Ο Ζαρατούστρα και η εθνική μας ζούγκλα

«Η πορεία της Ελλάδας θυμίζει την κλασική σκηνή της σχοινοβασίας του Νίτσε ('Τάδε έφη Ζαρατούστρα'). Ο σχοινοβάτης μετά από επίπονες και αγωνιώδεις προσπάθειες, και ενώ βρίσκεται στο μέσο της επικίνδυνης διαδρομής προς την αντίπερα όχθη, πέφτει θύμα ενός πιθήκου που χοροπηδάει απερινόητα και κουνάει απερίσκεπτα το τεντωμένο σχοινί. Με μια μικρή διαφορά: στη δική μας περίπτωση οι πίθηκοι είναι...
πολλοί. Συνιστώσες πιθήκων, μπαμπουΐνων και χιμπατζήδων, αριστερόστροφων και δεξιόστροφων. Κοπάδια ολόκληρα από δαύτους. Θα τους αφήσουμε να κορυβαντιούν υπονομεύοντας το μέλλον της πατρίδας μας;
Θα αφήσουμε άραγε τους αμνήμονες πιθήκους της αριστεράς να εξορκίζουν με περισσό θράσος τα μεροκάματα και τους μισθούς της Αλβανίας, της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά δεν είναι παρά ο καταθλιπτικός απόηχος της μακρόχρονης κομμουνιστικής διακυβέρνησης αυτών των χωρών και ότι τέτοια θα είναι τελικά η κατάντια της χώρας μας αν – ο μη γένοιτο – αναρριχηθούν στην εξουσία για να επιβάλουν το κομπλεξικό και καταστροφικό πρόγραμμα του αδιέξοδου και αντεθνικού κρατισμού τους;
Ή μήπως θα αφήσουμε τους μυωπικούς παλιάτσους των ψευτοδεξιών μικρομάγαζων να υφαρπάζουν την ψήφο μας για τις δικές τους ιδιοτελείς ματαιοδοξίες; [...]
Θα μου πείτε, 'δημοκρατία' έχουμε, όλοι ψηφίζουν. Σε λίγο θα κάνουμε ταμείο. Και θα μετρηθούμε. Πόσοι από μας είναι φιλέλληνες και πόσοι ζωόφιλοι. Και αν τελικά ψηφίζουμε για την Ελλάδα ή για μια ζούγκλα που θα λέγεται Ελλάδα».  
Χρίστος Γούδης, «Βαϊμάρης και Θούλης (Α)γωνία», εκδόσεις «Νέα Θέσις», σελ. 129-130

Το κείμενο από το οποίο πάρθηκε το απόσπασμα γράφτηκε από τον κ. Γούδη τον Ιούνιο του 2012. Στο μεγάλο φινάλε της -τότε- προεκλογικής περιόδου. Τώρα έχουμε 2014 και διάγουμε μια ακόμη προεκλογική περίοδο. Το σκηνικό δεν έχει αλλάξει πολύ μέσα στην παρελθούσα διετία. Μέσες άκρες είναι το ίδιο. Οι μόνες μεταβολές είναι επί τα χείρω, όπως αναμενόταν από όλους όσοι δεν έχουν κομματικές παρωπίδες λόγω στενών ιδιοτελών βλέψεων ή δραματικά ατελή αντίληψη των πραγμάτων. Οι εκλογείς, άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο, έχουν και την Ελλάδα κατά νου όταν αποθέτουν το τυπωμένο χαρτί με το συνδυασμό της αρεσκείας τους μέσα στην κάλπη. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που απέχουν από τη διαδικασία επειδή βαριούνται, είναι αποκαρδιωμένοι, δεν πιστεύουν στη σημασία της συμμετοχής τους ή απλά αρνούνται να επιλέξουν από το δίπολο: «κακό» εναντίον «χειρότερου».

Απόδραση

Η αίσθηση του βαλτώματος είναι διάχυτη. Οι τοίχοι του αδιεξόδου πυργώνονται πανύψηλοι και προσδίδουν στην όλη ατμόσφαιρα κάτι το αποπνικτικό. Η αναγούλα που απλόχερα σκορπούν οι μισθωτοί κομματάνθρωποι, που ανακαλύπτουν ψεγάδια μόνο στους άλλους, δεν μπορεί να αφήσει τους πολίτες αδιάφορους. Σ' αυτές τις καταστάσεις, της παγίδευσης σε υλική ή πνευματική φυλακή, η λύση δεν είναι στο να ζητήσει κάποιος έγκλειστος, από τους δεσμώτες του, βελτίωση των συνθηκών, καλύτερο συσσίτιο, λιγότερα βασανιστήρια και ανετότερα κελιά. Η μόνη έντιμη και καθαρή λύση είναι η απόδραση. Το σπάσιμο της αλυσίδας που φέρει την επιγραφή «κακό» εναντίον «χειρότερου» ή «αναγκαίο κακό». Εκείνοι που προπαγανδίζουν το λιγότερο ή περισσότερο κακό δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό. Κάτι ξένο προς τις πρακτικές και τα έθη τους κρίνεται πλήρως ασύμβατο, απειλητικό, εχθρικό για το πολυπλόκαμο σύστημα εξουσίας, το οποίο τους διατηρεί στην πρώτη γραμμή της πολιτικής ζωής. Το σύστημα των τελευταίων δεκαετιών είναι το οξυγόνο και η ταφόπλακα των εθνικών παρασίτων. Τους τρέφει και τους καταστρέφει ταυτόχρονα. Το δεύτερο μέρος της εξίσωσης, η καταστροφή των σάπιων κομματιών του πολιτικού κόσμου, δεν θα ενοχλούσε αν δεν συμπαρέσυρε και ολόκληρη την πατρίδα μας στο βυθό του ωκεανού της ανυπαρξίας.

Θηρία

Αυτό που έχει ανάγκη η Ελλάδα είναι να απαντήσει καταφατικά στην ανάγκη για άρδην αλλαγή του τοπίου. Εφ' όσον ο τρόπος ζωής των πολιτών έχει διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, δεν μπορεί να γίνει ανεκτή η διαιώνιση της παρουσίας των εθνοδιαλυτών στα πράγματα. Η σφοδρότητα της αντίδρασης του λαού, λογικά, θα είναι αντίστοιχη και ανάλογη της επίθεσης που δέχτηκε και της δολιότητας με την οποία σχεδιάστηκε το πλάνο της εξόντωσής του. Για να μην μεταμορφωθεί ο τόπος μας σε ζούγκλα έχουμε την ιερή υποχρέωση να εκδηλωθούμε σαν θηρία εναντίον όλων όσοι μας αντιμετώπισαν σαν θηράματα. Αυτό δεν το είπε ο Ζαρατούστρα αλλά το υπαγορεύει το ένστικτο της συλλογικής επιβίωσής μας.