Ἡ ἀθηναϊκή ὄψη τοῦ Καρατσίου

 Ἀκαδημίας, στό ὕψος τῆς πλατείας Κάνιγγος. Χαλιά, κιλίμια, μοκέτες καί ἄλλα τινά καταλαμβάνουν σημαντικό τμῆμα τοῦ ξεχαρβαλιασμένου πεζοδρομίου. 

Ἑλλάδα - Πακιστάν, ἕνας Καμίνης δρόμος. Καί μία ἰδεολογία σάν τοῦ Καμίνη. Καί μπόλικοι ψηφοφόροι τρέντουλες, μούλτι κουτοί καί ἀφελληνισμένοι.

Τι ἑλληνικό ἀπέμεινε στό ἱερόν πτολίεθρον, τήν πόλη τῶν πόλεων, ἐκεῖ ὅπου μονομάχησαν δύο θεοί γιά νά δώσουν τό ὄνομά τους καί νίκησε τελικά ἡ Ἀθηνᾶ μέ τήν ἐλιά τῆς; Πού βρίσκονται οἱ ἴσκιοι οἱ ἀρχαῖοι, τά φῶτα τά ἐκθαμβωτικά ἑνός πολιτισμοῦ ποῦ ἔκανε τή ζήση τῆς ἀνθρωπότητας αξιοβίωτη;

Σάν νά ἔχασε τόν πόλεμο ἡ Ἑλλάδα καί οἱ ἐπικρατήσαντες μᾶς ὑποχρεώνουν νά περνᾶμε καθημερινά κάτω ἀπό τά Καυδιανά Δίκρανα τῆς ταπείνωσης. «Οὐαί τοῖς ἡττημένοις», τό μότο ἑνός κράτους καί μίας διοικητικῆς μηχανῆς πού δέν θέλει νά βλέπει οὔτε ἴχνος οὔτε ὑποψία ἑλληνικότητας στό τοπίο. Μόνο ἡ ἀσχήμια εἶναι ἀρεστή, τό ἐμπόριο ναρκωτικῶν στούς δρόμους, οἱ λακκοῦβες, οἱ πλιατσικολόγοι, οἱ μαχαιροβγάλτες, οἱ ἀπαίσιοι
σαράφηδες πού στρώνουν τίς πραμάτειες καταμεσῆς τοῦ δρόμου.

Αὐτή ἡ φωτογραφία εἶναι πρόσφατη. Πέμπτη ἀπόγευμα στήν ὁδό Ἀκαδημίας, στό ὕψος τῆς πλατείας Κάνιγγος. Χαλιά, κιλίμια, μοκέτες καί ἄλλα τινά καταλαμβάνουν σημαντικό τμῆμα τοῦ ξεχαρβαλιασμένου πεζοδρομίου. Καί πιό πάνω, κοντά στή στοά τῆς Ὄπερας, πάλι στή μέση τοῦ πεζοδρομίου, σκουριασμένα διαφημιστικά ταμπλό καταστημάτων (καί μίας καφετζοῦς). Κανείς δέν νοιάζεται. Ὅλοι προσπερνοῦν. Δέν εἶναι δική τούς ἡ Ἀθήνα, δέν εἶναι σπίτι τούς, κομμάτι τῆς ζωῆς τους. Νά ἁρπάξουν θέλουν, νά δηώσουν, νά τρυγήσουν καρπούς πού δέν ἔσπειραν. Οἱ ἀρχαῖοι ἦταν τυχεροί. Εἶχαν κι ἕναν Θησέα νά περιμένουν, κι ἐκεῖνος δέν τούς ξέχασε. Ἐμεῖς δέν ἔχουμε νά περιμένουμε οὔτε τούς βαρβάρους. Ἐδῶ εἶναι ὅλοι τους. Κυβερνοῦν.