Η Αντιγόνη και ο Αίμονας ανοίγουν σπιτικό

Στο άρμα Θέσπιδος κυρά ηνίοχο με έχρισαν πολλοί
Θαύμασαν Κρέοντα, στο νου μου, μια σταθερή ροπή
«Τα είχα όλα», πίστεψες, προσωρινέ μονάρχη αφελή
Κακούργα μ’ έκρινες εσύ. Ο Αιώνας με όρισε καλή

Στου Πολυνείκη αυτουργός γίνομαι την ταφή
Ακολουθώ θανάτου ανήλιαγη πορεία
Με σφαίρες απροσπέλαστες κρατώ την επαφή
Πράξεις εγώ, σ’ άλλους η θεωρία

Από τους νόμους πες μου εσύ ποιον να τηρήσω
Στο μνήμα μέσα είμαι και ρωτώ
Το σώμα άταφο, βορά στα όρνια ν’ αφήσω;
Στα χέρια μου άψυχο κορμί αδελφικό

Είπες η Πολιτεία θέλει να σιωπήσω
Να κλίνω γόνυ σε επίσημες γραφές
Μα πως το θείο πρόταγμα ν’ αφήσω;
Να λησμονήσω πως με γέννησε το χθες;

Στ’ ομολογώ, την ενοχή αγάπησα, η παράφορη
Η καταδίκη σου απόλυτη και φοβερή
Λυπάμαι άρχοντα, η αρχή μ’ αφήνει αδιάφορη
Με το γιο σου αντάμα πεθαίνω η τυχερή

Ο πόνος μου κι η συμφορά αλλάξαν, γίναν ευλογία
Αιώνιο μήνυμα για άγια λευτεριά
Από τον Κάδμο μέχρι την άνυδρη Μαιονία
Σωρός τα αναθήματα, πιστοί ανάβουνε κεριά

Μόνο οι Έλληνες μπορούν να καταλάβουν
Παράνομο και νόμιμο πως ήταν πάντα ένα
Του Εφεσσίου πρόσταγμα αν καταλάβουν
Φως εκ φωτός παιδιά Διός να μεταλάβουν