Πώς ο άνθρωπος πούλησε τη δροσιά για ένα μήλο

«Η κόλαση είναι ψυχρή επειδή συμβολίζει την απόσταση της αμαρτίας από τη θαλπωρή που προσφέρει ο δρόμος του Θεού» ισχυρίζονται μερικοί θεολόγοι.
Όμως, το αλάνθαστο λαϊκό αισθητήριο τους διαψεύδει: «η κόλαση είναι φωτιά, είναι ζέστη, είναι Αθήνα χωρίς κλιματισμό, είναι Ομόνοια περιμένοντας το μετρό».
Σίγουρα έχουν δίκιο. Ουδέναν έχω ακούσει να λέει «κόλαση» όταν κάνει πολύ κρύο.
Αυτή η λέξη ταιριάζει γάντι σε περιπτώσεις όπως αυτή που διανύουμε.
Ιδρώνεις, γλαρώνεις, καταρρέεις μέσα σ’ ένα λουτρό εκτυφλωτικού ήλιου, την ίδια στιγμή που είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις κι από πάνω.
Ο ήλιος όταν δεν είναι ντάλα, κρυφογελάει πίσω από τα βουνά με την κασκαρίκα που οργάνωσε το καταμεσήμερο.
Προθέρμανε τον αστικό φούρνο που θα σε ψήσει.
Το βράδυ θερίζεις τη φωτιά που έσπειρε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λαγοκοιμάσαι και ξυπνάς κάθιδρος, προσπαθώντας να σβήσεις το πυρ πίνοντας νερό και το μόνο που κατορθώνεις είναι να τουμπανιάζεις σαν βάτραχος.
Η πνευματική σου κατάσταση είναι επιεικώς ληθαργική και ο νους εργάζεται στο ρελαντί σαν τις μηχανές των αυτοκινήτων που κολήσανε στην κίνηση.
Κάθε μετακίνηση σού υπενθυμίζει την τεράστια πατάτα που διέπραξε ο λαχανοκέφαλος Αδάμ όταν έφαγε το ρημαδομήλο που του πάσαρε η τσούγδω η Εύα.
Πρέπει να είναι το ακριβότερο μήλο που πουλήθηκε ποτέ!
Αντίτιμο ήταν ο αιώνιος βασανισμός μας και υποτίθεται πως λάβαμε (όταν το χωνέψαμε) τη γνώση του καλού και του κακού.
Μετά τη γνώση ήλθε η τηλεόραση.
Μας έπιασε κώτσους ο όφις ο αρχαίος, κατάπτυστη αισχροκέρδεια και δεν βρέθηκε ένας Τσιαμτσίκας ή ένας Ευαγγελάτος να τον καταγγείλει.
Κι ύστερα σου λένε να μην χρησιμοποιείς το κλιματιστικό λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου ετσετερά, ετσετερά.
Ναι, κάνε τον οικολόγο παληκάρι μου για να δροσίζονται οι άλλοι.
Κι αν ψηθείς από τη μια πλευρά να μας το πεις να σε γυρίσουμε κι απ’ την άλλη.