ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΜΑΡΟΥΣΙ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ!!!

Δευτέρα πρωί, δυο ημέρες πριν την άδεια. Από το ραδιόφωνο έχω ήδη σταματήσει την Παρασκευή. Πρέπει να πάω, όμως στο GEO για να ρυθμίσω δεκάδες μικρολεπτομέρειες εν όψει του επομένου τεύχους, των tv spots, ζητήματα που άπτονται της ύλης και ούτω καθεξής.

Στον ιδιωτικό τομέα η άδεια δεν έχει το νόημα της διακοπής της εργασίας. Απλά έχεις το δικαίωμα να λείπεις κάποιες ημέρες από τις ανθρωποπαγίδες του καπιταλισμού (κατά την Αριστερά), τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας (κατά τον φιλελευθερισμό) ή απλά από την εργασία σου (κατά την κοινή λογικη). Η δουλειά πάντως θα γίνει. Θα σου φύγει η ούγια Ιούνιο και Ιούλιο για να λείπει το σαρκίο σου κάποιες ημέρες τον Αύγουστο.

Πάω λοιπόν κι εγώ ο ταλαιπωρίδης Γραβιάς 4Α όπου στεγάζεται το GEO για να κάνω τις απαραίτητες «προ-αδειακές» ντρίπλες για να μη φάμε κάνα μπαλάκι στις καθυστερήσεις. Πρέπει να ξέρετε ότι στον περιοδικό τύπο δεν υπάρχει λύση τύπου Μπριάκου ή Παπουτσέλη ή Βασσάρα ή Δούρου ή Δέδε για να «καθαρίσει» όταν η ομάδα δεν είναι και τόσο… δεινή. Το γκολ το βάζεις ή το τρως από μονάχος σου.

Μπαίνοντας στο γραφείο νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά με το φωτισμό. «Ή οι λάμπες δυνάμωσαν ή η όρασή μου οξύνθηκε ή κάποια στόρια σηκώθηκαν». Πριν αρχίσω να κάνω τον Πουαρό βλέπω live το έγκλημα: Μια μπουλντόζα γκρέμιζε αδίστακτα κόπους δεκαετιών εκ μέρους της φύσεως. Πεύκα ψηλά, περήφανα, με κλαδιά που έκρυβαν στοργικά τον ήλιο για να μην μας τσιτσιρίζει, λύγιζαν κάτω από την λαίλαπα του 20ου αιώνα: την ισχύ της καταραμένης μπουλντόζας.

Στην εταιρεία συναγερμός: η Αγγελική με τα νεύρα τσίτα, προσπάθησε να βγάλει άκρη με τους εργάτες και εισέπραξε μερικές ειρωνείες (τοις μετρητοίς). Η κ. Ανδρούλα ρωτούσε ποιος ήταν ο υπεύθυνος του εργοταξίου και εισέπραττε αοριστίες με δόσεις. Η Λήδα φρικαρισμένη - μαζί είδαμε το δέντρο να το καταπίνει η σιδερένια φαγάνα της μπουλντόζας.

Εμένα δεν μου άρεσε αλλά το’κανα. Πήρα το 100: «Κοιτάξτε, δεν ξέρω αν κάνουν κάτι νόμιμο ή παράνομο, αν έχουν άδεια ή όχι, αλλά κάποιοι τυπάδες δίπλα μας κόβουν δεντράκια με τις ντουζίνες. Σπεύσατε», είπα. «Ναι» μου απάντησαν και ήταν μια πρωταπριλιάτικη απάντηση εν μέσω Αυγούστου. Δεν ήρθαν ποτέ.
Απελπισία. «Τι πράττειν;», σκέφτηκα. Το ίδιο είχε σκεφτεί ο Λένιν και το έκανε τίτλο βιβλίου. Πάω στο εργοτάξιο. Αρχίζω τις ερωτήσεις με ύφος ασφαλίτη που μπουκάρει σε εφηβικό πάρτυ.

Τελικά, η απάντηση του υπεύθυνου του εργοταξίου ίσως να ήταν πιο απογοητευτική από το ίδιο το οικολογικό μακελειό: «ΟΡΙΣΤΕ ΚΥΡΙΕ! ΕΧΟΥΜΕ ΑΔΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΥ, ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΓΙΑ ΚΟΠΗ 32 ΔΕΝΤΡΩΝ!»
Τι να τους πεις τώρα; Καλές δουλειές; Τι να πεις του εργολάβου με τους τεράστιους μασελίτες; Τι να πεις στα μπουμπουκομπούμπουκα της Πολεοδομίας; Μπράβο;

Α ρε κατακαημένη Αράχωβα τι σου’μελε να πάθεις… Το μόνο που απέμεινε από τον μικρό παράδεισο του οικοπέδου της οδού Γραβιάς είναι οι φωτό που τράβηξα την επομένη και τις οποίες αφιερώνω στον Δήμαρχο Αμαρουσίου…

Εδώ η πολιορκητική μηχανή του εχθρού, πάντα νικηφόρα στην Ελλάδα της πεντάρας, με την παντιέρα της να ανεμίζει.