Ο αντιήρωας, ως πεπτωκώς σωτήρας

Η εποχή της σύγχυση, της πτώσης, γεννά αντιστάσεις και λύσεις που δεν είναι εύκολο να προβλεφθούν αν και πάντοτε προκύπτουν με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο. Ο καταλύτης σε διεργασίες, οι οποίες λειτουργούν με ένταση στο υπόστρωμα είναι το Πρόσωπο. Ο άνθρωπος, η οντότητα, που φέρει εντός της με ποιότητα, βάθος και ένταση αδιαμφισβήτητη την βαθεία κατανόηση της συγκυρίας και αθέλητα (σε συνειδητό επίπεδο) και συνάμα σκοπούμενα προκαλεί αισθήσεις ηδύτητας και οξύτητας, πένθους και ξεφαντώματος με τρόπο ώστε να δημιουργούνται τομές, ρήξεις, ανακατατάξεις και μεταβολές πέραν πάσης προσδοκίας.
Στις μέρες με αρνητικό πρόσημο, στη Δύση και το λυκόφως της ελπίδας, ανατέλλει ο αντιήρωας. Εκείνος που...
έπεσε, διαλύθηκε, τεμαχίστηκε σαν τον Διόνυσο και ανασυντέθηκε όμως με εντολή του Δία, που χωρίζει και του Ζηνός που ενώνει τα αντίθετα. Ο αντιήρωας είναι η χθόνα ρέουσα στον ουρανό, στην καθαρή ημέρα. Η ένσαρκη έκφραση της απόρριψης της παρακμής και των τιτανικών δυνάμεων της ανάγκης και της εκπλήρωσης μιας αποστολής που σημαδεύει τα άστρα.
Ο ηττημένος πρόμαχος που έχει σκοτώσει για να αναστήσει. Έχει κλέψει για να αποδώσει κέρδος. Έχει λησμονήσει για να τον θυμηθείς. Το Πρόσωπο της Ιστορίας που γεννήθηκε για να χάνει και ζούμε για να τον κερδίζουμε. Ο θλιμμένος δωρητής της χαράς. Ο σπαράσσων εσταυρωμένος που ανασταίνει. Η ζώσα αντίφαση που συνεπαίρνει, επαναπροσδιορίζει προτεραιότητες και αξίες. Ο θνήσκων Θεός εντός, που βασιλεύει εκτός – απόμακρος και χαριτωμένος σαν μια αμέριμνη έκρηξη γερασμένου άστρου.
Ο αντιήρωας δεν είναι είδωλο. Είναι απτή πραγματικότητα. Αντιληπτή απ’ όλους. Αναμένεται, εξορκίζεται, αφορίζεται και δοξάζεται για να κατασπαραχθεί στη συνέχεια από τους αχάριστους οπαδούς μιας λατρείας σμιλεμένης στους αμμόλοφους του Χρόνου-Κρόνου.
Σε εσένα απευθύνεται ο αντιήρωας, με όλες τις ταραχές της ανειρήνευτης ψυχής του, τα ενσυνείδητα σφάλματα της συνείδησής του και το πάθος της παλινόρθωσης του ιδεατού Εγώ του. Οι πράξεις του μιλούν, φωνάζουν, κραυγάζουν και ματώνουν αυτιά κλεισμένα από τις συμβάσεις της κατάρρευσης του εκάστοτε εαυτού, τον οποίο ενδύεσαι σαν λερό πανωφόρι.
Εσύ είσαι το αντικείμενο, ο έσχατος στόχος και το τελευταίο σύνορο που θέλει να διαβεί η πεισιθανάτια εφόρμησή του σε ό,τι οι αδαείς λένε πεπρωμένο.
Καλώς να τον ορίσεις.

ΥΓ: Έχει να σου πει κι άλλα ο καταραμένος αντιήρωάς σου. Η ζωή κι η τελευτή του είναι μια μεγάλη αφήγηση. Όχι προς μίμηση. Ούτε προς αποφυγή. Δεν γίνονται αυτά. Απλά, αντικρίζοντας το αίμα του να τρέχει άφθονο σε αγώνες που δείχνουν μάταιοι, τα μάτια σου μπορεί να κοιτάξουν λιγάκι πιο πέρα. Οδοδείκτης είναι ο σπαραγμός του καταραμένου αγίου.