«Νόου τουντέι, γιου λιβ, Ακρόπολις κλόουζντ, ζγλουρπς!»

24 Ιουνίου 2007. Σφίξαν οι ζέστες, φωνάζουν οι τηλεστάρ να φυλαχτούμε από τη ζέστη, οι μετεωρολόγοι πέφτουν σαν βροχή στα παράθυρα, άρα όλα ήταν ΟΚ για μια ωραία βόλτα καταμεσήμερο στο κλεινόν άστυ. Ιδανική ώρα η δευτέρα μεσημβρινή. Υπό σκιάν έχουμε 41° Κελσίου, καταμεσής του δρόμου βαράει καμιά πενηντάρα στο χαλαρό.
Πρώτος προορισμός η Ακρόπολις.
Αληθινά είναι πανέμορφη όταν την αντικρίζεις στο σκληρό μεσημεριανό φως. Κρίμα που δεν μπορούμε να φτάσουμε μέχρι τον ιερό βράχο. Οι υπάλληλοι του υπουργείου που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον της φύλαξης του χώρου αποφάσισαν να μην την φυλάξουν ημέρα Κυριακή αλλά αντίθετα να διαφυλάξουν τα συμφέροντά τους. Μια που έχουν τα κλειδιά, τράβηξαν δυο τρεις βόλτες τα λουκέτα και την κλείσανε!

Από κοντά και οι συμβασιούχοι. Στα πανό τους διάβαζα την θέση τους πως καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Τελικά το κράτος έχει την πάγια και διαρκή ανάγκη να ξεφορτωθεί τον σωρευμένο κόπρο του Αυγείου που έχει κάνει ρεσάλτο στις καλά αμειβόμενες καρέκλες τα τελευταία 100 χρόνια.
Μπροστά μας βρέθηκε ένας συμπαθέστατος τουρίστας από την Κούβα(!) ο οποίος είχε μπαφιάσει από την ζέστη και μας εξηγούσε την απογοήτευσή του αλλά και το ζόρι που τράβαγε από τον πρόωρο καύσωνα: «Η Κούβα και η Ελλάδα βρίσκονται στον ίδιο παράλληλο αλλά εδώ έχετε αφόρητα έντονη ακτινοβολία». Και να ‘ταν μόνο αυτό; Έχει κάνει τόσες χιλιάδες μίλια και έφαγε πόρτα από τους πάγια και διαρκώς αναγκαίους χωρίς να κατορθώσει να εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής: να περπατήσει στην Ακρόπολη!
Μόνο από μακριά είδε την Ακρόπολη ο φίλος από την Κούβα. Φρόντισαν γι' αυτό οι καλύπτοντες «πάγιες και διαρκείς ανάγκες»...

Την ώρα που μας εξηγούσε τα καθέκαστα σκέφτηκα πως ίσως θα ήταν χρήσιμη μια μεταγραφή του (έστω ασθενούς) Φιντέλ στην Ελλάδα. Αυτή τη φορά δεν θα μας χρειαζόταν για να αποτρέψει μια αμερικανική απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων αλλά να χαλάσει το μεγάλο κόλπο των ανθρωπόμορφων χοίρων.
Περπατήσαμε προς την είσοδο που βρίσκεται στα δεξιά του Ηρωδείου. Εκεί, γκρουπ από θερμόπληκτους Κινέζους, Ιταλούς και Ισπανούς που είχαν την ίδια έμπνευση με τη δική μας, προσπαθούσαν να πείσουν δυο βαριεστημένους υπαλλήλους του χώρου να τους ανοίξουν.
«Νόου τουντέι, γιου λιβ, Ακρόπολις κλόουζντ», μουρμούριζε νωθρά ένας νεαρός με ελαφρολαϊκιά κοτσιδούλα και παγωτό πύραυλο ανά χείρας. Τα αγγλικά καμακίου Συντάγματος διεκόπτοντο από τα ηδυπαθή «ζγλουρπς» που παρήγαγε το παιχνίδισμα της γλώσσας του κοτσιδάκια με τον πύραυλο.
Ο μάγκας με τον πύραυλο και η κυριούλα με το υφάκι...

Στη συνέχεια μαζεύτηκαν κι άλλοι σκληρά εργαζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, θεματοφύλακες του πολιτισμού και άρχισαν τα χάχανα και τα γελάκια.
«Καλά κάνουν!», φώναξε ένας ξέμπαρκος παππούλης που είδε την σκηνή. «Αφού τους παίρνει καλά κάνουν!», συνέχισε και απομακρύνθηκε χρησιμοποιώντας ένα Αθηναϊκό free press της πλάκας ως αλεξήλιο.
Δεν καταφέραμε μεν να ανεβούμε στην Ακρόπολη αλλά αποζημιωθήκαμε πλήρως. Κατ’ αρχάς αγοράσαμε ελπίδες. Παίξαμε Τζόκερ και Λόττο σ’ ένα προπατζίδικο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου στο οποίο πρέπει να συχνάζουν ένιοι εκ των αρχαιοτέρων «φιλίππων» των Αθηνών – κοντολογίς αλογομούρηδες. Αυτό το καταλάβαμε όταν καθόμασταν και βάζαμε τελίτσες στα δελτία και μας πλησίασε ένας παππούς που προηγουμένως βρισκόταν στον γκισέ: «Συγγνώμη, καινούριοι είστε στο μαγαζί;» ρώτησε με νόημα.
«Μάλλον» του απάντησα αδημονώντας για την συνέχιση του σκεπτικού του πρεσβύτη.
«Σίγουρα είστε καινούριοι, αλλιώς δεν θα καθόσασταν στην θέση μου. Εδώ, ξέρετε, παίζουμε ιππόδρομο και καθένας από εμάς έχει την θέση του. Εσείς κάθεστε στην δική μου. Παρακαλώ να φύγετε».
Δεν θέλαμε να προβούμε σε αντεθνικές πράξεις μειώνοντας τα έσοδα του ΟΔΙΕ και φύγαμε. Τον ευχαριστήσαμε για την ενημέρωση και κατευθυνθήκαμε στην εγγύτερη κρεπερί που υπό τοιαύτας συνθήκας θύμιζε το αντίσκηνο του Ρόμελ όταν του έπαιρνε τα σώβρακα ο Μοντγκόμερι στο Τομπρούκ και το Ελ Αλαμέιν.
Μολόγα τα μολόγα τα αν παίζουνε στ' αλόγατα.

Ξαναπεράσαμε από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και είδαμε το όμορφο εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας. Δυστυχώς, ήταν κλειστό και δεν μπορέσαμε να μπούμε μέσα για να ανάψουμε ένα κερί. Φτάνοντας, ωστόσο, στην πόρτα είδαμε μια αφισέτα η οποία διαφήμιζε μια λαχειοφόρο αγορά για την ενίσχυση του Μεροπείου Ιδρύματος με έπαθλο ένα Daihatsu Terios 1.5. Ο τζόγος στην είσοδο της εκκλησίας. Στο μέλλον, αν ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος εκλέγεται με τις ευλογίες των «προοδευτικών» ή εν γένει της ατλαντικής αριστεράς, ίσως να δούμε και φρουτάκια στα ιερά... (Με τον όρο φρουτάκια εννούμε τους μονόχειρες ληστές των καζίνο).
Στον κύκλο η ανακοίνωση για την λαχειοφόρο αγορά.

Επόμενος σταθμός το μουσείο της Ακροπόλεως. Η διαφήμισή του είναι ευθέως ανάλογη με το αίσθημα της αποστροφής που σου προκαλεί η θέα του. Αυτό το κτίσμα λες και ανηγέρθη για να δικαιώσει τον Art Director του GEO και των Αδιάβροχων, τον Δημητράκη (ή Masta of Dizasta) που υποστηρίζει ότι είναι δίδυμο αρχιτεκτονικό αδελφάκι της αμερικάνικης πρεσβείας.
Τουλάχιστον σ' αυτό το μουσείο θα νιώθουν άνετα (ένεκα σχεδίου) αρκετοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι.

Μα τω Θεώ είναι φτυστή η πρεσβεία! Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Η εν λόγω ομοιότητα ίσως να ευθύνεται για την ευαρέσκεια των πολιτικών ηγετών στο νέο μουσείο της Ακρόπολης με την παλιά ασχήμια.
Πήγαμε δεξιά του, πήγαμε ζερβά του, πήγαμε μπρος, πήγαμε πίσω, από παντού θύμιζε το «Λος Πρεσβείος» που ‘λεγε κι η αξέχαστη Ήλια Λιβυκού στην ταινία (Σάντα Τσικίτα) με τον Λογοθετίδη.
Ενδιαφέρουσες πινελιές στο όλο θέαμα ήταν ένα μισογκρεμισμένο οίκημα στο όπισθεν της πρεσβείας (συγγνώμη, του μουσείου) που είχε κολλημένη την ταμπέλα «Ενοικιάζεται». Δίπλα του ένα ερειπωμένο αρχοντικό, μέσα στο οποίο πρέπει να λάμβανε χώρα ένα ελευθεριακό «πάρτι» με σκληρή μουσική και (ίσως, λέω ίσως) σκληρότερες ουσίες.
Ιδού το απομεινάρι του κτηρίου που «ενοικιάζεται».

Οι αφίσες αυτοδιαφήμισης του μουσείου εξίσου απροκρουστικές με αυτό. Καρυάτιδες με κράνη εργάτου ατένιζαν το νεοελλαδικό τίποτα στο οποίο είναι καθηλωμένες. Το αρχαίο κάλλος όταν παντρεύεται την δυτικότροπη νεωτερική χυδαιότητα τεκνοποιεί τερατόμορφες αφίσες. Το μόνο κέρδος που αποεμένει είναι μια σειρά από ποσά με μπόλικα κρατικά μηδενικά στον λογαριασμό του αεριτζή-διαφημιστή.
Και γαμώ τις αισθητικές το κράτος σου λέω. Βουλγαράκης και τα μυαλά στις ψήφους! Σημειωτέον, ο Βουλγαράκης έχει γράψει ιστορία ως ΟΥΚάς-αστραπή!

Βαδίζοντας άσκοπα στην περιοχή αντικρίσαμε κι ένα ενδιαφέρον νεοκλασσικό οίκημα επί της οδού Γουέμπστερ. Ακριβώς μπροστά στην οξώπορτά του δυο πέτρες που ομοίαζαν επικίνδυνα με αρχαία υπολείματα κτίσματος. Όσο να ‘ναι, περισσεύουν οι αρχαιότητες στην Αθήνα. Δεν είναι δα και τόσο κακό οι ιδιοκτήτες κάθε νεοκλασσικού να κοτσάρουν δυο-τρεις στο κατώφλι τους. Ενδέχεται να κάνουν καλό φενγκ σούι.
Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια είναι ότι στο εν λόγω νεοκλασσικό της οδού Γουέμπστερ στα κουδούνια δεν αναγράφονται ονόματα ιδιοκτητών αλλά «1ος όροφος, 2ος όροφος κ.ο.κ». Την ίδια συνήθεια έχουν οι απρόσιτοι ιδιοκτήτες αρκετών κτισμάτων της χώρας – ειδικά στο ιστορικό κέντρο γίνεται πανικός.
Κατά την ταπεινή μου άποψη το «1ος όροφος, 2ος όροφος κ.ο.κ» είναι ένα από τα σύμβολα της νεώτερης ελλαδικής «μεγαλοαστικής» τάξης. Η αποξένωση από την ευρύτερη κοινωνία, από την «χυδαία μάζα» που χρησιμοποιείται ως βατήρας για να σκαρφαλώνουν οι επιτήδειοι απεικονίζεται με ακρίβεια στα ανώνυμα κουδούνια τους.
Και μια απορία: οι επιστολογράφοι που απευθύνουν τα γράμματά τους στους ιδιοκτήτες των ανώνυμων κουδουνιών τι γράφουν στην θέση του παραλήπτη; «Πρώτος όροφος;» Πλάκα θα ‘χει.
Αρχαίες πέτρες μπροστά στο νεοκλασσικό (και καλά) με τα ανώνυμα κουδούνια...

Τέλος, περάσαμε από ένα πρακτορείο ξένου τύπου που βρίσκεται κοντά στην στάση «Ακρόπολις» του ΜΕΤΡΟ. Εκεί είδαμε το εξώφυλλο της χρονιάς: μια έκδοση της διεθνούς αλυσίδας “Lonely Planet” με τίτλο “Greek Islands – Ελληνικά Νησιά”. Στο εξώφυλλο ένας σούπερ παπάς που μοιάζει περισσότερο με τον Rick Rubin, θρυλικό παραγωγό της Def Jam, παρά με ιερέα. Βάζω στοίχημα πως οι ξένοι που θα πάρουν τον τουριστικό οδηγό και θα έρθουν Ελλάδα θα γυρνάνε στις ρούγες των νησιών και θα ρωτάνε σε ποια μπάντα παίζει ο παπάς.
Βοήθειά μας.

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!!!