Το τέλος των αυτοκρατοριών

«Το χτίσιμο του πύργου της Βαβέλ». Έργο του Lucas van Valckenborch (1535-1597).

«Κατέχουν σήμερα οι Αχαιοί την Τροία. Φαντάζομαι, θ' ακούωνται στην πόλη ευδιάκριτες φωνές. Αν χύσης σ' ένα πιάτο ξείδι και λάδι, δεν θάλεγες ποτέ πως σμείγουν φιλικά. Θα ξεχωρίζουν οι φωνές νικητών και νικημένων, όπως ξεχωρίζει η αντίθετή τους τύχη».
Αισχύλου, «Αγαμέμνων», στ. 320-325, Άπαντα Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, εκδ. Πάπυρος

Αυτό το έργο του Αισχύλου είναι πολυεπίπεδο, βρίθει συμβολισμών και συγκαλυμμένων μηνυμάτων. Δεν είναι τυχαίο στον «Αγαμέμνονα», για πρώτη φορά στην ελληνική γραμματεία, γίνεται σαφής μνεία στον αριθμό 666 (στ. 32-33) – και μάλιστα ως καλός οιωνός! Ο Αισχύλος ήταν μυημένος στα Ελευσίνια μυστήρια και οι «εσωτερικού χαρακτήρα» αναφορές του λίγο έλειψαν να τον οδηγήσουν στον θάνατο αφού κατηγορήθηκε πως διά των έργων του αποκάλυπτε «άρρητα μυστήρια».
Ωστόσο, τα λόγια της Κλυταιμνήστρας στο απόσπασμα που παρατέθηκε στην αρχή του κειμένου δεν έχουν «αποκρυφιστικό-μυστηριακό» νόημα. Είναι μεν προφητικά, μια και επιβεβαιώνονται κάθε τόσο αλλά η ευστοχία τους οφείλεται στην
επαρκή παρατήρηση και κατανόηση των νόμων που διέπουν την κοινωνική ζωή.
Η βασίλισσα (και μέλλουσα... συζυγοκτόνος) διαπιστώνει κάτι εύλογο: οι λαοί δεν σμίγουν φιλικά. Όπως το λάδι και το ξύδι βρίσκονται σ' ένα πιάτο αλλά διαφέρουν και δεν «ενσωματώνεται» το ένα στο άλλο, έτσι και οι πληθυσμοί διατηρούν -στις περισσότερες περιπτώσεις- την ιδιοπροσωπία τους, τις συλλογικές μνήμες τους, τα θετικά και τα αρνητικά τους. Αν χρειαστεί να συγκρουστούν για να τα υπερασπιστούν, θα το πράξουν. Το άρμα της διάλυσης όλων των αυτοκρατοριών που έχουν ανατείλει στην παγκόσμια Ιστορία στηρίζεται στους ακόλουθους άξονες: παρακμή λόγω φθοράς, χρονικής κόπωσης και αγεφύρωτες εσωτερικές έριδες εθνικού, φυλετικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα.

Χρόνος ταχύς

Το ανεδαφικό της ομογενοποίησης της ανθρωπότητας, της πολιτισμικής κατάβασης στο φρέαρ του «παγκόσμιου χωριού» μπορεί να εντοπιστεί εύκολα και σ' ένα σημαντικό κεφάλαιο του παγκοσμιοποιητικού σεναρίου. Ο χρόνος στην εποχή μας είναι... γρήγορος. Συμπυκνωμένος. Σχεδόν μη αντιληπτός στο διάβα του. Σε προηγούμενους αιώνες, εξελίξεις μιας και μόνης ημέρας που διαβάζουμε στα ΜΜΕ, θα απαιτούσαν μήνες ή και χρόνια για να συμβούν. Η μετατροπή του DNA της πληροφορίας από «αναλογικά» μεταδιδόμενη σε ψηφιακή, έχει μεταβάλλει δραστικά το τέμπο των εξελίξεων. Το άτι των αλλαγών είναι φτεροπόδαρο. Όσο ραγδαία είναι η επίθεση στα εθνικά κράτη και η απόπειρα αφαίρεσης ψηφίδων από τη συλλογική ταυτότητα άλλο τόσο βίαιη είναι η αντίδραση των πληθυσμών που απειλούνται από την απώλεια της ταυτότητάς τους. Οι πρόσφατες εξελίξεις σε ουκ ολίγα σημεία της υδρογείου μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε ότι τα μεγάλα μεγέθη, οι ανοικονόμητες συλλήψεις βρίσκονται σε υποχώρηση και ο πολυκερματισμός είναι το επόμενο σημείο όπου θα σταθεί το γεωπολιτικό εκκρεμές.

Το άτοπο της ΕΕ

Η αυτοκρατορία, που προσπαθεί να εγκαθιδρυθεί στην ευρωπαϊκή Βαβέλ, ξεκινά από εντελώς εσφαλμένη βάση. Οι αρχιμηχανικοί της θέλουν να πυργώσουν ουρανοξύστη έχοντας υπονομεύσει τα θεμέλια! Δεν θέλουν την αρχαία ελληνική παράδοση. Ούτε τον Χριστιανισμό. Λησμόνησαν το Ρωμαϊκό δίκαιο. Μάλιστα, την διάλυση της πνευματικής βάσης του κοινού ευρωπαϊκού χώρου, την διαφημίζουν αντί να αισχύνονται! Το αστείο της υπόθεσης είναι πως ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τι σκοπεύουν να κάνουν με το άθροισμα της ισχύος, που νομίζουν πως έχουν διαθέσιμη – και δεν συνυπολογίζουν το αστραπιαίο των μεταβολών που προκύπτουν σαν καταιγίδες στους ασυγκράτητους καιρούς μας.
Στο πίσω μέρος του μυαλού τους, όλοι τους διαθέτουν αποθέματα φθόνου για τα επιτεύγματα του Αλεξάνδρου και την κατάκτηση του συνόλου του γνωστού κόσμου, που ήταν άξιος λόγου να... διοικηθεί. Ωστόσο, και οι ίδιοι γνωρίζουν πως δεν έχουν ούτε την αξία ούτε την παιδεία ούτε την αίσθηση της αποστολής που σημάδεψε την προσωπικότητά του Έλληνα κοσμοκράτορα. Τα απλά μαθηματικά προμηνύουν την παταγώδη αποτυχία των νεφελωδών σχεδιασμών τους.
Η χώρα μας, αν θελήσει να ακολουθήσει την δρόμο που την έφερε μέχρι την αυγή του 21ου μ.Χ. αιώνα, θα πρέπει να επικεντρωθεί σε μία αποστολή: τη διατήρηση της εθνικής φυσιογνωμίας της. Αυτό θα το καταφέρει μόνο αν υπερασπιστεί σθεναρά την πολυτιμότερη κληρονομιά της, την ελληνική γλώσσα – το πιο σύνθετο, λεπτεπίλεπτο και εξελιγμένο «λογισμικό» που υπήρξε ποτέ επί γης. Η Ελλάδα πρέπει να αυξήσει τον πληθυσμό της και να αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα σταθερότητας, ειρήνης και υψηλών πολιτισμικών επιδόσεων για το σύνολο της περιοχής. Να είναι Ελλάδα και έτσι θα γίνει τα πάντα.