Τάσσος Παπαδόπουλος: η νέμεσις των ουτιδανών

Λίγα λόγια μπορεί κάποιος να γράψει για μια προσωπικότητα που μιλάει με πράξεις. Κάθε πράξη και δη πολιτική σε επίπεδο κορυφής μπορεί να γκρεμίσει μια ολόκληρη πόλη που χτίζεται με λόγια του αέρα.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος είναι η εκδίκηση του μέτρου απέναντι στους σπιθαμιαίους εφιάλτες που στοιχειώνουν τον ύπνο και τον ξύπνιο μας. Νόμιζαν ότι είναι μόνος όταν έλεγε το περήφανο ΟΧΙ στο άθλιο σχέδιο Ανάν. Δεν ήταν μόνος. Είχε δίπλα του όλους τους Έλληνες (Κυπριώτες και Παλιολλαδίτες) και δίπλα του στεκόταν επίσης η ίδια η λογική.
Έλεγε το ΟΧΙ σ’ εκείνο το συγκλονιστικό διάγγελμα λίγο πριν την Πασχαλιά του ’04, όταν ο λιπαρός Καραμανλής έκρυβε τον φουσκωμένο του στόμαχο πίσω από το ανάστημα του Τάσσου και το κουρασμένο βήμα του Μολυβιάτη. Αληθινά αξιοθρήνητος και ήπια κωμικός ο άσκοπα γελών Καραμανλής. Έλεγε επισήμως το ΝΑΙ χωρίς να το πολυπιστεύει. Ούτε το ΟΧΙ πίστεψε ποτέ γιατί ο φόβος είναι η πρώτη του πολιτική επιλογή.
Λίγοι το έχουν καταλάβει μέχρι σήμερα, αλλά αν το σκεφτούν κάπως παραπάνω θα συμφωνήσουν. Ο φόβος δεν είναι ενστικτώδης αντίδραση είναι πολιτική επιλογή, και αφορά ειδικά εκείνους που δεν έχουν όραμα για την Αρχή, την καθοδήγηση ενός έθνους. Ένας τέτοιος φουσκωμένος διάνος που ορίστηκε να φοβάται για να επιζεί είναι ο Καραμανλής που άγεται και φέρεται από ανεκδιήγητους image makers, ανέλληνες κι ετερόχθονες «πεφωτισμένους» της καρπαζιάς που λανσάρουν το τίποτα πασπαλίζοντάς το με νεολογισμούς κενούς περιεχομένου. Δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή δεν μπορεί – ακόμα κι αν θελήσει. Μπορεί και τα ψάρια στις θάλασσες να ονειρεύονται ότι πετούν αλλά τους λείπουν τα φτερά. Δεν φταίνε αυτά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου στην ίδια περίσταση απέδειξε περίτρανα πόσο του πάει το Γιωργάκης. Σαν θλιβερός δικαστικός επιμελητής των ΗΠΑ, διάβασε (λίγο πριν το διάγγελμα του Τάσσου) το εξώδικο της υπερδύναμης σε όσους μίζερους ιθαγενείς Παλιολλαδίτες που υπακούνε στα βάρβαρα κελεύσματα όταν τα ακούνε από «ισχυρή» ελληνίδα φωνή.
Ακόμα κι αν του δίνανε τηλεφωνικό κατάλογο της Μινεσσότα θα το διάβαζε ο ταλαίπωρος για να μην τους κακοκαρδίσει και… χάσει (ένας Θεός ξέρει τι).
Η επί μισόν περίπου αιώνα καταρώμενη και έχθιστη προς τα ελληνικά πράγματα οικογένεια του Μητσοτάκη είχε βγει στις χάρτινες ρούγες των φυλλάδων και στα όζοντα κανάλια για να λασπολογεί τον Τάσσο –που θα μας «έμπλεκε σε πόλεμο»- και για να στηρίξει το σχέδιο τουρκοποίησης της Κύπρου. Ακόμα θυμάμαι με απέραντη αηδία την σημερινή ΥΠΕΞ να συνεντευξιάζεται στο Μικρολίμανο και να χασκογελάει στηρίζοντας το Ανάν. Αναρωτιέμαι ποιο αλλόκοτο κάρμα ξεχρεώνουμε ως έθνος και ταλαιπωρούμεθα από απογόνους του απέθαντου Εφιάλτη των Θερμοπυλών, των Μηδισάντων και των θεωρητικών της υποταγής στην Ρώμη όταν οι Πύρροι παλεύουν μόνοι τους και νικούν ακόμα και στην ήττα.
Τα ίδια βλέπουμε και τώρα με την μεγάλη προίκα της Κύπρου, το πετρέλαιο, που θέλει να διασφαλίσει για τις μελλοντικές γενιές ο Τάσσος. Πάλι βγήκανε τα τσουτσέκια της Άγκυρας στα αδιακόπως πρόθυμα (με το αζημίωτο) fora και ζητούν να μην εκμεταλλευτεί η Κύπρος τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές μην τυχόν και τσινίσει η Τουρκία και μας κηρύξει πόλεμο.
Ο Τάσσος, όμως, και πάλι κερδισμένος. Τις συμφωνίες του τις έχει κάνει, η υπόθεση προχωρά και οι Αμερικανοί που υποτίθεται ότι θα τον έκαναν «ντα» άρχισαν να σκέφτονται τα κέρδη των πετρελαϊκών τους εταιρειών.
Όλοι κερδισμένοι – πλην Τουρκικού βαθέως κράτους. Κι οι δικοί μας οι Πηλιογούσηδες γιατί στεναχωριούνται;
Ακόμα κι αν μας κηρύξουν τον πόλεμο οι Τούρκοι και νικήσουν και μας κατακτήσουν πάλι οι ίδιοι θα κυβερνούν. Μοναδικό ενδεχόμενο να μην κυβερνούν είναι αν λευτερωθούμε.