Οι νεκροί του Πολυτεχνείου

Σήμερα είναι η 40ή επέτειος από την βίαιη καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι νέοι της Αθήνας, αηδιασμένοι από το καθεστώς ανελευθερίας της 21ης Απριλίου και τις ασυνάρτητες σαχλαμάρες που άκουγαν από την κρωχτή φωνή του Παπαδόπουλου, με το σφρίγος, την αποφασιστικότητα και την άγνοια κινδύνου που χαρίζει στον άνθρωπο αυτή η ηλικία, πρόταξαν τα στήθη τους στις δυνάμεις καταστολής.
Η αλήθεια είναι ότι άριστα έπραξαν και περιφρόνησαν την τρομερή υπεροπλία ανοησίας και ύλης που πυργωνόταν απέναντί τους, απειλητικά. Επίσης αληθές είναι ότι η κρατούσα άποψη της τότε Αριστεράς ήθελε τους ξεσηκωμένους Αθηναίους «προβοκάτορες» και «πράκτορες» της ΚΥΠ. Ύστερα, μόλις οι θλιβεροί κομισάριοι είδαν την πιθανότητα συγκομιδής πλούσιας σοδειάς πολιτικών κερδών από το αίμα άλλων, «αγκάλιασαν» έως πνιγμού το γεγονός. Το πως καπηλεύτηκαν μερικοί τον ρομαντισμό του ανθού της ελληνικής νεολαίας το γνωρίζουμε και δεν υπάρχει λόγος να επαναλάβουμε την ίδια ιστορία.
Αυτό που σήμερα έχει αξία να σημειωθεί είναι η μικροψυχία, η καθαρή ανοησία και η εωσφορική κακότητα ενίων αυτοπροσδιοριζόμενων ως «εθνικιστών» ή «δεξιών», που πατούν σαν τους αδαείς την μπανανόφλουδα που έχουν ρίξει εδώ και χρόνια οι Επικυρίαρχοι. Η μπανανόφλουδα είναι ο διχασμός και το ποντάρισμα στην υπεραναπλήρωση της καταπίεσης του αριστερόσχημου καθεστώτος με επίθεση σε κάτι σπουδαίο και όμορφο. Άλλοι πανηγυρίζουν που μπήκε ένα τεθωρακισμένο στο Πολυτεχνείο λες και μπούκαρε μεραρχία με τανκς στην Πόλη. Κάποιοι άλλοι υπενθυμίζουν με... νόημα πόσο θησαύρισαν οι κλεπταποδόχοι των ονείρων αυτών των παιδιών με υπουργεία, μίζες, επιχειρήσεις και απευθείας αναθέσεις.
Όλοι οι παραπάνω, όταν η κουβέντα έρχεται στο ίδιο το γεγονός κάνουν δύο πράγματα:
1ον προσποιούνται ότι δεν βλέπουν ένα τεθωρακισμένο να ρίχνει πύλη εκπαιδευτικού ιδρύματος, στην οποία ήταν αναρτημένη η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ! Αυτοί οι υποκριτές που κάνουν ότι φλέγονται από αγανάκτηση όταν αντικρίζουν την αθλιότητα της πυρπόλησης της ιερής σημαίας μας, δεν έχουν πρόβλημα όταν ένα όχημα του ελληνικού στρατού την τσαλαπάτησε με τις ερπύστριές του! Δηλαδή, με βάση αυτή τη λογική η σημαία πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό μόνο από τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους απολιτίκ και τους σοσιαλδημοκράτες ενώ, οι «πατριώτες» άμα λάχει μπορούμε να την κάνουμε υποπόδιο για να... σώσουμε την πατρίδα! Αηδιαστικό και να το λες.
2ον: Οι ενοχλημένοι με το Πολυτεχνείο (κυρίως επειδή οι ιδιοτελείς αρλεκίνοι της Μεταπολίτευσης το χρησιμοποίησαν ως μέσο προσπορισμού χρήματος, δόξας και ισχύος) αρχίζουν την ανόητη και βλάσφημη συζήτηση για το «αν υπήρχαν νεκροί ΜΕΣΑ στο Πολυτεχνείο). Σάμπως και έχει ιδιαίτερη σημασία ο θάνατος εντός ή εκτός περίφραξης στην οδό Στουρνάρη. Ας υποθέσουμε ότι εντός δεν υπήρχε ούτε ένας. Το καθεστώς τι έκανε στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ και Μάρνη όπου δολοφονήθηκε με πυρά ο Διομήδης Κομνηνός. Η φρουρά του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως γιατί πυροβολούσε; Πανηγύριζε για γκολ του Ολυμπιακού μήπως; Ο Μυρογιάννης, όταν βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη από ποιους πυροβολήθηκε; Ο θάνατός του θα είχε αξία μόνο αν βρισκόταν μέσα στο Πολυτεχνείο; Η 17χρονη Βασιλική Μπεκιάρη από ποιον δέχθηκε σφαίρα στον αυχένα ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της στο Νέο Κόσμο; Δεν μετράει για θάνατος η αφαίρεση της ζωής της;
Οι υπόλοιποι 21 άνθρωποι που σκοτώθηκαν αυτές τις μαύρες μέρες δεν υπήρχαν; Ήταν σκιάχτρα, ομοιώματα, φαντάσματα;
Και τρεις απορίες για το τέλος:
Α) Ας δεχτούμε χάριν της συζήτησης ότι όλους, μα όλους τους φόνους τους διέπραξαν ξένοι ακροβολιστές για να ακυρώσουν το εγχείρημα «εκδημοκρατισμού» του Μαρκεζίνη. Τότε τι στην ευχή στρατιωτική κυβέρνηση είχαμε που δεν μπορούσε να προστατεύσει ούτε την καρδιά της Αθήνας από ελεύθερους σκοπευτές; Για ποιο λόγο αυτοί οι ευήθεις υποστηρικτές του καθεστώτος που τράβηξε την μεραρχία από την Κύπρο λένε ότι τότε «είχαμε ασφάλεια»; Μα όταν χρειάστηκε δεν την είχαμε!
Β) Αν το καθεστώς της 21ης Απριλίου είχε κόκκινο μανδύα και ήταν κομμουνιστικό, πόσο πολύ θα φουρκιζόμασταν εμείς οι δεξιοί αν οι ερυθροί αντέτειναν το ίδιο επιχείρημα, ότι «δεν υπήρχαν νεκροί εντός του Πολυτεχνείου; Δεν θα τους κρεμούσαμε κουδούνια; Δεν θα σφαλιαρίζαμε τον πρώτο άθλιο που θα χρησιμοποιούσε τούτη την ανοησία ως φερετζέ της ανθρωποσφαγής;
Γ) Δεν υποστήριξα ποτέ την Αριστερά και τις καπηλείες εθνικών αγώνων που έχει διαπράξει, αλλά η στοιχειώδης αίσθηση δικαιοσύνης με υποχρεώνει να ρωτήσω: Υπήρχαν ζωντανοί εκτός του Πολυτεχνείου;

ΥΓ: Δείτε και εδώ μια... παράπλευρη απώλεια της εθνοσωτηρίου ανοησίας μας...