Πουλημένος δημοσιογράφος προς εξωνημένο αναγνώστη, ενταύθα

Ο Καστανιώτης, τελικά, έχει προσφέρει στην Ελλάδα όσα δεν κατόρθωσαν να προσφέρουν όλοι οι εκδότες μαζί! Η αναφορά γίνεται για το βιβλίο «Εγώ, ο εγγονός ενός Έλληνα» που έχει να κάνει με τις ελληνικές ρίζες του προέδρου της γαλλικής δημοκρατίας, κ. Νικολά Σαρκοζί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Να τα βιβλία, να οι παρουσιάσεις, δώστου τα καλοπιάσματα, ήταν και σένια η έκδοση, πολύ σου θέλει να σε στηρίξει στο ΝΑΤΟ ο σύζυγος της Κάρλα Μπρούνι; Βέβαια μάλλον βοήθησε τα μάλα και το ενδεχόμενο να ψωνίσουμε μαχητικά 4ης γενιάς από τους Φρανσουάδες αλλά δεν πρέπει να ξεφεύγουμε από το θέμα μας.

Ένα βιβλίο (το κατάλληλο για την περίσταση) έκανε σκόνη με χαρακτηριστική ευκολία σεντονιάδες επί σεντονιάδων που γράφονται στις εφημερίδες των τρισεκατομμυριούχων εκδοτών. Ένα βιβλίο έδειξε πόσο αμελητέα είναι η ισχύς των εφημερίδων που μόνες τους έχουν υποτιμήσει τις δυνάμεις τους υποκύπτοντας στη λαίλαπα των DVD, των VCD, των αμέτρητων ενθέτων και των λοιπών μπιχλιμπιδιών που δελεάζουν το εξωνημένο αγοραστικό κοινό.

Να λέμε αλήθειες εδώ φιλαράκο.

Να μην κάνουμε δημόσιες σχέσεις με την κορυφαία ιδιωτική υπόθεση που είναι το ίδιο μας το μυαλό, η συνείδηση, το υπερεγώ. 

Γιατί εξαγοράζεσαι ρε καραγκιόζη αναγνώστη;

Για τον ίδιο λόγο που εξαγοράζομαι εγώ ο άθλιος που πάω στα τυφλά να ψωνίσω Αλέν Ντελόν, Πατσίνο και Πιρς Μπρόσναν που εξαϋλώνουν με τη συσκευασία τους την εγκυρότητα των κειμένων και τον κόπο των δημοσιογράφων που δεν ανακάλυψαν ακόμη την τέχνη του εκβιασμού.

Γιατί ξεπουλιέσαι ανθρωπάκο και αγοράζεις εφημερίδα από το εγγύς ψιλικατζίδικο ρωτώντας τον υπάλληλο «τι ταινίες έχει σήμερα;»

Αν είσαι κομμουνιστής ρε μεγάλε να διαβάζεις τον Ριζοσπάστη. Αν είσαι εθνικιστής, υπάρχει «Ο Στόχος».

Γιατί τα σκας σε ανθρώπους που θέλεις να τους δεις ανάσκελους για πάντα; Για μια χούφτα χολιγουντιανά πλάνα; 

«Δώσμου το Ράμπο και τον Μαμαλάκη».

Όχι, δεν είναι παραγγελιά ψυχασθενή σε νοσοκόμο του Αιγινήτειου. Είναι η βούληση-εντολή εξωνημένου «αναγνώστη» στον περιπτερά της γειτονιάς του. Ο άνθρωπος αυτός που κάποτε ίσως να έτρωγε φάπες από την αστυνομία επειδή αγόραζε τη «λάθος» εφημερίδα σήμερα έχει βγάλει σε δημοπρασία τον σκληρό πυρήνα του εαυτού του, το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον του.

Κάποτε πάλευε για έναν καλύτερο κόσμο κι ήταν άτι ατίθασο που χλιμίντριζε στις λεωφόρους που κούρσευε στις λεωφόρους της οργής του. Τώρα κουρασμένο ψωράλογο που γελάει με τον κάθε Ψινάκη και γλύφει από τα ξερ-άσματα της Θώδη. Πεταμένος στον καναπέ – πεθαμένος. Παραιτημένος άνθρωπος, ληγμένη επιταγή, ποικιλοτρόπως οπισθογραφημένη. Ληγμένο πολιτικό γραμμάτιο. Ληγμένο και ουχί διαμαρτυρημένο ή διαμαρτυρόμενο.

Ο ίδιος άνθρωπος που πυρπολούσε εν εξάλλω ευρισκόμενος έντυπα που στήριζαν πολιτικές πράξεις (αποστασίες κ.λπ.) διάφορες από εκείνες που παραδοσιακά υποστήριζαν μετακινείται από φύλλο σε φύλλο σαν τη μέλισσα που ψάχνει για νέκταρ. Αντί για νέκταρ ο ανθρωπάκος ψάχνει για ταινίες, ντοκιμαντέρ, βιντεοσυνταγές και τσόντες που κατά πάσα πιθανότητα ουδέποτε πρόκειται να παρακολουθήσει.

Συνήθως τιμούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε, υπηρετούμε όλα εκείνα που νιώθουμε πως πληρώσαμε.

Το τζάμπα προτιμάται αλλά δεν τιμάται. Να το ξέρετε αυτό.

Έχει συμβεί σε πολλούς, έχει συμβεί και σε μένα: αναζήτηση σε κούτες παπουτσιών, σε θήκες και βιβλιοθήκες. Επιδίωξη ανεύρεσης μιας «καλής ταινίας» προς παρακολούθηση. Διαπίστωση πρώτη: δεν υπάρχουν «καλές ταινίες» που φέρουν λογότυπο εφημερίδας ή περιοδικού. Αν είναι από το βίντεο κλαμπ είναι αλλιώς. Φαίνονται πιο πολύτιμες. Οι εφημεριδάτες στο χάρτινο φακελλάκι φαντάζουν ευτελείς. Και ξέρετε ποια είναι η ειρωνεία; Είναι στ’ αλήθεια ευτελείς! Όχι μόνο επειδή δεν έχουνε τα extras αλλά ανατυπώθηκαν κατά χιλιάδες επειδή η πρόθεση όλων είναι ευτελής.

Ο εκδότης, ο δημοσιογράφος, ο διανομέας, ο ψιλικατζής, όλοι κρίκοι μιας σάπιας αλυσίδας…

Εσύ λες ότι είσαι κάτι. Το παίζεις εφημερίδα. Δεν είσαι. Η εφημερίδα είναι βιτρίνα. Πίσω από την προθήκη βρίσκεται η αλήθεια γραμμένη στα διπλά βιβλία των συμφερόντων σου. Εγώ κάνω ότι το πιστεύω και προσποιούμαι τον αναγνώστη. Εσύ που φέρεις τον βαρύ κι ασήκωτο προσδιορισμό του μέσου ενημέρωσης ξέρεις πολύ καλά ότι δεν είμαι αναγνώστης.

Είμαι αγοραστής. Ένας ζουλού που αυτοπροσδιορίζεται ως Έλλην αλλά καρφώνεται με χαρακτηριστική ευκολία όταν παρασύρεται από τις χαντρούλες και τα αχρείαστα μπιχλιμπιδάκια που αραδιάζονται μπροστά του.

Καλή μου εφημερίδα δεν κακιώνεις μαζί μου που’μαι απλός αγοραστής και σε σουβρουντίζω στα σκουπίδια μόλις καβατζώσω τα «δώρα». Θα σου άρεσε να ελέγχεις την ψυχή και το μυαλό μου αλλά οι καιροί περάσανε κι εσύ προσγειώθηκες, αφού γειώθηκες με το σύστημα. Αγαπημένη μου εφημερίδα τώρα δεν κυνηγάς ιδέες, ψυχές και μυαλά. Τα λεφτά μου σου αρκούν. Δανείζεσαι τη δύναμη του Ματ Ντέιμον, της Τζένιφερ Άνιστον, της Αντζελίνας Τζολί και του Μπραντ Πιτ.

Το Χόλιγουντ και το BBC είναι τα αναβολικά σου για την κούρσα της ισχύος στο πάλαι ποτέ ελληνικό τερέν. Τα μπράτσα σου αγαπημένη εφημερίδα είναι οι μπουλντόζες και οι ισοπεδωτές που ανοίγουν «δημόσιες» λεωφόρους, τα τσιπάκια που αγοράζει το κράτος, τα βιολιά των μεγάρων σου.

Αγαπημένη μου εφημερίδα είσαι ντοπέ. Η ντόπα σου είναι ο Γκουσγκούνης κι ο Μπράντο. Τους χρειάζεσαι για να σε φοβηθεί ο εκάστοτε κυβερνήτης. Δίκιο έχεις, σε φοβάται ο ανόητος! Δεν ξέρει ότι δεν υπάρχει μέσο ενημέρωσης σήμερα που μπορεί να προκαλέσει διαδήλωση. Δεν υπάρχει μικρόφωνο, πένα ή πληκτρολόγιο υπολογιστή που μπορεί να πλημμυρίσει τους δρόμους με εξοργισμένα πλήθη.

Τηλεθεατές υπάρχουν. Αγοραστές υπάρχουν. Neoset επαναστάτες του καναπέ και ταχυφάγοι αντιρρησίες. Νομίζει ο μικρόνους υπουργός ότι «σε διαβάζουν» και ξεχνάει ότι απλά σε αγοράζουν επειδή, ω καλό μου έντυπο, τους έχεις πρώτα αγοράσει εσύ.