Συντρίμ τημ

Αρχαίο κάλλος, νέος κάλος. 

Η Σοφία Βούλτεψη δεν είναι η αιτία της κυβερνητικής πολιτικής αλλά η ύστατη συνέπειά της. Της ανήκει δικαιωματικά μερτικό των επιτευγμάτων!


Η θεαματική αποτυχία μπορεί να είναι ευκολότερη από την επιτυχία αλλά προσφέρει εξίσου καλό θέαμα. Αν δεν την λούζεσαι εσύ, μπορεί να γελάσεις κιόλας με την καρδιά σου εξαιτίας της. Στην ελληνική περίπτωση το γέλιο είναι άφθονο – όσο και το χρέος που διογκώνεται κατά τη διάρκεια της υπερπροσπάθειας να μειωθεί. Μπροστάρηδες στην πρωτοποριακή αυτοσχεδιαστική κωμωδία «Σωτηρία 2014» είναι αρκετά εκλεκτά στελέχη της κυβέρνησης. Η Σοφία Βούλτεψη, μια ατρόμητη κασκαντέρ της επίσημης «ενημέρωσης» αποτελεί βασική πρωταγωνίστρια της παράστασης. Είναι μεν ευνοημένη από τον σκηνοθέτη -μια και της έχει δώσει ρόλο, όπου μπορεί να εκτοξεύσει δεκάδες αμίμητες ατάκες- αλλά το πηγαίο ταλέντο της, η άγνοια κινδύνου, η περιφρόνηση κάθε
φιλοδοξίας για φληναφήματα όπως υστεροφημία, ακρίβεια επιχειρηματολογίας, ορθός λόγος κ.ά. την καθιστούν μια παρ' ολίγον ενζενί. Το παρ' ολίγον απευθύνεται στη ληξιαρχική εγγραφή της ηλικίας της όχι στο αγέραστον του ακουσίου χιούμορ της. Τι είπε η υπέροχη Σοφία πρόσφατα και μας άφησε κόκκαλο; Για τα αργεντίνικα ομόλογα που βρέθηκαν στην κατοχή ενός άρρωστου και ξεζουμίδη τοκογλύφου: «Ας πρόσεχε και η Αργεντινή από που δανειζόταν! Ποιος της είπε να δανειστεί από τον Σίνγκερ;»

Πάρε-πάρε

Άπαντες υποπτεύονταν την παχυλή άγνοια (παχυλή σαν ένα κοπάδι από όρκες) περί πολιτικής και οικονομία που δερνοκοπάει τον εγκεφαλικό φλοιό της συμπαθεστάτης (σε μερικούς) κ. Βούλτεψη. Η υποψία μετατρεπόταν σε βεβαιότητα σε κάθε τηλεοπτική της εμφάνιση – αν έχεις την υπομονή καλοκαιριάτικα να παρακολουθείς τηλεόραση. Η βεβαιότητα πυργώθηκε σε ακλόνητη πεποίθηση άμα τω ακούσματι της μοναδικής μπαλαφάρας υποδειγματικής ασχετοσύνης. Η Αργεντινή «ας πρόσεχε, να μην δανειζόταν» από τον ιέρακα Σίνγκερ. Προφανώς η κ. Βούλτεψη φαντάζεται την πώληση κρατικών ομολόγων στο στιλ των λαϊκών αγορών. Στήνει ένα πάγκο ο πρόεδρος ή πρωθυπουργός κάθε χώρας και οι διαβάτες, που βαστούν καροτσάκια και δισεκατομμύρια ευρώ ή δολάρια, ψωνίζουν ομόλογα. Και ντελαλίζει η κυρία Κίρχνερ γεμάτη περηφάνεια και ανάγκη: «Έλα πάρε-πάρε δεκαετή έχω. Ολόφρεσκα, αργεντίνικα, από την παραγωγή στην κατανάλωση. Για φούρνο για τηγάνι, λέγε-λέγετε και διαλέχτε! Έλα κύριε Σίνγκερ μου μύρισε ένα. Δεν μοσχοβολάει μελάνι από το Εθνικό Τυπογραφείο;»
Βοηθά στην επιστροφή στην αθωότητα όλο αυτό το σκηνικό. Για να το πιστέψεις πρέπει να έχεις μόλις γραφτεί σε νηπιαγωγείο...