόλις είχαν κυκλοφορήσει τον πρώτο δίσκο τους. Σημαντική «πινελιά» της τότε συναυλίας ήταν όσα είχε πει ο Joey DeMaio για την ελληνικότητα της Μακεδονίας – η σχέση του με τον πολιτισμό μας και η αγάπη του για την Ελλάδα δεν φαίνεται επιδερμική. Έχει βάθος και περιεχόμενο.

Και η χθεσινή εμφάνισή τους δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα της υψηλής απόδοσης τους στα live. Εμφανίστηκαν στην ώρα τους, οι μετέχοντες του πολυθεάματος, ντυμένοι σαν μεσαιωνικοί πολεμιστές, με το έμβλημα του συγκροτήματος στις ασπίδες, πήραν τις θέσεις τους και το κοινό –που είχε κάθε πρόθεση να τους χειροκροτήσει- τους αποθέωσε. Ξεκίνησαν με το ταυτοτικό τραγούδι τους, το Manowar, συνέχισαν με το

ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ

Δέν νιώθουν τήν ἀνάγκη νά κρύψουν (σχεδόν) τίποτα. Ὁλοτσίτσιδη ἡ ἀλήθεια. 

Ἀντιμετωπίζουν τό κράτος σάν λάφυρο πολέμου.

Ἡ μετάταξη «πάγωσε», τά βύσματα ἔπαιξαν ὅμως. Ἡ Τασία Χριστοδουλοπούλου εἶναι βουλευτής τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ἀντιπρόεδρος τῆς Βουλῆς καί χρησιμοποίησε τά κονέ της γιά νά μπάσει τήν κορούλα της στό Κοινοβούλιο. Ρωτήθηκε στήν τηλεόραση τοῦ Alpha ἄν αὐτό εἶναι ἠθικῶς ἐντάξει καί ἐκείνη ἀπάντησε: «Προφανῶς, μέ τήν ἔννοια πού τό λέμε, ὅτι δέν θά μποροῦσε ὁ καθένας νά ἀποσπαστεῖ στή Βουλή, ὥστε στή συνέχεια νά μεταταχθεῖ, ὑπάρχει ἕνα ζήτημα, ὅτι ἀξιοποιήθηκαν κάποιες γνωριμίες, διασυνδέσεις καί τά λοιπά… Δέν τό συζητᾶμε αὐτό, οὔτε θέλω νά πῶ ὅτι ἦταν γνωστά τά προσόντα της κι ἡ Βουλή βγῆκε καί φώναζε “ἔλα ἐδῶ!”».

Κοντολογίς, σέ ἐλεύθερη μετάφραση, αὐτό σημαίνει «νά κι ἄν συμφωνεῖτε, νά κι ἄν δέν συμφωνεῖτε. Την κορούλα μου νά βολέψω καί γιά τ' ἄλλα σκασίλα μου μεγάλη καί δέκα παπαγάλοι». Ἀκούγοντας γιά... διασυνδέσεις μέρα μεσημέρι, δέν μπορεῖς παρά νά ἐπαναλάβεις μέσα σου τό ἀφόρητο κλισέ: Ἄν αὐτό, μόνο αὐτό, γινόταν σέ ὁποιαδήποτε χώρα ὅπου ὑπάρχει στοιχειώδης τσίπα καί ἴχνος φιλότιμου, ἡ κυβέρνηση θά

Ὁδἡγός ἀντιμετώπισης ἐκλογῶν

Τα εἶπε ὅλα ὁ Μεταξάς καί τά ξαναλέμε: «Κάνε ὅ,τι πρέπει καί ἄς γίνει ὁτιδήποτε».

Συνειδητοποίηση πρώτη, σωτήρια, πού μποροῦν νά κάνουν ὅσοι νομίζουν ὅτι «τίποτε καλό δέν μπορεῖ νά προκύψει ἀπό ἐκλογές». Ἄν τό πιστεύουν, ἔχουν δίκιο. Τό ἔλεγε καί ὁ μακαρίτης ὁ Lemmy Kilmister τῶν Motörhead γιά τή μουσική: «Ἄν νομίζεις ὅτι εἶσαι πολύ γέρος γιά νά ροκάρεις, τότε εἶσαι».

Ἀπό τήν ἄλλη, ἄν εἶσαι πεπεισμένος ὅτι μέ τή συμμετοχή σου τά πράγματα μποροῦν νά βελτιωθοῦν, τότε νά συμμετέχεις ὁλόψυχα, αδιαφορώντἄς γιά τό ἀποτέλεσμα. Ας θυμηθοῦμε τή δεοντολογία τοῦ καλοῦ: δέν τό κάνεις ἐπειδή ἐπιδιώκεις κάτι νά ἀποκομίσεις ἀπό αὐτό, ἀλλά ἐπειδή εἶναι τό σωστό.

Οἱ ἐκλογές, μέ τή μυητική διαδικασία τοῦ τεράστιου κόπου, τῆς ἐξάντλησης τῶν σωματικῶν δυνάμεων καί τῆς ἤπιας ἤ ἀκόμα καί ἀνεξέλεγκτης ἀπελπισίας, τήν ὁποία διαδέχονται κατά περιόδους ανάλαμπές παρανοϊκῆς αὐτοπεποίθησης καί βεβαιότητας, σμιλεύουν μερικά εἴδη χαρακτήρων μέ τό