Ηλεκτρονική κατάρα

Λάβαμε ένα ενδιαφέρον email από τον χρήστη z490z480 o oποίος θέλει να σχολιάσει έμμεσα την υπόθεση του μουσείου της Ακρόπολης αλλά κυρίως επιθυμεί να αποστείλει μια ηλεκτρονική κατάρα, έναν... e-κατάδεσμο στους πολιτικούς και τους οικονομικούς παράγοντες που "έφεραν την πατρίδα μας στο κατώφλι του αφανισμού". Είναι καλογραμμένη και διά τούτο δημοσιεύεται ως έχει:

"Είθε μία ημέρα, να έρθει, ντυμένη με πορφυρόχαλκη αρματωσιά του Άρη. Να περικλειστεί το παραπέτασμα με ατσάλι. Να βρέξει πυρ. Να πλημμυρίσει η γη με το αίμα εκείνων που ταΐζουν τα όρνεα με την προμηθεϊκή σάρκα των δικαίων. Τα κουφάρια τους να σαπίζουν κάτω από την φρουρά του Ήλιου. Τα οστά τους να σκορπιστούν σε μέρη απάτητα και μυστικά. Εκεί που δεν ήχησε ποτέ γλώσσα ελληνίδα. Οι σπορές τους να κυνηγηθούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ανέστιοι, αθέμιστοι, αφρήτορες να καταστούν μέχρι να αποπληρωθεί η ζημία που προκάλεσαν μέχρι τον τελευταίο οβολό.
Όσοι βούλιαξαν την πόλιν στη βία την αυθάδη και τ' ανόσια τα έργα ο υψίζυγος Κρονίδης που ζει εκεί ψηλά να στείλει τέλεια καταδίκη. Απόλυτη στην εφαρμογή. Τόσο φρικτή στην όψη που η Αιδώς και η Νέμεσις να μην μπορούν να παρακολουθήσουν την εκτέλεσή της και να ζητήσουν καταφύγιο στην έσχατη κορφή του Ολύμπου. Δεν άκουγαν τόσο καιρό τις Ερινύες που τους καλούσαν να αναλογιστούν τα κρίματά τους και οι αρές των αδικημένων, ανέκλητοι κατάδεσμοι θα σφραγίζουν το θλιβερό τους τέλος".

ΥΓ: Ο θεσμός της ηλεκτρονικής κατάρας είναι αν μη τι άλλο πρωτότυπος και θέλουμε να δούμε αν λειτουργεί. Τα τραγούδια είναι δική μας επιλογή μια και η συγκέντρωση για αυτού του είδους τις ψυχικές επιθέσεις διευκολύνεται από την κατάλληλη μουσική υπόκρουση.

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
τώρα πετάνε αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο πάν να δουν διυλιστήριο.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
άδεια κορμιά σιδερικά παιδιά κι ελάσματα.

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.

The nightmare of Persephone

There, where pennyroyal and wild mint grew
and earth sprouted her first cyclamen
now peasants bargain for cement
and birds drop dead in the furnace.

Sleep, Persephone
in earth's embrace
to this world's balcony
Come out no more.

There, where mystics joined hands
reverently on entering the sacrificial site
now tourists throw tab ends
and gaze at the new oil refinery.

Sleep, Persephone
in earth's embrace
to this world's balcony
Come out no more.

There, where sea was blessed
and bleating in the fields was a prayer
now trucks carry to the shipyards
empty bodies, children of scrap metal and plating.

Sleep, Persephone
in earth's embrace
to this world's balcony
Come out no more.

Δαίμονα κικλήσκω - μεγάλαν ηγήτορα φρικτόν,
μειλίχιον Δία, παγγενέτην, βιοδώτορα θνητών,
Ζήνα μέγαν, πολύπλαγκτον, αλάστορα, παμβασιλήα,
πλουτοδότην, οπόταν γε βρυάζων οίκον εσέλθηι,
έμπαλι δέ τρύχοντα βίον θνητών πολυμόχθων:
εν σοί γάρ λύπης τε χαράς - κληίδες οχούνται.
τοιγάρ τοι, μάκαρ, αγνέ, πολύστονα κήδε' ελάσσας,
όσσα βιοφθορίην πέμπει κατά γαίαν άπασαν,
ένδοξον βιοτής γλυκερόν τέλος εσθλόν οπάζοις.