Πώς η απληστία μπορεί να σώσει τον κόσμο!

Έχω την φρικτή υποψία ότι στις ημέρες μας η τέχνη της κερδοσκοπίας μπορεί κάλλιστα να συνδυαστεί την προστασία του περιβάλλοντος.
Ίσως η συγκεκριμένη τεχνική και η ερεβώδης απληστία του στυγνού μαυραγορίτη να μπορεί να διασώσει ό,τι έχει απομείνει από τους φυσικούς μας πόρους.
Ο πόθος για ακόμη περισσότερο χρήμα από τους ελάχιστους που δεν ξέρουν πια που να το πρωτοβάλουν είναι η τελευταία γραμμή άμυνας ενάντια στα φαινόμενα του θερμοκηπίου, τις ερημοποιήσεις τα Ελ Νίνιο και τα Ελ Πάσο.
Εξηγούμαι: ένα βαρέλι πετρελαίου (σημειωτέον ισούται με 158,98 λίτρα) κοντεύει να φτάσει τα 100 δολάρια.
Μακάρι να πιάσει τα διακόσια. Αν δεν γίνει αυτό σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει σωτηρία επειδή:
Η ανησυχία των πολιτών για το περιβάλλον είναι ακρότατα υποκριτική και στην ουσία σε ελάχιστους καίγεται καρφί για τη μοίρα του οικοσυστήματος.
Αν ανησυχούσαν αληθινά τότε δεν θα πωλούνταν 10 βαποριές νέα αυτοκίνητα κάθε ημέρα στην Ελλάδα, με τις 8 από δαύτες στην κορεσμένη Αθήνα.
Αν η κάθε κυρά ντουντού που μπουρδολογεί για τις πυρκαγιές και το «μέλλον των παιδιών μας» ήθελε κάτι να αλλάξει προς το καλύτερο δεν θα επένδυε τη ματαιοδοξία της σε μια τζιπάρα δέκα στρεμμάτων που αδυνατεί να την παρκάρει στο Κολωνάκι.
Αν ο κάθε κυριούλης με τα γεροντόπαχα που αγωνιά για την Πάρνηθα και την αρχαία Ολυμπία εκόπτετο αληθώς υπέρ του δασικού πλούτου τότε δεν θα μπετόναρε τα δάση για την ανέγερση της βιλάρας του.
Αν το κάθε σαχλοκούδουνο που νιώθει πώς ξεχρέωσε το μετρικό του στην περιβαλλοντική προστασία με μια συνδρομή σε οικολογική οργάνωση νοιαζόταν πραγματικά, δεν θα αγόραζε και δεύτερο τουτού επειδή της άρεσε το χρώμα του.
Συνεπώς, ζήτω οι πετρελαιοβιομηχανίες που κονομάνε σε βάρος των επιπόλαιων δυτικών και της αχόρταγης Κίνας.