Γυναικοδουλειές (στη δουλειά) - Οδηγός επιβίωσης

Τάκα-τούκα, τάκα-τούκα. Τακούνια στο διάδρομο. Νάτοι κι οι γοφοί. Παγιδευμένοι σε στενή, κοντή, κατάμαυρη φούστα. Προσπαθούν να την σκίσουν, να βγουν έξω, να πάρουν αέρα. Κουνιούνται σαν γόνδολες στο μάρμαρο του διαδρόμου. Παρφούμες. Ολάνθιστα χαμόγελα. Πλάγια βλέμματα. Χαμηλωμένο βλέμμα. Πιπινοσυμπάθειες. Ηδυπαθής υποταγή στο «αξίωμά» σου. Χαϊδεύει τα μαλλιά της κι οι καρποί της στραμμένοι κατά πάνω σου. Πρόστυχος πληθυντικός (υπάρχει και τέτοιος): «Κύριε Χαϊβανίδη να σας φέρω τώρα τα προς υπογραφή; Θα πάρετε κάτι άλλο;». Σου ‘ρχεται να πεις: «Εσένα θα πάρω εδώ και τώρα». Να το κάνεις ή να μην το κάνεις;

ΓΕΡΟΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ

Όχι. Μην το κάνεις! Θα το σκυλομετανιώσεις. Μπορείς είτε να διαβάσεις την τεκμηρίωση που ακολουθεί ή απλά να ρωτήσεις γνωστό που ακολούθησε την πεπατημένη και την πάτησε.

Και πάλι, αν δεν ψηθείς, πάρτο αλλιώς. Είναι δυνατόν χριστιανέ μου να έψαχνε ολόκληρη την υδρόγειο η νεαρά οδαλίσκη για να βρει απάνεμο λιμάνι στην γκρίζα σου κουρούπα, στα 15 σου σφραγίσματα, στις 3 απονευρώσεις, στα τριγλυκερίδια, την υπέρτασή σου, στο ζάχαρο, τα κουρασμένα υδραυλικά, την κοιλούμπα, την καράφλα, τις θύμησες από τον στρατό, τα δυο κουτσούβελα και την απατημένη σύζυγο με τα ρόλεϊ και τον εραστή;

Υπάρχει μια πιθανότητα στο δισεκατομμύριο να την σαγήνευσε ο εσωτερικός σου κόσμος; Η βαθιά πνευματικότητα, η κουλτούρα, οι στοχασμοί και το εύρος της διάνοιάς σου; Μα για να τα αναγνωρίσει αυτά, όταν τα βρει μπροστά της, πρέπει να τα διαθέτει κι εκείνη – έστω και σε μικρές ποσότητες, σε χαμηλές ποιότητες.

Μα, καρδιά μου, η δεσποινίς δεν μπορεί να διαβάσει συνέντευξη ούτε του Τσαλίκη. Κάθε του φράση της φαντάζει σαν τσιτάτο του Βέλτσου. Σαν δοκίμιο για την αποδόμηση και τη σκηνή της μεταμοντέρνας τζαζ στην Αρούμπα. Μια φορά το χρόνο αγοράζει Καζαμία και πάει καρφί στην ενότητα με τα ανέκδοτα. Η μεγαλύτερή της επιτυχία μέχρι σήμερα είναι ότι γέλασε από μόνη της διαβάζοντας δυο-τρία χωρίς να της τα εξηγήσει κανείς.

Κι εσύ δεν πας πίσω. Το επίπεδό σου είναι μια κυριολεξία και μισή. Επίπεδο! Αγοράζεις βιβλία όποτε ζητάει η γυναίκα σου, για να αλλάζει το ντεκόρ: «Αγάπη μου, πάρε μου καμιά εικοσαριά τόμους με πράσινη ράχη. Μπαίνει η άνοιξη και θέλω να ανανεώσω της όψη της βιβλιοθήκης».

Από μουσική φτάνεις μέχρι Ζαζόπουλο, Τερλέγκα και Βολάνη. Εδώ υποπτεύεσαι τον Σφακιανάκη για έντεχνο! Δυο τρεις φορές πήγες Μέγαρο και φρίκαρες. Θα προτιμούσες να ξαναπάς φαντάρος αντί να είσαι κατσικωμένος σε μια πολυθρόνα να βλέπεις «τις χοντρές που τσίριζαν» - τόσο σου κόφτει από Βάγκνερ. Σύμπασα η κουλτούρα σου μπορεί να συμπυκνωθεί σε 160 σελίδες με τις οποίες έκανες καριέρα: «Ημερολόγιο 2001- Λόγια Μεγάλων Ανδρών». Σε κάθε σύσκεψη πετάς δυο τρία τσιτάτα από Σοπενάουερ, Καμί, Πλάτωνα και Γκάντι και μένουν όλοι κόκκαλο. Τέτοιοι είναι...

Συνεπώς: δεν σου βρίσκει τίποτα πέρα από την καρέκλα. Δεν την θέλεις για τίποτε άλλο εκτός από περιπέτειες στ’ ανάσκελα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ

Κι αν σου κάτσει; Την έκατσες! Με το που θα μπει ο κολιός στο ξύδι θα το μάθει ολάκερη η εταιρεία. Δεν θα χρειαστεί να το αποκαλύψει κάποιος. Ο έρως και ο γέρος με την υπάλληλο γκόμενα δεν κρύβονται.

Εκείνη θα νιώθει πιο αφεντικό από εσένα. Θα σε σέρνει από το μύτη. Το νινί σέρνει καράβι. Είτε πρόκειται για αντιτορπιλικό είτε για σκούνα είτε για μπρίκι και καραβέλα.

Θα σε υποχρεώσει, χωρίς καν να στο ζητήσει ρητά: Να της δώσεις αύξηση, να της δώσεις παράσημα κι αξιώματα, να ξηλώνεις όσους δεν τη γουστάρουν, να την επαινείς όπου στέκεσαι κι όπου βρίσκεσαι. Με λίγα λόγια, ολόκληρη η εταιρεία να απλωθεί σαν τραχανάς στα πόδια της.

Τα αποτελέσματα δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη να τα υποθέσεις: Πρώτα απ’ όλα θα δώσεις χαρά σε όλους όσοι θέλουν να σε στείλουν άκλαυτο: «Κύριε πρόεδρε κοιτάξτε που καταντήσαμε. Έδωσε υπερεξουσίες σ’ αυτή την γαλότσα και ιδού τα αποτελέσματα!». Δεν αποκλείεται κάποια ημέρα να παρακολουθείς άναυδος τα κατορθώματά σου στο Ίντερνετ. Το βιντεάκι θα είναι μια ευγενική χορηγία των ανταγωνιστών σου...

Επίσης θα δημιουργήσεις ένα παράκεντρο εξουσίας με χαμηλή νοημοσύνη και υψηλές προσδοκίες, σχόλια σε βάρος σου, έριδες που μπορεί να βγουν εκτός ελέγχου και πάνω απ’ όλα: Η πιτσιρίκα θα μάθει όλα όσα απέφευγες συστηματικά να μαθευτούν. Μόλις χωρίσετε θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον σου. Για να μην αναφέρουμε και το οικογενειακό τουρλουμπούκι.

Μάθε καλά, αγαπητέ σιτεμένε φίλε αφεντικέ ότι η νυν υπαλληλο-γκόμενα είναι ο εχθρός του αύριο...

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ

Εργαλείο

«Σκλαβιά και καταμερισμός της εργασίας: ο ανώτερος τύπος δυνατός μόνο καταπιέζοντας έναν κατώτερο μέχρις ότου γίνει ο τελευταίος απλή λειτουργία. Ηδονή και πόνος όχι αντίθετα. Το αίσθημα της δύναμης».

Φρίντριχ Νίτσε, «Τα Τελευταία Σημειωματάρια», εκδόσεις Κέδρος, σελ. 160

Ο Νίτσε δεν είχε διοικήσει ούτε περίπτερο. Πέθανε, λένε, θεοπάλαβος αλλά η προαναφερθείσα φράση, που γράφτηκε στα στερνά του δείχνει ότι δεν ήταν τόσο τρελλός ώστε να πιστεύει ότι 20χρονη γραμματεύς είναι ποτέ δυνατόν να… ερωτευτεί οιονδήποτε γερομπαμπαλή.

Βιολογία

«Ξέρετε γιατί φλερτάρει; Όχι τόσο επειδή θέλει επιβεβαίωση, επειδή γερνάει ή επειδή θεωρεί ότι δεν είστε και τόσο γοητευτική τώρα πια… Μεγαλύτερο ρόλο παίζει η βιολογία και η μοίρα του, ο μεγάλος αριθμός σπερματοζωαρίων. […] Οι άνδρες είναι άστατοι, αλλά δεν πρέπει να μπερδεύουν τον ανδρισμό με την ανευθυνότητα».

Claudie Lepage, «Εμμηνόπαυση – Χαρείτε τη Νέα Χρυσή Ηλικία», εκδόσεις Κριτική, σελ. 267

Η σύγχυση ανδρισμού και ανευθυνότητας εφευρέθηκε πριν από τον τροχό και όλα δείχνουν ότι θα υπάρχει και μετά την κατάργηση του τροχού.

Μπαλαμούτι

«Άγγιγμα προς τους ανωτέρους: η πεποίθηση ότι καλό είναι να αποφεύγεται η σωματική επαφή με άτομα που βρίσκονται υψηλότερα στην ιεραρχία βασίζεται στην ψευδή, κατά πώς αποδεικνύεται, εντύπωση ότι οι ανώτεροι αγγίζουν περισσότερο τους υφισταμένους τους. Ωστόσο, στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίστροφο».

Χριστίνα Σαμαράκη, «Πώς να Κατακτήσεις τη Γλώσσα του Σώματος», εκδόσεις Ψυχογιός, σελ. 255

Όλοι νομίζουν ότι φταίει ο μουρντάρης αλλά η βιβλιογραφία αποδεικνύει ότι εκείνη κουνάει την ουρά της.

Ναζι-άρα

«Είχα σκαρφαλώσει στη σκάλα για να φτάσω τους φακέλους στα πάνω ράφια. […] Ακριβώς εκείνη την στιγμή έφτασε το αφεντικό. Τον συνόδευε ένας κύριος απροσδιόριστης ηλικίας, με αστείο μουστάκι. Φορούσε ένα ανοιχτόχρωμο παλτό αγγλικού τύπου και βαστούσε το καπέλο του στο χέρι. Κάθησαν κι οι δυο τους απέναντί μου. Ένιωσα ότι αυτός ο τύπος χάζευε τα πόδια μου. Όλως τυχαίως, εκείνη ακριβώς την ημέρα είχα κοντύνει τη φούστα μου».

Ian Sayer και Douglas Botting, “The Women Who Knew Hitler” (Οι Γυναίκες που Γνώρισαν τον Χίτλερ), εκδόσεις Constable, σελ. 10

Η Εύα Μπράουν ήταν η σύζυγος του Χίτλερ. Ο Χίτλερ τη γνώρισε όταν ήταν 17 ετών, τότε που δούλευε (περίπου ως μοντέλο) στον προσωπικό του φωτογράφο Χάινριχ Χόφμαν. Η πονηρούλα μάλλον ήθελε να τυλίξει τον αφεντικό της. Φόρεσε μίνι. Μπούκαρε, όμως, στο ατελιέ ο Αδόλφος και κόλλησε με τα μπούτια της. Τελικά Την παντρεύτηκε. Παρόλο που ο παράφρων μουστάκιας άντεξε να πραγματοποιήσει εγκλήματα μεγάλης κλίμακας όπως το Ολοκαύτωμα και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, δεν άντεξε τον έγγαμο βίο ούτε 24ωρο. Αυτοκτόνησε την επομένη!

Το παρόν πόνημα δημοσιεύτηκε εχθές στην εφημερίδα Espresso (για να δείτε βρε τι χάνετε όσοι δεν την αγοράζετε - έχει και CDάρες με Karajan!)